رحمت
زما نوم رحمت ولي او تخلص مې دیوان دی، د پلار نوم مې عمر خان دی او د ولایت کندز، ولسوالۍ قلعه ذال، صافي کوټ څخه يم.
مکتب مې نه دی ويلی خو له کتابونو څخه مې دومره زړه کړه کړې چې ليک او لوست ورباندې کولی شم، نور مې تاسو ووينئ چا دا زما ليکنې دي.
ټول عمر مې په پاکستان کراچۍ کې تير کړی دی، او اوس په کابل کې اوسېږم.
د کمپيوټر په پروګرامونو کې Adobe Photoshop, Ulead Video Studio, 3Ds Max, Ms Word ياد لرم، او د پښتو کتابونو، مجلو تيز ترين کمپوزنګ کولی شم، په انټرنيټ کې تیز سرچينګ کولی شم.
د ښاپېرو ژبه
ساز / غني خان
ساز غنى خان ورکړه شرنګ دې ستار له ياره نوے د منى ماښام دے نوې سپوږمۍ راختلې ده نوى سرور کښې خيام دے اه د زړۀ تارخانو ته دې ګوتې د ساز ورښکته کړې وئ، د محمود ځيګر ته نن سترګې اياز ورښکته کړې سترګې مينې په غم ډکې ډکې د سُر او صنم ډکې سترګې مستې د شبنم ډکې څنګ په ناز ورښکته کړې او دې د
پښتنه پېغله، اسير منګل
پښتنه پېغله اسير منګل څومره ساده ده پرده داره جينۍژوندے تصوير د صداقت دے لکهلوپټه توره ئې تاؤ کړې له سرزنځيرى خت ئې شرافت دے لکهچې ورته ګورې مينه مينه ښکارىخدائيګو ريښتونے محبت دے لکه د پته ډکه له وفا ډکه دهپښتنه پېغله له حيا
غزل
غزل الياس ټلوال هسې پټېدې په تور پړوني کښېما وپېژندې په تور پړوني کښې بيا دې تور جادو کولو چا باندېنن چې ګرځېدې په تور پړوني کښې پړق لکه سپوږمۍ کړي تورو وريځو کښېداسې پړقېدې په تور پړوني کښې
غزل
غزل اسير منګل پرېږده چې ګرځم پرهرونو سرهمينه ژوندۍ وى د رنګونو سرهزۀ په فطرت د هر يو ښکلى رسمما وخت تېر کړے دے ګلونو سره بيا هغه ړنګ کلى ته نۀ ورځمهڅوک به ولاړ وى دېوالونو سره د يار نرۍ وروځې تېرۀ لرونه
غزل
غزل اسير منګل ږمنځ د ښکليو اوربلونه چېړىد سحر باد تنکى ګلونه چېړى ستا د لمبې لمبې ځوانۍ نه توبهقيامت نه مخکښې قيامتونه چېړى ستا د يادونو کونډه کړى لشېچې نيمه شپه شى پولۍ زړونه چېړىګل چې مسکے شى کړى ئې پا
لوبه / فلم طاقت
فلم: طاقت / مجره لوبه امير غلام صادق نوښارى سوچ وکړه خانيه! چې دا ورځ ده او که شپه دهزما تاسره وعده ده، زۀ به تا خوشحالومهبس کړه عبث خيالونه پرېږدهمه وينه دا خوبونه پرېږدهوګوره راغلې مې په سرو شونډو خوله دهزما تاسره وعده ده، زۀ به تا خوشحال
ښځې ترښځې // سعدالله جان برق
ښځې ترښځې سعدالله جان برق دنيا کښې ډېرې ښځې + ارې دى او ترښځې که ته پرې اوړېدلے ئې نو خدائے ورته اسره کړهمرۍ ورله خپه کړه که کړے دې وادۀ وى + او ښځه دې کارغه وى نو بيا د کاغه کاغه دا غوږونه دې دمه کړهمرۍ ورله خپه کړه
خوشحال بابا
خوشحال بابا الياس ټلوال څښتن د تورې او څښتن هم د قلم وو خوشحال کۀ يو شاعر او يو اديب وو غازي هم وو خوشحال هم په يو ځان باندې بيل ځان ته يو عالم وو خوشحال دښمن دپاره سخت مشکل او يو لوئې غم وو خوشحال يو لوئې عالم او ښۀ حکيم هم فلسفي وو خوشحال يو ښۀ جرنېل يو ښۀ سالار يو ښۀ ښکاري و
غزل
غزل اسير منګل ږمنځ د ښکليو اوربلونه چېړى د سحر باد تنکى ګلونه چېړى ستا د لمبې لمبې ځوانۍ نه توبه قيامت نه مخکښې قيامتونه چېړى ستا د يادونو کونډه کړى لشې چې نيمه شپه شى پولۍ زړونه چېړى ګل چې
اے ملګرو! دا فيروز اپريدے دے
اے ملګرو! دا فيروز اپريدے دے الياس ټلوال چې ولاړ تل د وطن په ننګ او نام دے په زخمونو د خپل قوم چې بې ارام دے په پښتو او پښتنو ئې چې تل پام دے چې د قوم د سوکالۍ لره هر ګام دے
دهشت ګرد څوک دي؟
دهشت ګرد څوک دي؟ لعل زاده ساګر خوارۀ د مرګ جالونه دي انسان ته نن سبا ګل ته ده خطره هم ګلستان ته نن سبا مات ئې شه قلم ژبه ئې ګونګه شه ملګرو وائي دهشت ګرد چې مسلمان ته نن سبا توئي کړلې اغيارو د ملت وينې ناحق خيال وکړه عرب او دې افغان ت
