زما شاعري
تا راته وېل چې عبادت دې کوه
ازاد شعر... تا راته وېل چې عبادت دې کوه ................... تا راته وېل چې عبادت دې کوه تا زه درک کړی يم مننه ډېره او زما مينې ته دې خپله عبادت ويلی هاغه وروستۍ خبرې څنګه جدي غوندې شوې خو زما سترګو کې پرتې خاموشۍ دې ټول غرور مات کړ
عشقه ښه وې کمرنګۍ کې دې بقا وه
غزل په مخ راغلې رانه تېر شوې، زړه مې مات شو سم زما د ژوند په څېر شوې، زړه مې مات شو ټول ماضي مې ستا د عشق جنون نيولی نن خو ورک يم رانه هېر شوې، زړه مې مات شو رانه لرې وې لږ ښه وې، لږ اباد وم چې نزدې شوې راچاپېر شوې، زړه مې مات شو
ستا عادتونه وو ګلرنګه چې پناه يې کړلو/ واک
غزل څوک مو له مرګه چې ژغورل، هغو به مونږ وژلو نوبت وو يو پسې د بل، هغو به مونږ وژلو مونږ ليوني وو مونږ د کور کاله سړي بلله هغوی جوړ کړی وو څه چل، هغو به مونږ وژلو خدای دې نو دا پېړۍ په هېڅ زمان بيا نه راولي وو زمونږ کور زمونږ مقتل، هغو به مونږ وژلو ستا عادتونه وو ګلرنګه چې پناه يې کړلو تا به چې مړه دېخوا کتل، هغو به مونږ وژلو هغه چې مونږ ورته
ستا اقرار او ستا انکار دواړه په یو وخت/ واک
غزل زړه دې مات وي، زړه دې مات وي، زړه دې مات وي خېر دی و دې چوي ستا غم دې پکې زيات وي تاسو ښې مزې وي کړي، چې مونږ راشو بيا نو ورکه شي خوښي، په ښار کې قات وي ژوند دی، ياره ته نو ولې خپه کېږې کله تريخ د زهرو ګوټ وي کله شات وي زه همدا وم، زه به دا يم، دا به اوسم د پايښت ګرمه چينه به مې خپل ذات وي ستا اقرار او ستا انکار دواړه په يو وخت خد
هغه شاعره ده، شاعره ده، شاعره ده خو/ واک
غزل لويه خبره ده مجبوره يو چې پټه يې کړو څومره ژوره ده مجبوره يو چې پټه يې کړو تابه ويل ما به و يل ټولې دنيا به ويل کيسه لږ خړه ده مجبوره يو چې پټه يې کړو ستاسې ځواني او رنګيني ستاسې خوشاله څېره زمونږ لوخړه ده مجبوره يو چې پټه يې کړو
ما د هر څه باوجود بيا هم ستا تصوير ساتلی/ واک
غزل له يو واړه سړي مې ډېره لويه تمه کړې ما مې په ژوند کې بس همدغه هڅه سمه کړې ستا د ښايست د خدای دپاره به يې سر ايښی وو دې خوار که شپه هم ميکده کې ستا له غمه کړې ګلابه تاته رسېدو کې به اغزي هم منو ګلابه دغه اراده مو هم له زړه نه کړې دلته به څوک د چا په خوله څنګه باور ولري دلته خو هر سړي تر خپل مطلبه ژمنه کړې ما د هر څه باوجود بيا هم ستا تصوير
غرور به مات کړم، غرور دې مات کړه/ واک
غزل غرور به مات کړم، غرور دې مات کړه تربور به مات کړم، تربور دې مات کړه شپه ده، پخه ده، رڼا کې خوب نشته راشه زما زړه کې خپل نور دې مات کړه يو ګام به درشم، يو ګام نو راشه دستور دې مات کړه، دستور به مات کړم د مينې ک
ژوند/ واک
ژوند .................... ژوند نو څه دی؟ يوه پلې قافله، چې د طبيعيت لخوا په ټاکل شوي مسير روان دی مخکې درومي مونږ يې چې ورځ، شپه بولو دا د همدغې لارې کمربندونه دي، چې ځو پرې راځو زمونږ څلورويشت ساته هم د هم
لېونتوبه، لېونتوبه، لېونتوبه/ واک
