سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
شــــــــــعــــــــرونــــــه
په دې نیمه شپه غزل غواړي
نن مې په لیموکې ستا رنګونه غړول غواړيزړه لکه چې بیرته لیونتوب ته ستنېدل غواړي یو ارمان دبل په پرکیدو کې رانه قتل کړيوخت لکه چې ما خپله خندا کې ژړول غواړي بخته! چې جنون دې په رګو کې راته وکارهاوس خو پیوندونه له حالاتو نه شلېدل غواړي جرم دی کنه دی دممبرښاغلیه! سپین وایهخیال مې
نور د اميد كمبلې نغاړم ستا له دره څخه
څنګه نيمګړى ارمان لاړم ستا له دره څخه حال مي په چيفو چيغو ژاړم ستا له دره څخه زخمي زړګي ته به په خپله تسلي وركووم نور د اميد كمبلې نغاړم ستا له دره څخه كچكول د سترګو مې نيولى يم ملنګ درپسېليږ د ديدن خيرونه غواړم ستا له دره څخه راسره يو ګام د وفا دي اوچت كړى نه دى اشنا
مــــــــيــــــــــنــــه
&nbs
هاغه مړي څوک پراته دي؟
ته پوهېږې لېونيه؟پېرنګيان چې دي راغليزه بهر نه وم وتلېنن په زيړ مازيګري کېڅه بې درېغه د پنځ ډزواو بړيو ډزې وشوېبهر شور او منډې ترړېويل( ګودر سره په خوا کې)بس هم دا مې تر غوږو شولزه هم زر په منډه لاړمپه بيځلې شوم ور ټيټهډک منګی مې ټول خالي کړ٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬٬وړې خور راباندې غږ کړچې اوبه خو ما راوړيپسې مه ځه ګرانې خورېپيرنګيان د ګودر خوا کېد سهر راهېسې ناست ووخو زه ووتم له
نا مرده غاړه سرزوري كوي تر داره نه ځي
ډېوې نا هيلې شوې د هيلو تر مزاره نه ځي بورا په پرې وزرو پروت دى تر ګلزاره نه ځي زما په خوله اوس لېوني هم لا باور نه كويهر څو بغارې كه وهمه تر هوښياره نه ځي هم مې ګناه هم مې قصور كړى مجرم يمه زه نا مرده غاړه سرزوري كوي تر داره نه ځي د ګران وطن د سوځېدو يې هلې ځلې وكړې د اور لمبې به يې نو ولې تر اغياره نه ځي ؟ تا به ضرور وي ځورولى چې منكر شو درنه
دلته په ښکلیو تحمیلیږي دسنګسار فلسفه
نور مو زهينونو كې ورسته شوه دپرهارفلسفهوخته لیوال یې یوو که راوړې څه دکار فلسفه پریږدئ چې وتښتي له موږ دلیونتوب سندرهګوندي بدله شي له دې سره د دارفلسفه حسنه! رڼې ایندارې مه راوړه قتلېږي په کې دلته په ښکلیو تحمیلیږي دسنګسار فلسفه سترګې دې جارشم زماد روح پاڼې عبث لټوې
ارواښاد ننګيال ته
چې خبر شومه په مرګ دځوان ننګیالشوم غمګینه زړه خفه شو بې مجال د احساس تاثیر په قلب د هر شاعر ويستا وه ښکلې مرتبه د نازک خیال د وطن ورانی هر چاته بې هیڅ نه ويڅوک په سره مرمۍ شهید شی څوک په چال دردونکې جنازه ډک له احساسهخښوي د وطن زوی دی بې مثال
تا مي د راز خبره څرنګه بربنډه وكړه
قاضي تا دا فيصله هم د ځان په ونډه وكړه په ما دي خپل ورور كړ شهيد او تا يې كونډه وكړه ما خو ليدې كښته مي وكتل خجله شومه چې له ميدانه د غيرت دي اشنا منډه وكړه يو ورځ به ستا تر ګرېوان ورسي مظلوم لاسونه تا د يتيم له ماله ولي غټه پنډه وكړه ؟ ما ته په حق ويلو هم په خوله لاسونه راږدېتا مي د راز خبره څرنګه بربنډه وكړه تا د رقيب په مخ كې ما ت
د چا يادونه يې خپړې په زړګي لګوي ؟
څوكليوال د ښار له شوره وزي چيغې وهيد ټولو خلكو له پېغوره وزي چيغې وهي چې نا امېده څوك را غبرګ شي د جانان له كوڅې لكه ناوۍ له پلار و موره وزي چيغې وهي د اور په مينځ كې سره ګلان ورته كرلي قصمت خليلي فكر له دې اوره وزي چيغې وهي د جنت پېغلې به سينګار بل وخت شهيد ته كوينن جنازه د
مســــــــــــــــــاپــــــــــــــــــره
