محمدحنيف حيران
نوم مې محمدحنيف او تخلص مې حيران د پکتيا ولايت د سېدکرم ولسوالي اوسېدونکی، له منځني طب څخه په پېښور کې فارغ شوی يم، همدارنګه د ادب د مبارکې مدرسې يو کوچنی چڼي هم يم او اووکتابونه مې دوه يې شعري ټولګې، يو د ټپيزو کتاب،درې ژباړې او يو فولکلوريک اثر دې، کښلي دي.
شــــــــعرونـــــــــــــــــه
مکار زاهد
د شعر قدرمنو مينوالـــــــــو!زه هڅه كوم چې خپل اشعارجوت اوښكاره وليكم خوابهـام په شعر كې هم ځانگړى ارزښت لري دا چې په لاندې شعركې مې مكار زاهــد په پوره ډول په لوڅوكلماتو كې ټولنـــې ته ښـكاره كړى دى علت يې دادى،چې زموږ عام وگړي ژر ورباندې پوه شي اوهغه جعلكاراوفرېبكارشيخان نوردې افغاني ټولنې له مينځه څه گوښه كړي،كوم چې نه تنها زموږپه ټولنه كې دې فصاد منبع دي بلكې دې اسلام له مقـــــــدس دين سره هم جفاكوي .مننـــــــــــه مكارزاهــدهـرلاس دې گران رســـا قامت ته نه
ناوې
د آغلې خور پروين ملال له يوه نظم څخه په تاثر سرهناوې: محمدحنيف حيراند ناوېتوب مې يو څو شپې تېرې وېزه وم د کلي يو طالب ته وادهلس کاله کيږي طالب جان ورک شویمړی ژوندی يې هيڅ مالوم نه دیڅوک راته څه څوک راته څه واييچابه ويل چې په بګرام کې به ويڅوک وايي نه، ګوانتانامو کې به ويزه هره ورځ راديو ته غوږ غوږ يمداځل يې بيا څومره بنديان خوشي کړل؟زما طالب به پکې وي او که نه؟او چې نهيلې شمهلګيا له ځان سره شمقلم کاغذ را
دخيرخوا غزل
ښه ترې خطا وي نو بد څه پېژنيعياش نفسونه مقصد څه پېژنيبس خاورې ښه دي د لحظو مينانذهني لنډپاري ابد څه پــــــــــــېژنيپه بې ډبۍ يې زړګی څه له خورئ چېڅاروي ته ورته وي حد څه پېژنيتر هاغو حورو يې وار څنګه وشيپه خال خبر نه دی خد څه پېژنيدليل شعور غواړي له عقله سرهد لا شعور غلام رد څه پېژنيد تعدد معنا يې نه زده خيرخواداسې جاهل به احد څه پېژني.
