څومره مغرور وم ، څومره ښه خوی د ملنګ مې وکړ
زه چې د زړه له بامه ولوېدمه شرنګ مې وکړ
ياد دې چې نيمه شپه کې ور د زړه را وټکوه
بس خوب مې پرېښود و ښه وژړېدم ننګ مې وکړ
جانانه اوس مې له نيمژواندې ځوانۍ لرې ګرځه
لکه د لومې تار د درد سېلۍ ته ترنګ مې وکړ
د يوې نوې ښکلا ژبه يې په ګوتو راکړه
د طبيعت لونګين غره سره چې جنګ مې وکړ
جلانه مړ شې اخر دومره بې غوري څنګه وي
پاڼه د ګل وم اخر اوسپنه شوم زنګ مې وکړ
16.04.2007
- محمدحنيف حيران
لمر به له ګرېوان نيسم ، د پښو ړکۍ به غر کړمه ګورې به چې څنګه لاس په لوړو باندې بر کړمههله دې زه ومرم چې ټيکرۍ مې د خوږ ې پښتو بس چې دې سرتورو زمانو ته ور په سر کړمهوخته ! د هنر په تماشو کې به مې وستايي يار به ګوړه ، ګوړه کړم ? او ځان به مرور کړمه هله به يې زور د مينې زړه ته لاره ومومي زېړ زېړ اننګي چې يې په شونډو بختور کړمه وا جلانه ! ډېرې جينکۍ به ليونۍ کړمه زه چې شړۍ واغوندم ، اتڼ ته مټې ورکړمه...
19.04.2007
- محمدحنيف حيران
انځورګر به انځورونه جوړول. يوه ورځ به يې خلكو ته ښوول، هغه به ويل زما انځورونه ډېر ساده دي، خو په مانا به يې څوك نه پوهېدل. تل به يې دى پوښته: دا څا مانا لري او ها څه مانا لري؟ انځورګر له ونې ګرد او په وجود خوار و. نري كلك لاسونه يې وو، شنه تنكۍ لښته به يې په كې نيولې وه او لكه ښوونكى چې اول ټولګي ته سبق وايي، دوى ته به يې داسې انځورونه ښوول. د يوه انځور څنګ ته به يې بل ايښى و او ويل به يې دويم انځور د اول مانا ده. يوه ورځ يې ننداره جوړه وه، ټاكلي وخت ته ډېر خلك راغلل، انځورګر وويل: كوم...
