شعرونه
غزل
طاهر بونېرى شمعې مړه شه، بيا که مرې چې خداى رڼا کړيخو بلېږه تر هغې چې خداى رڼا کړي ته پرچار د تورو شپو تورو تيارو کړهزه باور لرم په دې چې خداى رڼا کړي وارخطا يم ډاډګيرنه درنه غواړمياره! اوس به رانه ځې چې خداى رڼا کړي ضمير څه چې د فطرت خلاف روان يوڅه امکان دى بيا د دې چې خداى رڼا کړي زه که نۀ وم په دې کلي کې م
ګيله
ستا نامه چې شوه رقم زما په زړهروغ دې کېښودۀ ملهم زما په زړه ګدائي مې په شاهۍ شوله بدله تا چې وکړلو کرم زما په زړه چې دې سترګو ته رپ ورکړو دلربايه نېغ دې غشي کړه راسم زما په زړه چې پناه شې يوه لحظه زما له سترګوطوفان جوړ شي د ماتم زما په زړه کۀ شکي شولې زما په پاکه مينهشي ګوزار دې نيپام بم زما په زړه دا په څه دې تش ديدن په ما حرام کړوولې کاندې دا ستم زما په زړه زه"يعقوب"چې د زړګي په رنځ رنځوريم شه راتوي لکه
غزل
عبدالغفور لېوال مه وايه چې سترګو کې مې تش د خمار سره اوسيدلته خو زما هم يو وړوکی غوندې زړه اوسي څه په درز چمبه وهي او ګډې شي ګېډۍګېډۍدنګې چټې پېغلې چې سر خېلې د واده اوسي لمره دعا نشم کړای چې کلي ته دې وبولمدومره اور خو راکړه چې لاسونه مې تاوده اوسي سم به وي ، خو کم به وي، زړه ستا د قد دربار نه دىستا د بڼو کور دى دلت
غزل
د قلزم پۀ څېر لمنه ملغلرېمونږ لرو لېمو دننه ملغلرې ځلمى کُهول مې لۀ هېواده ځنې وځيکه نه وځي لۀ وطنه ملغلرې د اوبو پۀ بيه نن درومي آبدارېاى د جونو انجمنه!، ملغلرې لکه هار يې خوَلې غاړه کې يو ځاى شوېڅاڅکي څاڅکي يې پۀ زنه ملغلرې لمرپرستو مې دى لمر نه چل زده کړىټولوي مې لۀ ګلشنه ملغلرې جوهري پۀ بازار نقل اخلي ګرځيګرځوه اوس
انځور
انځور نصرت الله الهام د انځور له مړاوو سترګو نه لوګى شمته نو پېغله شه چې زه درته منګى شمخيال مې وايي چې ملګرى دې ضرور يميا دې يار يمه او يا خو يې انځور يمشوه د غم توره شيشکه مې ملګرېخيال مې پرانستې د يار په لور وزرېد څپو تته هنداره کې ځان وينمد اوبو په څېر سپېڅلى جانان وينممړ تصوير چې يې سلام د مينې واخيستله انځوره مې الهام د مينې واخيست
غزل
غزل سليم قرار نظر مې حسن پسې داسې له لېمو ووځيلکه رمو پسې شپونکى چې له بانډو ووځي د څو يارانو له محفل نه داسې ووتمهلکه ختلى تار د پېغلې له کمڅو ووځي څو چې نارې د زنده باد مو د فطرت برخه ويد بنګلو خلک به نو څنګه له بنګلو ووځي موږ بزدلان خو د ښايست د کور په شا تېرېږوڅله؟ ښېرې کوو چې "بېخ دې د تمبو ووځي" چې د ملالې د ټپې پت يې س
زه رحمان د خداى و کړو وته حېران يم
زه رحمان د خداى و کړو وته حېران يم( د رحمان بابا په طرحه ) د دې وخت د اسلامي ملک حکمران يمجنګ عراق کې دى زه دلته په لړزان يم د اسلام هر مجاهد مې دهشت ګرد کړوخو الحمد لله زه هم " مسلمان " يم اقتدار لره اسلام اسلام کوومهبيا په خوښه د واجپايي بوش روان يم ايټم، غوري دى شاهين که ابدالي دىزه يې صرف څوکيدار يم نګهبان يم هسې يومِ آزادۍ ته خوشحالېږمنور غلام د امريکې يم بنديوان يم کربلا کې د سرو
څلوريځه
