شعرونه
دعامر دوه نوي غزلونه
( 1 )
دفيض احمد فيض نظم
دداغستاني شاعر مور
دمينې شېبې ( پروين شاکر )
دمينې شېبې
بس خو!
غزل عبدالهادي حېران تورې دي که سکڼې که پى مخې دي بس خو جينکۍ مې ټولې خوښې دي دي د پېښور که د کابل ښکلې يو شان مې په زړه باندې راخښې دي داسې لکه غېږه د محبوب، تودې داسې لکه شونډې د يار، يخې دي اودرېږي، مسکۍ شي، بي
غزل (فياض شاداب)
فياض شاداب مينې که په زړۀ دې زۀ ناښاده کړمتا به زۀ په دشتو کې اباده کړم تۀ که تېره شوې زمانه يې همزۀ به دې ټول کلي ته ورياده کړم هر رسم به مات لکه بنګړى کړمهتا به د بندونو نه ازاده کړم زۀ به محبت له داسې رنګ ورکړمهېر به دې د هر چا نه فرهاده کړم ستا د دې دنيا نه به بهر وځمځانله به دنيا چرته اباده کړم
ځئ يو جشن به راجوړ کړو
غزل عبدالهادي حېران لوړې څوکې سر کول دي څۀ وړه خبره نۀ دهعشق په ګرانو لارو تلل دي څۀ وړه خبره نۀ ده هسې ژوند خو څو لمحې دى محبت يې ابدي کړيمحبت فنا کېدل دي څۀ وړه خبره نۀ ده ځئ يو جشن به راجوړ کړو دا هم لويه کارنامه دهپه جمود پورې خندل دي څۀ وړه خبره نۀ ده جنګ اسان دى خو د امن راوستل غټه خواري دهځان انسان ث
نوى غزل
ما لکه ايمان د زړۀ په دشته کې منلې يېتۀ لکه د گل پکې رنگ رنگ راټوکېدلې يې زۀ لکه باران دې هرې غاړې ته رسېږمهتۀ لکه خوشبو مې هر احساس ته رسېدلې يې ما لکه دنيا درته زړۀ پښو کې غوړولى دىتۀ لکه د مينې په ادا ورته راغلې يې زۀ لکه د ژوند هره لمحه ستا په نامۀ يمهتۀ لکه د ساه مې په هر رگ کې گرځېدلې يې ما لکه د عقل دليلونه ثبوتونه کړېتۀ لکه د عشق خمار خمار يې
خو ځه خېر دى (طنز)
طنزيه غزل اشنا لاړو بې وفا شو خو ځه خېر دىښه پوهېږم چې خطا شو خو ځه خېر دى ما پرې شل زره روپۍ وې لگولېبې پښتو شو د بل چا شو خو ځه خېر دى د رقيب سره په غلا کې نيول شوىد ټول کلي د خندا شو خو ځه خېر دى د پوډرو کاروبار ته مې ډېر زړه ويو وزير که مې اشنا شو خو ځه خېر دى يو کانديد له مې ووټ ورکړو ښه سړى وچې کامياب ش
امن
د اردو ژبې د مشهور او محبوب شاعر ساحر لدهيانوي د يو نظم "امن" پښتو ژباړه چې خوږژبي شاعر فېروز اپريدي (دوحه قطر) کړې ده او د نننۍ نړۍ د "جنګ زده" ذهنيتونو لپاره ښکلى پېغام لري.