قطعات
سعد الله جان برق قطعات پرهيز په يو خېرات کښې د ملا پرهيز وو خو چې ئې وليدلې غوړې زيړې وئيل چې دا پرهيز شکن چرګان دى نو پرهيزونه واخله دړې وړې د ګيدړو اختر جاګيردارانو فيرنګيان
غزل
غزل اسير منګل تا چې کمڅۍ کمڅۍ اوربل کړے دے وړې سکروټې! اور دې بل کړے دے اوس دې تعبير پسې ګرځېږى خلق بېګا مې خوب ستا په څنګل کړے دے زۀ مخکښې ځم زۀ بېرته نۀ راګرځم ما تل په خدائى باندې توکل کړے دے
اکو بکو (دوېمه برخه)
اکو بکو (دوېمه برخه) احمد حسن حج حسرت اکو بکو ماما راغے په ترپکو وې ئې ويښ شه څوکيداره! ملا دې وتړه هوښياره! کچرو ته شه روان هلته ستا دى دښمنان وکيلان دى کۀ ججان ټول د سېلمې وران کاران وهى چغې د قانون تښتوى درنه سکون کۀ څوک ځانله کړى زړۀ شي
خوږ جانان
خوږ جانان اسير منګل چرته چې ذکر خدايه ستا د خوږ جانان کېږى هلته نزول د رحمتونو وى باران کېږى د وخت اتل دے زمانه ئې هيڅ کؤلے نۀ شى ښکلى رسول(ص) سره به مينه هر زمان کېږى څوک ئې منى کۀ نۀ منى نوم ئې په قدر اخلى دومره عزت د کوم
پسرليه (سندره)
سندره پسرليه ارشد خليل د امن زيرے راوړه پښتونخوا ته پسرليه! کورونه، مکتبونه مو تالا دى ګلاليه! سرۀ سرۀ ګلونه واکړه او دا ښکلې په خندا کړه زمونږ زړونه، فکرونه او جذبې ټولې رڼا کړه دا کرکې، نفرتونه او کينې واړه صفا کړه او دنيا سره سياله دا ښکلې پښتونخ
نظم
نظم مولانا فضل محمود مخفى (١٨٨٢ء – ١٩٤٧ء) خاونده تۀ ودانه کړې زمونږ د يووالۍ حجره يو ځائې پکښې د ځانه کړې د پښتون ډله خوره يو زړۀ يو ساه يو شانې کړې دې بيل او بيل پښتون لره
ما سره ټکى نشته
ما سره ټکى نشته اسیر منګل چې مناسب وى ستا د شان ما سره ټکى نشته چې ستا لوئى کړمه بيان ما سره ټکى نشته زۀ ستا په فضل يم ژوندے زۀ نوره هېڅ هم نه يم ما نه وا نه خلې امتحان ماسره ټکى نشته ستا د ادراک پړدې سپړدل د هر چا کار خو نۀ دے حمد ته
غزل
غزل ارشد خلیل ديدن د سرو وینو قلنګ غواړی مینه ناموس غواړی او ننګ غواړی د شمعې سترګې چې خونخوارې شولې خود به ځوانی د خوار پتنګ غواړی پښ
هائيکو
هائيکو ساګر باجوړے نازي اقبال څۀ د سړي بچے دے بوډا ويل ګاړي کۀ دوکان کښې ناست يم ددې دووس پکښې کېسټ غږېږي د ايجنسۍ والا مُدام تباه وي يو خوا پاسپورټ له اين اوسي غواړي بل خوا سلګون هم چپړاسي غواړي انس
زما صنم منمه!
زما صنم منمه! ډاکټر محمد زبېر حسرت منم منم زما صنم زما صنم منمه! تا به زما "دَ خيال پهـ سيورى" وى دمه خوړلې تا به وصال ته وى دَ هجر سره غرمه خوړلې تا به وئيلى وى "زما او ستا سندرې" ډېرې تا به وى کړې خوب کښې ما سره خبرې ډېرې تا به زما دَ "غزل زار" نه پهـ ځان رنګ نوستى وى تا به زما رنګين خيال
غزل
غزل ډاکټر محمد زبېر حسرت پهـ جړۍ، باران، وريځ کښې ورته ياد شوم د شپې هېر ومه پهـ ورځ کښې ورته ياد شوم زهـ ترې هېر ومه د سرو زرو پهـ وېش کښې پهـ رومال او پهـ ږمنځ کښې ورته ياد شوم &nbs
اکو بکو
اکو بکو احمد حسن حسرت يادګيرنه: دا يو اوږد نظم وۀ چې په درېو برخو مشتمل وۀ. وړومبۍ برخه ئې په کال ٢٠٠٢ء کښې ليکلې شوې وه او تقريباً پينځه بنده وه خو د کال ٢٠١٠ء سېلاب لکه د نورو ډېرو موادو ځان سره يوړه، بس يو بند ئې په لاس راغلو او وروستۍ دوه برخې چې په کال ٢٠٠٧ء او ٢٠٠٨ء کښې ليکلى شوې وې، هغه د نېکه مر
نوی کال
نوی کال ډاکټر محمد زبېر حسرت د ارزو د دشت سراب دی نوی کال دی د تېر شوي کال عذاب دی نوی کال دی په سینه د نوي زخم ګل غوړېږي د غمونو زوړ حساب دی نوی کال دی
دعا
دعا ډاکټر محمد زبېر حسرت د روڼو سترګو ائینو رڼا دې یو په دوه شه د رخسارونو د سپرلو ځلا دې یو په دوه شه ستا تورې زلفې، غوړې څڼې سره ګلاب وسپړه د سورکو شونډو دا مسکا خندا دې یو په دوه شه
