شعرونه
غزل : انديښمن ځاځى
غزل مايـــــې د چـــم د خلـــكـــو زور ، ظلـــم پيـــغور ته يوسي زه نه ورځم خو د يـــــار ياد مــــــــې د يار لـــــور ته يوسي ميــــنه كـــ
غزل : انديښمن ځاځى
غزل اوس مې ملا ماته ده د مستي ځوانې شور نـلرم بس د يار غمه نور نو هغه د زړه زور نــــلرم په زړه مې مه اورۍ مدام اى د جانـــان يادونــو
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل ستړی اسویلی یم د سلګو سره ګډیږمه ښځه یمه مور یم اندیښنو سره ګډیږمه رمز کې د خلقت مې د ایمان نښې ن
دافسوس ځای:الحاج الهام الدين قيام
دافسوس ځای چې پيران مودپردي پيرمريدان شولملايان مودپردي چڼي ،چڼيان شولاوس به څوک له چانه،چاته ګيله وکړي؟چې موخپل مشران،دبل چانوکران شولخدايه!څه بدبخت ملت،مونږافغانان يوچي پردي راغلل،په زور زمونږمشران شولدافسوس،افسوس ځای دلته دی قيامهچې مونورراجوړول،رانه خپل وران شولالحاج الهام ال
لامبوزن : رحميه پشتونجار
لامبوزن زما دتیاره ژوند په تیاره خونه کې ته وې ځلانده کرښه چې مې د سترګو په نمکین سیلاب کې و ځلیدې ما د لیمو قدم په پام ایښوده چې به په رپ کې چیرته ته رانه د اوښکو په سیلاب کې ډوب شې په دې خبره نه وم ته لامبوزن یې دعدم په غیږ ډنډونو کې مرجان لټوې ته د دې سرو مرجانو لټه کې زما داوښکو په دا سپیرو ، س
اې د غزل شاعره: رحيمه پشتونجار
اې د غزل شاعره کله چې ما تا سره وپیژندل د هغه وخته یې تل مل راسره ما هر سهار ستا د غزل په آيېنه کې یوه ادا لیدله چې زه یم ښکلې نازولې ستاد مینې دنیا ما به لیده چې دغزل توري دې زما لیمې تخنوي زما د زړه ویدې لمبې ويښوي هغوی به هر وخت زه چیړلم ځورولم به یې ستا د غزل مطلع کې ما د غزل پای لیدلو
غزل : انديښمن ځاځى
غزل ستا له څنــــــګه ، ســتا لــــه کلي ، ســتا له ښــــــاره وتى يم لکـــه مات ستـــــورى د خـــــپل ژوند لـــه مــــــــد اره وتى يم د لټـــون په يبلو پښـــــو پـــــــــه يـــــــو غزل پســــــــې ګرځيږم يو نيمګـــــړ ى غـــوندې ســــــا
د اننګو پرخه : رحيمه پشتونجار
غزل وچه چیرته مه شه د ګلاب د اننګو پرخه مسته چې شي پیغله دشباب د اننګو پرخه غر به دړې وړې شي په دنګو ، دنګو څوکو کې رنګ که د پښتون سور شي
زما اوښکې سندرمارې: رحيمه پشتونجار
زما اوښکې سندرمارې چوپه خوله یې زما اوښکې فریادونه درکې نغاړي سلګۍ ډوبې دي په تاکې اسویلی درسره خاندي ډکو لپو نه دوړانګو ته د نور په څیر بهیږې پرښتو سترګو ته بورې د بلال د رنګ نما یې ته هنداره د غمیو تل په ګوتو کې ځلیږې ته دشپو بله ډیوه یې د لمب
اوښکې ، اوښکې : رحيمه پشتونجار
اوښکې ، اوښکې شپه مې کړه تیره تر سبا په چغو د سبا دم کې مې کړکۍ ته پام شو چې سپینه واوره یې د مخ په اننګو خوره ده زه عادتي د سپینې واورې په لیدو باندې خوشاله شومه یو څو څپرکي مې په ګوتوکړې د واورو جګې ما ویل چې اوس به مې تاوده اسویلي کړمه ساړه په سپینې واورې چیرته ما څو څپرکي کړه د واورې خوله ته لا مې د واورو څپار په ګوتو پروت وو چې مې د موټي خو
دا هغه مینه نه ده : رحيمه پشتونجار
دا هغه مینه نه ده دې ته زه څه ووایم ما ویل مینه به وي چې مې د خوږ زړګي په رګ کې ښوري ما ویل مینه به وي چې مې د زړه لیمو ته لکه رانجه پورې ده ما ویل مینه به وي چې یې تل ذکر د زړګي په غوڅه ژبه کوم ما ویل مین