غزل (زبېر حسرت)
څه مې پوښتې چې زما سر د چا سنگر کې مات دىمات خو دې وي، خو د پردو خلکو په شر کې مات دى چرته په سمه، چرته سوات او کندهار کې ټوکړېپښتون تندى په هر دربار او په هر در کې مات دى خوا کې يې شنې چينې د سرو وينو په اوښکو ژاړيد ظالم تبر په چينار او په نښتر کې مات دى گلشن مې ټول په داو تړلى دى، يقين دې وشهگل مې بايللى دى، ازغى مې په ځيگر کې مات دى
غزل (عمادالدين دوران)
گل او گلستانه پورې ورسېد درد مې تر جانانه پورې ورسېد اور د ځمکې وريت کړمه لمبه يې کړم دود مې تر اسمانه پورې ورسېد ستا شډل بډل په څه کږو لارو څنگه تر ايمانه پورې ورسېد ژوند هله د خوند رنگونه واخيستل ژوند چې تر هجرانه پورې ورسېد يو ته يې ستي نه کړې دې برند کتو زور يې تر دورانه پورې ورسېد
په زمکې څه وشو
نه يُو خبرچې په زمکې څه وشوڅنګه تَبه پرې راغلهاو څنګه کَپ واخستهچې په يوډېر لوئي شمېرد هر حُسن، و تالا کولو تهچې په يوډېر لوئي شمېرد خپلو بچيانو و وژلو تهچې په يوډېر لوئي شمېرد خپلو ماڼيو او کورونوو نړولو تههسې بېخي تيارههسې بېخي جوړه شوهچې لکه هيڅ، چې به نه پرېدياو هم دغسېبيا د هغې له خوا و هم شو. (زه سړى لکه د ستو
پښتونخوا نوم
نسیم ستوری
پښتنو ته د رڼا ډېر ضرورت دى
غواړم ستا يوه خندا ډېر ضرورت دىانکار مه کوه اشنا! ډېر ضرورت دى زلفې واړوه د مخ نه چې سبا شيپښتنو ته د رڼا ډېر ضرورت دى هغه ورځ خو دې جانانه تُوره وکړهيم يواځې نن دې بيا ډېر ضرورت دى ستا خوږې خبرې ښې دي ملا جانهتا ته اوس هم د حلوا ډېر ضرورت دى محبت علاج د هرې ناروغۍ دىورته دلته د هر چا ډېر ضرورت دى نن خو لاړو په بمونو کې حېرانهاوس خېر غواړه د سبا ډېر ضرورت دى
عجبه رنګيني شوه (غزل)
راغلې پسرليه! ښايستونو سترګې تورې کړېعجبه رنګيني شوه سرو ګلونو سترګې تورې کړې اوس به د افغان خاوره هم وويني مستي لږهځوانانو پټکي وتړل او جونو سترګې تورې کړې ګورو به رقيبه چې نفرت که محبت ګټيباروتو سترګې خړې، قلمونو سترګې تورې کړې دا د ګل اندام جانان د مينې کمال دى که نه؟غم لاسونه سرۀ کړل چې يادونو سترګې تورې کړې د عشق په جل وهليو د رحمت باران کېدونکى دى
غزل (جمشېد مومند)
جمشېد مومند دشته ده او تنده ده منډې دي سراب پسېپښې ږدم په ازغو باندې ګرځمه ګلاب پسې زه د خپل ژوندون کتاب پاڼه پاڼه لولمهڅومره زړه چاودون کوم ستا د سوال ځواب پسې څاڅکو د باران ورله تنده ماته نه کړلهاوس تږى نظر ګرځي چرته لوي درياب پسې مونږ يې په ارزو د مخ دواړه سترګې بيه کړېلاس کې کټوري نيسو مونږ يې آب و تاب پسې
زه د چا زړګى يمه ما مه چېړه
نصرت الهام زه پښتون زلمى يمه ما مه چېړهزړه لرم ژوندى يمه ما مه چېړه ما د احساساتو په اور مه وژنه مات به شم بنګړى يمه ما مه چېړه خداى يې وهي ماته ، چې بد وګوري زه د چا زړګى يمه ما مه چېړه ستا په پلونو ښار ته رسېدلى يمسم د غره سړى يمه ما مه چېړه زړه مې د داغونو په خالونو پټ اوښکو کې مسکى يمه ما مه چېړه زه الهام د غم په سيند کې لامبمه هسې لېونى يمه ما مه چېړه
جانانه ربه
