شعرونه
قرار: ویښه او خوب زموږ سرحد نه لري
ویښه او خوب زموږ سرحد نه لري هیڅ لېونتوب زموږ سرحد نه لري په ویښه ګورو رنګېنه خوبونه او په خوبونو کې د ویښو په څېر ساده پاده یو ځمکني ځمکني نه په بوراق باندې سفرې کوو نه د مارغه په څېر وزرې کوو نه د ښایست سره خبرې کوو نه ګلابونه تخنوو کله موږ نه کله وینو شبنمي خوبونه نه د پاچا د تاج غمي خوبونه نه په لمنه ګلمېخۍ د ستورو نه د سپوږمۍ پر ځنګانه ویدېږو نه د شفق په نارنجي لمنه ډانګ په اوږه خپلې رمې پیا
قرار: بیان مړ شو
بیان مړشو، په دوعا یې لاس وچت کړئبیان، هغه د مودو زن
دې ته مې مه مجبوروه چې کلی پرېږدمه زه
دې ته مې مه مجبوروه چې کلی پرېږدمه زهبیا به زما په دغه کلي کې کور نه وي پاتې چې ته یې ړنګ کړې ته د بام واوره ور وغورځوېستا به یو کور وي، په یوه کلي کې به ته اوسېږې زه به بې کوره یمه، ټول جهان به کور وي زماد ژوند تقدیر به هم د باد پر لکۍ سپور وي زما د ترهګر نوم به پر ټوله سیمه خپور وي زماته به پی
غزل / خان زمان کاکړ
چي پرون جرم وه هغه کيسه نن عامه کېږي اوس مو نه ويره له فتوا نه له الزامه کېږي ښکلي چي وي غزل محتاج د ملايکو نه وي په دې لمحاتو کې تخليق بې له الهامه کېږي اوس يې د ياد له درده ټوله شپه په ځان رڼوم
جنګ او امن / خان زمان کاکړ
زموږ تمامه ترانه د امن د وحشتونو له تنوره ښکاري لکه چي چا ترې ترنم لوټلی داسې بې سُره، بې سروره ښکاري ****** په غوڅه ژبه ترانې د امن د جنګ نه زيات ظلم خو دا دی کنه
که د مُلا شوه : خان زمان کاکړ
که د ملا شوه دېوالونه به د اور جوړ کړي له پېښوره به د تورې بلا کور جوړ کړي فن او هنر به وي تړلی په زنځير د فتوا له نشتر هاله به زندان د رنتهنبور جوړ کړي ****** که د مُلا شوه نو د مينې افسانې به نه وي کومې آبادې او سوکاله خېلخانې به نه وي جنګ به مسلک وي، جنګ به وي د کاروبار وسيله تش به ټوپک وي، د بل هيڅ روزګار کيسې به نه وي ****** که د مُلا شوه نو پر ژبو به قدغن لګېږي او پر سرونو به مو رېس د
د وينې پېغام / خان زمان کاکړ
وينه تشريح ته ضرورت نه لري وينه تفسير، وينه تقرير نه غواړي وينه خبرې کوي وينه پېغام ورکوي خپله لهجه او خپله ژبه لري ته وا چي موږ د پېښور د مقدسې وينې
پښتو ..... / خان زمان کاکړ
پښتو خوږه لکه غزل د کاروان دومره زي
د اسمان شرافت.........../ خان زمان کاکړ
موږ به خوار ځواکي وو، کمزوري به ووچي مو دفاع د خپل ګرېوان، د خپل پټکي ونه کړهچي د ظالم لاس مو ورغبرګ نه کړ، ور مات مو نه کړموږ پښتانه وو، د جنګونو په دوزخ کي اوسېدونکی اولسچي د جنت د لنډې لارې غلچکي مو ورک له زمکې نه کړلزموږ وجود وو د غربت چنجيو ټول خوړلیموږ د بارودو، د ټوپکو مخ په څه نيولوپر خپل وطن، د خدای پر ښکلي کاينات باندي مين خلک ووخو قتل عام د خپل چنار او خپل اينځر مو ګرځولی نه شوموږ د سندرو، اتڼونو قام ووخو د خپل مات رباب، خ
د رهبرۍ سړی.........../ خان زمان کاکړ
(اسفنديار ولي خان ته ډالې) قصيده ګو نه يم، په چل د قصيدې باندې پوهېږمه نهنه دغه وخت د مدحې وخت دی، نه اړتيا يې شته دهد جنګ لمحې دي، خطرناکې شپې ديد قام د سر د بقاء سوال، د مرګ او ژوند بريد پولهنوره څلور کونجه نړۍ په درانه خوب ويده دهموږ د جنګونو دوزخي غرمې په ځان تېروداسي څوک نشته چي دمه راکړي او سېوری راکړیيو مي جانان دی، په يوازي سر مي سر ته ولاړد لوی دښمن په ضد سنګر