دجلان نوی غزل
يار ، بې ميني ترخــه وخـت نه خـواږه كاږيزورور دى لـه ډبـرې اوبــــه كــــــــــــــاږي شــوخ مـاشوم يې د پلــو زينـه كـې ناست دىله پيچــكو يې تــاوكړي ويښـــته كــــــــــاږي خــوله به راكـړي د يـاغي غـــرور نه لانـدېژرنده لــوړه دانه خـــوري خـو اوړه كـــاږي عجـبـــه د هــــــــــــنري تـابـلــــو كشـش دىپه ولاړ نظـــر د ځــان په لـور زړه كـــــاږي يـار چې مــــــا بيلــوي دا يـې بـې ننــــګي دهننـــوتي خــلك څـــوك لـه كــاله كـــــــــــا
غزل ( محمد حنيف حيران)
د شفق سرخي لمبو ته ده راټولهکه حيا دې اننګو ته ده راټولهخوښوي ورته مرګونو کې مرګونهنړۍ ټوله پښتنو ته ده راټولهستا د پله خاورو کې ته له ورايه ښکارېد سپوږمۍ ځلا اوبو ته ده راټولهخمارونه غرونه غرونه پکې ځای دينشه ټوله دې لېمو ته ده راټولهد ماڼيو خلک تورو شپو ته ناست ديد جهان رڼا ډېوو ته ده راټولهد شهيد مېرمن له شرمه داسې وويل:دا ډوډۍ مې لږ بچو ته ده راټولهخماريان يې په خمار کې په لټون ديد زاهد تقوا سجدو ته ده راټولهپه تياره شپه کې کېږدۍ رڼا کو
پېښوراوس د لاشونو تاج محل شو
پېښور اوس د لاشونو تاج محل شو د دې ښار هر يو منظر دې بې مزې کړ مازيګر او زېړی لمر دې بې مزې کړ پېښور خو ستا په سترګو پېښور و ته چې لاړې پېښور دې بې مزې کړ د ګلونو سپين سحر پيکه پيکه شو هر نشه نشه نظر پيکه پيکه شو زلزلې په خماري سترګو کې نه شته سندريزه مازيګر پيکه پيکه شو نه خو تورې شپې اوس هغسې درنې دي نه د ورځو تماشې دي هسې مستې نه خو څوک د چا لپاره دار ته خېژي نه د عشق د نوم نشې دي هسې مستې د چوپتيا سيلۍ وهلي دي ګونګي د
دحميد احساس نوی غزل
چې له يو بل ځينې مو کرکه راغله کور ته بلا زمونږه ځکه راغله بيا به د چا په خونه بم غورزويله پاسه خړه الوتکه راغله چا وويل دا بمبار له کومه کوېما وې چې پورې له اټکه راغله ښايي چې دلته يې شهيد زوی ښخ دیتر هديرې ځکه چابکه راغــــــــــله (احساسه) بس زمونږ پښتون ټبرته له هرې خوا نه لويه سپکه راغله حميد احساسمتحده عربی امارات العين
دخوښ غزل
زړګيـــــــــــه چې ازار کړې مــــــــا ازار ليدلی ويپه خوب کې مې له غمه مړ خپل يار ليدلی وينا دودو د هجران دې پر ما هســـــــې ستم کړیکه هسې مې يوه شېبه کرار ليــــــــــــــــدلی ويد ژوند د ترږميو دې اوږدو تور تمو شپو کېحرام دې راته خوب شي که ما خوار ليدلی ويسرو سترګو مې وينو منګ له غمه دی نيولیکه نه خدای که ساقي يا مې خمار ليدلی دید زړه درد مې له کومې نه نارې د اناالحق کړيمنصور لکه چې خوند په سر د دار ليدلی دیعجبه زندګي ده د پردېســــــــو رڼو او ښــ
دفطرت ښکلی غزل
لمبه لوګی دې کړمه، مړ دې کړمهچې سپېلنی دې کړمه، مړ دې کړمهڅوک له تربور سره هم داسې نکړيخپل وم پردی دې کړمه، مړ دې کړمهمرګيه! دادې ګوره ښه ونه کړلچې ځوان زلمی دی کړمه، مړ دې کړمهژونده! خوښۍ ته دې پرېنښودمهسم دم سړی دې کړمه، مړ دې کړمهاشنا همدا به دې له وسه کېدلسوړ اسويلی دې کړمه، مړ دې کړمهکه روغ وای مرګ ته مې زړه نه ښه کاوهخو لېونی دې کړمه، مړ دې کړمهدامې په خپلې ځوانۍ نه لورېدلدرد دې کړم سوی دې کړمه، مړ دې کړمه.
