سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
شــــــــــعــــــــرونــــــه
د پامير سنګروال درې څلوريزې
ليچو کښې اوس د بنګړو ترنګ نشته دیشمع لا سوځي خــــــوپتـــــنګ نـــــشته دیبيا داسې ښکاري چــــې باران تير شوىسترګو کښې ستا د رنجو رنګ نشته دی * * *بخت د غمو هار راته په غــــــاړه کړيار د زلفو دار راته په غـــــاړه کړتشې پيمانې ډکوم اوښـــــــکو نهوخت داڅنګه کارراته په غاړه کړ؟ * * *د څو سوالونو مې ځواب غـــواړمه
زما د بخت ليكې كږې شوې ما په خداى وسپاره
د ژوند رڼې ورځې تيارې شوې ما په خداى وسپاره شېبې يې يو تر بل ترخې شوې ما په خداى وسپاره دلته مي ډك زړګي خالي لاسو ته ډېر وژړل هلته د هيلو مراندې پرې شوې ما په خداى وسپاره نور دي له غېږي ولاړېږم لكه پرخه له ګل د بېلتون وړانګې را پسې شوې ما په خداى وسپاره مايوسه خيال مي د بې وسه آه شمال وواهه ستړې سلګۍ پرلپسې شوې ما په خداى وسپاره ګرانې ! په ډك ستوني دي ډكې سترګې شا ته پرېږدم زما
خــــــــــــــبـــــــرونـــــــــه
هر ورځ چې زه سهار له کوره و ځمد کابل کوڅې وي دوړې او ګردونه په هر ګام کې حادثې راپورته کېږي واړه ښار وي خبرونه ، خبرونه حیران پاتې سړکونه او واټونه په هر ګام د دنګو غاړو تیندکونه ماڼیجن ، غمجن ، غمجن یې سهارونهستړي ، ستړي او بې خونده ماښامونه لمر لوټلې وي له ټول ښاره رنګونهبېل
داڅوکاله په دې ښارکي دبې رحموخلکوشپه ده
پام چې رانشې بهاره دلته جوړه ډرامه دهدغاټول ګلونه نشته په سرو وينوځمکه سره ده نه رېدي ګلان غوړېږي نه لاله راټوکېدلي استقبال ته دي بهاره! دزلميوهديره ده شنه واښه په لمبو وسول شګوفې په بموتوی شوېرژېدلې دژوند پاڼې دمرګونو سلسله ده پخوانۍ خوښۍ دي نشته ستاراتله الم الم ديدل
هيلي مي له درد سره پخلا شوې په يوه ، يوه
هيلي مي له درد سره پخلا شوې په يوه ، يوه اوښكې مې له سترګو راجلا شوې په يوه ، يوه ماچې به ستا نوم پرې اخيستى هاغه د خيال تسپې پرې شوې بې طالبه بې ملا شوې په يوه ، يوه هاغه پخوانۍ تورې او زغرې زمونږ د پلار
شېبې خوږې شي د غم کله کله
شي ستا يادونه ملهم کله کلهشېبې خوږې شي د غم کله کله بېله تا زهر شي ګنډېر شي خدايږوخواږه خواږه هم صنم کله کله يودم عاقل زړګی ماشوم شي زماژړېږي ښه دم په دم کله کله شر د باران شي ستا د ياد سره سمڅڅېږي سترګو نه نم کله کله
جينۍ په سپين كې غنمرګه وه، خو توره نه وه
شكر افغانه پښتنه وه له لاهوره نه وه جينۍ په سپين كې غنمرګه وه، خو توره نه وه زه چې يې ويشتم مخامخ راته خپل ورور ولاړ وو ټوپك پردى وو او مرمۍ مي هم له كوره نه وه اوس&nb
موږ د شملې موږ د پښتو بچي يوو
مونږه خوړلي دي څپېړې پر مخمونږه د ډېرو ناکردو بچي يوو زموږ د کلي څراغونه مړه ديمونږه د تورو تورو شپو بچي يوو زموږ له شونډو نه خندا ورکه دهمونږه د اوښکو د لېمو بچي يوو تالاوالا شول زموږ سره ګلونهمونږه د ژېړو خزانو بچي يوو
دژوند زخمونه دي تازه پراته دي
يو څو يادونه په سينه پراته ديپر زړه مې غرونه همېشه پراته دي زما غمونه انتها نه لريدژوند زخمونه دي تازه پراته دي خيال مې د ستا تصور ټينګ نيولیدواړه په خوب يوه شېبه پراته دي جفا دې دومره سوځولی يم چېسکاره مې زړه کې سره لمبه پراته دي تا پسې ګر
هلته پنجابۍ پېغله زموږ له خولو رنګ اخلي
خونه دپښتون چې په كې لويه خدايه ړنګه ده دا دنيا دې اورواخلي او دا دنيا بدرنګه ده هلته پنجابۍ پېغله زموږ له خولو رنګ اخلي دلته پښتنه پېغله ساده ګرځي ملنګه ده ستا بچي خوشحال خټكه ستا په قدم نه لاړو ستا دغزا توره تكه توره اوس له زنګه ده څو به انقلاب وي او تر څو به ورور وژنه وي دا جنتي خاوره اوس تبا تبا له جنګه ده
د وږمه پاينده خيل په زړه پورې شعر
