شعرونه
غزل
غزلمجبوریم له فطرته د ذلت په لاره نه ځم پښتون یم له پښتودبغاوت په لاره نه ځم نری د صراط پل شودالفت په لاره نه ځم جانانه ستاد حسن دقیامت په لاره نه ځم چې تاته شې محل اوپه ما ړنګ کړي دیوالونهاشنادر سره نورددې اخوت په لاره نه ځم ما پریږده، ته زبیښه کله شراب او کله وینېپه نوم دتمدن دې دوحشت په لاره نه ځم سرخیل که شوم دمینې نوته ولې برندراګورې جنت ته خو به شیخه دنفرت په لاره نه ځم
غزل
غزل مات دی، ګوډ دی، هم بې بیمار زما نصیبدغمونو یو غټ بار زما نصیبکه هیڅ نه لرمه بیا هم ډیر غني یمشوه دعا، د مور او پلار زما نصیبچي په کومه خوا می بیایې هلته ځغلمزه نوکر دی مي بادار زما نصیبچي هر څو یې خپلوم نه راخپلیږيپه لمسون دی داغیار زما نصیبزه چی هر وخت دسروضې «ارمان کومهخدای لیکلی په بل ښار زما نصیبچی څه شوي،څه روان دي څه به کیږیددې تولو دمه وار زما
مین زړه
مین زړه امرالدین سرحد: مین زړهمین زړه می ویل ماتهپه موسکا وګورم تاتهخیال دسترګو می په تاشوخوږی مینی کې بسیا شوسترګی لږشانته رڼي شويستا په مینه کې لږ سری شوي«»«»«»«»دواړه زړونه انګازوکېدسهار په لمرختوکېمښی شونډي یوتربلهلټوي وړانګی په خپلهسپړوي غوټی رڼا تهمین زړه می ویل ماته«»«»«&raquo
غزل
غزل وه جانانه سترګې او باڼه چیرې ستا مخ ته په مینه تش کاته چیرې غواړم سپیلني درته لوګی کړمه زه چیرې وصال او ستا راتله چیرې ستا دا مسافر یادونه دومره ډير خوب چیرې بستر چیرې لیده چیرې ما چې ورته ډير انتظار کړی و
رڼا
رڼا ما ویل که شپه رڼا شیمونږ به ووینو حالونهدتیارو وحشت به لږ شی څه تازه به شی خیالونهدجګړی له تور وحشته بیرته تم شول امیدونهغوټی مړاوي په تیاروکی ګالی شپي دجنګ اورونه زمانه ګرده تاویږيکړی لیدل ویني حالونهتوره شپه به هم رڼا شیکه پی تیر شی څوکلونهموده لږ ده پاتی شويلنډوو اوږده مزلونهمخکې درومی جوړ کاروان مومخکې ډیر دي کړاونهرڼي ستر
غزل
غزل نن مې په ژړا اوښکې خندا وکړه درده ستا ګیلو ته مې دعا وکړهعشق مې دازل د پاڼو کرښو کېژوند ته د عدم په ویررضا وکړهسوزې به ډیوې د تیارو غیږه کېاوښکو دې لمبو سره جفا وکړهرنګ مې د ارمان په لمبو پریولوسترګو چې وعدو ته نن سبا وکړهوخت به خود تمبیږي د هجران په پلوتا چې یې په مخ د رنځ ادا وکړه
غزل
غزل زړه مي بیا طوفان اخستی دی درزیږيبړبوکئ د چا دیاد پکي نڅیږيشپه پخه ،خلق ویده شي خو په زړه ميستا د یاد شمع هم هغسي بلیږيستا تصویر که د یو چا په زړه انځورشيبیا د اوښکو په باران کله ورانیږي دجانان غم سړی داسي کړي بې حسهد دنیا غم ورته غم نه معلومیږيد تقدیر کرښي ته ګوري سید ژاړيغم ځپلي نه نیغیږي ،نه ړنګیږيسیدشاه خروټی-لندن
غزل
غزلاوربل غوندي چې ستامو پریشانه زندګي ده ښکاریږي چې له مونږه پشیمانه زندګي دهیو پیټی دغربت دی چې له وخت سره درنیږيبل بار مو په اوږو دا سرګردانه زندګي دهفکرونوکې مې شوردی اندیښنې مې دې کړې ستړېجانانه بې له تانه ډیره ګرانه زندګي دهیوپت دی یوپښتون دی بل ازغي دوخت دجبربل دښته دغربت ده اوستومانه زندګي دهدرزا زمونږ دزړونو ده ښکالو دوخت، تیریږي داوس لاس کي ګړۍ زمونږ جانانه زندګي ده