ته يو ځل راشه
1ته هلـــــــــته تنګ يي اوزه دلته مرمهرب مو دې نورسره يوځاې ديره كړيچاچـــــــــي زموژوطن دوزخ كړراتهرب دې هغه بدمرغه ټول سپيره كړې 2 موژپه زانـــــــــګوكي جداشوي يو ټولاوس ســــكه وروڼه ســـــــــره نه پيژنوزموژســــــاقي يي هم وژلې راتـــــــــه موژمـيــــــــكده-موژصهباڅـــــــه پيژنو 3 مابه چې ښــــــــــــــكلي چيرته وليدل نوزما به په سترګو به تــــــياره خوره شوهبــس له هغې ورځې خنداراڅخه وتښتيدهدلــــــــته چ
د عمر داز مروت غزل چې د سولې په مشاعره کې يې اورولی و
ملګرو خدايګو که بلا موږ ته له باره راځيدلته دې ښار ته شرفساد هم له دې ښاره راځيزموږ له چم دا ستا تر دره يوه لار نه رسيدا ستاله دره زمونزه چم ته هره لاره راځيزموږ د تن په سورکو وينو ټول نظام چليږيتاته خو ګله تل پخه له کندهاره رسيدغه د امن په جامه کې شر پسنده طبقهداپته څوک نکړي چې دا له کوم دياره راځيدغه د خدای عبادتګاه کې راغونډ شوي خلکله خدای جنت غواړي که نه د خدای لپاره راځي؟دې کې خامخا څه لاس وي د منځ غاړي سړيدا چې رټلي ځوابونه تل له ياره راځي
د درمل ښکلی غزل
راشه خپل انځور پکې دباب غوندې راواړوهزړه مې د سندرو د کتاب غوندې راواړوه مونږه لکه پرښې درته شپې پر اغزو تېرې کړېاوس خو مخ ظالمې! د ګلاب غوندې راواړوه زړونه ستا راتلو ته پر لمبو د انتظار ولاړخدای دې پر دې للمو د درياب غوندې راواړوه ژوند څه دی ؟ څو شپې په توپاني درياب کې تېرې کړهکډه په شا بېرته د حباب غوندې راواړوه تش ګوګل به وګورې زما چې څومره شور لريته پرې تار د څڼو د رباب غوندې راواړوه بس ستا د موسکا يوه ځلا غواړي زما اوښکې
ای، څه ښارۍ خو نه يې
ته خو د تورو لوړو غرونو پښتنه پېغله ېېای! څه ښارۍ خو نه ېېستا پدې ښکلوځرځو سترګو کې غرور اوسيږيپکې تاريخ د اتلوالي دې مغرور اوسيږينو دا رڼې ،دغه کمزورې، بې همته اوښکېپکې وبدې ښکاري .راشه چې زه درته یو څه وښايمله دې کړکۍ نه ها چينه خو کسېچې پرې راټولې دنګې دنګې جونهته ېې ځوانۍ ، ته ېې ښايست وګورهمنم چې ته ېې ډېرې ښې پېژنېچې څوک يتيمې څوک ورور مړې ناستېها د ګودر د جونو ميره هاغه دنګه ميرهچې په صبا ېې وه ډولۍ روانهاو په ماښام ېې ورته را
غزل : حنيف حيران
درد مې دارمان اسمان ته څوکې کړيدا پرارژلی زړه مې کوکې کوکې کړيوږي ماشــــومان شــي دوطن را يـــــادلـــنډې چې مرغان سره مښـــوکې کړيخير که نن وحشت ما ترګرېوان نيسيچرته به ستا مخ هم شوکې شوکې کړيداکوچينيان ډوډۍ غواړي تربيه غواړيدا نيا لګي د زړه په وينـــو ځوکې کړيمــــاته شي وزلـــــــوبه د مــــزار رايـــــــاددوی چې له آسونو تاو مــــــتروکې کړيحيران يم چې تعبير ددې خوب څه دی؟باز راشي کــــوتره نوکــــې نوکـــې کړيڅرنـــــګه
