د جلال امرخېل لخوا خپرې شوې لیکنې
غزل / جلال امرخېل
غزلزه ځنګیدم ته ځنګیدې ، بیګا ناوخته پورې چې مو خبرې اوږدېدې ، بیګا ناوخته پورې لکه د تبې مې رګونو کې خوره وره وې زما له ځان نه ، نه شکیدې بېګا ناوخته پورېبیا به د چا پر ک
سپینه پاڼه / جلال امرخېل
سپینه پاڼه هر څوک له خپل فکر او فن سره د ژوندانه پر لارو تګ کويدا ، لکه سپینه پاڼه ... چې د چا لاس ته ورشيڅوک ترې کښتۍ جوړويڅوک پرې نقشه د خپل وطن د ابادۍ جوړويڅوک ورنه ټانګ او طی
د جلال په يوه نوي غزل کې انګېرنې او رښتينې ښکلاوې/ بختیار تلاش
د جلال په يوه نوي غزل کې انګېرنې او رښتينې ښکلاوې. د جلال په شاعرۍ کې ما ډېر څه وليدل او ولوستل، خو دې تر هر څه مې چې ډېر وليدل هغه د انګېرنو شتون و، دده ددې غزل په لومړي او پنځم بيت کې ډېرې ښې انګېرې شته، چې دى انګېرنې په شعر کې ډېرې ښې را...نغاړي، خو نه پوهېږم، چې په شعر کې د انګېرنې ځايولو ته کوم ادبي صنعت وايي،کېداى شي دې په دې برخه کافي مطالعه او توان ولري،چې پخپل شعر کې انګېرونو ته ځاى ورکړي او د شعر جامه ورملبسه کړي. په کوچنيوالي کې مې اورېدلي وو، چې سترګې( باڼه) مې رپې
غزل / جلال امرخېل
غزل بیا مې رپیږي نن باڼه ،وایم چې ته به راځېځان سره مسک شم ، ځان ته ووایم چې ته به راځې چې مې په زړه راشي تیاره ، وایم چې ته به راځېسترګې کړم پاس په اسمانه ، وایم چې ته به راځېخلک لګیا دې خپل حالت بدلوي خپله ، عیسی!!زه ناست یم سر په زنګانه ، وایم چې ته به راځېهر ماښامی لمرپریوتل، راته ستا تګ یادويهر سبايي په لمرخاته ،وایم چې ته به راځېپه بامبوټۍ مې د کارغانو اوازو
زما په یوغزل د ښاغلي کمال کره کتنه / جلال
مقدمه! هغه تېرو ورځو کې مې د سعادت صیب په شعر یوه وړه تبصره په منډه ولیکله، خدای خبر څنګه وه خو د تادۍ رنګ په کې څرګند و چې وروسته بیا خپله سعادت صیب هم دې ته اشاره وکړه چې په شعر که تبصره وي، نو سمه دمه دې وي، ګني هسې ځان خلاصول خوند نه کوي! په عمومي توګه ټول خلک مصروف دي، په فیسبوک کې هم مصروفیت ښه ډېر دی، خو له دې سره سره د ځینو حساسو زړونو خاطر په کار دی، ځکه خو زه دا ګڼم چې تبصره که لنډه وي که اوږده، په موضوع باندې دې د ښه نظر له مخې وي، چې په
غزل / جلال امرخېل
غزل دومره مې وژړل دا ستا د بېلتانه له درده سترګې چې پټې کړم خوږیږي مې باڼه له درده لکه د پاڼې که خدای ژیړه کړلې ته له درده لکه د ونې یې په ملا مات کړمه زه له درده ته رانه مه پوښته چې ولې مې خوبونه نه شته ته راته ووایه څوک څنګه شي ویده له درده ؟ په هغه شپ
غزل / جلال امرخېل
غزل زما سینه کې ستا د زړه د درځیدلو وخت شو زما د تللو وخت شو ستا د ژړیدلو وخت شو د ارمانونو د زخمونو د سکونډلو وخت شو خلک ویده شول د پیالو د شرنګولو وخت شو ګیله به نه کوم چې سترګې دې بدلې کړلې موسم بدل شو ، د هوا د بدلیدلو وخت شو اوس چې خبره شوه د ننګ او د ناموس په وطن د زړګي سره اوس د سر د جارولو وخت شوبیا ملابانګ شو بیا مې غم شو د وړو را په سر بیا د ښار چو