کاروان او کابل........./خان زمان کاکړ
ما د کاروان د چنارونو مرثیه تر ګران کابله يوسيما نه کاروان، نه مي کابل ليدلیزه د کاروان په نغمو تنده د کابل ماتومعن لکه څوک چي د ټاګور په مناجاتو تر باداره رسيداسي په يو کارواني خيال تر کابل جانه رسمکاروان کعبې ته لاړو، کور ته ترې حاجي راستون شوزه لا زيارت ته تللی نه يم د کاروان او کابلزه د تاريخ د ډېرو لويو تراژيديو بچیزه د تاريخ په يو خوړجنه غلامۍ کي پېدانه د کاروان غوندې نغمې نغمې د شاتو ويالې
ادبي جايزې........../ خان زمان کاکړ
موږ د خپلو هنرونو محافظ يوپر ځان فرض ګڼو لمانځل د دانشوروسږ کال هم مو جايزې دي اعلان کړيموږ ته ولېږۍ پياوړي کتابونهافسانې، شعر، تحقيق او ناولونهاعتراف ستاسو د زيار پر موږه پور دیجآيزې او مډالونه ستاسو حق ديخو زموږ د ادارې اصول به ټول نيسۍ په پام کيچي پنځوس فېصد نومرې به پر کتاب وياو پنځوس فېصد نومرې ورکوو داسيچي به سر د ليکوال ګوروچي د عقل يوه زره ورپکي نه ويزموږ لويه جايزه ب
اشتهار............. / خان زمان کاکړ
سبا اتوار دی، د اتوار بازار مو هېر چي نه شيد وېړيا بيې او د ښه معيار سامان به راځياې د ساينسونو او هنر قامونوزموږ نوموتې کمپنۍ درباندي زېری کويدا ځل يو ډېر معياري څيز ستاسو خدمت ته راوړيستاسو پکار دی، تاسو کار ترې اخلیموږ ته بې کاره پروت دی، موږه ته اوزګاره پروت دیزموږ په ټول هېواد کي هيڅ قدر ددې هم نشتهددغه څيز په استعمال دلته څوک نه پوهېږيدلته ددې "سپلای" "ډيمانډ" نه لريزموږه دا څيز کا
غزل / خان زمان کاکړ
لافه د ننګ مو د رښتيا په وخت پېغور پاته شوه د بابا توره وه، تېره وه خو پر کور پاته شوه د برالبې مځکې په سينه جمود خنجر ومانډهبېا ترېنه مړ بچی پېدا شو، بوره مور پاته شوه
غزل/ خان زمان کاکړ
د سړيتوب پکي يوه وړه خبره نشتهپه دې وطن کي د دستار خلک له سره نشته په دې نظام کي کبيره ګناه ده فن او تخليقپه دې نظام کي خطاطي شته خو سندره نشته
غزل / خان زمان کاکړ
طالب راځي، جام ماتوي، اور لګوي په شراب راشه چي اوس لا لمبوو ماځيګري په شراب موږ له توبو سره يوه شېبه &
غزل/ خان زمان کاکړ
تر دې د جبر انتها وایه څه نوره کېږي چي مو د ژوند پېژندګلو د بم له شوره کېږي
غزل / خان زمان کاکړ
زموږ د زړونو بُتان مات کړي ستمګر وختونه هره خدایي راله میرات کړي ستمګر وختونه په دې شتمن وطن کي ځان بلا نېستمن ووینم چي
د دوي حق به منو/ خان زمان کاکړ
دوي مي د ټول قام وارثان دي، د دوي حق به منو خو بس د ذهن غلامان دي، د دوي حق به منو دوي د قام سترګي دي، د قام په سترګو ګوتې منډي
غزل / خان زمان کاکړ
مُلا به ځي مُلا به خود زياته له ښاره باسي د ساينس په زور چي و اسمان ته خلک لاره باسي
غزل / خان زمان کاکړ
پړاؤ د ځان وژني دی، څېرې په وینو ښکاري د اوښکو د تصویر کرښې مو سرې په وینو ښکاري ترڅو به مو فکرونه د بارودو بنديوان وي تر څو به مو انداز د ترانې په وينو ښک
حوادث / خان زمان کاکړ
لکه برېښنا ناڅاپه ښکار د حوادثو شمهد ورک منزل په لورې لار د حوادثو شمه
غزل / خان زمان کاکړ
نه به یې خط لولم او نه به یې سلام اخلم اوس له جانانه د کلونو انتقام اخلم
غزل / خان زمان کاکړ
نه غاټول ګل کړي، نه سُرخي مو په غوټۍ کي راوړي سپرلی چي راشي نو بمونه په ځولۍ کي راوړي موږ شل کلن په دې نظام کي سل&n
