محمدحنيف حيران
نوم مې محمدحنيف او تخلص مې حيران د پکتيا ولايت د سېدکرم ولسوالي اوسېدونکی، له منځني طب څخه په پېښور کې فارغ شوی يم، همدارنګه د ادب د مبارکې مدرسې يو کوچنی چڼي هم يم او اووکتابونه مې دوه يې شعري ټولګې، يو د ټپيزو کتاب،درې ژباړې او يو فولکلوريک اثر دې، کښلي دي.
شــــــــعرونـــــــــــــــــه
چې جنازه يې د بلال وليده/ م، حنيف حيران
چې جنازه يې د بلال وليده/ کوچني بلال ته چې څه موده وړاندې شهيد شو د حيدري چغې نارېد خوګياڼيو سنګر ولړزاوهمعصوم بلال الله اکبر نارې کړېکوچني غازي د غره په سر نارې کړېخلکو لاسونه تر غوږونو يوړلاو زمکه ولړ زېدهد خوږ نبي (ص) د بعثت ياد تازه شواو د بلال د اذان خوږ ترنميو وارې بيا ژوندی شوخو يو ناڅاپه سرې ل
د درمان غزل
زړه مې داسې ديدن غواړي د ښكلوكيلكه غواړي چې ماشوم د لوبو توكــيد خوږو خلكو محفل كې ستا خبــرېلكه وي چې د ټپو منځ كې سروكــيته يې ګرانه لكه لوى ګودر دې كلــيرقيبان لكه د سخا اوبو ډنډوكــــيدا مې بيا دې چا يادونه پــه زړه اوريدا چې شنډو مې نيولي دي خنډوكــينن په تا پسې يم دومره ګرځيدلــــىاوس مې درد كوي دې ټول بدن هډوكـيزه به نيغه د پټكي شمله ساتمـــــهته به هم ګرانې ساتې خيال د زړوكــي
په سنګر مين يو/ رستم
مونږپه مورچل مونږپه ﺳﻨﮕﺮمېن ېوپه سپېنکۍ توره او خنجر مېن ېو نه کلېسا نه درمسال منو مو نږپه خپل 'ملا او په ممبرمېن ېو چې يې ازاد کړود غلېم د لاس نه د ګران هېواد ﭙﻪ هرمنظر مېن ېو سر ورکوو دخپل وطن لپاره هم په شمشاد هم په سپين غر مېن ېو زمونږ تارېخ ټوله نړى پيژنيپه احم
غزل: بصيرالله همکار
چــــــــــه داملـــــګري لږ په لارکــړمه کوشش به وکړم راته راپيــــښ مشـــــــکل هـوار کړمه کوشش به وکړم ســـړی په خــــــــپل وس ګــــــــنهګار وي منــــــــــــوخوزه له وســــــه پورته کـــــار کړمه کوشش به وکړم
زه به بيا څه کومه؟ حيران
اخ سره لاسونه رانه مه تاووهد جدايي زور دې هيڅ نه لرمهکه مسافر شوم بيا به څه کومهزه به دا ستا ښکلي يادونه نمانځمکه نه، خواري او مزدوري به کوم؟
د حمېدې پکتيانۍ دوه په زړه پورې غزلونه
سپوږمۍ مې بېګا وليده بربنډه لېونۍآدې ته مې وروکړله ژر منډه لېونۍخاونديې د خپل زوی په بدو مړ کړو ترېنه چاپه کلي کې يې بولي خلک کونډه لېونۍله زاڼوکټوري غوښتل و، تا نه د وفازه هسې درته هاغه ورځ وم رنډه لېونۍنارې مې خوب کې تا او کلي ټولو اورېدېولاړه وم د سيند په لويه څنډه لېونۍپه پښو باندې به لوڅ يې پر سر به دې کفن ويځارېږې به له خپلې غونډې منډې لېونۍګيله له بې وفا اشنا نه مه ک
د امرخېل نوی په زړه پورې غزل
پاتې شه شپه ده ، دې کې سل رنګه خبرې راځي ګوره خطره ده ، دې کې سل رنګه خبرې راځيداسې به هر وختې په نه خبره سر نه نيسې دا يارانه ده ، دې کې سل رنګه خبرې راځيشپه ده ، باران دی ، زه او ته يو او سپرلی د ځوانۍ لاره اوږده ده ، دې کې سل رنګه خبرې راځيغم ، خوشحالي ، درد او خفګان وېش د ليکوال وګڼه ژوند ډرامه ده ، دې کې سل رنګه خبرې راځيستا له ژړا نه ځار ، خولګۍ ب