غزل لېونتوبه، لېونتوبه، لېونتوبه زما اصله، سړيتوبه، لېونتوبه د بېلتون موده کې ته هم وې ناځوانه دازغيو پر سر خوبه، لېونتوبه زما مينه، ستا ښايست، او عجيبه درد زړه مې پړک چوي له پړسوبه، لېونتوبه څومره ووړ وم، څومره ستر شومه منم دې د زړه سره، مينتوبه، لېونتوبه نن هغه جينۍ ټولګي کې نشته ولې؟ نن هغه ده بيا ناسوبه، لېونتوبه
ازاد نظم/ واک
موده وشوه بېخي ورک يم .................................... موده وشوه بېخي ورک يم له خپل ځانه، له جهانه ضرورت دی حس کوم يې چې ټول ژوند مې د يو چا سترګو کې پروت دی او د چا لپاره ژوند کوم لګيا يم .................................... موده وشوه بېخي ورک يم اوګمان کوم د پورته اسماني ستوري په څېر يم ورځ کې يمه، چېرته غيب له نظرونو خو د شپې په تاريکيو کې څرګند شم که د ژوند په باريکيو کې څرګن
زه درته ګلاب په لاس راغلی يم/ واک
غزل نن مې د يو چا په زړه كې كور كړى نن مې د يو چا له لاسه شور كړى خداى به مې له هر افته وساتي خواست راته د خير مې ګرانې مور كړى زه درته ګلاب په لاس راغلى يم تا راته د (نه) په لفظ زور كړى څومره چې سوځېږمه، پخېږمه ما همېش خوراك د عشق د اور كړى ډېر دې د سبا په نوم ساتلى يم بيا دې د وعدې خلاف كار نور كړى تا راته د ز
یو ګلرنګ راسره یار شو/ واک
غزل يو ګلرنګ راسره يار شو پس له جنګ راسره يار شو هغه رټ، رټ ځوابونه اوس نو څنګ راسره يار شو؟ اوس به وخت نه بدل اخلو څنګ پر څنګ راسره يار شو د عشق اور به مړ کومه يو اوبرنګ راسره يار شو د ژوند واک يې رانه واخيست په قلنګ راسره يار شو
دوه ازاد شعرونه/ واک
بارانه کور دې اباد په يوه لار روان وو زه او جانان روان وو خو فاصله وه تر منځ چې ناڅاپي په اسمان ورېځ راغله او باران شروع شو چترۍ زما لاس كې وه جانان له دې وېرې چې لوند نه شي نو زما خواته راغى &nbs
ژوند خو محدود دی ژوند نو چا ویل چې حدود نلري/ واک
غزل ژوند خو محدود دی ژوند نو چا ويل چې حدود نلري خو زمونږ وطن کې بيا په هېڅ مانا بهبود نلري زه که شاعر يم، محبت مې هم پاللی د چا بغېر له دې هنره دا هنر سعود نلري ته به راځې، ته به راځې او ته به بيا هم راځې خو د زړه سره ستا راتګ به بيا کوم سود نلري مينه دې وي چې مونږه يو ګني نو ورک به شو ټول بغير له مينې زندګي راته هېڅ شود نلري د يو سړي د محبت برداشت ناولی ښکاري
بیا شوګیر وهلې سترګې ناسته ده/ واک
غزل مړه باڼه شډلې سترګې ناسته ده بيا شوګير وهلې سترګې ناسته ده مه يې ځوروه زړه! ازاري به شې څومره خوبولې سترګې ناسته ده راغله چې نن شپه به بې خوبي كوو اوس راته ګنډلې سترګې ناست
لنډ لنډ ازاد شعرونه/ واک
لمر ګلی: ـــــــــــــــــــــــــــ زه اوس د لمر ګلي په څېر يوه لمر پسې غاړه ګرځوم زړه: ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ما خو وېل چې په اسانه به دې زړه لاسته راوړم کامياب شوم
مشره ملاتړ دې ومه هېر دې شو نامرده ولې/ واک
