غزل
ډاکټر محمد زبېر حسرت
پهـ جړۍ، باران، وريځ کښې ورته ياد شوم
د شپې هېر ومه پهـ ورځ کښې ورته ياد شوم
زهـ ترې هېر ومه د سرو زرو پهـ وېش کښې
پهـ رومال او پهـ ږمنځ کښې ورته ياد شوم
چې پهـ غاړه غاړه تله لاس يې رانهـ کړو
پهـ سېلاب د سيند پهـ مينځ کښې ورته ياد شوم
مګر زهـ پښتنې ننګ لهـ يم راوړے
چې پهـ وخت د خپل غرض کښې ورته ياد شوم
لهـ کتاب او لهـ قلم يې خبر نهـ کړم
پهـ مورچل د ټوپک ډز کښې ورته ياد شوم
يادېدم يې نهـ د امن پهـ ځانګو کښې
خو د بم، بارود پهـ درز کښې ورته ياد شوم
چې رنځوره، ناعلاجه شوه حسرته!
پهـ علاج د خپل مرض کښې ورته ياد شوم
02.01.2011
- رحمت دیوان
اکو بکو
احمد حسن حسرت
يادګيرنه:
دا يو اوږد نظم وۀ چې په درېو برخو مشتمل وۀ. وړومبۍ برخه ئې په کال ٢٠٠٢ء کښې ليکلې شوې وه او تقريباً پينځه بنده وه خو د کال ٢٠١٠ء سېلاب لکه د نورو ډېرو موادو ځان سره يوړه، بس يو بند ئې په لاس راغلو او وروستۍ دوه برخې چې په کال ٢٠٠٧ء او ٢٠٠٨ء کښې ليکلى شوې وې، هغه د نېکه مر...
02.01.2011
- رحمت دیوان
زما صنم منمه!
ډاکټر محمد زبېر حسرت
منم منم زما صنم زما صنم منمه!
تا به زما "دَ خيال پهـ سيورى" وى دمه خوړلې تا به وصال ته وى دَ هجر سره غرمه خوړلې تا به وئيلى وى "زما او ستا سندرې" ډېرې تا به وى کړې خوب کښې ما سره خبرې ډېرې تا به زما دَ "غزل زار" نه پهـ ځان رنګ نوستى وى تا به زما رنګين خيال...
