د ووه زره لسم كا ل

 بشر مل نا صر

زه دي په ژوند كې بېرته نه يا دوم

تا د زخمونو سو غا تو نه ر اكړل

زما په زړه د ووه زر ه لس زخمو نه

زما كما ل دي رانه بېل كړ په ژوند

زه د هغه له لمر ين تو رو څخه

د عر ش تر ورځي دي محرومه كړمه

د غم سېلا ب دي پد ې كلي  را وست

بيا په ګوهر پسي د نيا لټو م

د شوق قلم دي راته  كونګ ا يله كړ

د صنو بر د د نګو ونو سيو رې

د زيا رت غرونو كې يخى غوند ي شو

د لر او بر افغا  ن په زړونو كې غم

لكه بېكا ر ه بو ټى و ټوكېد ئ

څنګه  په تېر كا ل پسي و ژاړ مه

د كند ها ر ما ښا م كې ښكلې ډ ېو ه

د تور ما تم د مر ګ سيلۍ  وهلې

سر پو ش با زار كې  د ا جل په ګو لۍ

چا د قلم خا وند په وينو سور كړ

      1/1/2011    كلات