شعرونه
غزل
غزلڅوک به کړي دعشق کیسه زه به در یاد شم لاس به ږدې ورته په خوله زه به در یاد شم په تصویر مې که دوخت دوړې خورې شوې مخ ته ونیسه ائینه زه به در یاد شم په غمونو به دورځې ځان غلط کړې خو تیاره چې شي خوره زه به در یاد شم مورکۍ به دې علت داوښکو پوښتي ورته پیاز به کړې پلمه زه به در یاد شم نا څاپي به له همځولو شې اوچتهلاس به ونیسې په زړه زه به در یاد شم ډاکتر حسن-لندن
څلوريزه!
څلوريزه!زه خويې دارته پيداکړي يمزه پښتون يې وارته پيداکړي يماوترڅوبه په دا دارزانګي جانانهزه مجنون خويې داکارته پيداکړي يمياسين امانت
غزل///ســـــاز داوښکو مې په زړه کې تاته پرېښود ـــــــــ زړه مې دومره پـــــــه جذبه کې تاته پرېښود
غزلســـــاز داوښکو مې په زړه کې تاته پرېښودزړه مې دومره پـــــــه جذبه کې تاته پرېښودخپل تصویر پسې بــــــه شونډې غلي يوسېکه مې لـږ پـــــــــه ائينه کې تاته پـــــرېښودګلې ســــــــــا څنګه راټوله کـــــــړم له تانهچې مې ژوند پـــــه حـاديثه کې تاته پرېښودستا له سپين مخ يې پستې غېږې کړې تاوېچې نــــظر مې لـــــــــوپټه کې تاته پرېښودپه نازکو مـــــــــــــــــړوندونو کې يې نيسهچې م
غزل/// سپينې غـــــــــاړې منارې د سپينو پېغلو ــــــــــــ يه طالــــــــــــبه! رواجونو کې ولاړې
غزل چې ساګانې پـــــــه اورونو کې ولاړې د خدایانو پــــــــــه روحونو کې ولاړې چې د وينو دارې نــــــه شلېدې په ګوتو وې تنکۍ چـــاړې زخمونو کې ولاړې په مدهوش نظر يې پرېوتم پــــه ځمکه د چـــا سترګې مـــاښامونو کې ولاړې
نظم////ته دا تورې زلفې خاورو له راپريږده ــــــــــــ ته دعشق په جنازه کې راحضور شه
نظم ما د وخت شيبه ذرې،ذرې کړه ټوله ژوند مې ستا په ماښامي سترګو کې پرېښود
غزل////داچې له جانانه پردﺉ شوﺉ یم ــــــــــــ زه مې له خپل ځانه پردﺉ شوﺉ یم
غـــــــــــــــــــــزل داچې له جانانه پردﺉ شوﺉ یم زه مې له خپل ځانه پردﺉ شوﺉ یم
غزل// ستا ډيوې مې د مچکو تصور ته بلولې-------- چې تياره يې په انګړ کې ستا د غم خوره وره شوه
غزل زما له سترګو والوتله په ټول چم خوره وره شوهچې خوشبو دې زما د اوښکو په شبنم خوره وره شوهپه سفر يې د اسرارو د هستۍ ځان سره بوتلملکه لار هسې مې مينه تر قدم خوره وره شوهد هوسا زندګۍ لمر ته د خنجر له سيوري راغللچې رڼا په کومو خلکو د قلم خوره وره شوهکله شخړه وي په خېټه کله جنګ په حقيقت ويقبيله چې کله دلته د ادم خوره وره شوهستا ډيوې مې د مچکو تصور ته بلولېچې تياره يې په انګړ کې س
پېژ ندلې څېره ( عبدالبا ري جها ني صا حب )
پېژ ندلې څېره ( عبدالبا ري جها ني صا حب ) بشر مل نا صر تـــه پــه قلم د پښتو ښكلـــي زرين تـوري ليكې تا د پښتـــوژبي ارمـــا ن تـــه هـــر كلــى ويلى ته پـــه شعرونو كي پښتو ستا يې پښتو ن ستا يې د اور لمبو كي دي افغا ن تـــه هر كلى ويلى تا بې حس
د الله،الله چې شور شي رانېږدې شي --------- د جذبو راباندې زور شي رانېږدې شي
د الله،الله چې شور شي رانېږدې شيد جذبو راباندې زور شي رانېږدې شيمنارې د عرش مې سترګو پسې نښليچې دعا زما د مور شي رانېږدې شيما له ځان سره ایرې،ایرې راټول کړيچې وجود مې پسې خور شي رانېږدې شيچې تصویر دې د هندارو وجود واغوستد یوې شیبې په لور شي رانېږدې شيما طالب یواځې پرېږدی جدايی لاچې خپل زړه راپسې اور شي رانېږدې شيطالب منګل
غزل/چې زه طالب وم د سندرو د ښار -------ستـــــــا عقېده راپسې نه ګرځېده
غزل چې ائيــــــــنه راپسې نه ګرځېده خپــــــله څېره راپسې نه ګرځېده زه يو
غزل
