سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
شــــــــــعــــــــرونــــــه
دشپې درنې ډزې تــــــرغــوږ راتللې
ګلبـــــوټـــــوواخــــستې ډولـۍ پر اوږوکلۍ کلۍ غوټـــــــۍ غوټــــۍ پـر اوږو زما د ګل مخي یارسیالۍ ته ورځيدي یې خــــورې زلفې ګیډۍ پــــــر اوږو ارمــــان ارمـــــان چـــــې د افـغان له بڼهدګلوپاڼــــې کــــــړې سیــــلۍ پــر اوږو دشپې درنې ډزې تــــــ
ګــــــــــــــــــــيـــــــــلــــــــــــــــــه
نشته د خوښۍ خبرې دلته کېپاتې د ورورۍ خبرې دلته کې هر سړی په خپلو خولو لوند وینمدي د بې کسۍ خبرې دلته کې څوک چې ښه روزګار یا ښه دولت لريکاندي د مستۍ خبرې دلته کې بله دنیا بل غوندې قانون دی داچلي د رندۍ خبرې دلته کې
داغـــرونـه ،غــرونـه وطن ټــــول له سرو لعلونو ډک دی
تسکین یې ګران دی زړه مې ډیر له ارمانونو ډک دیځکـــه غزل مې لــــه دردونو فریـــــادونـــــــــو ډک دی دا شپـــــــــه پلـــــــــــــــوي به اخر مـــــــــاتي مني له خیرهاوس مو هیواد لـــــه مدرسو او مکتبــــــــونو ډک دی
دا خوب به څنګه تعبیرکړئ
ملا صاحبه دادخوب تعبیربه څنګه وکړې ؟په کتابو کښې دي زما خوبونه شته دي کنه؟ زما خوبونه دخوبانوخوب دی دبې وزلوفقیرانوخوب دی دادرنځورویتیمانوخوب دی دمسافرومهاجروبیکارانو خوب دی ستا
رانه لوټ کړه پو هنه پی مخو
دعشق اورمی پر زړه باندی بل دىپرې را جوړ دغمونو غوبل دى هیږ پیږ ناست یم هروخت لاس تر زنیدژوندون هر رفتار می معطل دى هر خوځښت مي شو وچ نوک نیولىنه پو هیږم را شوى څه چل دى
ګله! دښکلا قاتل زړه نه لري
حسنه ! چې لمبه نه شې زه درغلمپام چې افسانه نه شې زه درغلم جهل دی سنګساردی په دې کلي کې ګوره چې ایینه نه شې زه درغلم ګله! دښکلا قاتل زړه نه لريهسې په اسره نه شې زه درغلم
دا كلى مه ورانوئ
دا كلى مه ورانوئ.دا كلى مه ورانوئ ګورئ چې هلته د شنو ولو د شنو سيورو لاندې ګورئ د شنې ويالې تر څنګه د جلګې د پاسه يو كوچنى پروت دى يو كوچنى ويده دى او تر تر وړې لوپټې لاندې په خوب وړو سترګو د ناز په غېږه كې كوچني شينكي خوبونه ويني دا كلى مه ورانوئ
ګل پـــــــــــــــــه تــــــــورو زلفــوکــــــې
ځـــــــــــــار ســـــترګـــــــــې راوړوهزړه تــــــــه کوزه وي مینـــــــــــــــــهوي چـــــې پرهـــــــرژلي جنــــــــګهـــــــــغـــــه رغـــــــــوي مینـــــــــــههلتــــه چې څــــــوک نه رســـــــــيمــــــــــابـــــه رســـــــــــوي مینـــــــهزړونـــــو نـــــــــــه کینـــــه باســـــــيزړونـــــــــــه خپــــــــــلـــوي مینـــــــهخونــــد مــــــــې له ژونـد واخیستـــومــــــــا پــــرې پوهـــــــوي مینــــــــــه
ليلا پېژنو
مونږ ته معلومه بت خانه ده كليسا پېژنو دومره ګمراه نه يو محراب وينو ملا پېژنو څه ده كه لاړ شو ميخانې ته او جامونه نوش كړو؟دلته په زړو كې مو توبې اوسي ګناه پېژنو خير په ګودر كه سره ناستې وي هر څومره پېغلې مونږ يې منګو كې منګى پېژنو ليلا پېژنو شيدا
ددغو خلكو نصب رسي تر شيطانه پورې
پر دې اغزنه لاره ځمه تر جانانه پورې رسووم ځان تر هغه كلي او مكانه پورې اوس كه د خپلې خونې بام ته ورختلاى نشو يو وخت به رسي مو لاسونه تر اسمانه پورې مونږ دى په اوښكو اودس كړى اقتداء مو كړې تكبير مو پاته د بلال ښكلي اذانه پورې دا چې زمونږ حجرو كې ناست او جرګې راكوي ددغو خلكو نصب رسي تر شيطانه پورې
الوتلو ته وزري غواړي
نن داحساس ما شوم له ما شهدو شکرې غواړيځکه مي زړه درسره څو پټې خبرې غواړي که مي ژړل کله نا کله ګوره ګرم مي نکړي!چې ستا ګریوان رانه سپیڅلې ملغلرې غواړي زه له غزلې جوړولای شم تعویز دمینېمګر دا کار رانه نظر دجادوګرې غواړي چې دبیلتون شپه شي نږدې دپیوستون ګهیځ تهدیون بلا وې له
ما ته ښې ښكارېږي مازديګر اوبه
ما ته ښې ښكارېږي مازديګر اوبه څومره رنګينې وي د ګودر اوبه
بـــــدل فــــکر
نه یو لا څښتن مونـــــــږه د خپـــــل فـــــکرســـوزولـــه ګورګین اوله مغــــل فــــــکر ولاړکـــــه لــــه وطنــــــه دمورچــــل فـــکررابـــه شي پـــه خپــــــــله دمحــــــل فـــــکر لمرستوري سپوږمۍ به مو ملګري شيشي
خوږه جانانه !!