د حمېدې پکتيانۍ تازه غزل
له درده ځنې ډک او د درمان غوندې سړیخوښيږي مې دنيا کې د انسان غوندې سړیچې کلک وي له فولادو او تکيه وي لکه غرمزه کړي د اوبو په شان روان غوندې سړیپه ښکليو کې ترې ښکلی په ظلم کې ظالم ترېپيدا مې بيخي نکړ د جانان غوندې سړیچې زه او مينه دواړه ورته ګران يو لکه ژوندالله ته داسې راکړې مهربان غوندې سړیغذب يې لکه تندر او ژړا لکه بارانجوړيږي کله کله د آسمان غوندې سړیروانې دي د شعر ترې چينې ويالې ويالېپيدا به
د جلال امرخېل ښکلی غزل
د پرهر څړيکې په شور شي ، پټ دردونه پرې درانده شي هديرې شي غوڅې ، غوڅې چې روحونه پرې درانده شي محبت چې سړی مات کړي ، اندامونه پرې درانده شي خپل وجود ورباندې بار شي ، خپل لاسونه پرې درانده شي د قاتل تخت به ډوبيږي ، که مقتل ډک شي له وينو او رسۍ به د دار شليږي ، که سرونه پرې درانده شي چې د زړه په درد شي پورته ، ورته تاب وبايلي غرونه منعکس يې کړي صحرا ته ، اوازونه پرې درانده شي نور سينګار ته حاجت نه شته ، يو شين
پېښور/ حميده پکتيانۍ
ته رانه ځې ما پېښور کې پرېږدېپه ما يو دوه نېزې لمر نور هم ټيټ شوڅه د آسمان څۀ د حالاتو لمرد پېښور د سرو اورونو کثافاتو لمرمخکې به هر وختې چې اوړی راغیموږ ته به درې مياشتې رخصت راکړی شوتا به په زور باندې وطن ته بوتلمما وه همزولو سره ژمنه کړېچې موږ به سور اوړی همپه دغه ګل ګل پېښور کې باسود هاړ ګرمي په شور او شر کې باسوماته به ټولو نجونو ميره و يللکه چې تاته به مې (پيره ) و يلتاته
ژوند غزا / محب
د استاد اسد اسمايي فلسفي روح ته که شراب پریږدم د خدای رضا به پریږدمتا به پریږدم، د ازل وينا به پریږدمد جنت او د دوزخ قضا سبا دهلمونځ خو نه تښتي د ژوند غزا به پریږدمستا له مينې که د بل په مينې بل وکه بې تا وهله زړه تيګا به پریږدمکه له زور سره د زور سيالي ښکلا وي تن به پریږدمه، د روح مانا به پریږدمد ناتو او د اتو په استبداد کېشړۍ څه چې دا زړه خامتا به پریږد
غزل/ حميده پکتيانۍ
اوښــــــکه مــــې بڼو ته راستــــنه کړلـــــهنن مــــې يوه هنـــــدوه پښـــــتنه کړلــــــــهخدای ته ګورې ته غــمازي ولې کړې؟وه سپوږمۍ! ډېوه مې ځکه مړه کړلهصبر کول اوس په ازغو خوب ښکاريهو! مخکې مې ډېر حوصــــــــــله کړلهستوري به له غمه کوچني پاتې شولدوی ته به چې ما د درد کيــــسه کړلهښه دې وکړل مانـــــه دې تــــــوبه وکړهخپـــــله زمانه دې خپـــــــــله مړه کړلهکـــــمه
دګران کاروان خوږ غزل