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟زه پريشان په دې سکڼي ماښام کېنن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟چې دا زما او د هغې کيسه دهد سلو زرو نقابونو شاتهد يوې پېغلې د پردې کيسه دهپه هغه شپه مې رڼاګانې څښليچې له هندارو لوپټه ډکه وهپه تصويرونو کې شوخي ويده وههم له رنګونو آئينه ډکه وهخو يوه شپه وه بې امکانه غوندېهغې لفظونو ته تکرار
ما مې خپله ګله غوښته
ما مې خپله ګله غوښته < بیگاه شپه عجیبه شپه وه >یوه تکه توره شپه وهنه رڼا وه نه سپوږمۍ وهنه بلا وه نه پیرۍ وهما به هم سندرې ویلېزړه مې هم سندرې ویلېزما سندرې لومړنۍ وېد زړګي مې لیونۍ وې ما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښتهما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښته صفی ا
نوی غزل///// درد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍ ///// رادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍ
نوی غزلدرد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍرادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍزړه کې مې درياب،درياب سندرې دي ويدېمه چيړه تارونه لکه شوخې جېنکۍڅښلي مې شرابو کې د مينې افسانېخيال کې مې سازونه لکه شوخې جېنکۍشته د يار په سترګو کې ديوان د شيرازيداسې غزلونه لکه شوخې جېنکۍښکل يې کړې ماشومې آئينې اوبه،اوبهګورم تصويرونه لکه شوخې جينکۍمه پرېږده طالبه د سندر
مور
مور که دنیا شي مینه ناکه لکه مور له نفرت نه به شي پاکه لکه مورچي خدمت یې وي مقصد په زندګئ کيخوند هم داسي کړي چارواکه لکه موردایوب صبر به ولي هیرومهمالیدلي صبرناکه لکه مورروغ صحت او اوږد عمر ورته غواړهبیا به څوک درته دعا که لکه موروایه وایه اې سیده داسي څوک ده ستا په هر درد چي ژړاکه لکه مور
څلوریزه
څلوریزه رادیکړه شمـله چې لوپټــــــــه یې کړمځــان نه یې چـــــــاپیره لا درنه یې کړمننګ مې د سپیڅــــلي عزت ورکړمـهځان په شــــانې ښکلې پښتنه یې کړمپشتونجار
نوی غزل
نوی غزلنشه،نشه سندرې مې په خيال کې ګرځيدېبېګاه راپسې کور ته وه راغلي ميخانهزنګيږم له بوسې نه په سکڼي،سکڼي ماښام کېدرياب،درياب مې زړه ته بهيدلي ميخانههر څومره که شور دی د پيالو د ماتيدوپه غيږ کې د ريندانو خوبولي ميخانهشرابو کې لندې وې د غزلو جينکۍکوم ژڼي وه په لپو،لپو څښلي ميخانه همځولي ده د نور او د
ګریوان
ګریوان امرالدین سرحدلوڅي پښي ګریوان شکیدلی یوانسان دی نه یې پیژنم خوځوي دیوافغان دیداشوکاری خرین مخ ته یې څی ګوريدی په ګیډه وږی ناست غم یې دځان دیچاودي پوندي ان دلاس زخمونه یې ښکاريغم لړلی جنګ وهلی پریشان دی خپل وطن کې بی وطنه مهاجرشودژوند پیټی یې په لاس کې اوس حیران دیچا ته خلاصه کړی دغم غوټه ای خلکوکوڼ او ړوند ته په ژړا هم په فغان دیدواړه سترګي یې له اوښکو ډکي پک
دژوندلار
دژوندلار هريوځوی مو اسمعيل دئ،ابراهيم دلته هرپلاردیهريو ځوان زمونږ منصوردی،په خنداتللی ترداردیزمونږ هره لورملاله،هره پيغله مو ناهيد دههريو نوم دغيرتونو،هر يونوم دافتخار دیافغان نوم دسر ښندنو،افغان نوم دی دوياړونوپدې نوم کې موعزت دی،پدې نوم کې زمونږوياړدیدمجنون مينه ليلاده، دافغان مينه وطن دیتر ليلا مجنون جاريږي، خوافغان تروطن جاردیزه قيام پدې وياړيږم، چې مې خدای پيدا افغان يم