غزل منم حالاتو نه مجبوره شې اوزور راولې راشې زموږ دښكلا كلي ته سور اورراولې مشره ملاتړ دې ومه هېر دې شو نامرده ولې اوس زما مخكې زما رقيب زما په كور راولې لامو ددرد څړيكې له سترګونه خوبونه اخلي ښكليه چې راشې بس له ځان سره يوشور راولې داموقسمت دى كني ته او خداى چې دومره ظلم يوبرته ولېږو بيا بل پرنيلي سپور راولې دعشق يوڅلى به جانانه دواړه جوړكړو اوبس بيا به
سره سکروټه زمانه شوه چې ته لاړې/ واک
غزل سره سکروټه زمانه شوه چې ته لاړې د رقیب خوا راسړه شوه چې ته لاړې زه خو لاړم ستا په خوښه ستا له ژونده زما خونه راچپه شوه چې ته لاړې ستا د حسن په جلوو کې مې مستي وه څه بې جوشه مې نن شپه شوه چې ته لاړې د خوښيو پرېماني وه ستا په څنګ کې د غمونو سلسله شوه چې ته لاړې واکه نور به درته څه وایم زړګيه سم قيامت مې دا لحظه شوه چې ته لاړې و
زړه مې ښار کې پاتې شوی/ واک
زړه مې ښار کې پاتې شوی ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ اوس له کلي يمه لرې اوس د ښار په رڼاګانو کې مېشته يم د پخوا په شانې نه يم اوس د کلي جينکو باندې ګران نه يم اوس مې ژوند تر ښاريې پورې محدود دی اوس د دنګ چينار ښايست راته هېڅ ښکاري زړه مې ښار کې پاتې شوی اوس د کلي په حجرو کې د ځوانانو بانډارونه د رباب منګي شپېلۍ له سيتار سره غږونه خو!
نن شپه لکه غم راسره پاتې شه/ واک
غزل: نن شپه لکه غم راسره پاتې شه وکړه لږ کرم راسره پاتې شه ښکلې يې پوهېږم ليونۍ به شې مه ځه له دې چم راسره پاتې شه ته مې ضرورت يې،ضروت دې يم ژوند مې يې هردم راسره پاتې شه حسن ته زوال وي خامخا به ځي عشقه ته خوسم! راسره پاتې شه ياد به دې د زړه کور راته وسېځي مه کړه دا ستم راسره پاتې شه نن به ستاد خوښې مطابق اوسم
کرښې/ واک
کرښې: ښه مې ياد دي پوره دوه کاله پخوامې چا د لاس کرښې کتلې راته ويل يې يوه رڼا ده پکې غبرګه پرون بيا (روضې) ته لاړ وم په پالګيرې مې پال وکوت خو رڼا يې پيدا نکړه ته مې ويادېدې هغه رڼا خو ته وې
د یوې فی البدیهې مشاعرې په ترڅ کې ويل شوی غزل/ واک
غزل ماته يې د ژوند كتاب راكړى دى څومره يې په خوند كتاب راكړى دى نن دې راته وويل، چې غلى شه تا د نظر بند كتاب راكړى دى دا چې پر سينه مو اغزن مزى دى دا راته ډيورنډ كتاب راكړى دى دا سيمه به اور وي تل پرديو ته دا موږ ته ميوند كتاب راكړى دى خوږ دى څومره خوږ دى، خدايه خوږ دى اوف يار لكه د قند كتاب راكړى دى
یو بل پخوانی شعر... / واک
غزل ورپسې ګرځمه، يو چا رانه غلا كړى نظر زړه راته ورو شان وويل، تا رانه غلا كړى نظر په يو سړي پسې ګرځېږم رانه ورك دى څۀ وخت د يو سړي په سر دنيا رانه غلا كړى نظر زما په سر يې لوبې كړي، بيا يې هم ستايمه دا عجيبه ده دې باچا رانه غلا كړى نظر &nbsp
یو پخوانی غزل..../ واک
غزل: يادونه دې جانانه نن پرېمانه راورېږي په اور زړګي مې څاڅكي له اسمانه راورېږي ديار مخ مې له هر طرفه ښكل كړ بيا مې وويل دخداى رحمت ته ګوره چې هرخوانه راورېږي ترڅو مو ځا