په زلفــو کـښــې مې ونغـاړه راګــوره لـکه شــپهله سپــينو سـتورو ډکه شه سمسـوره لکه شــپه آرامه مــې په ســترګــو غــوړېدلــه لکــه خــوبپه خواه کښې راته ناسته وه بې شوره لکه شپه حيا يې پښـتنه ده په حيجاب کــښې ده نغښــتلېخـاونده ته يـې مه کاندې سـرتـوره لکــه شــپه رانجه د لـيونۍ مينــې يې څکلــي وؤ نشــه وهپه غيږ کښې وه بې واکه را نسکوره لکه شـپه د ستورو په چشمو کښې نظـر واچـوه تـر لرېپه شپې پسـې کاروانه
ځم له حالانو نه کسات اخلمه/ حيران
نن مې په مور باندې قيامت تېرومپلار ته مې هم ښه ډېر کارونه ګورمغواړم چې بېرته شم ماشوم له سره پاک له ګناه بيخي معصوم له سرهځمه چې نن ښه ډېر جنګونه راوړمد چا خولۍ د چا ټيکری څېرې کړمله چا څپلۍ له چا بوټونه راوړمنن چې مې مور ښه تک سپين ولمبويپه سر خپل لاس د ترحم راتېر کړيپاکې جامې راته راواغونديسر راته غوړ کړي د شړشم په تېلوسترګې راتورې کړي لکۍ ورکړياو قاعده په لاس
غزل/ ريان
مونږه نفرت کړوله کرکجنومينه ناک خوښوو له آره زړونوکې دپاکې مينې ځواک خوښوو مونږه يوخدای منوواړه واړه خدايان نه منو دځان په هکله بس يواځې دځان واک خوښوو
غزل: محمدحنيف حيران
ښه راته غوسه شوې بېرته غلې شوېنن راته له ټولې دنيا ښکلې شوېمړه نکړې احساس د جفا مړه نه کړېويښه وې په ويښه خوبولې شوېنن دې که وژلی نو وژی دې شومنن دې راکتل خو پښه نيولې شوېنور به مې لېمو نه وينې ورغړياوښکې خو هماغه وې چې تلې شوېعشق کې تش مجنون ته ورتلل پاتې دينورې مرحلې خو مکملې شوېلاره د آدم ( ع) يې رانه ورکه کړهجوړې ترې اويازره اوس ډلې شوېسم به مې له رنګ سره يو رنګې شيښه ده چې په زړه مې لمبې بلې شوېهروخت به زه لمونځ جامو کې
غزل: ډاکتر حسن
راليږونکی :dr hassanد راليږونکي پته :hassandoctor2000@yahoo.comنيټه : 03-05-2009غزل زړنوپه زړنو لګولې سترګېهسې له سترګو شرمیدلې سترګې داپه خوشبو زما دالفت لمبیده ما په سرواوښکوکې وینځلې سترګې چې پکې خلی ستا دغم غړیدیزما به څنګه پټیدلې سترګې له بې صبرۍ نه ګبڼۍ مې نیسيچې کړي راپورته خوبولې سترګې نور به مې څه لیدل په
نوی غزل: محمدحنيف حيران
دښمن مې راغی زه ښی لاس نه لرمتوره مې ورور ماته ده آس نه لرمزما له مرګه به ته څه حاصل کړېزه بې سندرو بل ميراث نه لرمزه لکه مار اوس خاورې هم خوړی شماوس غم د خېټې او افلاس نه لرمکه مې دښمن وې نو څه نه وايمهنور د هيچا په مرګ کې لاس نه لرمخدای خبر جنګ راباندې څه کړي ديچې اوس د سولې هيڅ احساس نه لرمزه لکه ګران افغانستان داسې يمچې سيوری کوز او ستوری پاس نه لرمرانه پوښتنه د رقيب مه کــــــــــــــوهزه له شېطان سره تماس نه لـــــــــرم
غزل/ عبدالمالک ستانيزي
مينه هم سوز لري هم ساز لريژوند کې همدا توکي امتياز لرييوه شېبه مخ نه نقاب لرې کړهاسلام کې يو نظر جواز لرييوه مسکا يا يو نظر بانه شيعجيب کيفيت د عشق اغاز لريخندا سره په اننګو لاس کېږديزما اشنا دا بېل انداز لريتعريف د حسن به يې داسې وکړمملا د هوسۍ سترګې د باز لريکه محبت دنيا په هرنګ ګڼيخوستانيزي ته لوی اعزاز لري.
