سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
شــــــــــعــــــــرونــــــه
دنصرت درې په زړه پورې څلوريزې
داد خاورو خړ کورونه په مونږ ګران ديد وطن سپيره ډاګونه په مونږ ګران ديکه غليم يې هر څو لوټ کړې رڼاګانېدا زخمي زخمي تور غرونه په مونږ ګران دي ------------------------------------------- له حرا نه چې کوم نور په ځليدو شوتر يورپ او افري
دا افغانستان دى
اې وطنه ګران وطنښکلی ګلستان وطندا مو د خاپوړو کوردی جنت نشان وطن ښه باغ او باغچې لريرنګ په رنګ میوې لريښار د قندهار زموږپېغلې پښتنې لري ښګلي ننګرهار ته ځمګل د نارنج ښار ته ځمبیا به د سپرلي موسمد ښکلو دیدار ته ځم غرونو کې زمریان لريجنی اټن چیان لريخ
غـــــــــــــــــز ل : محمد علي عمري
درهم دینار اشرفۍ اخلي عقیده ماتوي دنفس وږي دباطن ښکلې اینه ماتوي وعده یې کړې خدایه څنګه به پوره کړي وعده؟ دنن سبا ښکلي خو دغه سلسله ماتوي ورته به لاره ستړې ستړې منزل لېري ښکاري
شناخته كارت
يادوونه :- دغه شعر په ژمي كې ليكل شوى وو . ماښام چې ځان مي جوړاوو و خوب ته په ځان مي چوف ايات کرسيانې کړلې د شومه دم په وخت په خوب کې راغله سپينې جامې په غاړه پسته مسته وه له ورېښمو څخه
غــــــــــــــزل
دې زړه ته مې راپيښه څه عجيبه خادثه ده غالبه پرې دا ستا د تورو سترګو يارانه ده لا سم راغلى نه يې او د تلو خـبرې وايـې جانانه ته به وايې سم په ژرنده كې شـپه ده ثانـي د حسن نه لري ناصحه لنډا دا چـې له واورې نه ده سپينه او له ګو
د وخت طوفان ته درك داځل د لاهور وركوو .
نغې به وايو او سندرو ته به زور وركوو دې زمانې ته به زړګيه اوس پېغور وركوو چې څرك د لمر مو تر جونګړو لا هم نه را پرېږدي هغو بنګلو ته به ملګرو كله اور وركوو ؟ مونږ په ښكاره هسې خلاف يو د سرونو د لو ګنې په پټه هم جابر ستايو هم
زما ولس خو تاړاکونه خونړي ماتوي
رقيب زمونږ د ګلالو نجونو بنګړي ماتويګودر ته ځي په ښکلو پيغلو مو منګي ماتوي لار ورته نيسم ترې بدل د خپلو وينو اخلمچې بې ګناه زما په خوار ولس تندي ماتوي خورمه سوګند چې زلزلې به دي په کور راولمزما د قام بچي غليمه تل پردي ماتوي ځوانان خو څه د وطن پېغلې مې سرونه شينديلکه ملاله چې لښکر د پېرنګي ماتوي
انـــــســــان
د ادم د زړګي وینهچې بدله شوه په مینه قدرت ګوره د سبحانچې پیدا شو ترې انسان د زمان بهیر چلېږيخلک کله پرې پوهېږي فرښتو دى راوستلیدې دنیا ته انسان ښکلی انساني مینه انسانرب پیدا کړه په جهان دې جهان ته دى حیراند ادم لمسی انسان
درې په زړه پورې څلوريزې
رقيب مې ولي د غم په کا ڼواوښکې کتار شوې لکه د زاڼو زخمي زخمي مې هره سلګۍ شوهغشي مې اوري د زړه پر پاڼو --------------
شاهزاده جانان مي په ناليدلي مخ مين دى .
نوربه هرڅه هيرکړم له ياده به دي ښه نه باسم وخت به څه واخلي چي ترڅودي له خپل زړه نه باسم زړه مي په بله لارقدم واخست ويي نه منلهنوروس مي نسته اوس به داقصات له ده نه باسم مادي دشوندو سمندر څخه په لپه کي وړي داڅل مي نيت کړي اوبه به له ورخه نه باسم ګلاب خزان يوړل اغ
لكه لړم چې د ويده پر سر خوله ولګوي
د ښايستو غوندې د زړه پر سر خوله ولګوي چې مازديګر شي لمر د غره پر سر خوله ولګوي ستا په ناڅاپه بېلتانه باندې شوم داسې بېتاب لكه لړم چې د ويده پر سر خوله ولګوي تنها پښتون نه كوي جنګ له خپل تربوره سره هر ځاى تربور د خپل تربره پر سر خوله ولګوي د جانان غم به ما
د جانان غـــــــــــــــــــــــــــم
د شوګیرو به درته څه ووایمد ژړېدو به درته څه ووایم چې دي په مینه کې لوګی لوګی شومد نا کردو به درته څه ووایم د جانان غمه لیونی دي کړمهد رغېدو به درته څه ووایم چه په وعده باندې وفا ونکړېد تش وعدو به درته څه ووایم ګیلې مي ډیر
مـــاشـــــــــومــتــــــــــــوب
سيپاره مي راکړه مورې ځم ملا سره کښېنمه د الف او ب بانه کړم تېر وختونه يادومه له ځوانۍ نه يمه ستړى رنګ مې واووښت لکه مړى کوچنيوالي ته ورځمه
غـــــــــــــــــــــــــم
