شعرونه
پښتنو ته د رڼا ډېر ضرورت دى
غواړم ستا يوه خندا ډېر ضرورت دىانکار مه کوه اشنا! ډېر ضرورت دى زلفې واړوه د مخ نه چې سبا شيپښتنو ته د رڼا ډېر ضرورت دى هغه ورځ خو دې جانانه تُوره وکړهيم يواځې نن دې بيا ډېر ضرورت دى ستا خوږې خبرې ښې دي ملا جانهتا ته اوس هم د حلوا ډېر ضرورت دى محبت علاج د هرې ناروغۍ دىورته دلته د هر چا ډېر ضرورت دى نن خو لاړو په بمونو کې حېرانهاوس خېر غواړه د سبا ډېر ضرورت دى
عجبه رنګيني شوه (غزل)
راغلې پسرليه! ښايستونو سترګې تورې کړېعجبه رنګيني شوه سرو ګلونو سترګې تورې کړې اوس به د افغان خاوره هم وويني مستي لږهځوانانو پټکي وتړل او جونو سترګې تورې کړې ګورو به رقيبه چې نفرت که محبت ګټيباروتو سترګې خړې، قلمونو سترګې تورې کړې دا د ګل اندام جانان د مينې کمال دى که نه؟غم لاسونه سرۀ کړل چې يادونو سترګې تورې کړې د عشق په جل وهليو د رحمت باران کېدونکى دى
غزل (جمشېد مومند)
جمشېد مومند دشته ده او تنده ده منډې دي سراب پسېپښې ږدم په ازغو باندې ګرځمه ګلاب پسې زه د خپل ژوندون کتاب پاڼه پاڼه لولمهڅومره زړه چاودون کوم ستا د سوال ځواب پسې څاڅکو د باران ورله تنده ماته نه کړلهاوس تږى نظر ګرځي چرته لوي درياب پسې مونږ يې په ارزو د مخ دواړه سترګې بيه کړېلاس کې کټوري نيسو مونږ يې آب و تاب پسې
زه د چا زړګى يمه ما مه چېړه
نصرت الهام زه پښتون زلمى يمه ما مه چېړهزړه لرم ژوندى يمه ما مه چېړه ما د احساساتو په اور مه وژنه مات به شم بنګړى يمه ما مه چېړه خداى يې وهي ماته ، چې بد وګوري زه د چا زړګى يمه ما مه چېړه ستا په پلونو ښار ته رسېدلى يمسم د غره سړى يمه ما مه چېړه زړه مې د داغونو په خالونو پټ اوښکو کې مسکى يمه ما مه چېړه زه الهام د غم په سيند کې لامبمه هسې لېونى يمه ما مه چېړه
جانانه ربه
ديدار باغي خپله مست خپله نشه يمخپله مړ خپله ژوندى يمزه مختار ددې هرڅه يمکله خر کله سړى يم په بل ځاى کې مې وجوددىدغه لږه مې حصه دهمتاثر ، چې شم له چانههم هغه ته مې سجده دهپه جذباتو کې راټولهد مستۍ او عشق کيسه دهددې ګل خاورې کېدو کېڅه خو پټه فلسفه ده مېلمانه ټول د فنا ديکه دا شونډې که ګلان ديبس يو ته شوې راته پاتېنور په منډو دي روان دي بس يو ستا مخ دى جانانهنور د اوره دي نور
غزل
سليم بنګښ يوه قاتل چاړه ده ايښې د هر چا په غاړهچېرته موسى ورته راولېږه عصا په غاړه بلها ښايست لرې بلها درپسې وکړېدومونږ مينه څه وکړه مونږ واخيسته بلا په غاړه داسې محشر کې زه جزا وته ولاړ يمه چېتوبه مې ده قبوله شوې او ګناه په غاړه په دې مېدان کې خلک اوس هم بې ګناه قتلېږييو قاتل اوس هم دى دېره د کربلا په غاړه يو څوک يې وژني هم يو څوک ځانونه خپله وژنييو جنګ روان دى د فنا او د بقا په غاړه
