شعرونه
ګلابي ساړه
ګلابي ساړه (۱) هر څه بدل، خلک بدل، لارې کوڅې بدلې؛ خو سپينغرۍ وږمه لا هاغه شان، هماغسې سهار او ماښام پر تنده اور بلوي؛ او ګلابي ساړه يې، د زړګي تل ته، ځي، کوزېږي، او احساس ته ترنم ورکوي!! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (
رنګين پوستی؟؟؟
رنګين پوستی؟؟؟ [دا د يوه افريقايي ماشوم شعر دی. په ۲۰۰۵ کال کې د غوره شعر مقام ته کاند وو. په دې شعر کې له حيرته ډک استدلال شوی. پر دې سربېره، ډېر تريخ طنز دی په کې. شعر له فارسي نه ژباړل شوی دی.] کله چې دنياته راځم، تور يم. کله چې لويېږم، تور يم. کله چې لمر کې روان يم، تور يم
زه پخوا داسې نه وم!
ډالۍ: هغه غازي افغان ته چې شورويانو ځنې دواړه سترګې ايستي دي او اوس يې له زړه نه يوازې يو الله خبر دی او بس. ----------------------------------------------- زه پخوا داسې نه وم! ما پخوا رڼا لېده؛ ما پخوا تياره لېده؛ ما پخوا پسرلی لېده؛ ما پخوا خزان لېده. ما پخوا هر څه لېدل، خو اوس ... اوس هېڅ نه وينم– نه رڼا، نه تياره، نه پسرلی، نه خزان. البته، خوبونه ډېر وينم. او په خوبونو کې مې بيا دغه هرڅه وينم- رڼا، تياره، پسرل
غزل
يه د رنځور حسن مېرمنې، سپېلنی دې شمهمه کېنه داسې لاس تر زنې، سپېلنی دې شمهستا د ښايست د لېوني خمار په تمه- تمهشوم سودايي د بنګو ونې، سپېلنی دې شمهڅومره بېباکه يې دا ستا پاکه لمن نيولېځواني مې ګورې غنې- غنې! سپېلنی دې شمهراځه د عشق په جزيره کې له دا هر څه لرېخپلې کېږدۍ کړو چېرته پلنې، سپېلنی دې شمهپرېږده چې اور واخلم، لمبه شمه، لوخړه شمهسترګې راواړوه خوږلنې، سپېلنی دې شمهنثاره ورشه، ورته ووايه صفا ټکيو کېاندېښنه مه کوه د بنې، سپېلنی دې شمه.
توبيل*
الا اللهتوبيل اللهتوبيل وځنګېدونه يې منډه مات شونه يې ګل ورژېدود پاڼو يې شرنګار شوپه جنت کې مؤمنانو واورېدومؤمنان په ثنا ګډ شولپاک رسول ونازېدوله پاسه دوه مرغان راغللزېړې زېړې غاړېبخمل څانګونهپه څانګو کې کتابونهکتابو کې دوې دانېهغه د خدای نامې!____________________ * د دې شعر په تېره بيا د (( توبيل)) د کلمې د معنا په باره کې مې له کاروان صاحب سره خبره کوله. هغه ويل چې کېدی شي مراد يې په جنت کې هغه د طوب
بېوسي
يوه ژېړي مازيګري کې د ها پورې غرونو غېږهما و تا نه وه چاپېرهد يوه غوز د ونې خوا تهتا کيسه کوله ما تهد سلګيو په هجوم کېغټې غټې اوښکې راغلېښکته ستا پر اننګيوما دا ټوله ننداره کړله په پټه خوله جانانهاو وم دغومره بې وسهچې در پاکې مې کړای نه شوېد تا اوښکې په لمنه:
د رڼا څلی
شوې بې نيازه، زياتي غم پر تا غرض نه لريولاړې، باچا شولې، ستم پر تا غرض نه لري د ژوند پر ټولو حوادثو دې خوا يخه کړلهنوره نزاع وي که سلم، پر تا غرض نه لري د دنياګۍ ورانې ويجاړې دې اوس سر ټکويپه ړنګو مېنو دې ماتم، پر تا غرض نه لري شاعره، ستا رنګين خيال نور له لمبو نه وووتنور دې اورونو کې قلم پر تا غرض نه لري تا به مدام موږ ته د رنګ و نور کيسې کولېد رڼا څلی شوې تورتم پر تا غرض نه لري.
