شعرونه
زما اوښکې سندرمارې: رحيمه پشتونجار
زما اوښکې سندرمارې چوپه خوله یې زما اوښکې فریادونه درکې نغاړي سلګۍ ډوبې دي په تاکې اسویلی درسره خاندي ډکو لپو نه دوړانګو ته د نور په څیر بهیږې پرښتو سترګو ته بورې د بلال د رنګ نما یې ته هنداره د غمیو تل په ګوتو کې ځلیږې ته دشپو بله ډیوه یې د لمب
اوښکې ، اوښکې : رحيمه پشتونجار
اوښکې ، اوښکې شپه مې کړه تیره تر سبا په چغو د سبا دم کې مې کړکۍ ته پام شو چې سپینه واوره یې د مخ په اننګو خوره ده زه عادتي د سپینې واورې په لیدو باندې خوشاله شومه یو څو څپرکي مې په ګوتوکړې د واورو جګې ما ویل چې اوس به مې تاوده اسویلي کړمه ساړه په سپینې واورې چیرته ما څو څپرکي کړه د واورې خوله ته لا مې د واورو څپار په ګوتو پروت وو چې مې د موټي خو
دا هغه مینه نه ده : رحيمه پشتونجار
دا هغه مینه نه ده دې ته زه څه ووایم ما ویل مینه به وي چې مې د خوږ زړګي په رګ کې ښوري ما ویل مینه به وي چې مې د زړه لیمو ته لکه رانجه پورې ده ما ویل مینه به وي چې یې تل ذکر د زړګي په غوڅه ژبه کوم ما ویل مین
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل نن مې بیا خوره دغم رڼا په تورتمونو شوه مړه مې تلوسې ته په ژړا په تورتمونو شوه ګورمه ایسار مې د لیمو په قید د اوښکو پل نن رانه روانه په ادا په تورتمونو شوه بیا راته د بخت طالب دغم سیپاره وسپړه ورکه ښاپیرۍ مې د ثنا په تورتمونو شوه جو
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه: سيد جيلاني جلان
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه بیا دې څه د خرمستۍ شراب څښلې؟چې په سر کې دې مردار خیالونه ګرځيبیاد کوم کم عقلتوب طوفان رالوتی؟چې له تا یې انساني خویونه هیر کړلنه نه ته خو له ادمه تر دې دمهانسانیت نه لرې لرې پاتې شوې
د انديښمن ځاځى نوى غزل
ښه ده ډيره ښه ده چې زما په شانې وران نه يې درد نه يې فرياد نه يې ريښې ريښې ګريوان نه يې خير كه زما ژوند د يو همدم په ارمان تير شو خو خوښ شومه په دې چې ياره ته خو بې جانان نه يې
د سميرا كوچۍ ..نوى غزل
ګرمي خو شته ده ټوله ځي په يوه خوا سيورې تهمګر روان لکه ړانده دي د بلا سيورې تهراشه زما د ژوند پر پاڼه باندې وليکه داچې زه به ځمه تل دا ستا او ته زما سيورې تهوايې د دغه نور ړنا مو صورت ونه سېځي
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
شکر دى دا چې بې جانانه نه يم دومره بې دينه بې ايمانه نه يم تل مې په تا پسې ژړلې ژاړم په دې ړنو اوښکو پښېمانه نه يم پردي خيرات پسې له کوره لرې دلته راغلې پاکستانه نه يم ستا په
غزل : سميرا كوچۍ
سپينې سپوږمۍ سپينې پلوشې ورکړه کيسه ليکي دا جنګي زلمى درته نن خپله اراده ليکي وايې دغه
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
زړونه يې نــــشئئته
د ښار هينداره : سيد جيلاني جلان
د ښار هېنداره د ښار هېنداره کې اوړي تصویرونه عجیبه عجیبه د شپې تصویر په لمبو زیړ د ورځې سور په وینو او د ښار ځمکه توره سوې کنډوله کنډوله پکې غبار د ویرې ،وهم او وحشت تاویږي د ښار وګړي ته وا مړي له قبرو راوتي الوتی رنګ، سپیره مخونه او د ډار تبه د هرچا په وجود ښخه ده ته وا چې خدای پرې خوره کړې د قیامت ورځه ده
غزل : حيات الله ستومان
غزل زما د ژوند هره شېبه لمبه ده دلته مې ورځ دلته مې شپه لمبه ده زما ماشومې شونډې څه ووایي زما معصومې خو کیسه لمبه دهخود به مې وژني دا وحشي یرغلګر دلته خو توره د حمزه لمبه ده چې په یوه ټپه مې بیا ژوندی کړيهغه ملا