غزل / جلال امرخېل
غزل ستا د جفا په تیغ زما قلم قلم زړه دیښه ده، بس ښه ده چې اخته په دې ماتم زړه دید ښار په ښکلو چې زوریږي نو زما زړه دی د ګل پر پاڼو چې پریوځي د شبنم زړه دیچې ستا په مینه پايي ، ستا په نامه ساه اخلياوس مې نظر کې د رقیب هم محترم زړه ديعالم ګرم نه دی، ګرم خو زه یم چې پریوتی رانه پر هره لار، پر هر ګودر، په هر قدم زړه دی زه که د خپل خواهش لپاره جنتونه پریږدمزما سی
غزل / جلال امرخېل
غزل دا د تمام عالم په ژبو کې خوږې غزلې دا د پښتو غزلې دا دي بې جوړې غزلېزما د زړه په تکو سرو وینو لمدې غزلې ته که داغونه راکوې نو راکوې غزلې تا ته خو هم زده دي وړې وړې ګیلې د یارۍ تا ته خو هم زده دي وړې ، وړې وړې غزلېجینۍ شاعره یې ، که یار دې دی شاعر د غزلچې د مکتب د هر کتاب پر شا لیکې غزلې پاس له اسمانه الوتکې سره اورونه شیندي زه خو ګرم نه یم چې کوي مې سرې لم
غزل / جلال امرخېل
غزل رانه کړه تاوه د لاسونو دایره ، چې مرمه دنیا ته مه جوړوه بله ننداره ، چې مرمه د سر د درد غږ مې په مور و چې چاپي به یې کړ د زړه له درده مې اوس چا ته کړم ناره ، چې مرمه ؟هسې نه ستا نامه مې خولې ته ځنکدن کې راشيهسې نه خلکو ته خبره شي ښکاره ، چې مرمه ته به راځې ، ته به ضرور د لاس بنګړي ماتوې سترګې به پټې نه کړم زه په دې اسره ، چې مرمه که مې الله په عمر یو سوال هم م
غزل / جلال امرخېل
غزل رڼا لګیږي، مات بنګړي راټولوي له کټهجینۍ ژړيږي ،مات بنګړي راټولوي له کټه رنګ یی وهلی وارخطا ده ، لکه پاڼه رپيزړه یې درځیږي ، مات بنګړي راټولوي له کټهځان سره وايي په سلګو کې چې دا څه مې وکړلاو څه به کیږی؟، مات بنګړي راټولوي له کټهچې ویده
غزل / جلال امرخېل
غزل چې له خپل ځایه د زلفانو په سایې ووتې لاړې زړګیه! اوس زما له ارادې ووتې زما ناکام، زما چوپتیا دې کمزوري ګڼله ما درته هېڅ نه وې ، ته ځکه له چتې ووتېزما خو خیر ، خو د محفل بې ادبي دې وکړه چې رقیب ووته او ته هم ورپسې ووتېچې مغل خېلو ته ورمات شوې د خوشال لمسیه!اوس نو معلومه شوه چې اوس زموږ له ښې ووتېخود به پیغور کوې اوس ،خود به مې بې سترګ
غزل / جلال امرخېل
غزلزما پوښتنې ته دې دا څنګه ځواب راکړما درنه زړه وغوښته تا راله ګلاب راکړچې هغه تله او زه د مالګې په شان ویلې نه شومما ته دې څه لپاره خدایه دومره تاب راکړ؟دا خو مې رګ رګ د وجود ته اوس ناسور خورويدا نوی داغ دې پر زړه ګله ډیر خراب راکړیو څه ګناه خو رانه شوې وه چې ته یې راکړېځه وشوه خیر، الله په دې دنیا عذاب راکړاوس مې د خوښې شی ،چې ګلې راکولی نه شېولې دې ما ته نو
غزل / جلال امرخېل