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل نن مې بیا خوره دغم رڼا په تورتمونو شوه مړه مې تلوسې ته په ژړا په تورتمونو شوه ګورمه ایسار مې د لیمو په قید د اوښکو پل نن رانه روانه په ادا په تورتمونو شوه بیا راته د بخت طالب دغم سیپاره وسپړه ورکه ښاپیرۍ مې د ثنا په تورتمونو شوه جو
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه: سيد جيلاني جلان
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه بیا دې څه د خرمستۍ شراب څښلې؟چې په سر کې دې مردار خیالونه ګرځيبیاد کوم کم عقلتوب طوفان رالوتی؟چې له تا یې انساني خویونه هیر کړلنه نه ته خو له ادمه تر دې دمهانسانیت نه لرې لرې پاتې شوې
د انديښمن ځاځى نوى غزل
ښه ده ډيره ښه ده چې زما په شانې وران نه يې درد نه يې فرياد نه يې ريښې ريښې ګريوان نه يې خير كه زما ژوند د يو همدم په ارمان تير شو خو خوښ شومه په دې چې ياره ته خو بې جانان نه يې
د سميرا كوچۍ ..نوى غزل
ګرمي خو شته ده ټوله ځي په يوه خوا سيورې تهمګر روان لکه ړانده دي د بلا سيورې تهراشه زما د ژوند پر پاڼه باندې وليکه داچې زه به ځمه تل دا ستا او ته زما سيورې تهوايې د دغه نور ړنا مو صورت ونه سېځي
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
شکر دى دا چې بې جانانه نه يم دومره بې دينه بې ايمانه نه يم تل مې په تا پسې ژړلې ژاړم په دې ړنو اوښکو پښېمانه نه يم پردي خيرات پسې له کوره لرې دلته راغلې پاکستانه نه يم ستا په
غزل : سميرا كوچۍ
سپينې سپوږمۍ سپينې پلوشې ورکړه کيسه ليکي دا جنګي زلمى درته نن خپله اراده ليکي وايې دغه
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
زړونه يې نــــشئئته
د ښار هينداره : سيد جيلاني جلان
د ښار هېنداره د ښار هېنداره کې اوړي تصویرونه عجیبه عجیبه د شپې تصویر په لمبو زیړ د ورځې سور په وینو او د ښار ځمکه توره سوې کنډوله کنډوله پکې غبار د ویرې ،وهم او وحشت تاویږي د ښار وګړي ته وا مړي له قبرو راوتي الوتی رنګ، سپیره مخونه او د ډار تبه د هرچا په وجود ښخه ده ته وا چې خدای پرې خوره کړې د قیامت ورځه ده
غزل : حيات الله ستومان
غزل زما د ژوند هره شېبه لمبه ده دلته مې ورځ دلته مې شپه لمبه ده زما ماشومې شونډې څه ووایي زما معصومې خو کیسه لمبه دهخود به مې وژني دا وحشي یرغلګر دلته خو توره د حمزه لمبه ده چې په یوه ټپه مې بیا ژوندی کړيهغه ملا
غزل . هيمي جلالزى
ته مې ليدلې کلیمو رانه نفرت نه کاوه ما له همدې وجې غزل ته رياضت نه کاوه يو وخت و زړه مې خورېده د چا په تشو کتو يو وخت حواسو زما هېڅ مخالفت نه کاوه خپله څېره مې
غزل : شمعه شوګير
دسمنــــــــدر تونده څپــــــــــه وي ځــــــواني پېغلــــــــوټې هیلې عاطفــــه وي ځـــــــواني که یې دچا ښــــــــکالو راویښـــــــــه نه کړي په احســــــــاساتو کې اوده وي ځــــــــواني
غزل : شمعه شوګير
غزل : شمعه شوګیر دژونــــد هــــــــــــــــره فـلسفـه راځینې ستړې هم دعــــــــــــــــا او هـــم توبــه راځینې ستړېدا یې نښــه ده،دامات بنــــــګړي چې ګورې دانو ومنـــــه چې شپـــــــــــــه راځینې ستړېفکر ستړی ژوندون ستړی احسـاس ستړی زمــــونږ زړونه هم خپــــــــــــه راځینې ستړېداخــــــورې زلفې همـداسې خـوارې ښې دي سېنـګار ستړی هــــــــم
