محمدحنيف حيران
نوم مې محمدحنيف او تخلص مې حيران د پکتيا ولايت د سېدکرم ولسوالي اوسېدونکی، له منځني طب څخه په پېښور کې فارغ شوی يم، همدارنګه د ادب د مبارکې مدرسې يو کوچنی چڼي هم يم او اووکتابونه مې دوه يې شعري ټولګې، يو د ټپيزو کتاب،درې ژباړې او يو فولکلوريک اثر دې، کښلي دي.
شــــــــعرونـــــــــــــــــه
غزل : کبیر ریحان خوست
چې اوسي د تر څو راته په زړه کې فاصلهتر هغه به مو وي په ژوندانه کې فاصله په تا پسې لاس ایخوا دیخوا وړمه لکه ړوندته چرته یې ښکاریږي نه په شپه کې فاصله د خپل تصویر نه هم د بوسې ویره لري ښايیپریږدي هر وخت په ځان او ایینه کې فاصله ستا زړه د عشق ماڼۍ او زما زړه له عشق کبابښکاره ده په مسج
يادونه \ محمدحنيف حيران
كلونه وروسته له سفره ځنېتازه تازه ومه راستون كلي تهد خپل ارمان پښتون پښتون كلي تهكلونه وروسته مې ملګرو سرهتازه كړل هغه پخواني يادونهلكه زمونږه لېوني يادونهورځ مو تمامه كړه نارامه تېرهله شنه سهاره تر ماښامه تېرهد پېښور په خيالي ګر ښار كېجوپې جوپې لكه دسيند څپېروان وو خلك سمندر ښار كېحيات آباد، باغ ناران ته لاړوپه تاتره كې ښه ډېر وځنګيدوبالا حصار، لكه آ
پيلوځى| ريان ياد
راځه چې بل کړو د خندا پيلوځىڅه به شي ستا او څه زما پيلوځىراځه چې ورټو جفا او کرکهبل کړو د ميني او وفا پيلوځىدواړو روڼې به وي تيارې مو د ژوندکه تا ويل ستا ما ويل ستا پيلوځىدی نری بادپه ګل دي اوراورکي ناستته وا پرۍ وړي په هوا پيلوځىتيارې چې بل يې نه کړو عار يې ګڼوآن له ماښامه تر سبا پيلوځىچې وينه تويه کړي ديدين له پارهبلوي هغه په رښتيا پيلوځىواړه تيارې به
د داود تپان ښكلى غزل
سر كې مې تر اوسه جنون پاتې دى خوب ته مې يوازې ځنګون پاتې دى زور يې د ليلا د حسن وګڼهاوس هم چې لا نوم د مجنون پاتې دى ښكلي ته كيسه د مينې مه كوهښكلى لا هغسې پښتون پاتې دى مينې ته مې زړه كيږي پوهې
تازه غزل: محمدحنيف حېران
له غرېوه ډکه ده جينۍ، مور ورته څه ويلي کوي وړې وړې سلګۍ، مور ورته څه ويلي زه لکه بت په اوږد نظر اوس هم ورګورم ورته
تازه غزل: محمدحنيف حيران
خوب مې ليد چې څوک مې احساس ووژنيما له آس خطا کړي او آس ووژني ژوند له پنجابيانو سره خوند نه کړيپرېږدئ سره کافر مې دې پاس ووژني سترګې د ميخور که نورې سرې نه کړيیوه ورځ به ساقی په ګيلاس ووژني ژوند
نوی غزل:محمدحنيف حيران
راشه چې ساه مې تر وجوده راشيژوند مې د خپل ځان تر حدوده راشي د بل عزت ته سترګې مه پټوهچرته به زيان درته له سوده راشي رېبار دې ورک شي خدای دې داسې وکړيچې مې جانان نن بخوده راشي خ
د داود تپان ښکلی غزل
بار كه په خوشبو هم وي د ګل وجود نه غواړي حالات يې مكمل وجود زه ورته راغلى يم بيا هم ګوره نه ښكاري صحرا ته ودان خپل وجودڅۀ د لېونتوب دوره مې تېره كړه و مې خوړ ټول عمر په مزل وجودوګوره اينې ته حيرانېږه مه!څنګه پكې ښكاري ياره بل وجودټول پكې راټول كړمه واړۀ توري ښه دى ستا ترسيم ته د غزل وجودما د خپلې مينې تر شا وغواړه څومره مې له تاسره د
په زړه پورې انلاین في البديه مشاعره
پخوا چې فیس بک دومره عام نه و مونږ یوڅو ملګرو به زیات وخت په یاهو مسنجر د کنفرانس په خونه کې ډيرې په زړه پورې مشاعرې کولې ادبي بحثونه او مرکې به مو کولې. اوس چې فیس بک رامنځتنه شو خلکو ته يې کار وکتو د وخت تباهي ته ښه زمينه مساعده شوه چې بايد ملګري دې ستونزې ته څه بند وتړي او نور خپل قيمتي وخت په دې عبثیاتو خاورې نه کړي.