د مينې په اورو به سوځېدم پروا مي نه وه جانانه! په خندا دي ځوريدم پروا مي نه وه چي سترګي به مي كله ستا ليدې غم به ستي كړم په زړه هره شېبه سورى كېدم پروا مي نه وه سپين مخ بـــه دي راوا ړاوو شيرينه په ژړا وم هغه ساعت چې څومره كړيدم پروا مي نه وه اسمان او ځمكه ټول رانه
غـــــــــــــز ل - عتيق الله عتيق
ته ورځه غمازه دې سودا ته پل بازار ګوره زما د جانان چم نه د وتلو بله لار ګوره چا درته ښودلي دا كوڅې د سوداګرو دي ؟يا تښته له دې ځايه او يا ټينګ شه زما ګذار ګوره داسې ډېر ارمانونه شول زمونږ د كوڅو خاورې پاتې يې هډونه شول سرونه يې منار ګوره نن كه مو په هر نامه په كاڼو
دهو سایي دیو سا حل په تمه
دسمندر دغه ژورې څپېدي لکه غرونه غرونهدا زورورې څپېدا مرورې څپېیو مي سي هلته دلتهپکښې دځانستړى انځور ووینم ودغه خپل انځور تهموسکا پر شونډو را وړمدغه ویر جنې صحنېتل په خندا تیرومدغه درنې بلا وېتل په مو سکا تیروم دهو سایي دیو سا حل په تمه
د وطن ازادېدل دي پکار
زه پدې ژوند خوشحاله نه یم ختمېدل دي پکارد غلامي حلقه له غاړې خلاصېدل دي پکار کورموخراب وطن مو وران باغ او باغچی مو لوټ شوېزلمو راپاڅئ یو قوت شئ ویښېدل دي پکار که سره یو نشئ وحدت او اتفاق ونکړئد دادا کور مو لاس نه وځي خوځېدل دي پکار
نور دي د حسن مازديګر راغلى
هغه چې تا به پرې غرور كولوهغه چې ته به ناز ېدېلې باندې هغه چې تا به پرې مين سوځاوو هغه چې ته به پرې اسمان ته ختې اوس را ته ووايه چې څنګه يې ته!!غرور كوې او كه نه ؟څوك سوځوې او كه نه ؟ځمكه تر تا لاندې اوس ځي او كه نه ؟د چا غمونه دي اوس خوري او كه نه ؟ نور دي د حسن مازديګر راغلى ورشه له ټولو نه غوښتنه وكړه
د ترکانو د خوبانو ګلابي حسن په څو دی؟
د حسنونو سودا ګریم شرابي حسن په څو دی؟چې معیار یې خال اوخط وي کتابي حسن به څودی؟ چې خوشحال یې هسې ستایي افتخار پرې شاعران کاد ترکانو د خوبانو ګلابي حسن په څو دی؟ چې د سترګو په ښکلا یې ټول عالم په مسیدو دید قفقاز دهسکو پېغلو عنابي حسن په څو دی؟ چې عالم ورته سلا کا ښاپېرۍ ورته حیرا
كوي مي در سره د غزل توري دښمنۍ
په شپه كې خيال ته راشي يو څو نورې دښمنۍله چا سره چې واخلي راڼه ستوري دښمنۍ ډبرې لټوي او لړمان ترې لاندې ګوري دا ځيني خلك ياره ځانته ګري دښمنۍ پښتون واړه ښكار شوى د خپل ضد او د نفاق په كور باندې همېش ځكه را اوري دښمنۍ
غــــــــريــــبــــــــــــي ده
مينه مې خوښه ده دوستي خو غريبي ده هم مې زړه غواړي مستي خو غريبي ده درنه ټول به لوګی شوی وم جانانه خوى لرم د سپيلني خو غريبي ده کرکه مه کوه انسان يم کبر جنهتا نه ښه لرم ځواني خو غريبي ده دا پردی وطن پردۍ سپورې خبرې دا مې کله زړه مني خو غريبي ده
زما د خيال وزر زخمي شول
كړى مو دى په سرو لمرو تر دې مكانه سفر څومره لا نور مي دى په مخ وايه اسمانه سفر چا را ته وويل چې ده لار له رقيبانو ډكه سبا كووم د غشو مينځ كې تر جانانه سفر زما د خيال وزر زخمي شول الوتلى نه شي
وخت ته ژبه ورکړه
وخت ته ژبه ورکړه چې لمحې راسره وژاړيربه! لمر ته ووایه چې شپې راسره وژاړي نن خو دې ډبرو ته هم زړه ورکړه چې درد حس کړيغواړمه چې غر ماتي اینې راسره وژاړي نورنو دازل په تندي توره تنده نه منمسیندمې کړه چې هرطغیان څپې راسره وژاړي عشقه دومره ډیرمې دصنم سترګو کې مه اخښههسې نه چې مرم
سپين مي مرۍ غوڅوي تور مي تاريخونه وژني
زما د زړه د تيارې خونې څراغونه وژنينا ترسه باد مي په كوڅه كې د يار پلونه وژني بيا مي د زړه فاتح د خيال ټپي سنګر ته خېږي بيا شپه پخه شوه تنهايي شوه ارمانونه وژني زه چې مي حق پسې د ګام اخيستو فكر وكړم په هغه شپه مي دښمن خوست او كنړونه وژني شين سترګى يار مي په بخښنه سره ورور
