غزل
بې روخه که هر څومره دي روحونه د ګلرخو
راځي به پر دې لاره کاروانونه د ګلرخو
دا بیا کوم د غضب ښامار پر دې وطن نازل شو؟
دا بیا چې پر اوږو شول ټوپکونه د ګلرخو؟
وړو لپو کې امن درنه غواړي ماشومانې
وا خدایه لږ خو واوره فریادونه د ګلرخو
زما چې د غزلو هغه شرنګ اوس پاتې نه دی
په ما باندې بند شوي دیدنونه د ګلرخو
په زړه کې مې تازه تازه وږمې شوې د یادونو
کتاب کې مې وچ شوي دي ګلونه د ګلرخو
که وغواړي باران یا زلزله کړي زړه مې مات کړي
ولقه کې دي دا ځمکې و اسمانونه د ګلرخو
جلاله بې کتابه سړیتوب ځان کې پیدا کړه
په نه خبره مه ماتوه زړونه د ګلرخو
جلال امرخېل
20.09.2011
- جلال امرخېل
د دوه ویشتمې پیړۍ لمر په نړۍ کې اوازه ده چې یو لمر دی راختونکی داسې لمر چې په نړۍ کې به د امن نظر خور کړيد بشر د مخ داغونه به ټکور کړيهر طرف ته به د ظلم تاج نسکور کړيغنمرنګ به ځار له سپینه کړي او سپین به ځار له تور کړيانسانیت به په رښتیا کړيشرافت د مخلوقاتوسره ګلونه به په لویشته لویشته ځمکه رازرغون کړيښکلی ښکلی به د هر انسان ژوندون کړيد دې لمر له راختو پسبه څوک نه تویوي وینه کائېنات به د باروتو لوګي...
24.09.2011
- جلال امرخېل
غزل رسوايي ورنه جوړیږي، راشه لاس مې په زړه کېږده شور د زخم یې زیاتیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږده په کیسه خلک خبریږي، راشه لاس مې په زړه کېږدهګوره غږ یې پورته کیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږدهکه باور په قسم نه کړې ، چې مې مینه درسره ده ستا په نوم باندې درځیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږدهته په کوم ځای رانه بېل شوې؟ هېڅ خبر درباندې نه شومزړه مې زر ځایه غورځیږي ، راشه لاس مې په زړه کېږده...