د قدرت الله درمان ښکلی غزل
غونډه څواني او تکې شنې سترګې یې شنې ګورګورېخدای پیدا کړي دي په یوه څانګه کې دوې ګورګورېستا په رنجو لړلي اوښکې د بڼو په څوکو څومره بې قدره په ازغو را ځنګیدې ګورګورېپه ګلابي مخ کې یې تورې سترګې سره اننګي لکه په یو قالب کې وي چرته مڼې ګورګورې بیګاه محفل کې کړو یو چا د تورو سترګو ذکرنن مې بیا ټوله ورځ په زړه راوریدې ګورګورې اوس راته مه وایه چې سرې شونډې مې تورې شولې
تازه غزل \ محمدحنيف حيران
ژوند لکه څوک چې د حالاتو له مېچنې ووځيوايي چې غاښ د سپي د بل سپي له څرمنې ووځيشوګير وهلي رڼا ورځ د شپې خوبونه وينيمزدور سړی خو چرګ اذان کې له بړستنې ووځيوينې د زړه به مې هم ورکړم ضرورت که پېښ شوالله دې نه کړي چې دا بڼ مې له پالنې ووځيستا د ښکلا تر تبۍ لاندې مې زړه کلک راګېر دی ګومان مې نشي چې دا باز به له ټوپنې* ووځيستا که په کار نه وي نو را چې زړه مې بل ته ورکړمبيا يې نو څ
غزل \ محمدحنيف حيران
مينه چې بې نومه ويژوند هم بې مفهومه وي نه لري اخلاص چې څوکعشق ورته لومه وی خوند ورسره مينه کړيڅومره چې ماشومه وي تا باندې تاوان يمهتاته دې مالومه وي
د مور په سترګو کې : حنيف حيران
کله غوښتل مې چې سفر ته وزموړاندې تر دې خدای پاماني چې وکړملومړی مې مور ته ټينګه غاړه ورکړهبيا مې د مور سترګو ته ښه وکتلچې يې په زړه کې زما دپاره ژړلما يې په سترګو کې دنيا نه زياته مينه ليدهپه دې دنيا مې له هر چا نه زياته مينه ليدهله يوه عادل وزير پاچا نه زياته مينه ليدهداسې به نه وايم توبه مې دې ويچې مې له رب او له الله نه زياته مينه ليدهزړه مې که هر څو له ژړا راډک ؤخ
غزل: محمدحنيف حيران
تاته نندارې کې سړی بند راشييوې نيمې کيسې کې سړی بند راشيزور يې تر مکان او لامکانه ويمينې ته جذبې کې سړی بند راشيهيښې يې شي سترګې د ښکلا زور تهځينې وخت آيينې کې سړی بند راشيژوند يې د ښکلا تر ژونده ډېر زيات ويتا سره وعدې کې سړی بند راشيڅنګه يې په زوره باندې هېر کړمه؟څه به وايم دې کې سړی بند راشيمينه لکه روح سړی حيرانه کړيدغسې قضيې کې سړی بند راشي.