ډوب په تصور کې د اشنا یمهلاس په زنه ناست چې تر سبا یمه مه څېړئ دردونه زما مه څېړئپرېږدئ چې اخته په خپل سودا یمه ما د لېونو په کلي ورولئزه هم لیونی د خپل لیلا یمه سرمي دمنصورغوندې په دارښه وونه چې د خپل یار ځیني جدا یمه نکړي د زاهد جادو په ما اثرزه خوار ازلي ډوب په ګناه یمه اچووم کچکول بیا دبهلول څنګ تهځم د خپل اشنا ددر ګدا یمه ژوند
د زړه دنيا
نن چې اشنا زما تر خوا راځيبیا مي زړګي ته مشغولا راځي چې مخامخ ورته کتلی نه شمزه ترې شرمېږمه حیا راځي زړګیه! پټه مینه مینه شولېداسې ښکارېږي بیوفا راځي د زړه زخمونه به ټکور ش
په دې وطن كې هر سړى كار له كوتكه اخلي
سر وركوي او له دښمنه خپله ځمكه اخلي د سرو لعلونو خزانه نن په كنجكه اخلي دا خونو ځمكه او اسمان ما په شريكه وژني چې سر مي ته كوټې او روح مي ملايكه اخلي ستا غوندې قهر به لري د يو چا سر كه وهيستا غوندې سترګي به لري د يو چا زړه كه اخلي دا ډېره ګرانه ده چې روغه ككرۍ به باسېپه دې وطن كې هر سړى كار له كوتكه اخلي
نور در نه لاړمه
وه دي کړو انکار نور درنه لاړمهشومه خوار او زار نور درنه لاړمه درد د اشنا زړه کې راته پرېښودهتاو شوم لکه مار نور درنه لاړمهما وېل ستا په عشق کی به نيشه ګرځمد ټول عمر خما ر نور درنه لاړمهتا جز له رټلو نور څه ونکړللکه ګنهګار نور درنه لاړمه مخې ته مې راغلې مخ دي پټ کړلو يم په زړه ازار نور درنه لاړمه ما دي سپينو لېچو ته بنګړي در وړلو دي شيندل په لار نور درنه لاړمهستا د در ملنګ وم مات کچکول سرهوږی او نه
د ژوندون خبرې
سكوت نه د احساس مي د پاڅون خبرې خېږيد مړو له هديرو نه د ژوندون خبرې خېږي اشنا په ملامت كتو دي زړه ته ډېوه راوړهله وچو ارزوګانو د بلون خبرې خېږي زما سپېرې ځوانۍ بيا تصوور ستا د مخ وكړو لوټ شوې قافلې نه بيا د يون خبرې كېږي زاهده ورته ګوره له همدې ساده نظر نه د عشق په مدرسه كې د فنون خبرې خېږي
نن درباندې ډېره زوروره شوم
اوس دې په يادونو باندې بره شومسر تر پايه جوړه لکه زغره شوم نشوه ګوزاره مې د لــېــمــو اور کېاوښکه وم ګرېوان ته مساپره شوم اوس د لېونتوب له جاله وتې يمپويه شومه، لويه شومه، ستره شوم ستا له سادګۍ سره اشنا نه ومهاغه ورځ زه هسې مروره شوم ما درته کتل تا سترګې ټيټې کړېنن درباندې ډېره زور
د وطن یادونه
په وطن موجوړماتم دیتورتمونو کې مو شپې ديدا د کوم ظالم له لاسهچې ظلمونو کې مو شپې دي ګران وطن راته سوراورشود دوزخ لمبې ترې خېژيبل محشر ته حاجت نه شته قیامتونو کې مو شپې دېدا د کوم ظالم له لاسهچې ظلمونو کې مو شپې دي
ماله ځان نه کډه بارکړه
ارمان مې له یوبل سرکښ ارمان نه کډه بارکړهافغان وخومجبورشو له افغان نه کډه بارکړه په شنوبارودوسوی دازخمي وطن مې ځان وبې ځانه شومه خدایګو ماله ځان نه کډه بارکړه نارې داناالحق چې په کې ګونګې شوې ملګرومنصورولس دعشق له امتحان نه کډه بارکړه زاهده! اوس به څنګه دچاخوب له سترګوتښتيخلوص دې سپیده داغ ک
دلته خلک ټول له ژونده ستړي دي .
دلته خلک ټول له ژونده ستړي دي تاو يي تر احساس دجبر پړي دي چايي دپلارتوره چايي سپر واخيست چايي له کمانه غيشي وړي دي دارته يي دکارسرونه پورته سولته واچي دهرچاپوروړي وي هسي نه اسمان ورباندي وژاړي دي وطن کي ټول بي ګنا مړي دي شکاري جل وهلې ساه په ورو اخلي بس له هوسايني غربت وړي دي
پښتنه پيغله يم ټپې د خپل ګودر غواړمه
يو بل جهان له دې جهان نه زه بهر غواړمهد دې خورو تيارو په مينځ کې سپين سحر غواړمه چې د ژوندي احساس نغمه پکې مدام وي پرتههغه تخليق هغه شهکار هغه هنر غواړمه چې په يو دم مې دا نيمګړی ايمان يوسي له زړهزه د ساقي له لاسه هسې يو ساغر غواړمه لکه غنچه په کوچني زړه کې عشق حصار نه منمله مجنون عشقه مې ،د
د سپينې خــــــــــــــــولــــې نازكه شوره
زما د پردېسو سترګو توره !لولپه دي كړمه توبه دا ستا د غم له زوره لولپه دي كړمه د سر له سترګو دي پنا په وطنونو شومه د زړه په سترګو راته ګوره لولپه دي كړمه نور خو لا څه دا ستا د عشق په مقدسه ګناه
