سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
شــــــــــعــــــــرونــــــه
في البديهه مشاعره
له ږوب څخه د بوري په لور په موټر كې څو تنه ملګري ( بوريوال كاكړ ، مالك زهير، عبدالرشيد حقمل او عبدالكريم عامر ) را سره ناست وو. له وخت څخه مي په ګټه اخيستلو ورڅخه د في البديهه (بېړنۍ ) مشاعرې غوښتنه وكړه . كور يې ودان ټولو راسره ومنله .او مشاعرې ته قاري جمال الدين مسافر دغه بيت وړاندې كړ .
د نــــیــــکـــو وطـــــــــن
خپل وطن مو وران شو شومحتاجه دپردي وطنخوږ دى خلکو خوږ دی د پلرو او د نیکو وطن دلته مجبوري ده هر قدم کې تکلیفونه ديدلته بي وسي ده هرې خوا ته پیغورونه دي بل غوندې قانون دى مایوسي ده زحمتونه ديهر قدم پردی دی راته ښکاري د میرو وطن خوږ دی خلکو خوږ دی دپلر او دنیکو وطن
ګومان كووم چې ددې ښار امير څه غل غوندې دى
نن يې كاږه وا ږه كتل ، لكه څه چل غوندي دىد يار خبرې پردۍ شوي حال يې بل غوندي دى نن مي خيالي خيال ارمانونه راځړېږي په دار شايد زړګيه چې يې دا وروستى مورچل غوندې دى سترګې مو روغې دي لار وينو خو دا ښكلي ورك ديګومان كووم چې ددې ښار امير څه غل غوندې دى خياله !منزل ته
د كوز كلي شاعره
ما چې به تا ته پرې غزل ليكلو ما به چې ستا په نوم را پورته كړ تل په سپين كاغذ به مي كتار كړل رنګا رنګ ګلونه ستا د د زړګي د خوشحالتيا د پاره ما وېل كه ته چرته خوشحاله شې موسكۍ شې راته
زړه ته کله کله راشي مایوسي
زړه ته کله کله راشي مایوسيخفه کیږو د نااهلو په دوستي که له یوخوا مو هجران زړګی کباب کړبیا د بلې خوا دى غم د بې وسي عاقبت به مو وکوم لوري ته بیایي ؟چې رټلی ګڼو ژوند د سالوسي د خوارانو سره خوار یو موږ په تبعهد خانانو دود موځانله لمسوي موږ چې وګورو د ماتو زړونو خلکپرې ځورېږو ډېر بېحده په ر
دا راته مه وايه چې تا پر ما ژړلي نه دي
ما خپلې اوښكې له هيڅ اوره سپمولې نه ديدا راته مه وايه چې تا پر ما ژړلي نه دي ما چې به ډېرې تويولې ستا نرۍ غاړې ته تا هغه اوښكې تر د
تــــو پـــيـــر
ما د خیالونو د باغچو ښاپېرۍدهوسونو د دنیا ناوکۍ په سمه ورځ او په رڼا ولیده ما یوه ښکلې تماشا ولیده زه د حسنو مېلمه شومد ښاپېرو مېلمه شوم هلته زه پوه شوم په دې چه دخوندونو او خیالونو دنیا د هوسونو دنیا د
غـــــــــــزل: محمد علي عمري
خاطرې دي چې پر زړه زما را اوريخوار قسمت می ژړوي په هر یو لوري زه پوهیږم زړه یې مینې ته نن شوىچې یې مخ پټ کړو له شرمه نه راګوري څوک چې ومري دهغه هر څه شي محوهخو شاعر پرېږدي رنګین دغزل توري که مي وس وو چې پښتو ته مي سپک ګوريکړم حساب به په هغو داسمان ستوري
شكر شكر
کړم پیــــــدادي مسلمـــان ایمـــــــــــــــان دي راکړپه خویونـــــومسلمــــــــــان جانــــــــــــــان دي راکړ لــــه تیــــــــــــارو نه درڼــــــالارې پرې مــــومـــــــولـــــــه برهـــــــــــــــــانه ځینـــې ډک قـــرآن دي راکړ دژونــــــــــــــدون د ورکـــــــــــــــې لارې لاروي وو شــکرشــــکرچې کاروان څـــــــــ
خدایږو څومره شوخ او وران دی
داڅوک مې ځوروي دومره داڅوک دومره را ګران دیهم زړه راڅخه کاږي هم په زړه راته ودان دی هرڅوک چې ده په خدای ښايسته ښکلی انځورګر دید روح په هره پاڼه پنځولی راته ځان دی دخیال په تږې للمه مې اوریږي څاڅکی څاڅکی باران خو راته نه ښکاري خو خوی یې دباران دی
عــــــــــــــــــزم
ایښی مي قدم په لېرې لار دى بیاځمه اخر ګام پورې رسېږمه دا لاره اوږده ډک له خطره دهبیا به خپل مقام پورې رسیږمه عزم مي قوي اراده ټینګه دهخود به خپل ارمان پورې رسیږمه
د همت لار به خامخا نیسمه
دلبره! زه چې ستا رضا نیسمهپه هر قدم کې مې ګناه نیسمه دا چې شلیدلی ګرېوان ګرځمه زهځان د مجنون دګور ترخوا نیسمه پدې ساده ذاهد مي نه شي باوردین دکعبې د در پیشوا نیسمه
ټپي زړونه
&nb
بس دومره درته وايم چې افغان يمه زه .
زه څوک دکوم ملیت دکوم زبان یمه زه؟بس دومره درته وایم چې افغان یمه زه پښتون دی که تاجک که هزاره ددې وطنازبک نورستانی که پشه اي دی یا ترکمن ددې خاورې بچیان دي سره یو مو دی مدفنتاریخ یم جوړونکی د زمان یمه زهبس دومره درته وایم چه افغان یمه زه دښمن مو په نفاق کې یو تر بله
افرين دي شه په دې قهـــــــــــــــرماني
بيا مې ټول په ز ړه راټول دي بېګاني څه یادونه څه دردونه پـــــــــــــخواني چه زما درنځ پوښتنه کړي له بـــــــــله راشه ګوره داشنا مهربـــــــــــــــــــــاني خپل زړګیه!! ګیلې مه کوه له نورو سبق زده کړه له دې خپـــــــــلې ناداني چه دغم سېلاب ته پراخ شې ل