په سپين کاغذ لکه کوتره الوته خبره دباز نوکاروکې په وينو لمبيده خبره دتورو شپو په سيند لاهو شوم بيلتون وخوړمه لکه ښامار داسې مې زړه نه تاويده خبره لکه دروح په وچو للمو باندې اوري باران داسې په زړه مې اوريدله ستا خوږه خبره دا شومه مينه مې په چا باندې پيرزو کله د
دوه نظمونه
هېند اره زړه كي زره تڼا كې بشرمل نا صر سبا به زما غزلي څنګه وايې
شپونکی/ غزل
تادنښتر څڼي ليدې چه شغيدې شپونکيه سپينې کوترې په هوا کې نڅيدې شوپونکيه درمو شپول يي درنه مات کړو دغو وږو ليوو
ياره جدائي پــــــــــه دعا تېره کړه ____ مه کوه ښېرې راپسې مه راځه
لاړې شه نېږدې راپسې مه راځه
غزل
زمانې ته مې دزړه زخمونه خاندي زما نذرونه په ايمان دي که ته راغلې دزرکينو سترګو تور مې ټول اوبه شول
څو خوندورې لنډۍ ویې لولی او خوند ترې واخلی/////// ما ويل چې ښـــــــه ښځــــــه به وکــــــړم ــــــــ د علي اباد په مریضانو وا وښتمه
راشه په سترګو کې مې خوب شه زه شوګيرو د بيلتانه وهلې يمه دنارينه وؤ د جنګ نه ئې خود به دکور پرښځو کاږې اوازونه کميس دې تور مټې دې سپيني لکه ښامار چې تر چندړ تاوشوي وينه ما&n
سترګو، سترګو ته مې کیږي د چا سترګې _____ ډیرې، ډیرې مې یادیږي د چا سترګې
غزل سترګو، سترګو ته مې کیږي د چا سترګې ډیرې، ډیرې مې یادیږي د چا سترګې
د خلکو لاره وه يواځې نه وه ـــــــــــــــ جېنۍ اوهښياره وه يواځې نه وه
د خلکو لاره وه يواځې نه وهجېنۍ اوهښياره وه يواځې نه وهيوه څيره وه سمه نه ښکاريدهټوټې هنداره وه يواځې نه وهدکاېناتو زمانې سندرهد وينو داره وه يواځې نه وهبېګا به زه په خپل وجود کې نه ومشپه مې قراره وه يواځې نه وهمرګه له ماسره په هوش کې نه وېسا مې تياره وه يواځې نه وهياره چې ستا غږ يې نشه _ نشه کړټپه خماره وه يواځې نه وهچې ستا طالب خوږلنې سترګې راغیرڼا بېم
دعا دې وکړله پـــــــــــــــــه سپينو لپو ______پاتې امين مـــــــــــــــــــړوند راوغځوه
اليږونکی : طالب منګل غزلسپوږمۍ دا سپين مــــــړوند راوغځوهد خوب زرين مــــــــــــړوند راوغځوهدا د وصال په نــــــــــــــــه قراره شيبهنشته يقين مــــــــــــــــــړوند راوغځوهدعا دې وکړله پـــــــــــــــــه سپينو لپوپاتې امين مـــــــــــــــــــړوند راوغځوهژونده!له تاسره څــــــــــــه پاتې نه دييو اخيرين مـــــــــــــــــړوندر اوغځوهای د باغي غـــ
د استاد سحر صیب یو ښکلی غزل
غزل لږ مې ځان په یاد وي او جانان وي ډیر خلک په همدې راته حیران وي ډیر
د طالب منګل یو ښکلی غزل
غزلخپل وجود مې راسره و که ســــــا نه وهکائينات واړه ولاړ وو دنېا نــــــــــــه وهبې څيرې زمــــــــا په مخ کې وه ولاړهبېګا عرش تـــــــــــه رسيدلي دعا نه وهچې يواځې ستا په عشق کې ځان لا پاتېعقيده مې پــــــــــــه جذبو کې فنا نه وهچې مئين دې پـه روحونو کې خوشال ووستا پــــــــه سترګو کې به پاتې ادا نه وهچې طالب و دسندرو ښار تــــــــــه تللیزمانې سره پـــــــــــه ګوتو دريا نه وه
تاته چې مې نن طالــــــــــــــــبه وکتل ______تاسره وجود نـــــــــــه و يواځې وې
غزل ښار کې چې ســرود نه و يواځې وې عشقه!ستــــــــا معبود نه و يواځې وې
چې طالب پــــــــه ليونتوب څومره اوښتی ------ ځان زمـــــــــــــــا په حرکاتو پسې ګرځي
غزل خوږې سپنې خولې په شاتو پسې ګرځي کائينات پـــــــــــــــــه کائيناتو پسې ګرځي
غزل ///////د سندرې غوندې ښکليه پـــه ساز واوړې ______ته مئين شې ته د ښکلو پــــه ناز واوړې
د سندرې غوندې ښکليه پـــه ساز واوړې ته مئين شې ته د ښکلو پــــه ناز واوړې ټوله شپه مې خپل وجود درپسې غوښتی پيدا نه شې راســــــــره په مجاز واوړې ته راستون لـــــه زمانې شه لرې مه ځه هسې نـــه چې چيرته ب
