محمدحنيف حيران
نوم مې محمدحنيف او تخلص مې حيران د پکتيا ولايت د سېدکرم ولسوالي اوسېدونکی، له منځني طب څخه په پېښور کې فارغ شوی يم، همدارنګه د ادب د مبارکې مدرسې يو کوچنی چڼي هم يم او اووکتابونه مې دوه يې شعري ټولګې، يو د ټپيزو کتاب،درې ژباړې او يو فولکلوريک اثر دې، کښلي دي.
شــــــــعرونـــــــــــــــــه
غزل
زنده گــی ده ځـګرخـون سره تـيريـږيبنـده گی ده له ازمــون سره تیریــږي درسته ورځ دې د یادونو کتاب لـولــمڅه ساعت له دې مضمون سره تیریږي اباسین سره کـه تور پنــجابـیان گرځيسره خرسان هم له جیحون سره تیریږي د خپل پلار د کتابونو منځ کې ناست یمکه مـې عــمر افلاطون سره تیـریــږ ي دلته مرگ دی، هلته مرگ دی، هر خوا مرگ مرگڅــه جــفا ده لــه ژونــدون سره ، تیـریـږيامیران په بــادشاهـۍ کــې نـــا کـــرارهفقــیری څــه لــه سکون سره تــیریــږي هوښ
غزل
ښې دي چې مــاڼی د بادارانو ډېـــرې ـلوړې ديسيورو ته يې څو دانې زمونږه هم جونـګړې ديبښنه غواړم خدايه (ج) چې سبب ددغې څه دی؟يــــوازې افغــــانانو ته مرګــــونه دي جــګړې ديهره يـــوه مورکۍ د وطن بــــاد د غـــم وهـــــلې دهدلته ميندې ټولې بورې ورارې دي زوی مړې ديزه يې د ايـــــمان د تـــــراوت لپــــاره ښــــې ګــــــڼم چــــا ويل چې حـسن ته سجدې په غم ککړې ديبار اوښــــان زموږ د دعـــاګانـــو ور د نـــنه کـــړېخدايه پاکه ستا دهر رحمت دروازې لـــوړې ديهو
خدايه (ج) ته داسې وکړې
خـــدايه ته دا وګړي داسې جوړ کړېچې هيڅ سړی د چا په لاس ونه مريداســــــې لـــــمن کړې تــــه د ظلم ټولهچې نور مېږی د چا پــه لاس ونه مريخدايه چې تا وي ورتـــــه روح ورکړیهيڅ داسې شی دچا په لاس ونه مريچې د هر شي ظلم په ستر ګو کې شياو هيڅ ژوندی د چا په لاس ونه مريهيڅ لاروی د چا سپــــی ونــــــــه داړيد هيچا سپی د چا په لاس ونــــه مري
دناګار صاحب پر ليکه دخيرخوا غزل
(درڼو اوښکو په کاڼو مې سنګسار کړ)بيا مې غم لکه منصور درته په دار کړداچې ستا دغم کفارو دی وژلیما زړګی دشهداو صف کې شمار کړدابه شايد ستا دياد شراب و خدايهزما زړه يې نن پېنځه کرت خمار کړما چې راز دمينې څومره پټ ساتلودې ساده غزل مې هغومره اظهارکړته چې زړه دچا په سترګو دلته راغلېهمغه درباندې څنګه ځان ناګار کړزه زخمي شوم سکه ورور رانه شهيدشومېرني راته له هغه ځايه څار کړدخيرخوا شعره کمال به دې بيا منمکه دې يوبې لارې شوی راپه لار کړ. &nb
غزل