غزل . هيمي جلالزى
ته مې ليدلې کلیمو رانه نفرت نه کاوه ما له همدې وجې غزل ته رياضت نه کاوه يو وخت و زړه مې خورېده د چا په تشو کتو يو وخت حواسو زما هېڅ مخالفت نه کاوه خپله څېره مې
غزل : شمعه شوګير
دسمنــــــــدر تونده څپــــــــــه وي ځــــــواني پېغلــــــــوټې هیلې عاطفــــه وي ځـــــــواني که یې دچا ښــــــــکالو راویښـــــــــه نه کړي په احســــــــاساتو کې اوده وي ځــــــــواني
غزل : شمعه شوګير
غزل : شمعه شوګیر دژونــــد هــــــــــــــــره فـلسفـه راځینې ستړې هم دعــــــــــــــــا او هـــم توبــه راځینې ستړېدا یې نښــه ده،دامات بنــــــګړي چې ګورې دانو ومنـــــه چې شپـــــــــــــه راځینې ستړېفکر ستړی ژوندون ستړی احسـاس ستړی زمــــونږ زړونه هم خپــــــــــــه راځینې ستړېداخــــــورې زلفې همـداسې خـوارې ښې دي سېنـګار ستړی هــــــــم
غزل : شمعه شوګير
غزل : شمعه شوګی
جانان: د شمعې شوګير غزل
جانان ! مــاپرې ټــول فــــکر لـــوګی کړ مــــــاپرې عقـــــل لیــــونی کړ لا همــــــــــــــاغسې سرزوری هم مې خپل هم مې پردی کړ درقیب ظــالــــم لــــــــــه ویرې ما پـــــــه سترګـــو پوهــوی کړ روح وجود مې ورتــــــه پرېښوه ترې راخپل مې خپــل زړګی کړ تورتم مړ وو مـــــــــاښـام مړ وو
د يوه ورک ملګري په نوم : عمادالدين دوران
د يوه ورک ملګري په نومملګريه!!!ملګريه شکر دی چېد ښو او بدو تميزعقل او پوهه لرېد ژوند معنا نه خبرد مينې راز درسرهد هوس
غزل : شمعه شوګير
لاس دې تنګ مــــــه شه چــــاته مه درېږې ګل،ګل شې مـــــــــه ځورېږې مه خـوارېږې کړم ټوله شپــــــــــــــــه دې پـه یادونه تیره سحر مې خـــــوږ،خـــــوږ پـــــه زړه وورېږې چې نــــــــوم دې یادشي زړه مې وتخنیږي زمــــاچې نوم یادشي ته څـــــــه پوهیږې؟ پېغلې په سپینه خـــــولګۍ مــچ نه پرېږدي رقیبــــــــه! څــــــه وایې او څـــــــه غږېږې مئین دې وایي چې یې زړونـــــــه ورک دي شمعې دشپې پــه دعـــــــوو نـــه ر
نظرونه.........باركوال مياخېل
نظرونه هر ښايسته انسان ته وايم، په نظر دي نه كړم سترګې دي خوند راكوي وايي: مننه ستا پخپله ښايسته سترګې دي خوږې خبرې چي كوي هغه څوك خوږ وبولم راته خواږه وګوري &nbs
رېنګه............ باركوال مياخېل
رېنګه(۱) سمه ده، نور به دي وخت ولې نيسم نور دي په زور ښايستې نه ږغوم بخښنه غواړم، نور سردردى درته نه جوړېږم نور دي د فكر له خوږې دونياګۍ نه باسم، &
د وژنې دود............ باركوال مياخېل
د وژنې دود ژوند مو را تېر شو د وژلو، ښخولو او پاتا په دود كې د چا مو هيلې او د چا مو ښادۍ و وژلې د چا مو زاڼې د هوس ښكار كړې د چا په زړۀ كې مو د مينې هوسۍ و وژلې ورور مو هم و واژه سپېره مو كړله مېنه د پلار پلار هم د زوى له غمه كډه وكړه د وطن مور هم سور پړونى پرې د وينو خپور كړ بس ټول مو و وژل
غزل ............ باركوال مياخېل
پټ پټ كوو مزل په زړونو تور راته ګوريد مينې رمه پيايو كلى كور راته ګوري دوې سترګې پرښتې يې مهربانې دي پر ماچي هرې خوا ته ځم په هغه لور راته ګوري چي خپل يې ګڼم وايي مي دوښمن ته هغه دانه نور ورته ګورم، نه دي نور راته ګوري وحشت يې زما د زړه افغانستان سوځوييو څو ناولې سترګې لكه اور راته ګوري له مينې به دي څنګه په ژوندوني اخلم لاسوطنه! ستا ب