غزل
امان اپريدى لمر چې څرک وهي زه مخې ته ډيوه ږدمپه څپو د امېدونو اندېښنه ږدم کله کله ځان له ځانه هم ګټل ويپه سنګېر ځمکه رديف او قافيه ږدم دا په ((لا)) مين چې برېتو کې موسېږيد عشاقو په قطار کې يې نامه ږدم د خېبر په سر که جلت ستورى راوخوتيو څو څاڅکي د زړګوټي صدقه ږدم بس يو دا علاج مې شته نه چا راوښودد کالدارو په بدل دستار ګاڼه ږدم لويه خدايه د تنکيو څه قصور دىور په سر چې د بارودو عمامه ږدم امان څه چې د ملت تکيه په تا د
غزل
فېصل فاران وچ ګلونه مې د مات ګلدان سينګار شوهغه ستړي لاروي چرته ايسار شو ته به کله راځې جانه سپرلى دروميتور توتان له ګورو څانګو راغوځار شو پاڼې پاڼې شو ګلونه د بکياڼوستا د ياد مارغان هم زړه کښې په قلار شو د افق پېچومۍ ورکې شوې لوګو کښېشنه طوطيان د خپلو لارو نه بې لار شو خراړې بېرته راستنې نه شوې فارانهپه
غزل
اکرام الله ګرانزړۀ دى نو ارمان به خامخا لريمينه او جانان به خامخا لري ژوند کۀ خاورې خاورې دى په زمکه پروتخيال د لوړ اسمان به خامخا لري عشق په دغه پُوله چرې لاړ نۀ شوعقل سود او زيان به خامخا لري زۀ هم يو منزل په تصور لرملار، نوم او نښان به خامخا لري چا چې د بلبلو نغمې زده کړلېپوئي دې شي زندان به خامخا لري
غزل
جلبل اشنغرىما چې د خپل زړه نه بهر په خوښه نه پرېښودههغه زما د زړه کنډر په خوښه نه پرېښوده ملګرو ولې او په څه مې دومره ډېر ګرموئحالات سنګين شو ما دلبر په خوښه نه پرېښوده تورمخى باب دى او ناشونې ناکړدې د تاريخمونږ دا تضاد د لر او بر په خوښه نه پرېښوده يو وخت طوفان داسې راځى چې ارادې ماتوىګنې نو ما خو پېښور په خوښه نه پرېښوده
زه او ته
مبارز ساپى راځه چې سره وسپړو دا زړونه زه او تهرازونه زه او تهخيالونه زه او ته تر څو به وي لانجې او کړکېچونه زه او تهجنګونه زه او تهمرګونه زه او ته ټول تن ټپي ټپي شو غوښې وشلېدې له نوکوجګړه ده په هډوکوژړاوې دي په کوکود بل چا په لمسون زغمو ټپونه زه او تهدردونه زه او تهرنځونه زه او ته بېل بېل دي دوزخونه د بېل بېلو ځواکونو
غزل
فېض الوهاب فېض ته که له ګوتې شې پناه او که د غره نه پناهجانانه چرې به مې هم نه شې د زړه نه پناه شيرين اواز دې په ما خور کړي کېفيت د نغمېد خيال ليلا چې راته ودرېږې د وره نه پناه چې تصور کومه ستا پکې راګډ شي رقيبجانانه غواړم تا سره ددې سپېره نه پناه هغه خبره به سبا په دېوالونو ليک ويکومه خبره چې نن کړي د ديواله نه پناه
غزل