ټيټې سترګې مه ګوره سر پــــورته کاکلـــــکه پـــــــښتنه شه نــــظر پورته کاګل ګل پېښور نور ســـــــــوزوي راته خدايه پاکه لږ خو ترې لمر پورته کااودې ويشتم زه لکه ټـڼـــــــپي مرغهوه ظالمې اوس خومې ژر پورته کاشور چې اذانګې شي دمنګو ترمېنځنن خو يوه ټپــــــــــه په ګودر پورته کازړه مې لکه خاورې ستا تر پښو دروړلږ خو يې دلارې له ســـــر پــــــــورته کااور اور زندګي ده له بېلـــــــــتون سرهسوزي نينې سوزي مـــــجمر پورته کازور د تـــــــــــغزل يې لا
ارواښاد صاحب شاه صابر غزل
دوړو وړو خدايـــــــــــــــــــــــــانو دې بــــــــــــنده کړملويه خـــــــــــــدايه زه به چاچا ته سجــــــــــــــده کړمملګرتـــــــــــــــيا که څو رندان راســــــــــــــــره وکړيداحرم به يـــــــــــــــــــوه لويه ميــــــــــــــــــــــــکده کړمدوصال دشــــــــــــــــــپې بدل به دې خلاص نــکړمټولې شـــــــــپې که دخپل عمر شــــــــــــوګېره کړمشيريني دپــــــــــــــــېغلتوب دپېـــــــــــغلې غواړمخوله به ستـــــــــــــــا په عنابي شونډو خوږه کړمچې مو
دڅپاند غزل او ټوته
دارواښاد صاحب شاه صابر پر ليکه. عرفان الله څپاندڅو ساړه ساړه اسويلي مې زړګي ته غاړه ورکړيبس چې کله راياديږي قامـــــــــــتونه قيامـــــــتونهلا له غمه مې اوښکو هر کلــــــــــــــــی کومـــه ځکهلامې سترګو کې غړيږي قامــــــــــــتونه قيامتونهپه بې مينې، بې الفته انسانانو کې شمېر نه شــمکه له زړه مې وکوچيږي قامتونه قيـــــــــــامتــــونهپېغلتوب چې زموږ دکلي دنګو غروته کله راشيپه کې نور هم ښکلي کيږي قامــــــتونه قيامـــتونهموږ خوڅه، ها دکلي ګودر هم و
دخيرخوا دوه غزلونه
نه ورته امن اونه ســــــــــوله راغلهزموږ تر کلي نړۍ ټـــــــــوله راغلهچې رانه واړوي زلمي اوپېــــغلېبس دهمدې لپاره بوله راغـــــــــلهله خندا شين کړمه دې مستې نړۍپه نڅېدا مخــــکې له ډوله راغلهبيا به دسيند په مېنځ کې وبليږيخو که ډېوه بـــــــــله له زوله راغلهښکاري هغې پکې اوبه څښلې ديدخولې وږمه يې له کنډوله راغلهراځه دځای پـــــــــــــته يې ولګېدهخيرخواټپه له هغه شپوله راغله. غ
که سالک دننګرهار په ښکلو وياړي
ته دې نه وې بې له تانه ښـــکلي ډير ديتانه څو چنده جانانه ښــــــــــکلي ډېر دي له هيبته دبدرنګو غــــــــــېږ تـــه تلليګوزاره کوه اسمانه ښکـــــــــــلي ډېر ديکه ( سالک) دننګرهار په ښکلو وياړي په پکتيا کې هم حيرانه ښکلي ډېر دي
دحميد احساس درې شعرونه
دزړه مينه يې نشته بس ناکام نـــــــــيولی دیجانان دزړه جومات ته بل امام نــــــيولی دیپه شونډو خويي نه پوهيږم څه راته وايي؟دسترګو په کونجونو کې يې لام نيولی دیاغيارو مسلات وکړلو حميــــــــــد ته دمرګيپرون يې چې دسرو شونډو په جام نيولی دی.
