غزل
رڼا لګیږي، مات بنګړي راټولوي له کټه
جینۍ ژړيږي ،مات بنګړي راټولوي له کټه
رنګ یی وهلی وارخطا ده ، لکه پاڼه رپي
زړه یې درځیږي ، مات بنګړي راټولوي له کټه
ځان سره وايي په سلګو کې چې دا څه مې وکړل
او څه به کیږی؟، مات بنګړي راټولوي له کټه
چې ویده کیږي، په دسمال دواړه مړونده تړي
چې راویښیږي ، مات بنګړي راټولوي له کټه
رانه خفه ده ، رانه سترګې اړوي په بله
رانه شرمیږې ، ما ته بنګړی راټولوي له کټه
ذرې ، ذرې زړه به مې زه هم کړم راټول جلاله
هغه بیلیږي ، مات بنګړي راټولوي له کټه
جلال امرخېل
01.10.2011
- جلال امرخېل
غزل چې له خپل ځایه د زلفانو په سایې ووتې لاړې زړګیه! اوس زما له ارادې ووتې زما ناکام، زما چوپتیا دې کمزوري ګڼله ما درته هېڅ نه وې ، ته ځکه له چتې ووتېزما خو خیر ، خو د محفل بې ادبي دې وکړه چې رقیب ووته او ته هم ورپسې ووتېچې مغل خېلو ته ورمات شوې د خوشال لمسیه!اوس نو معلومه شوه چې اوس زموږ له ښې ووتېخود به پیغور کوې اوس ،خود به مې بې سترګ...
06.10.2011
- جلال امرخېل
غزل رانه کړه تاوه د لاسونو دایره ، چې مرمه دنیا ته مه جوړوه بله ننداره ، چې مرمه د سر د درد غږ مې په مور و چې چاپي به یې کړ د زړه له درده مې اوس چا ته کړم ناره ، چې مرمه ؟هسې نه ستا نامه مې خولې ته ځنکدن کې راشيهسې نه خلکو ته خبره شي ښکاره ، چې مرمه ته به راځې ، ته به ضرور د لاس بنګړي ماتوې سترګې به پټې نه کړم زه په دې اسره ، چې مرمه که مې الله په عمر یو سوال هم م...
