جلال د شاعرۍ په رنګین ګودر کې
جلال د شاعرۍ په رنګين ګودر کې فن د يو فنکار په پټېدو هم پټېدی نه شيما ليکې په شګو کې وهلې دنيا جوړه شوه (استاد محمود اياز) د جلال امرخېل دوهمه شعري ټو
پرهېز
نن مې مه زوروه ګلې نن ناروغ يم نن ډاکټر يم له خوږو نه پرهېز کړینن به نه کوې خبرې نن دې نه اورم خبرې
کلونه پس د چا مسج راغی
کلونه پس د چا مسج راغی.................................................... کلونه پس د چا مسج راغیخو ما لا لوستلی نه دیتر پښو لاندې مې د ځمکې اورورینې خاورېګلونه وټوکول ...ای د مئېنو خدایه شکر دی شکر چې دې بیرته مهربانه کړله شکر چې و دې وژلهغه د شک او د ګمان د کپچه مار زهر زما د ژوند ، زما د مینې د یکتا محبوبېپه زړه ، په روح او د وجود په هر یو
غزل
په بلۍ دې لوپټه مالومه نه شوه نن زما د زړه لمبه مالومه نه شوه په خندا کې له انکار سره عادتې! په سلګیو کې دې نه مالومه نه شوه زما یو د کینې لفظ لکه اور خپور شوزما مینه چا سره مالومه نه شوه چې کوم روخ به مې د روح لمبو ته نیسيد ګلرخې فیصله مالو
غزل
غزل ملنګ سړی یم پاچاهي راواخلم خس یې کړمهزړه مې سل ځایه کړم ، د کس او د ناکس یې کړمه د چا نرۍ غوندې مسکا وي خو چې شعر ته راشيد جرمنۍ ماشینې غم یې کړم ، کړس کړس یې کړمه زه ښه پوهیږم چې د جنګ ګټلو وس نه لرم خو خپل پښتون غرور مې نه پریږدي چې بس یې کړمه
غزل
غزل پرخه مدام د ګل د پاڼې پر لېمه خوږه وي چې زما غم کې وي ستا اوښکه پر باڼه خوږه وي نجونې خوږې وي منم ټولې ؛خو يوه نيمه بيا لکه د يخ پغمان د سيند خوږې اوبه خوږه وي چې د چا ياد وي ، شاعري وي او ډيوې بليږي هغه شېبه ،هغه لمحه د بېلتانه خوږه وي ما ويل
غزل : جلال
بدلیږي چې د ښکلو بانه ګرو بهانه نو ما ته هم خدای راکړي د سندرو بهانه په تش سلام به مونږ دواړه څنګ نه بدناموي؟دنیا ته خو په کار وي د خبرو بهانه د زړه کتاب مې بیا کړ رقیبانو لولپه چې دا ځل به وي څه د لنډغرو بهانه چې تورې شوې ، سرې شونډې ستا، زما په رنځورتیاخو ما ته دې کړه جوړه د ګور
واه شاعرې قلندرې
.... واه شاعرې قلندرېد غزلو سمندرې د هر لفظ بلا دې واخلم لکه ستا هندکي باڼه دينېغ په زړه باندې لګیږيکه خوږیږي که دردیږيخو د ګل غوندې غوړږيبې اختیاره او بې واره یوه څړیکه ورنه خیژيدغه څړیکه دغه کړیکه چې د شونډو سر ته راشيپه خندا شي او ګویا شي:واه شاعرې قلندرېد غزلو سمندرې د هر لفظ بلا دې واخلملکه ستا هندکي باڼه دي
غزل / جلال
خدای مې کړ داسې پریشان ارمانستا د خواره اوربل په شان ارمان رانه دا څو ورځې هیر کړی و غم د وطن ، غم د جانان ، ارمان کوم روغ سړی دا لیونتوب کوي؟کوم لیونی کړي د ګریوان ارمان ؟ غیږې ته راغله نو ارمان راغی کاشکې و پاتې دا ارمان ، ارمان
غزل : جلال امرخېل
غزل چیرته یې ویسم او په چا یې څه چاره وکړمه ؟پرې ، چې د خپل زړه د زخمونو ننداره وکړمه یوه خندا د چا بس کیږي؟ خو بې وسه یمه ځه مړه خیر دی په همدې به ګذاره وکړمه اوس هسې راغلم چې احوال دې د زړګي واخلمه شپه دې په خیر شي ، شپه به بل وخت درسره وکړمه منکره هم
غزل : جلال
زلفې دې پریشانې دي ، لیمو کې دې حسرت دی بیا دې د چا مرګ لپاره کړی مصلحت دی ؟ موږ ته سر وهل په تیشه ، څه غر نړول دي؟موږ په خسروي ماحول کې کړی محبت دی چرته مو نوم نقش نه شو د زړونو په کتاب کېڅه که په ډهلي باندې مو کړی سلطنت دی راشه کنه ، بې انتها ستړی شوم له ژونده راشه کنه ، اوس مې والله تا
غزل / جلال
غزل ښایسته ځوانان به چې په ملا درماتیدل درپسېلکه شمال دې چنارونه ځنګول درپسې ته له اوله وې تصویر زما د زړه سترګو کې ما تر اخره کتابونه لټول درپسې د لمر شغلې چیرته دې زړونه سوځول ټوله شپه؟د اوښکو ستوري تر سهاره ګرځیدل درپسې اوس خو رقیب نه هم هیر شوی
قسم
قسم ما چې په دوه دیرش سیپارو درته قسم وکړ چې ما له تا نه بغیر چا سره مینه کله کړې نه ده تا په کټ کټ وخندل او له خندا سره سلګو واخستې او له سلګو سره دې وویل چې ته په زړه کې ټګ یې دا ستا قسم غلط دیتا نه حساب د سیپارو غلط دی نو درنه شمیر د یارانو غلط دی لاړې پناه شوې د
قلندرې !!!! جلال
قلندرې !!!! قلندرې ! زړه مې خپل وجود کې تنګ دیقلندرې ! يو عذاب راباندې خور دی جل وهلي رانه تمه د درياب کړي خو زه دښته يم ، سراب راباندې خور دی قلندرې ! اندامونه مې درانده دي په سرک باندې پښې ځان پسې کاږم د منزل پر لور يو ګام راسره نه ځي شاړې ، لارې او کوڅې ځان پسې کاږم قلندرې !
غزل / جلال
غزل د محبت غم دې رانجه رانجه چې کړم سترګو ته بیا که هر چیرته تلم خو بیرته به راتلم سترګو ته کم نصیبي په هر حالت رارسیدلې راته پخوا دې سترګو پسې مړ وم نن دې مرم سترګو ته که د جګړې اور سپیلني په وطن لولپه کړل ته خفه مه شې دا دی زړه دردودوم سترګو ته اجل نیو
څه به مې زړه له تا نه پټ ګرځوه / جلال
څه به مې زړه له تا نه پټ ګرځوه ....څه به مې زړه له تا نه پټ ګرځوه څه به مې ټول عمر د سيند په غاړه د جل وهلې تندې مظاهره کوله څه به مې زړه له تا نه پټ ګرځوه څه به مې هره ور