په تياره کې
په تياره کې مې، چې چوپتيا خپره وه اود سبا وږمېپرده له ځانه سره وړله،درباندې غږ وکړپاس په خواشيني آسمان کې يو ستوری سوځېدهيو ستوری په منډه وويوه ستوري له دنيا سترګې پټولې.****درسته هستي مې لکه د پيو ډکه پيالهپه لاس کې نيولې وهد سپوږمۍ آبي جلوهپر شيشو لګېدهاو تا ته مې نارې کړېاو تا ته مې نارې کړې.****د چينجيو له ښاره يوه غمجنه ترانهلکه لړه پورته ختهاو د لوخړې په څېر پر کړکيو پرېوته.****زما په سينه کېدرسته شپ
زما د سرو زرو بنګاله!
زما د سرو زرو بنګاله، زه له تا سره مينه کومستا اسمانونه او هواګانې زما زړه، لکه دا چې يوه شپېلۍ وي، په ترنم راولي. وا زما مورې، په څوړمني کې ستا د امونو د ځنګلونو ښايسته شمال ما له ډېرې مستۍ لېونى کوي-واه، څه ښه يو هيجان دى دا! وا زما مورې، په مني کې، د شولو په پوره ګل شويو کروندو کې، ما هره خوا خوږې خنداګانې لېدې چې خپرېدلې!واه، څه ښه يوه ښکلا، څه ښه سيوري، څه ښه يوه لېوالتيا، او څه ښه يو لطافت! تا د بنګالي انځرو تر ونو بوټيو لاندې او د سيندونو پر غاړو څه
وهم
دنيا خوبولې ده.وحشت د هر يوه غورځنګ او آواز په مخور داسې تړلیلکه ما چې پر ځان. د دغه خلوت دېواله ته مې چې څه په زړه پورې نقش يې نشتهغلي په غوږ کې ويل:لکه چې په دا ټولو کې د ژوندانه فرېب څه پټ رنګونه لري! شپه د وحشت له کبله درنه ده.دنيا خوبولې ده او زه په خپل وهم کې ويښ يم:په دې خلوت کې چې حيرت يې د دېوال نقش دید ژوندانه فرېب څه نورې طرحې کوي؟
تريخ خوب
د سپوږمۍ زاڼه غاړې وهيپه کوټه کې مې ورېځ ژاړي.د پښېمانۍ د سترګو ګلونه غوړېږي.د پنجرې په تابوت کې مې د مشرق وجود نغاړل کېږيد مغرب ځنکدن دی، مري.د کوټې په تالاو کې مېکمه کمه د لمر نارنجي ګيا راټوکېږيويښ يمپه خوب کې مې د ماتې څانګې سيوري ونه پوهېدم، ورو ويده کړم.دا دی اوسد سپوږمۍ د زاڼې سرود اورماو د پښېمانۍ د سترګو ګلونه رژوم.
غزل
رنګينۍ ورکړې، پروردګاره، زما سندرې، زما غزل تهدا چې يې کاږم، د چا په سترګو، ډالۍ کوم يې، د چا اوربل ته چې د رنګينو، نغښتيو رازونو، چېرته يوازې، په نظاره شمحيرت مې يوسي، د حسن خدايه، د رنګ و بو دې، خپلو کې حل ته دا چې په ډکه، خوله راته خاندي، چا به رويا کې، وي تخنولېبرېښنا خو نه ده، چې هوسېږي، تشې پړکا ته، هسې يو ځل ته ځولۍ د نياز يې، لا له لاسونو، پرېوتې نه ده، ان له ماښامهڅه دې راوړي، د سبا باده، ړانده د مينې، د حسن شل ته چې ستا پر چم يې، کوشېر
ټالۍ
نن چې په هر ځلې چاد وره ټالۍ وهلېما دې ګومان پرې کړیاو په يوه نفس تر وره تللی يم.
څپره ووته، بلا ووته
اوس هم د چم ګاونډ ښځمنې زموږهغه د سې بيبيانو (١) نذر نيسي؛ اوس هم چې غاښ د چا خوږېږي په مالت کې زموږدرې يا پنځه يا اووه پلکې په شماروړي، د وچ صبر (٢) پر تنه ټک وهي؛ اوس هم د بادو ها لرغونی زيارتچې شيخ نيکه (٣) يې بولي، ښه تودېږيله هرې خوا ورته د بادو رنځوران وردرومي؛ اوس هم آخره چارشنبه (٤) له ميندو هېره نه دهاو هم پر دغه ورځ ماښام ته تياری نيسي، دېګچي پخوي؛ اوس هم چې ووځي د څپرې مياشتنو د ماښام پر مهالزړې ښځمنې او واړه ماشومان
منسوخ
جانانه، ما هم بلا ډېره مودهد کائناتو د ښکلا په لټون په عارفانو پسې پل واخيست-خو کتابونو کې نه؛ځکه چې دوی هم يو له بله سرهبلا بدۍ او تربګنۍ پاللييو چې راغلی دی نو بل ته يې منسوخ ويلي!!