څلوريزې دجهاد دفتر په لاس راغلی يارانو لس په سلو کي سوچه مسلمانان نوي نور يې بې خبره دي له ځانه څه يې غله څه په کاسه د پاکستان * * * دجهاد دفتر مي پرانيست په لندن کي لس په سلو کي پردي ، نوي افغان جنګيالي يې خړ خټګر او طالبان امامان يې سرتر پايه پرنګيان * * * دجهاد دروژه ماتي په محال څه روټۍ او په کاسه کي مو شنه دال
ښايسته ښځې
ښايسته ښځېوالټ ويټمېنله انګليسي ادب څخهژباړه: محمود اياز ښځې دي ناستې يا روانې لکه زرکې د خيالځينې په څېر د ډوبېدونکو سايوځينې پشان د غوړېدونکي سپرليڅومره دى ښکلى غوړېدونکى سپرلىخو دا ښکلاد ډوبېدونکو سايود دې سپرلي نه زياته ځوانه ښکاري
غزل
غزل شاهد علي شاهد سترګې لېونۍ دي مينه هم کوي، شر هم کويزوړ زخم ګنډي ګرانه، خو نوى پرهر هم کوي خداى زده چې ګل چين دى، که د ګل مالي يې وګڼموينم چې ګلونه رېژوي، ولې کر هم کوي ماته يې په ژبه او په زړه کې لوي تضاد ښکاريلاس مې په سر هم ږدي، خو سودا مې د سر هم کوي څنګه خپل خاطر د يار په ستغو سپورو دروند کړمهپټه پټه ما سره ياري د نظر
غزل
غزل عزت الله شمسزى سپوږمۍ د ورځې لاس ته راشي رانه بېرته تښتيلپه مې ډکه له ښکلا شي رانه بېرته تښتي جانانه اوس چې توره شپه کې کله لار ورکومسترگې دې يادې کړم رڼا شي رانه بېرته تښتي زړه کې مې ډېرې گيلې شته خو زړه مې تاسره دىلږ څه مې ذهن کې پيدا شي رانه بېرته تښتي دجانان وصل وي يوه شېبه بېلتون سر او کالمياشت کې يو ورځ نيمه پخلا شي رانه بېرته تښتي
غزل
غزلعزت الله شمسزى جانانه ژوند دی چا ته ژاړم چا ته وخاندمه تياره کې ناست يمه خپه، رڼا ته وخاندمه ستا د ښايست قدر به ياره دومره بس وي که نه چې ستا د هر ظلم بدل کې تاته وخاندمه د شپې شبنم غوندې ورېږم پر ګلونو باندېسهارکې ستورى شم فاني دنيا ته وخاندمهچې ماته ګوري لږ موسکۍ شي سترګې مړې واړويزړه کې مې پټ د جانان دې جفا ته وخاندمهزموږ دکلي منځ ته راشي بل ته لاس ورکويله ډېره غمه د يار دې سزا ته وخاندمهاوس درته لاس
سپوږمۍ
سپوږمۍ ای د سپينې سپوږمۍ عکسه کۀ دې څومره کړمه هېرهبېا د زړۀ پۀ دروازه کې تۀ شې غلې غوندې تېره محبت به خلکه څۀ کړم نوم يې هم اخيستې نۀ شمدا غزلې هم ليکمه ټولو خلکو نه پۀ وېره دا سلګۍ به مې شي کړېکې اسويلي به مې سور اور شيتړمې اوښکې به سېلاب شي که مې زړۀ کړم را برسېره پاس د هسک ستورو ته ګوره پلوشې د سپوږمۍ شمېرهد ناصر مومند زړګي کې لۀ دې مينه ده هم ډېره ناصر مومندشمالي کلېفورنيا
غزل
غزلسليم بنګښ لا خو مې ارمان نۀ دى وتلىزړۀ نه مې جانان نۀ دى وتلى هر څو يې که هر څومره ښۀ وويستعکس د تا پۀ شان نۀ دى وتلى پښو نه مې که ځمکه وي وتلېلاس نه مې اسمان نۀ دى وتلى ما ويل چې يواځې پاتې شوى يمچا ويل چې کاروان نۀ دى وتلى ستا پۀ سپيناوي مې يقين راغى خوزړۀ نه مې ګومان نۀ دى وتلى سترګې مې دي تا پسې وتلېسترګو نه
غزل
غزلپروفېسر رحمت الله "درد" له تانه زيات که بل عذاب نشتهاے محبته! ستا ځواب نشته نوى نظام د مېخانې عجب دىپېمانې ډېرې دي شراب نشته زما د خان په کشاده مکان کېهر څه بسيار دي خو کتاب نشته دا کوم پړاؤ د محبت دى ياره؟سکون هم نشته، اضطراب نشته مشکل به نۀ وي امتحان د مينېچې يې مکتب نشته، نص
غزل