هغه ورځ به ایله راشېمساپره لیونیهمنم رابشې تر کليغریبي به دې پرییښياو خاني به ټوله راوړېچې د کلي په ها بر اړخي راواوړېسترګې پټې ، او یوه لویه ساه به واخلېڅو شیبې به پلونه تم کړېمنم یاد به دې ها وخت شيچې غریب وې یو دهقان وېچې به بیل دې و په ولوپوله پوله به دې چاڼ کړهپه راغه به نظر تیر کړېها وزوکي به دې یاد شيچې په شا به دې وې غنېستړی ستړی به روان وېخو به زر
جانان راسره ستړی شو
ژوندراسره ستړی شو ارمان راسره ستړی شواوښکې دي اوزه یمه ګریوان راسره ستړی شو توره بخته بس دی د داغونو کیسه لنډه کړهدرد راسره ستړی شو درمان راسره ستړی شو نورې څومره څړیکې دې ازله! راته ايښې دي؟زړه راسره ستړی شو جانان راسره ستړی شو ولې دې قسمته! دآهاړسندره خوښه کړهتنده زاره ترکې
هغې به په لستوڼي کې ښاماره ګرځوله
تصوير مې د چا مخ پسې هنداره ګرځولهروان ومه قدم پسې مې لاره ګرځوله د شپې به په کوڅو کې تر سهاره ګرځېدمهسپوږمۍ به مې په سترګو کې بيداره ګرځوله چې لاس يې رانزدې کړو نو وجود مې زهرجن شوهغې به په لستوڼي کې ښاماره ګرځوله زړګی مې بستره کې د بالښت لاندې ويده وڅهره مې له ماښامه
اوس خو په رښتیا خبره ورانه شوه
پټ پټ يې راوکتل روانه شوه اوس خو په رښتیا خبره ورانه شوه زما له برند نظر يې رمیده حیا پرېوته په غېږ کې يې ستومانه شوه شاید چې غلط ځای ته راغلي وه سا مې په رګو کې سرګردانه شوه بیا مې شو حسرت دزړه په کور میلمه ستا دوصل هیله يې مېزبانه شوه پوه یم لايې زړه راباندې یخ نه دی ه
جـــــادو ګـــــــــــــــــــــــــره
چې د سترګو په کاته سحراو جادو کاد سحرګرو سترګو قدر دي په کار هسې ګوري تصور کې ته به وايېد ځوانۍ هوس یې ښکاري په اظهار جګه پوزه یې چارګل ده ښایسته کړېد بڼو څوکې یې جوړې دي په شمار تر سرو شونډو ګلابي شونډې حیا کريکه نصیب دي شوې ترې ونکړې انکار
انـــتـــظــــار
&nb
دخـــــوب تــعــبــیـــر
دا د مرګ د خوب لیدل وو؟که د ژوند د خوب تعبیردی ؟ خوشحالي وه او جشنونهخط او خال وو او حسنونه په جنت کې مۍ نوشي وهد ذاهد و بد مستي وه عنطهور شراب څښل کیږينه ګناه ثواب چلېږي هلته حورې په نڅا ويد غلمانو پایکوبي وه
د نصرت درې څلوريزې
راځه چې ورکړو يوبل ته غاړهراځه چې يو شو زه او ته دواړهوخت دی د ميني، وخت د ورورۍ دید نفرتونو زمانه ولاړه ............................................. رقيب مې پرې کړې د زړګي مراندېاوښکې دسترګو شولې څپاندېبې رحمه زړه دې له کاڼي کلک دیزه درته ژاړم، ته راته خاندې
اوس مو په چغو څوک باور نلري
د تورتم شپه ده هیڅ سحر نلري اوس مو په چغو څوک باور نلري دزړه معصوم مرغه دې ونیورانه په څه به والوزي وزر نلري دښار د ښکلوو مینه نه کومه د غره سړي ته کوم ثمر نلري
تقدیر مونصیبونه له ازغو سره تړلي
فکرونه مو د ستورو قافلو سره تړليوختونه مودهیلوله سپېدو سره تړلي داوښکو سمندر کې لټوو د منزل نښېبېړۍ دارمانونو مو څپو سره تړلي خوندونه به خود اخلود فطرت له رنگینونهخیالونه مو د گلو له غنچو سره تړلي وږمې به په موجونو او فضا غزل غزل کړود زړونو درزاگاني مو ټپو سره تړلې
ته زورور يې زور له تا سره دى
خدايه! بخښنه درنه ډېره غواړمته زورور يې زور له تا سره دى ستا له مخلوقه په زړه داغ لرمه د دغه داغ ټكور له تا سره دى دا لېونۍ دنيا دې ونړوهسيندونه ستا دي اور له تا سره دى خوښه دې كوم يو چې رالېږې راته زما تربور او ورور له تا سره دى