د مغلو تاراج
څه په باج- څه په خراج کې رانه ولاړه پاچايي وه تخت و تاج کـې رانه ولاړه څه د دوه ورځو ښــکلا مې د وطن وه د مغـــــلو په تاراج کـــــــــې رانه ولاړه.
خوب
خوب مې ليده چې په لندن کې يمه د ټيمز له غاړې په چکر وتلی په ننداره د ښکلاګانو يم چې دې کې راياده شې ته او په يوه سا سل پېغوره راکړې له مسامونو مې لمبې جګې شي لولپه شم. خو کوم يو حسن چې ستا په ها يوه يوه پېغور کې پټ وو هغه مې نه د پېرنګۍ ملکې په ښکلي تاج کې وليد نه د مغل محبت په تاج محل کې ګلې!
غزل
غزل ګوري دې، راګوري دې چې ګوري غلي غلي ســــتوري غلي غلي ګله، ســــتوري غلي غلي ما چې وې له دنګو دنګو څوکو حيا ورغله پرېواته له غرونو بلا سيوري غلي غلي ستا د ستمونو هم انصاف ښکاري پرېشانه دی چا باندې يې ځول شي، پر چا اوري غلي غلي ځه چې انجمن لره زياتي غاړې تر غاړې ځو څو به رقيبان ځانونه زوري غلي غلي غلی کړې نثاره ياره چا په غزال سترګو کې اوري دې له خولې د غزل توري غلي غلي.
نعت
زړه مې غواړي چې په پښو کې دې سر کېږدم په مزه مزه دې ښکل کړم قدمونه ګوندې دغه يوه سجده مې شي قبوله ای د حسن پيغمبر- د عشق رسوله!
افسوس
عبدالرحيم روغاني
آشنادي
راليږونکی : يعقوب(منګل) ټليفونشميره: برېښناليکپته: j.mangal@gmx.de سرليک: آشنادي نېټه: 21.01.2013 11:49 آشنادي***زړه آشنادي٬ځګر آشنـــاديستاپه طرف٬زمانظر آشناديته چه غلي غلي ګوري ماتهددیواله دسیوري شاتــــــــهماته ستادمړوسترګوهنرآشناديباغونه مي ډیردي لیدليله یاده مي ندي وتلـــــيماته داناروباغ ستاپه ټټرآشناديچه پکښي ک
غزل _عبدالرحيم هلال
څومره شولې لېرې، چې مې خپل شولېلاړې جانه، سم د انځر ګل شولېنوره به د مات زړګي چاره كومته خو رانه بېله شوې د بل شولېوخته برېتور ځوانان دې رام كړلوسم د پښتنې پېغلې چارګل شوېډېر دې په خالونو كې خپل ځان وينيخدايږو د حمزه بابا غزل شولېښكاري اننګو كې دې د
هره سا مې جل وهلې
راليږونکی :Dr hassanد راليږونکي پته :hassandoctor2000@yahoo.comنيټه : 08-10-2008 هره سا مې جل وهلې سروکال شي نه تیریږي ستا دعشق موسم داوښکو ستا په ښار کې ږدم جانانه په ارمان قدم داوښکو زمادسوي ارمانجن زړه سوز ګداز وي پکې نغښتی چې لیکم يې لکه شمع هر غزل په نم داوښکو هر یو دم مې دم ختلی هره سا مې جل وهلې
څلوريځه
څلوريځه زړه خو مې کيږي چې دې وستايمه لکه مومين چې کليمه ستايي لکه ماشوم چې الف ب شروع کړي مور ته اوله سپاره ستايي
يو خوار اغيار بل خوا نادان په مونږه لوبی وکړی
راليږونکی :Abdul Hafiz Malyarد راليږونکي پته :malyar@live.atنيټه : 24-08-2008 په مونږه لوبې وکړې يو خوا غربت بل خوا جانان په مونږه لوبې وکړی بل خواته غله بل خوا در بان په مونږه لوبې وکړید وطن للمې مو اوبه نه شوی په وخت او زمانيو خوا سيلاب بل خوا باران په مونږه لوبې وکړیډيرو سرفه ونکړه ، وطن په دا مظلومو خلکويو خوار اغيار بل خوا نادان په مونږه لوبې وکړیپه هرقدم کی د ليوانو په داړو کی ګير شووحفيظ