سپرلي ولاړل له وطنههره خوا سپېره بادونهمړاوي مړاوي تږي تږيوچې شونډې دي ګلونهګلستان له اغزو ډک دیرژېدلي ارمانونهنه په لاس کې بنګړي ګورمنه پر زنه شنه خالونهد شپېلۍ غږونه ورک شولنه شرنګار نه پايزېبونهنه په پوزه کې چارګل شتهنه تر غاړې امېلونهنه رانجه لري په سترګونه يې سره سره دې لاسونهنه کاکل وينم د ځوانونه چپه چپه برېتونهپه ګودر نن د ځوانانودي جوړ شوي لوی قبرونه
دا زرکې پاس په غروکې لکه مستې پرښتې
چغېږي سر درو کې لکه مستې پرښتې دا زرکې پاس په غروکې لکه مستې پرښتې د غرو مستې سندرې شوې شپېلۍ ته وردغاړهرنګینو ترانو کې لکه مستې پرښتې چې راغلې ترهېدلې څو هوسۍ په منډه منډه ګلبوټي یې په خولو کې لکه مستې پرښتې په غاړه کې روپۍ وې په لمنه کې ګونګرې دا پېغلې په
که دوی لندن نو زه لغمان لرمه
يو ځل ورځمه دا ارمان لرمهښکلى وطن لکه جانان لرمه چې راپه ياد شې سترګې ډکې شي زماپه اوښکو لوند څېرې ګريوان لرمه څوک به شمله ستا رانه ټيټه نکړيداسې با ننګه شازلميان لرمه اغياره ! خوار به درته ښکارمه ډيرخو د غيرت کور په جهان لرمه
ځانمرګى بريد
خزان راپیښ شو سره گلــــونه توی شــولله خوړین زړگی مي آرمانونه توی شــول دا ځل به بیا ویر او غوغا پورته شــــــيځانمرگی برید وشو سرونه توی شــول دغــــه د کــــوم یــــوو ظالــــــم د لاســـــــــهدا ځای په ځای چې اندامونه توی شــول
حــــــــــــالات
په مونږه څومره چې وختونه تېر شولهومره عبث میاشتې، کلونه تېر شولدا به تقدیر وو که مو خپله ګناهپه ژوند مو څومره کړاوونه تېر شول؟خلک ښه ژوند ته تر کیهانه لاړلز موږعبث ټول فرصتونه تېر شولدغه حالاتو په موږ څه ونکړل ؟زموږ روزګار کې ټول غمونه تېر شولیوه لحظه ارام مو ونه لیدوڅه ناکراره مو فکرونه تېر شولخپلو مینځو کې جنګوي افغانانڅومره وحشت څومره ظلمونه تېر شولګ
له مونږ سره جانان هم د جانان په لاره نه ځي
له اوښکو سره حسن د ګرېوان په لاره نه ځي له مونږ سره جانان هم د جانان په لاره نه ځي د مینې په تودوخه د پتنګ وزرونه سوځي له اور سره له وېرې بلبلان په لاره نه ځي نسیمه که پلو له څڼو واخلې له ګل ستوروسپوږمۍ پښه نیولې د اسمان په لاره نه ځي د اوښکو په بڼو به پسرلی یوسم سو
د مينې جنګ
دميني جنګ و عاشقان جنګېدل جنګ د با ڼو وو تور چشمان جنګېدل عجيبه جنگ يې وو چې ومي ليدلدتورې شپې په وخت پنهان جنگېدل جنګ وو د مينې خو پرې پوه نشوم چې دوى دڅه شي په ارمان جنګېدل لکه چې باز کړي په کوتره غوټه باور پرې وکړئ پدا شان جنګېدل نه دټوپک او
د عایشه ،رڼا،مومند تازه غزل
زمونږ کلي ته راشه ارمانونه په سلګو دي د خټو خاورو ډک مو دېوالونه په سلګو دي ټکور به ورته څه شي اې طبیبه لېرې کېږه په وار، وار ناسور شوي پرهرونه په سلګو دي له خولې نه مو سندرې د خوښیو هېرې شوې دزړو د پاسه ستړي فریادونه په سلګو دي ژړا مو مېلمه شوې ده خندا ده کډ ېدلې شلېدلي تار په تار مو ګرېوانونه په سلګو دي په بڼ د پسرلیو مو نن حکم دخزان دي د کلي کورمو سوي چنارونه په سلګو دي ن
یم له بعضو اشنایانو ګیله من
چې دچا یمه همراز د چا شکمنیم د چا د سترګو خار د چا خوږمن زمانې چې خپلې لوبې په ما وکړېیم دچا سره اوس دوست دچا دښمن د ریا او صداقت توپیر لږ شوییم له بعضو اشنایانو ګیله من هرسړی چې ترمطلبه پورې یار شواعتبار په بعضو نشته عزت من
دلغمان- په شکور اباد کې
جوړ د بنګو کنډولی وای يو روحباب وای يو منګی وای د لغمان په شکور اباد کې يو ښايسته ما زد يګری وای ورته ناست وای په دېره کې د چنار تر سيورې لاندې
وخت کله کله ډېر رسوا کړي سړى
وخت به هرو مرو باچا کړي سړىخو که دوخت قدر پیدا کړي سړى وخت به یو تت شاني خوځښت نه ګڼووخت کله کله ډېر رسوا کړي سړى
لاپښتنه مینه ترداره وړي سوغات سرونه
عشقه! بوراچې دانازک وزرپه خارشکولیښایې چې ګل دښائسته څانګې اغیارشکولی هیلوتړلې خوشحالې چې یوپه بله پسېخوشحالې تښتي له بهیره یې مهارشکولی خیال و زماورباندې پروت لکه وزردافتاب دستوروکټ بیګا لا روغ فلک سهارشکولی ځواني غزل وه غږیدله په ستاردژوندونغزل شوه ګونګه غمازانوچې ستا