اکمل لېونى دروغ وايي رښتيا خبره کوم ده چې چا وکړهښه سپينه او صفا خبره کوم ده چې چا وکړه ما وى درته جانانه! ځه په خپله چې پخلا شوترمينځه زما ستا خبره کوم ده چې چا وکړه د ځان دپاره هر سړى پښتو کوي پښتون دىد خوارې پښتونخوا خبره کوم ده چې چا وکړه د کرکې د نفرت خبرې هر طرفته اورمد مينې د وفا خبره کوم ده چې چا وکړه
غزل
جهانګير عربزى فـــــــکر مې مړ نه دى يــاغي شــور لا پــکې شــــــتهژبه مې ګــــونګۍ نـه ده ســـــور اور لا پــکې شــــته سهوه شوې زندانه سر ټيټ څنګه شي چې ساه لري؟مــات مــات نــه دې پرې نه دې چې زور لاپکې شته يا د اســـرافيل په شــپــېلۍ ټـول جهان ته حــال وايــويـا بـه ميــــنه پــټه ســاتـــو پـېــغـَور لاپـــکې شــــته خېر که شو ټوټې ټوټې
لغمان کې
داشعر په جلال آباد کې څو شاعرانو په فى البديه ډول ليکلى دى . ټول لغمان کې يو دانش دى يو آرش دى چې فرياد صيب ورنه لرې کړې نور تش دى شمسزى هم کله ناکله خواته را شي چې سړى شي دده هم دغه کوشش دى خداى دې وبښي ننګيال صيب ښه سړى و نقل قول مې راخيستى له ګردش دى د ازمون لاسونه زور کړي يون ته لاړشي ټول خبر دي هاشمي صيب سره برش دى د دربار ډوډۍ يې ټوله کړله خلاصه هېواد مل صيب اوس ښايسته ماشين دکرش دى بيا به يې وروسته
غزل
جهانګير عربزى د ورځومياشتو او د کال قيصه کې نه يمهزه جانان غواړم د جمال قيصه کې نه يمه ښه ترې خبريم د انجام پروا يې نه ساتمهمينه کومه د وبال قيصه کې نه يمه زه له حالاتوحادٍثو د خلاصون لاره ګورمزه ځم سبا پسې د حال قيصه کې نه يمه ته د اظهار، ته د دستور د ماتېدو ووايهځواب دې غواړه زه د سوال قيصه کې نه يمه ستاپه لمن راته داغونه د زغملو نديګنې د ور او د دېوال قيصه کې نه يمه د عشق
غزل
اسير منګل سپوږمۍ ته ګورمه، ګلونه به څارم درپسېزه مسافر يمه ملکونه به څارم درپسې ته پټوه په تورو زلفو کې رڼا د رخسارزه لېونى يمه دا غرونه به څارم درپسې د قبر خاورې چڼوم ايرو کې ګوتې وهمته زما خوښ يې کنډرونه به څارم درپسې د ښار غرمې چې لنډوم ستا د اوربل سيوري تهتا راولم ړنګ دېوالونه به څارم درپسې منګله! ته چې کومو
کابل ته
جلال امرخېل هلته چې خلك نه رقيب او نه جانان پېژنيهلته چې خلك نه سپرلى او نه خزان پېژني هلته چې هېڅوك د بل چا په غم كې نه دي شريكهلته چې خلك بس يو ځان پېژني ، ځان پېژني په توره شپه كې چې په غلا په مرګ پسې راوتيد اميدونو د سبا په مرګ پسې راوتي هلته چې خلك په تورتم كې زندګي خوښويهلته چې خلك د رڼا په مرګ پسې راوتي هلته چې خلكو ته د مرګ سيورى پر سر ولاړ دىژوند په بانه لكه د ژمي مازيګر ولاړ دى هلته چې هر ل
غزل
عبدالروف زاهد نۀ چې اوربل، نۀ دې نظر ته کښېنيپه دې موسم کې سړى چرته کښېني داسې دې مخ ته ګورم نۀ مړېږملکه چې ژمي کې څوک لمر ته کښېني که د مقصد شيرين ورځي په ګوتولکه فرهاد به سړى غر ته کښېني د نظر تږي په ولاړه مړۀ شود اوبو تږي سمندر ته کښېني تۀ اوس هم شک کړې د هغۀ په مينهزاهد چې ستړى شي ستا در ته کښېني