غزل
ښکاري چې بيادې د درانه خوب اراده کړې دهزړګيه پام چې ما يو چا سره وعـــــــده کړې دهمايې دحسن څه ويلي و، چپ ځکه تېـــــر شـــودراز خبره ورته بيا دغه ســـــــــــــــاده کــــــړې دهصله يې داشوه چې په ډکه خوله خندېږې ورتهما خو رقيب سره داستا په سر لانجـــه کړې دهچې سل دې ومره خودې سلو سر دې تلپاتې ويدغه خبره پښتنو څومره ښايســــــــــــته کړې دهښکارې (هغه) خپلو خبرو کې اختــــــــيارنلريپرونۍ (هو) يې ناګهـــــــــانه نن په (نه) کړې دهيو وخت به ووايي زموږ دکل
زما دروح.....نظم
زما د روح د اسمانونو ښکلاقسم په خدای دی په تيارو کې يمه خدايزده د کوم ښکلي مې زړه مات کړی دا څو کلونه په ښيرو کې يمه ***ګنې نو ته د ښکلاګانو کتاب زما د زړه په تاخ کې پاس ايښی يې له تصوره دې ګردونه شړم په وريښمين پوخ کې د احساس ايښی يې***دشاعرۍ ورځې خو پاتي دي لامرموز کتابه مفسر دې يمه چې شرنګ د تورو شي د شاتو مجۍداسې به کړه چې شاعر دي يمه ***څرک د ليمو راباندې ولګوه ستا په بنګړيو بلا شور لرمه بيا به يې دغه دنيا تآب ن
ته داځل راشه.کاوون توفاني ته
1ته هلـــــــــته تنګ يي اوزه دلته مرمهرب مو دې نورسره يوځاې ديره كړيچاچـــــــــي زموژوطن دوزخ كړراتهرب دې هغه بدمرغه ټول سپيره كړې 2 موژپه زانـــــــــګوكي جداشوي يو ټولاوس ســــكه وروڼه ســـــــــره نه پيژنوزموژســــــاقي يي هم وژلې راتـــــــــه موژمـيــــــــكده-موژصهباڅـــــــه پيژنو 3 مابه چې ښــــــــــــــكلي چيرته وليدل نوزما به په سترګو به تــــــياره خوره شوهبــس له هغې ورځې خنداراڅخه وتښتيدهدلــ
غزل
روان چې شي دورېځو برګ اوښان په نيمه شپه کې بېلتون راته رايادشي دجانان په نيمه شپـــــــــــه کېراويښ کړمه ويده واړه ماران په نيمه شپه کـــــــېټپه چې کړمه پورته ياقربان په نيمه شپــــــــــــه کېيوه وړه ډېوه له خپل عظمته وژای نه شـــــــــــــــــــيتيارې که کړې راټولې دجهان په نيمه شپه کــــــېاوږدې اوږدې سجــــــدې دتقدس ورته شروع کړمبتان چې کله جوړ کړم دارمان په نيــــــمه شپه کېتوبې مې وايستــــــــــــلې ننـــــــګرهار دګلو ښار تهراکوز و ډک له ستورو نه اس
غزل
بيا مکړه اشارې ماته له لرې په لاســـــــــــــــــــــونوزه نه اورم له لرې نه خبرې په لاســــــــــــــــــــــــــونـوڅه ښکلی ماشومتوب وچې دنيا به مويوګام کړهالوت ته به مو جوړې کړې وزرې په لاســـــــــــــونوای خدايه ته يې ښخ لکه نښتر کړې په مځــــــکهبې ځايه که وهلې چا نښــــــــــــــــــترې په لاســـونوشايد چې دې دذوق په مرۍ ناســــــته ده خپــسهاوس نه کوې له ځان سره سنــــــــــدرې په لاسونواوس هم چې کله کله زه ماشوم شمه په خوب کېراونيسم په ځالــــــــــو
غزل
چې فطرتي حسن نواز نه ويدهغه زړه څه امتياز نه ويسورۍ کڅوړه، زړه، که ورانه کنډرڅه يې ګڼې چې پکې راز نه ويشپه دوصال عجيب سکوت خورويزړونه درزيږي خواواز نه ويپه يار دخدای مينه اول ده ځکهچې حقيقت راشي مجاز نه ويهغې اداء کې زور له کومې راشيچې ورپسې دښکلي ناز نه ويچې زوريې نه لرې ورګورې څلهګوتې غوڅيږي چې شهباز نه ويخيرخواه دزړه مرغه دې مړ وګڼهچې يې دعشق په لور پرواز نه وي.