باران
باران دا د چا د مینې زور دی شونډې وچې ګریوان څيرې ګرځوم کلي په کلي خدایه تاته مې اسره ده ما در وړې پناه تاته ستا له دغو بنده ګانو نوره تمه زما نه شي نور په دې کلي او چم کې
غزل
غزل زه ګڼمه سترګه دسبا کتاب جهل به مې وخوري ماته را کتاب ته مې پکې زر ځله يادکړی يې خوندبه کوي ستا په لاس کې دا کتاب هغه شپه له غم څخه وزګاريمه یاوي چې جانان راسره يا کتاب سر تر بېخه ډک له جفا ګانو يې راشه چې در وښايي وفا کتاب وايي به چې دا دمهران نښه ده
غزل
غزل اوس هغه خلک نه کړي نن سبا پرګل وېشته چې چا به په دې چم کې کړل پخوا پرګل وېشته په زورکې ماهران شول په ټوپک کې ماهران په دې هېوادکې زده نه کړل هېڅ چا پرګل وېشته پخوا به دې په يوه ګذار ذرې ذرې کړم زه اوس خدای زده ولې؟ نه کوې اشنا پرګل وېشته يوبل ته به مو ډېرې غېږې غېږې خوښۍ ورکړې
غزل
غزلنـشه،نـشه سندره وه ، خــماره وه بېګاهويده راسـره غيږه کې قــراره وه بېګاهلمنه کې را پـرېوتې د خـــورو پلوشېدعا چې مې په لپو کې ايساره وه بېګاهسترګې د رويبار په رڼاګانو کې ويدې وېچې وتي د اشــنا ګـډه لـه ښــاره وه بېګاهتا به چې اشنا پسې حيران،حيران کتلعرش تـــه رسيدلي هغه لاره وه بېګاهپه کاڼو کې شليدلى و تصوير د يو طالبپـ
للو
للو امرالدین سرحد د تاریخ که هره پاڼه چالوستلیدافغان دننګ هنداره یې لیدلیله وطن سره دمینی لوړاحساس یېپه للو کې له خپل میندو ېې زده کړیدمیرویس اواحمد شاه په ترانو کېپت او ننګ یې په ماغزوکې ځای نیولی«»«»که په خیټه یویې موړوي بل یې وږیدهیواد دفاع ته هر یو دی غښتلیدا مړی به دواړه وچه خوری په لار کېخپلي خ
ټپيزې
د فريداحمدتسکين څو ښکلې ټپيزې او غزل ټپيزې ستاهرنظرذرې ذرې کړم خوشحالي نشته شوګيرې کړم هره شيبه ځان ته ښيرې کړم بيلتانه وسوم غم ايرې کړم رضادباد ده چې پر هرلوري مې وړينه « « « رخساريې سپين سالويې توردی جوړيې دشنوبنګړيوشوردی پرمايې بل
غزل
غزل اوس یې هغه خوندونه نشته دی ،خندا نه کوياوس چې ما وویني غصه شي ،ناز ادا نه کويمادرته نه وېل بیا به ژاړې، خو تا نه منلهښکلي د ډمو خوي کوي اړو وفا نه کويلکه مرۍ باندې چې څوک دواړه لاسونه زور کړيزړه مې دا ستا له درده غلی شي درزا نه کويزیړ مازدیګر دې راته وویل ځوانیمرګ شې ګلهزیړ مازدیګر کې څوک په چا پسې ښیرا نه کويدا چې د ژوند په هره لاره کې ټکرې خورمهدا مې جوړ مور راته له زړه
مینه لمبې زیږوي
مينه لمبې زيږوي نن د آسمان په لمند جنت حورې د سپوږمۍ د غيږېد سرو لمبو لمن کېد خپلو اوښکو په مهينو پرخود آسمان مخې ته د تورو،توروداطلسي او د وريښمينو وريځو تور حجابونه د حيا خورويچې ېې سپوږمۍ ورته د لوېې مينې څه افسانې اوروي نن د ارمان په غيږئې مينه لمبې زيږويمينه لمبې زيږوينن مې کتلې شنې لمن ته د يزدان د مينې چې ېې د پيغلې وړانګېد صورت اور ک
غزل
غزل ما که له تا نه د یوې شپې خوشحالي وړې ده تا هم له ما څخه ګلاب ګلاب ځواني وړې ده راځه چې کینو فیصله به په دریمګړي وکړو چې ما له تا ، که تا له مانه زندګي وړې ده په دې پوهیږم چې ول