هايکو
لال زاده ساګر ګرانې ګرانۍ راپکې سپږې وکړېزما طاقت د يو ببوزي نشتهجانان زما نه ايرکنډېشن غواړي تاوان د ګاډي ترې ضرور واخلئددې ماشوم خو و اجل راغلىزمونږه خان له يې موشن خراب کړو غريب چې مړ شي څلور چڼي راشيچې جاګيردار، سرمايه دار مړ شيهر خوا پټکي برګ رومالونه
غزل
حماد حسن يو کچه خوب نرۍ سرخي د کجل نښې ښکاريد هغۀ سترګو کې زما د غزل نښې ښکاري يوه خاموشي ده، يو وقار، يو مرمري بدن دىستا په پېکر کې په ايمان د محل نښې ښکاري ما به سرګړى دې کنډو کې په غرمه کې رېبۀهلته اوس هر خوا د دېوال او بورجل نښې ښکاري ما غرڅني چې ددې ښار نه لمن خلاصه نه کړهپه دې کوڅو کې ستا د زلفو د وَ
غزل
((لیکوال بختیارځدران)) پراننــــــــګو یې داوربــــــــل ســــــــــایه راوغوړیــــــــــــــــــــــدهښـــــکاري چې شپه راځي پر ګل سایه راوغوړیــــــــــــــــــــدهزمــــــا به ورکـــــــه شي ستړتیـــــــــــــــاورته ارمــــه به شــــــــمکــــه یې له زلــــــــفو د ول ول سایــــــــــه راوغوړیــــــــــــــــــــدهیقین مې نه شي چې به راسي تر محراب او جومـــــــــــــــــاتپه تللــــــــي پل
قيصه خوانۍ دې راله هم ورانه کړه
اقبال مومند، پېښور مونږ لا ګلونه د فردوس راپورته کړي نه وومونږ شهيدان د باجوړ لا پورته کړي نه وومونږه لا څلي په سينو کې د ارمان جوړولمونږه لا سترګو کې عکسونه د ګومان جوړولمونږ لا د وينو د څادر پيڅکه وينځلې نه وهمونږه لا زنه د شهيد ارمان تړلې نه وهزمونږ په سترګو کې لا پرخه پرخه ناؤ پروت وزمونږ په زړونو کې د سرو وينو تالاو پروت ومونږه په ماته ملا کوشش د پاڅېدو کړى وايله مو نيت په اډاڼه د ودرېدو کړى وچ
غزل
ناصر مومند، شمالي کېليفورنيا ګورئ ظلمونو ته زما لۀ تن نه ساه وباسي زما لۀ زړۀ نه محبت وباسي تا وباسي زما د زړۀ کور کې زما د مينې قتل کوياو جنازه ترېنه د مينې پۀ خندا وباسي ډېوه يې مړه کړه او تېارو غېږه کې کلک ونېومکرکه پۀ زور باندې لۀ زړونو نه رڼا وباسي دا د مشرق او د مغرب ښکلي دي ټول ظالمانيو پۀ مستۍ رانه زړګى بل پۀ حيا وباسي ېوازې صبر دى چې اوښکو سره ولې ورکړيد مينې مړى به د زړۀ کور نه همدا وباسي تور قسمتونه د ناصر پسې پۀ ډ
غزل
ډاکټر اسرار د روح سندرې اورېدل پکار ديد زړه طبلې ته ګډېدل پکار دي د ګل ښکلا ته خوشالېږي هر څوکد ګل په ژبه پوهېدل پکار دي هر سړى تښتي د يو بل نه لرېچغې وهي چې يو کېدل پکار دي سوز مې په شعر کې څه کم غوندې دىچرته کې سم ميينېدل پکار دي چې مو اغاز و
