شعرونه
غزل / خان زمان کاکړ
ددې وطن ښایستې میني په پېسو لګوياور دي پرې ولګي چي اور مو په جذبو لګوي زموږ د میني مخنیوی به بدخواهان ونه کړياخر به ستړي شي تورونه به تر څو لګوي اوس د نیکریزو سوداګر زم
بدل مخلوق ..... خان زمان کاکړ
موږ ته وختونو د لاشونو سوغاتونه راکړلموږ له قبرونو سره تېر کړله بلا کلونهموږ جنازې پورته کړېموږ بدرګه کړې له سلګیو سره سوي سانديموږ توري خاوري په سر ونوللېخلک به وایي د ژوندون د ارتقاء سندريد ترقۍ،د پرمختګ او انقلاب زمزمېهم به کوي د شنه اسمان د وسعتونو قیصېهم په سپوږمۍ باندي د ژوند د تېرولو بیانمنم انسان د لمر تر وړانګو تېز شومنم چي لاس چاپېر تر ستورو ګرځيمنم د
د انسان په نوم/ خان زمان کاکړ
یه ربړېدلیه، یه خوږمن انسانه ! دا دومره لوی ښکلی جهان ستا دی دا نعمتونه انعامونه ستا دي دا زمکه ستا ده، دا اسمان ستا دی ٭٭٭٭ د خدای حسین او بې مثال تخلیقه! ولي دي ستا وقار تر پښو لاندي شي؟ یو څوک دي ولي ستا رتبه ووژني؟ ستا شرف دي ولي تر ګرځو لاندي شي؟
غزل
تازه غزل چې دې په میاشتو له احواله خبردار نشي څوک له دې بې خونده زندګۍ ،&
غزل
غزل څه بې کسي ، څه بې
زندګي
غزل څه بې کسي ، څه بې وسي ، څه مجبوري زندګي دا زندګي ، که
غزل
غزل ځان پـــــه پــــــاتې يـــــم لـــــه ځــــــانــــه را چاپير يــــم چــــــې لــــــه مــــــا بــــه وو چــــاپير لـــه هـــغو هير يــم د يـــــــارۍ پــــــال
غزل
غزل زړه ته مــې هسې ورکــــــــــومه تســـلي ، نـــــــــه کيـــږي له هر څه کيــږي خو لـه تــــــــا نه مې بيــــخي نه کيــــږي
غزل
غزل نـــه هغــــسې لـمبــــه واخــــلې نــــه دغســــې ايـــــرې شې چــې څنــــګه درپسـې يــــمه همــــــــداســـــې راپـــسې شې
غزل
غزل اوس مـــې په زړه تـــيروم هر څــه او پــه زړه يــې ســـاتـم ياد تــــه دې نـاست يـــم چــې راويښ نه شــي ويـده يې ساتم تـه څـومره رانــه لــرې يـې خـــو دوي مـــې دلتــه ســوزي دا تــصويـــرونه دې نـــور نــه غــواړمـــه ، نـــه يــې ساتم زه د يـــو داســـې ځــــواني مـــرګه مــ
غزل
درد دى وژلــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جـــــام به ثمره له معــــشوقانو غواړي هسې عبث خو څوك په مينه كې خوارې نه كوي نور به له هر څه زړګى صبر انديښمن كړي ياره خو ل
غزل
غزل زړه تــــه مې هســـې وركـــــومه تـــسلي نه كـــيږي لـه هر څــه كيــږي خــو له تـا نه مې بيخي نه كيږي بغـير له تا ساه اخيستـل راته د زهـــ
خداى دې نكړي چې دې هير كړم
خداى دې نه کړي چې دې هير کړم هير مې نه يې خداى دې نکړي چې دې هيــــــــــــر کـړم ځـــان دې هير شــي زمــــا کــــه تـــــه راځينې هــير يــــې تــــه زمـــــا د ژونــــدانـــــــــه لــــه سپيـــــــــر
د انديښمن ځاځى نوى غزل
غزل درد دى وژلـــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جــــ
غزل : انديښمن ځاځى
غزل مايـــــې د چـــم د خلـــكـــو زور ، ظلـــم پيـــغور ته يوسي زه نه ورځم خو د يـــــار ياد مــــــــې د يار لـــــور ته يوسي ميــــنه كـــ
غزل : انديښمن ځاځى
غزل اوس مې ملا ماته ده د مستي ځوانې شور نـلرم بس د يار غمه نور نو هغه د زړه زور نــــلرم په زړه مې مه اورۍ مدام اى د جانـــان يادونــو
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل ستړی اسویلی یم د سلګو سره ګډیږمه ښځه یمه مور یم اندیښنو سره ګډیږمه رمز کې د خلقت مې د ایمان نښې ن
دافسوس ځای:الحاج الهام الدين قيام
دافسوس ځای چې پيران مودپردي پيرمريدان شولملايان مودپردي چڼي ،چڼيان شولاوس به څوک له چانه،چاته ګيله وکړي؟چې موخپل مشران،دبل چانوکران شولخدايه!څه بدبخت ملت،مونږافغانان يوچي پردي راغلل،په زور زمونږمشران شولدافسوس،افسوس ځای دلته دی قيامهچې مونورراجوړول،رانه خپل وران شولالحاج الهام ال
لامبوزن : رحميه پشتونجار
لامبوزن زما دتیاره ژوند په تیاره خونه کې ته وې ځلانده کرښه چې مې د سترګو په نمکین سیلاب کې و ځلیدې ما د لیمو قدم په پام ایښوده چې به په رپ کې چیرته ته رانه د اوښکو په سیلاب کې ډوب شې په دې خبره نه وم ته لامبوزن یې دعدم په غیږ ډنډونو کې مرجان لټوې ته د دې سرو مرجانو لټه کې زما داوښکو په دا سپیرو ، س
اې د غزل شاعره: رحيمه پشتونجار
اې د غزل شاعره کله چې ما تا سره وپیژندل د هغه وخته یې تل مل راسره ما هر سهار ستا د غزل په آيېنه کې یوه ادا لیدله چې زه یم ښکلې نازولې ستاد مینې دنیا ما به لیده چې دغزل توري دې زما لیمې تخنوي زما د زړه ویدې لمبې ويښوي هغوی به هر وخت زه چیړلم ځورولم به یې ستا د غزل مطلع کې ما د غزل پای لیدلو
غزل : انديښمن ځاځى
غزل ستا له څنــــــګه ، ســتا لــــه کلي ، ســتا له ښــــــاره وتى يم لکـــه مات ستـــــورى د خـــــپل ژوند لـــه مــــــــد اره وتى يم د لټـــون په يبلو پښـــــو پـــــــــه يـــــــو غزل پســــــــې ګرځيږم يو نيمګـــــړ ى غـــوندې ســــــا
د اننګو پرخه : رحيمه پشتونجار
غزل وچه چیرته مه شه د ګلاب د اننګو پرخه مسته چې شي پیغله دشباب د اننګو پرخه غر به دړې وړې شي په دنګو ، دنګو څوکو کې رنګ که د پښتون سور شي