غزلستا د زلفو ول نه پریوتلی یم ګل یم خو وختونو رژولی یم اوس خو د خپل زړه په خوښه هم نه یم نه راتلم خو ګوره چې راغلی یملارې به په کاڼو زړو کې وکړمه سیند د غزلونو راوتلی یمتل دې په ژړا کې خندولی یم تل دې په خندا کې ژړولی یمو دې کړ سلام د نابلد په شان ښکاري چې له یاده دې وتلی یمدې د غم دنیا ته زه راتلم کله ؟زه خو یې په زوره رالیږلی یمعشقه نامراد
غزل / جلال امرخېل
غزل رسوايي ورنه جوړیږي، راشه لاس مې په زړه کېږده شور د زخم یې زیاتیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږده په کیسه خلک خبریږي، راشه لاس مې په زړه کېږدهګوره غږ یې پورته کیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږدهکه باور په قسم نه کړې ، چې مې مینه درسره ده ستا په نوم باندې درځیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږدهته په کوم ځای رانه بېل شوې؟ هېڅ خبر درباندې نه شومزړه مې زر ځایه غورځیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږده
غزل / جلال امرخېل
غزل بې روخه که هر څومره دي روحونه د ګلرخو راځي به پر دې لاره کاروانونه د ګلرخو دا بیا کوم د غضب ښامار پر دې وطن نازل شو؟دا بیا چې پر اوږو شول ټوپکونه د ګلرخو؟وړو لپو کې امن درنه غواړي ماشومانېوا خدایه لږ خو واوره فریادونه د ګلرخوزما چې د غزلو هغه شرنګ اوس پاتې نه دیپه ما باندې بند شوي دیدنونه د ګلرخو په زړه کې مې تازه تازه وږمې شوې د یادونوکتاب کې مې وچ شوي دي ګ
د دوه ویشتمې پیړۍ لمر، نظم / جلال امرخېل
د دوه ویشتمې پیړۍ لمر په نړۍ کې اوازه ده چې یو لمر دی راختونکی داسې لمر چې په نړۍ کې به د امن نظر خور کړيد بشر د مخ داغونه به ټکور کړيهر طرف ته به د ظلم تاج نسکور کړيغنمرنګ به ځار له سپینه کړي او سپین به ځار له تور کړيانسانیت به په رښتیا کړيشرافت د مخلوقاتوسره ګلونه به په لویشته لویشته ځمکه رازرغون کړيښکلی ښکلی به د هر انسان ژوندون کړيد دې لمر له راختو پسبه څوک نه تویوي وینه کائېنات به د باروتو لوګي
غزل / جلال امرخېل
غزل د ژوند د خوشحالو هره ادا رانه خفهدا ته رانه خفه یې که دنیا رانه خفه زه غواړمه چې زنې ته دې بیا دروړمه لاسته ځه کنه یو ځلې خو شه بیا رانه خفه خفګان مو تر منځ لوی شو خو خبر نه یو په دېچې زه ورنه خفه یم او که دا رانه خفه ګیله به مې د بدې ورځې نه ورته کومالله ! رانه خفه نه شي، الله! رانه خفه چې نه وړم د هر چا هرې خبرې سره سرملګري بس په دې یوه خطا رانه خفه بلا خو دې د
غزل / جلال امرخېل
غزل شرنګ شرنګ دې د شور نه شته پرهرونه دې ویده ديزړګیه ! د غزلو مست لفظونه دې ویده دي اسمانه! وا ناځوانه! زندګي شوه په ما ورانهنارې مې نه در رسي که غوږونه دې ویده دي قدم زما د زړه پر بام په پام ږده مومن خانې!راویښ نه شي، شیرین شیرین یادونه دې ویده دي خوشبو چې د ګلاب د وږمو نه شې حس کولیزخمونه دې راوسکونډه ، زخمونه دې ویده دي وطنه! ګل وطنه! چې ګلونه دې قتلیږيکه غرونه دې بیدار د