دنيکمل ځاځي شعرونه
راليږونکی :نيکمل ځاځید راليږونکي پته :nneakmal@yahoo.comنيټه : 07-01-2008ليک په سرو وينو ليک ليکمهبيا جانان ته ئي ليږمه د زخمي زړګي تصوير همد ليک منځ کې بندومه غټې غټې درنې اوښکېله چشمانو تو يو مه جګې جګې ورته وايمپښې به لوڅې کړم ورځمه په بل شان تر حم نکړيليونی ځان جوړومه د جانان د کلي منځ کېسمې چيغې به وهمه ګوندې سخت زړه ئې شي نرمخپل ګرېوان څيرې کومه که د مينې يار مې نه شوخودکوشي اعلا
دملګرو راليږلي شعرونه
راليږونکی :نيکمل ځاځید راليږونکي پته :nneakmal@yahoo.comنيټه : 07-01-2008غزل کاشکی زه چی ستا د غونډی زنی خال واید سپین مخ په ننداره دې هر مهال وای ستا د مخ سره چی وصل او پنهم وایرا خور کړی دې په ما د زلفو جال وای آرمان زه چې ستا د تورو زلفو گل وایقبول شوی می د خدای په در دا سوال وای د هجران شپه وای له يوې ثانې نه کمهد وصال شپه چی لا زياته تر يو کال وای خير که هر رنگه ژوندون وای ماته خوښ ؤخو چې ستا د قدم خاو رو په مثال وا
دنېکمل ځاځي غزل
راليږونکی :نیکمل ځاځید راليږونکي پته :nneakmal@yahoo.comنيټه : 30-12-2007یو ځل مخ راواړوه په چل غوندیبیا په مینه وکړه لږ خندل غوندی زړونه غلا کوی پخپله مخه ځیدا خوی دی ښه نه دی لکه غل غوندیزړه دې داسی سخت لکه د کاڼی دینور داسې نازک یې لکه گل غوندیستا نه سیوا ټول راته پردی ښکاریته مې هم لږ وگڼه د خپل غوندیلکه چی رقیب سره دی لاس یو کړاوس راته ښکاریږی لږ بدل غوندیڅوک چی زما ستا په منځ کی خنډ گرځیخدایه کور یی وران کړی د کابل غوندیپام چی
دشبګيرمنګل غزل
:ولی شبګير منګلد راليږونکي پته :walikhanmg@yahoo.comنيټه : 29-12-2007حيرانه که دمسافروسلامونه قبلوينو ٠٠٠٠محترمه ستاسو په احساس او ادبي هلېو ځلو خومې خوله نه ښوريږي ٠٠٠خوپه دغه مات ګوډعزلمونظرغواړم٠اوکه دشر وړوي نو ٠٠٠٠عزلپوه شومه اوس ځه و کمال دوصالشولو بيلتون راته زوال دوصالکړل مې جوړه لاسونه لپه خدای تهپه اوښکو ليکم ورته سوال دوصالشيخه ثواب ګنا يئ پریږده اوس تهما ېئ قبول دی ها وبال دوصالداسې به هم وشې چه شمه خدايه؟يارسره غبرګ ويده
غزل: ځاځی
راليږونکی :نیکمل ځاځید راليږونکي پته :nneakmal@yahoo.comنيټه : 30-12-2007باڼه تېره کړه په زړګی می وله صبر ونکړې سمدستي مې وله کله په زړه او گوگل نښه کوه کله نا کله په تندي مې وله کله خو کاڼي ټولوه راپسېلکه په شان د لیوني مي وله چې ورځ په غم او شپه شبگير تېرومهر صبايي هر بیگايي مې وله نېکمله ټول اغزو خوړلی یمهدا ځل د گلو په گیډي مي وله ن.نیکمل ځاځی
دحميد احساس نوی غزل