ديدار باغي خپله مست خپله نشه يمخپله مړ خپله ژوندى يمزه مختار ددې هرڅه يمکله خر کله سړى يم په بل ځاى کې مې وجوددىدغه لږه مې حصه دهمتاثر ، چې شم له چانههم هغه ته مې سجده دهپه جذباتو کې راټولهد مستۍ او عشق کيسه دهددې ګل خاورې کېدو کېڅه خو پټه فلسفه ده مېلمانه ټول د فنا ديکه دا شونډې که ګلان ديبس يو ته شوې راته پاتېنور په منډو دي روان دي بس يو ستا مخ دى جانانهنور د اوره دي نور
غزل
سليم بنګښ يوه قاتل چاړه ده ايښې د هر چا په غاړهچېرته موسى ورته راولېږه عصا په غاړه بلها ښايست لرې بلها درپسې وکړېدومونږ مينه څه وکړه مونږ واخيسته بلا په غاړه داسې محشر کې زه جزا وته ولاړ يمه چېتوبه مې ده قبوله شوې او ګناه په غاړه په دې مېدان کې خلک اوس هم بې ګناه قتلېږييو قاتل اوس هم دى دېره د کربلا په غاړه يو څوک يې وژني هم يو څوک ځانونه خپله وژنييو جنګ روان دى د فنا او د بقا په غاړه
غزل
امان اپريدى لمر چې څرک وهي زه مخې ته ډيوه ږدمپه څپو د امېدونو اندېښنه ږدم کله کله ځان له ځانه هم ګټل ويپه سنګېر ځمکه رديف او قافيه ږدم دا په ((لا)) مين چې برېتو کې موسېږيد عشاقو په قطار کې يې نامه ږدم د خېبر په سر که جلت ستورى راوخوتيو څو څاڅکي د زړګوټي صدقه ږدم بس يو دا علاج مې شته نه چا راوښودد کالدارو په بدل دستار ګاڼه ږدم لويه خدايه د تنکيو څه قصور دىور په سر چې د بارودو عمامه ږدم امان څه چې د ملت تکيه په تا د
غزل
فېصل فاران وچ ګلونه مې د مات ګلدان سينګار شوهغه ستړي لاروي چرته ايسار شو ته به کله راځې جانه سپرلى دروميتور توتان له ګورو څانګو راغوځار شو پاڼې پاڼې شو ګلونه د بکياڼوستا د ياد مارغان هم زړه کښې په قلار شو د افق پېچومۍ ورکې شوې لوګو کښېشنه طوطيان د خپلو لارو نه بې لار شو خراړې بېرته راستنې نه شوې فارانهپه
غزل
اکرام الله ګرانزړۀ دى نو ارمان به خامخا لريمينه او جانان به خامخا لري ژوند کۀ خاورې خاورې دى په زمکه پروتخيال د لوړ اسمان به خامخا لري عشق په دغه پُوله چرې لاړ نۀ شوعقل سود او زيان به خامخا لري زۀ هم يو منزل په تصور لرملار، نوم او نښان به خامخا لري چا چې د بلبلو نغمې زده کړلېپوئي دې شي زندان به خامخا لري
غزل
جلبل اشنغرىما چې د خپل زړه نه بهر په خوښه نه پرېښودههغه زما د زړه کنډر په خوښه نه پرېښوده ملګرو ولې او په څه مې دومره ډېر ګرموئحالات سنګين شو ما دلبر په خوښه نه پرېښوده تورمخى باب دى او ناشونې ناکړدې د تاريخمونږ دا تضاد د لر او بر په خوښه نه پرېښوده يو وخت طوفان داسې راځى چې ارادې ماتوىګنې نو ما خو پېښور په خوښه نه پرېښوده
زه او ته
مبارز ساپى راځه چې سره وسپړو دا زړونه زه او تهرازونه زه او تهخيالونه زه او ته تر څو به وي لانجې او کړکېچونه زه او تهجنګونه زه او تهمرګونه زه او ته ټول تن ټپي ټپي شو غوښې وشلېدې له نوکوجګړه ده په هډوکوژړاوې دي په کوکود بل چا په لمسون زغمو ټپونه زه او تهدردونه زه او تهرنځونه زه او ته بېل بېل دي دوزخونه د بېل بېلو ځواکونو
غزل
فېض الوهاب فېض ته که له ګوتې شې پناه او که د غره نه پناهجانانه چرې به مې هم نه شې د زړه نه پناه شيرين اواز دې په ما خور کړي کېفيت د نغمېد خيال ليلا چې راته ودرېږې د وره نه پناه چې تصور کومه ستا پکې راګډ شي رقيبجانانه غواړم تا سره ددې سپېره نه پناه هغه خبره به سبا په دېوالونو ليک ويکومه خبره چې نن کړي د ديواله نه پناه
