غزل

زه ځنګیدم ته ځنګیدې ، بیګا ناوخته پورې
چې مو خبرې اوږدېدې ، بیګا ناوخته پورې 

لکه د تبې مې رګونو کې خوره وره وې
زما له ځان نه ، نه شکیدې بېګا ناوخته پورې

بیا به د چا پر کور د سرو لمبو باران شوی وي؟
بیا الوتکې ګرځیدې ، بیګا ناوخته پورې

ته په خپل ځان چې پوهیدې ، رڼا حالونه ویل
ته په خپل ځان نه پوهیدې ، بیګا ناوخته پورې

زما د ساه په ترنم کې ستا نامه راتلله
زما په زړه کې درځیدې ، بیګا ناوخته پورې

د لاس بنګړي دې په دسمال باندې تړلي نه و
د ښار کوڅې چې شرنګیدې بیګا ناوخته پورې

جلاله سر دې و د چا د یاد نشې نیولی ؟
چې جیګیدې ، راغورځېدې ، بیګا ناوخته پورې

جلال امرخېل