غزل: ډاکتر حسن
ته چې لاړ شې په ما جوړلکه محشر شي روح او تن مې یو له بل نه مرورشيولولې دمحبت مې که سړې شوې پیغلتوب به دې دژمي مازدیګر شيلاس ګروان يې پرې حیا اومحبت وي اننګي يې ځکه سره دجنګ ډګر شيپه داغونو کې دزړه به دې راټول کړم دم ختلي مې حواس ستا په نظر شيبس ده پړنګ به په ژړا شم دیار خیاله مسافر ته خو وړه خبره غرشيترې نه تاو کړم څادر دتړمو اوښکو چې مې اور دبیلتون بل دزړه په سر شيلټپلاندې ټوله شپه لکه لوګی یم سرې لمبې دمحبت راته بستر شينن
نوی غزل: محمدحنيف حيران
چې د شبنــــم قتـــــــل له لمـــره ګڼمخوشبو خو ځکه بختـــــــوره ګــــڼمخوږه خوږه هره کيســـــه د فـــطرتد خوږ نبي د خولې (ص) خــــــبره ګڼمله بې عــــزتــــه لـــــه ذليـــــــله ژوندهمرګ د عزت بيـــــخي بهـــتره ګــــڼمستا په ليدو دومره تازه شومــــه زهچې خپل ژوندون بېرته له سره ګڼمکه په کشمير د جنت سيوری شوید سوات ښکلا له پـــېښـــوره ګــــڼمزه د ملالــــې جنــــسېت نــــــه يادومزه يې مړانـــــې بـــانـــدې نــــره ګڼـــمپه ارو
زه د لمبو پر پيښـور ولاړ يم/ بهار
ته د رواج په مناره کې ژاړېز ه د غربت د غره په سر ولاړ يم ته د څلورو ديوالو په منځ کېزه د لمبو پر پيښـور ولاړ يم ته سوي لوي لکه ، توره غاړه،زه دې پر ژوند لکه نښتر ولاړ يم ته لکه ژوبله پښتونخوا خاموشهزه لکه ژوبل ماهيپر ولاړ يم ته په ټيکري کې دتڼاکې په څيرزه په لونګۍ کې لکه غر ولاړ يم ته لکه وينې، وينې عکس دوطنزه لکه ستړى
غزل: ډاکتر اسرار
مونږ چې اخيستې لومړی پل خطا دیځکه زمونږ نه اوس منزل خطا دیدا څه بلا ده رانازله په ملکله هر سړي څخه چل ول خطا دیمانه دې جوړکړو ځان وژونکی بمبارستا هر قدم او هر عمل خطا دیستا نشانه ويشتل د داد جوګه دیساز دې ويشتلی دی او غل خطا دیزموږ مشکل دومره مشکل خو نه وتا تجويز کړی ورته حل خطا دیخپل مشکلات به حل کوو پخپلهبل هر امېد او هر اټکل خطا دیاسراره دا هم دی يو جبر د وختما نه چې چل د خپل غزل خطا دی.
خېر دې که تا کې وفا نشته/ اسد دانش ساپی
زه اوس هيلۍ نه ولمپس له دې ښکار ته نه ځمبس دی مرغۍ نه ولماوس چې اسمان هم وريځ وياوس چې د ښکار ورځې ويزه په بړستن کې پټ شملکه ماشوم دغسېد مور لمن کې پټ شمبره اسمان نه ګورمهسې نه بيا مې پر زړهد مرغو ښکار وګرځيټوپک راواخلم لاړ شمخپلو يارانو سره له اشنايانو سره يو څو هيلۍ وولمښکلې مرغۍ وولمنور دا آزار نه اخلمنه داسې نه کوم نورځکه هيلۍ چې ولمنو ته يادېږې راتهتا چې قسم راکړیقسم ياديږي راته
غزل: احمدګل ريان
په تورسریودپړوني غوړېدل غواړمه په تپوشپودسپېده چاودپلنېدل غواړمهچي سم په زوړه نشي خدای مه کړه کاروان مي دژوندڅاروانه ياره دڅوشموبلېدل غواړمهسپینه پګړۍ په سرزلمي غوندي چي دروندښکارېږيدې سلېمانغرته واورین تاج په سرکول غواړمهچي زمادمیني اورکړي جوش دستادميني دریابسړه اشناورکي ترتله ډوبېدل غواړمهلږراته کېنه مخامخ شه دژوندون ملګریهله وینوډکه دزړګي غوټه سپړل غواړمهمسافري ده دوطن ماذدیګری جوړوونن دي ریانه ۱=۲=۳=بیته غزل غواړمه