غزلنېک زمينه، مردان، کوزه پښتونخوا لکه شبنم چې ترمې ترمې شي د لمر مخې تهداسې ملګرو ويلې کېږم د دلبر مخې ته کمزورى زړه مې د اشنا د حسن تاب نه لريچې مخامخ شي زه لاسونه ږدم اکثر مخې ته نن ټوله شپه مې ستا د يادو وظيفه کړې دهدا ستا تصوير به مې راوړه په تصور مخې ته همځولو
خدايــــــــه زه نه پوهېږم
خدايــــــــه زه نه پوهېږم چې دا زه حق او که باطل وګڼم چې يې پر ضد که يې ترڅنګ شمه زهايمـــــــان مې نيم او که کامل وګڼم----زه خو په دې باندې باور لرمهڅوک چې پر خوا د حق ولاړ وي همېشهغه منلي او ښاغلي وي تلهغه ژونـدي وي همېـش وياړ وي همېش----زمونږ هېواد کې ګـــــــډوډي راغلېتميز د سپـين او تور کېدلاى نشي
غزل
غزلسعدالله مېوندخور وور يو خوږ عذاب راباندې تېر شوژوند يو ستړى اضطراب راباندې تېر شو په سرونو کې يې هوش راته حلال کړڅه کوډګر ظالم قصاب راباندې تېر شو ژوند څپې د سمندر وې زما عمرلکه عمر د حباب راباندې تېر شو نيمه شپه په رڼو سترګو ياد د يار مېلکه ستورى د شهاب راباندې تېر شو حقيقت هماغه آش هاغه کاسه دههسې نوم د انقلاب راباندې تېر شو
څلوريځه
څلوريځهشيرين يار يوسفزى د تا حُسن د تا مينه مې موضوع دهکوم عنوان، کومې کيسې نه خبر نۀ يم هر يو غږ مې ستا د وصل د حصول دىبلې چغې او نارې نه خبر نۀ يم
زېرى
زېرىپېغله ناهيد سحر ستا د راتلو زېرى چېما باندې وشو اشنا!شوې اندېښنې مې ختمېچې فاصلې شوې لنډېاحساس مې ګُل ګُل شوخيال مې وږمه وږمه شوسمسور سپرلى شومه زهپه هر ډګر خوره شومپه سم و غر خوره شوم
غزل
غزلفياض شاداب څه عجيبه غوندې مې کار کړى دىچې په قاتل مې اعتبار کړى دى د انتظار اذيت زه پېژنمما په کلونو انتظار کړى دى راشه سپرلى دى چې ګلونه درکړملکه د زخم مې سينګار کړى دى د کاينات غېږه زانګو ځکه دهستا شرابي سترګو خمار کړى دى د وخت حاکم تمغه هغو له ورکړهچا چې په خپلو پښو ګوزار کړى دى
غزل
درنو لوستونکو!دا ځل مو د ځلمي شاعر محمد اسماعيل "عندليب" دا غزل د دې لپاره خوښ کړى چې تاسې يې کره کتنه وکړئ. محمد اسماعيل "عندليب" د حاجي محمد ادريس ځوي د ننګرهار ولايت اوسېدونکى او د اسلام اباد د نړيوال پوهنتون زده کوونکى دى. د کره کتنې دې پاڼې ته يې خپل شعر په دې هيله راکړى دى چې د نظر خاوندان دې يې په خلاص مټ کره کتنه وکړي. په مينه او درناوي مو دې غزل ته رابولو: تور د سپينې خولې دې څنګ له ځانه واړوماوس سترګې له دنيا
نعت
نعتسليم بنګښ منم احد دى خو په څنګ کې يې احمد هم دىدواړه په عرش دي خو د دواړو مېنځ کې حد هم دى زما نامې سره تړلى دى ستا نوم مبارکزما ايمان دپاره بس دغه سند هم دى زه خو بې شکه چې رحمان رحيم الله منمهخو رحمت اللعالمين مې محمد هم دى هغه درود ورباندې وايي او سلام پرې کويڅوک چې خالق،
غزل
غزل حېران مومند چې د غربت خېټه مړه ساتمهبيا د اظهار ژبه وړه ساتمه ستا بې رُخۍ سره بلها لويه شىګيله په زړۀ کښې که وړه ساتمه کوؤم چې غېرو سره جنګ د تهذيبزۀ به پښتون وجود تکړه ساتمه دا خو بس ته يې ياران نوى نيسېزه زړۀ کښې ستا مينه زړَه ساتمه د خلکو زړونه رغوؤم مومندهکۀ
زه او ډيوه
دا شاوخوا ماشومان ټول ګواه دي چې رڼايي زموږ وځرې سېځي ځکه خو زه او ډيوه له ابتداء نه په تياره کې اوسو.