غزل:نوید زېری
هغه ما شوم وينې چې په لاس كې يې ډبره ده وړې يې له شونډو چا د حق او ژوند سندره ده وركړي مېږتون ته بيا وزرې چې خداى قهر شيڅومره مو له تاسو دنياوالو مقام غوره ده واړه ارمانونه به د ژوند ترې لولپه كړمه چا كه راته وويل چې ځه ښوونځى له سره ده مينه د ايمان او د پښتو مې كمېدى نه شي لار د جها
چې يې موږ بولو ښاغلي : میران
چې يې موږ بولو ښاغلي خلكو وپېژنۍ ښكلي خدايه! دا ازار ګټلي كسان وايي شكر، شكر بس هرچا ته يې ښكاره كړوزمانې ته يې جنډه كړوچې يې موږ نينه،نينه كړوخوبان وايي شكر، شكر غوړګې، غوړګې راختلي،هغه سرۀ، سرۀ غوړيدلي ستا په لا
غزل :محمد رفيق ميران
ستا غېږ مې بلله پاچاهي ومې نه موندله پاچاهي ياره كه مرګونه نه كېدىتاته مې نيوله پاچاهي بې له پاچاهي زما د رب نه منمه بله پاچاهي يار چې كلى پرېږدي درسره بيا په توپو وله پاچاهي خپل ځان كه له ستونزو خلاصوې مه كوه پاګله پاچاهياوس ځي د ميران د زړه پاچااوس ورانوي خپله پاچاهي محمد رفيق ميران
د ډاكتر سيدبادشاه كمال په زړه پورې هايكوګانې
چا ويل ياري كې چې بنګړي ماتيږيدا خو بيخي دروغ ده ځكه بنګړي خو اوس د اوسپنې دي اې د خوست خلكو په ميزرو پام كړئڅه موده وروسته د مچنوزغو وخت دىد ډي ډي آر ډاياك ور فكر نه شي پخوا به خلكو دا متل ياداووپه بډه اوښ وهل كېدلى نه شيخو! اوس كانټين
غزل/ دوست محمد (ځونډی)
ستا لۀ چم ،ســتا لۀ کـوڅې توبې وباسمنــــورې ســــتا له يارانې تـــوبــې وباســـملکه سترګه د سبا را ښــــکاره نــــه شـوېاوس بـــه زۀ هـــم تر غـــرمې تـوبې وباسمهســـې نۀ چې په کوم قــبر پښــه کيـــږدمټـــوله ځمکه هـــديــرې ، تــوبې وباســــمپۀ هــــر ځای پۀ هر قدم مرګی ولاړ ويد خـپل کور تــر دروازې تــوبې وباســمګــذاره کلي کې ګـرانه شوه ځـونډيــه !هـر ســړی شــو په کې ( ز ) ت
عمر دې ډېر شه: محمد داود تپان
عمر دې ډېر شه خو د سرۀ ګلاب په څېر شې ياره زه به له تا يمه خو ته له مرګي هېر شې ياره زما پر سر به سر ته ورسېږې نه پوهېږې لكه سالو چې مې له تنه راچاپېر شې ياره د غنمرګ لالي دعا تپانه داوه تاتهله موره يو يې دغنمو غوندې ډېر شې ياره
د سعدالله فطرت ښکلی غزل
ځان خو مې په زور نه شو وژلی بیرته راغلمهستا د انتظار شوګیر وهلی بیرته راغلمه ما بلا خواري بلا زاري رڼا ته وکړه خونه ځم ویل جونګړې ته ځه غلی بیرته راغلمه زه به دا په وینو سور تندی رب ته ښکاره کړمهوګوره ویم ستا لار کې وم تللی بیرته راغلمه
لکه سوی لاس: قدرت الله درمان
غړپ د اوښکو له ډک جام کوم روان یمزړه مې نه ځي خو ناکام کوم روان یم ستا لټون پسې په ورکو لارو سر یمستا پوښتنه ګام په ګام کوم روان یم ته که نه يې خو ستا یاد راسره شته دیلکه سوی لاس پرې پام کوم روان یم تیندکونه به نو خود خورمه پـــــه لارهچ
غزل: مرجان ،اظهار،
, د هواد پياوړي شاعر ,کاروان صيب ، د شعر په ليکهاو کاروان ,صيب ته ډالۍ.غزلچي تا پرې ولمانځم د مينې توری نشته نشته کاروانه ستا په څير ځلانده ستوری نشته نشتهد ژوند چنار مې د نفرت په اور کې وسو ځيدهچي د زړه کډه ور وړم داسې لوری نشته نشته لوړ مو ساتلي د اسلام د عظمتو نو څلي په دغه خاوره د ايمان کمزوري نشته نشته لاندې پر ځمکه مو په هر قدم د مرګ ويره ده د امن ښار کي يو د
غزل: منظور احمد زاهد مسعود
څنګه چی لمر د ځمکې سر ونیسيداسې مې زړه د یار نظر ونیسي د ناز خبرې دې په زړه لیکمهخو پیغورونه مې ټټر ونیسي د مکرجنو سترګو خیال دې ساتهزما به روغ بدن پرهر ونیسي د جینکو زړګي له کاڼو جوړ ديچې يو يې مړ شي بل دلبر ونیسي زاهد داستا په مينه ستايي رقيبځکه يې پښې ستا په خاطر ونيسي
غزل:مرجان اظهار _ مانسهره
اوزګار يم چې دا چم او کلی ګران تما ميږيد سر په بيه هر يو ښکلی ګران تما ميږيچې ته مې د ملت له درد ه سترګې پټوې نوبس ماته هم ويل ښاغلی ګران تما ميږينازونه د ې د سترګو په ليمو جانانه وړم خودي زړه ته مې په ناز منلی ګران تما ميږيچې ته را ته له ورا يه غلچکۍ خندا ونه کړېدا ژوند را ته په غم لړلی ګران تما ميږيپه خوله که ،اظهار، نه ستا يم د حقې لارويانقلم مې په هنر کې غلی ګران تما مي