مينه مې کړې په دې تور مې وژنېد کلي خلک په هر لور مې وژنې خدازده چې څه غټه ګناه مې کړېراپسې ګرځې ټوپک سپور مې وژنې ګوره!چې چا ته مې سرټيټې نه کړېپښتون سړی يمه پېغور مې وژنې دپرديسې په دې سپيرو شېبو کېخواږه يادونه د خپل کور مې وژنې (احساس)چې چاته دزړه حال ويلیهغه پټ پټ لکه منګور مې وژنېحميد احساسمتحده عربی امارات العين
د ډاکتر کبير ستوري په ياد
راليږونکی :Professor Jehanzeb Niazد راليږونکي پته :psdp@gmx.netنيټه : 29-12-2007د ډاکتر کبير ستوري په يادیــو ســتوری پــه اســـمان د پـښـتـونــخـوا وځلیدوپه غــرونــو، مــیـدانـــونـــو، درو واړو خــــوریــدو دی سـتوري چــې رڼا کـړی د ایــشیا یورپ زمـکیپه زړه کـې یی مــشــال د پــښــتـونـــوالـی بـــلـــیـدو دا سـتوری د اسـمان اوځمکی نور شو هری خوا تهوحــــدت د پـــښــتــنـو د ده ارمـــــــان وځـــــلـــــیـدو هـــــر ټــکی د قــــلـــم ئــ
غزل: ظفر کريمي
ننداره مـــــې کــــه د وينــــو کــــــوی نورهددی ښار داســـــــمان سرې لمنې ګــــورهکه دی وږم د اومو غوښومحــــسوس کړوخودخبربه شی د\"مړې کـرښې\" له زورهزه دداســــــــی يوذاهد ديوال شريک يمچې دجام په لاس سجده کوی نسکـــورهدکابل مــــــــــلالۍ هسی يبلی پښــې وهد\"باګرام ترکـــــــو\"دپاسه کړه ســـــرتورهاوس زړوفتــــــــوو ته نوی معنی ګــوریچې یې سرې لمبې راپورته شوی له کورهلوی منزل ته په ازغنـــــــولارو یـــون دیدشاعرلالی قـــــــــــــلم مه شه بــ
ګل او ته
ګل کــــــوي خــــندل او تهفــرق نه لـــري ګل او تــــهنـــــورو ته دې صــــبر ويستا چې وي کاکل او تههيـــــڅ بـــرابـريـــــږي نــــهنــــــوره دنـــــيا کُــل او تهستا جمال له کيــفه ډکدا فـرق لــــري بل او تــهودې ګــــــورم ووايــــــــموي دې ځواني تل او تهښکلــــــيه پېښـــــوره! نوجوړ دې وي کابل او تهښه سره جوړ شـــــــوي يوزه خـــــيرخوا غزل او ته.
بېلتون
په پېغلتوب دې اوښکه -اوښکه شومه د شين اسمان په پرګنو دې ګډ کړمزګېرو ،اهو مې د شينکي، باران جامې واغوستېدا ستا د کور په بام به وو ر ېږ م له پلاره پټه راشه!د ترې* لاندې ، مې په دواړو لاسود اغر ېو نيولېسلګۍټو لېکړهمرۍ به دې شيتره = ناوه
دګلوڅانګه دې خدای ماته نکړي
دراز خبــــــره اشنـــــــا ماته نـــــکړيځينې کيســــې سړی هر چاته نکړيدوی به ګرېوان د وطن څه وګنډي؟دوی چې ډېوې بلې هوا ته نــــکړيزه لکه ژوند ترې لاندې شپې تېرومد ګلو څانګه دې خدای ماته نکړيد جـــــــــفا ياده مې بـــــې ځايه وکړهد حق خـبره څوک پاچا ته نـــــکړيځان ته چې ګورم دښمن هم ويـنمهخدای دې د هيچا هم ميراته نکړيزه يــې يوازې داستـــــا حق ګـــــڼمهزړه مې حوس ځــــــکه خندا ته نکړيپه شته جانان کې زړه زخمي داسې وړم(لکه کرزی چې کار پکتيا