غزل
څومره مغرور وم ، څومره ښه خوی د ملنګ مې وکړ زه چې د زړه له بامه ولوېدمه شرنګ مې وکړياد دې چې نيمه شپه کې ور د زړه را وټکوه بس خوب مې پرېښود و ښه وژړېدم ننګ مې وکړجانانه اوس مې له نيمژواندې ځوانۍ لرې ګرځه لکه د لومې تار د درد سېلۍ ته ترنګ مې وکړ د يوې نوې ښکلا ژبه يې په ګوتو راکړه د طبيعت لونګين غره سره چې جنګ مې وکړ جلانه مړ شې اخر دومره بې غوري څنګه وي پاڼه د ګل وم اخر اوسپنه شوم زنګ مې وکړ
غزل
لمر به له ګرېوان نيسم ، د پښو ړکۍ به غر کړمه ګورې به چې څنګه لاس په لوړو باندې بر کړمههله دې زه ومرم چې ټيکرۍ مې د خوږ ې پښتو بس چې دې سرتورو زمانو ته ور په سر کړمهوخته ! د هنر په تماشو کې به مې وستايي يار به ګوړه ، ګوړه کړم ? او ځان به مرور کړمه هله به يې زور د مينې زړه ته لاره ومومي زېړ زېړ اننګي چې يې په شونډو بختور کړمه وا جلانه ! ډېرې جينکۍ به ليونۍ کړمه زه چې شړۍ واغوندم ، اتڼ ته مټې ورکړمه
دموسکا خاپوړې
په یوه رنګین ګلشن کې له غرونو غرونو انتظار نه وروسته زه یوه غوټۍ دپیغلو پاڼو داتڼ په منځ کې لکه تڼاکه د عدم په پونده په بغاوت سره راووټوکیدم لا مې وړې سترګې پرانستې نه وې چې شنو ازغو راته زانګو جوړه کړه په الله هو به شنو وریښمینو پاڼو دسړې پرخې په تنکیو ګوتو په زنګیدا لکه معصومه فرشته ویده کړم په سپیده چاود به دوږمو ناوکۍ زما دزانګو په څنګ کې ودریده په څو مچکو به ئې راویښه کړمه او په توده خ
دخوږمن دوه قطعې
وار به دې راشي داساغر به په سرواړوې خوزاهده کېنه صبر وکړه اخېر چور خونه دیپه کارخو موږ ته ده په دې چې فطرتي رندان يوکه ته يې ونه څکې جنابه څه ضرور خو نه ده.چې داسې زريې دړانده مرغه په شانې ښکېل کړونوپه تګلاره دمذهب کې مو ضرور کمی دیدا چې رسيوکې يا غي سرونه نه شي ليدیداناالحق کمی را غلی دمنصور کمی دی
دميران شعرونه
ضرور راځي ماډېره ټينګه په جانان کړې دهتل مې غندنه په يارۍ کې دهجران کړې ده ګرانې په مخ دې د رنخو خالونه دومره ډېرديانځور ګري دې داسمان دکهکشان کړې دهاې خدايه وې وروه يار مې ځي چې پاتې شي نند تږي ګل په څېرمې مينه د باران کړې دهستا اننګي که دي ګلونه ماهم ښکل کړل ښکليهما دغه لوبه ديو مست بورا په شان کړې دهياره که راشې سېدکرم به ګلابونه شي ټولراځه راځه دا وړاندوينه ما مېران کړې ده.
دتپان شعرونه
چې ته رانغلې نصيب زه دروستمځکه دې خپل لېوني زړه دروستمستا د راتلو خبرې ډېرې کېدېدې خوار نصيب چې زه په څه دروستمته دې داخپل تندي ته وګـــــــــــوره لږغرور په دې خبره نه در وستمله ما تپا ن ليوني څله پوښتي؟جوړ يې کړه څېرې ګرېوانه دروستم
دناګار غزل
هرڅه سندريز شولو شرنګار دزولنو ته مې وچاودې سپېدې دشپې سهار دزولنو ته مې هر د ويښتابه غورځنګ په شور په بدرګو راځي &n
غزل
دلته مرګي ته انتـــــــــظار دي خلكدلــــــــته د ژوند په اوګوباردي خلكدا چې ورانۍ كوي جـــــنګونه كويسبــب يي داده چه اوزګـاردي خلكګــناه مو داده چه بـس مـــــــــينه كووپه دې كيــــــسه راته په كار دي خلكپه دې وطـن كي به الماس ډيروي خومـګر په نس باندې يي خواردي خلكخوارشې كم غــــقل چا ته ونه وايېهمـكاره دلته ټول هوښـــياردي خلك
واورې وريږي
ښايي ستونی د اسمان په ژړا کېناســــتسږ پر وخت د بارانـــــــه واورې وريـــــږينه به بيا سپــــــينې کوتـــرې په بام کينينه به ته ېې، بـــيا به نه واورې وريــــــږيستا له زلفو،ګلې ستا له سپينـــــــــه مخهلاندې لمر دی پاس په غره واورې وريږيوچکالي مو نورې ژبـــــــــې هم کړې وچې لاس کړه پورته ستا په خوله واورې وريږي
