شعرونه
غزل / بلخ ميشتو ځوانانو ته
دلته هر ځوان د پښتو ژبې كتاب دى زما ملګرى دى د هر مغل ځواب دى *بس غوټي پسې وهو په لاس به راشي له ګوهرو ډك مو مخې ته درياب دى لار اوږده ده خو منزل ته به رسېږو يو ځاى تګ كړو پل مو يو بل ته حساب دى د هغو مشرانو شمېر يو څه كم شوى چې ويل يې پام كوئ وخ
غزل- درې ګوټيز
كلونه تېر شول اوس د نوي كال درشل كې اوســــــوولا مو ګټلې نه ده لا خوپه مورچل كې اوســـــــــــــــــــوود درې ګوټيز * په دغو درې ټكــــــــــــــو دې نه غولېږومونږه په بلخ، موږ اباسين، موږ په زابل كې اوسووموږ جادوګـــــــــــــــــــــــر يوو له اورونو نه اوبه جوړوولكه ماهيان يې كله سر او كله تل كې اوســــــــــــــــووزمونږه هست او وده تل شوې په دښــــــــــــتو كې ويموږ ښايستونه وېشوو ګل يوو په اوربل كې اوسـوو * درې ګوټيز: (فارسي ژبى مثلث)
غزل
لاره د ســـــتړو هــوســـــونو وهي ســـــتړى نفسپه ژوندي تن كې مې اوســـېږي لكه مړى نفسزمـــــونږه كلي كــــې هر چا لكه چې مينه كــــړېد اســــــــــوېلي په رنګه اخلي هر وګـــــــړى نفسلكه د دار تر ســـيوري لاندې چې تل ســـا اخلمچې تر مــــــرۍ مې رارســــــــــېږي لكه پړى نفسسـتا د راتلو او تلو تر منځ يوه شـــېبه ديدن مولكه د ژوند او مرګ تر منځه وي نيمګړى نفسدومره په زغرده راته مه وايه چې ســـا دې باسمدا واك د هغه دى چې چــا مـــــــاته راكـړى نفس
غزل
هلــــــته چينه كې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــــمپه ايينه كـــــې يو تصـــــــوير دى زه يې نه پېژنــــــمسپوږمۍ قربان دې شـــمه مستې وړانګې وغزوهپه توره شــــپه كې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــمباده! پلو ته يې څنډ وركړه چې را وخو ګـــــــــــوريدې لــــــــــوپټه كـې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــمد زړه پتنګ مې ورنږدې شي خو ناګاره كړي ځـانوايي ډيوه كـې يو تصـــــــــوير دى زه يې نه پېژنــــم ۲ – ۵ – ۱۳۸۰ لمريزپېښور
په چا يو جانان هم بار وي ( نظم)
څوك يوازې تنهــــــــــا پرېږديچاته څومره ياران وركـــــــــړيڅوك بدرنګ باندې مين شيچاته ښكلى جانان وركـــــــړي څوك هوس پسـې ګــــام اخليڅــــــوك د مـينې په نوم پـاييله چا نورې رشــــــــــتې پاتېتش د ويــــنې په نـوم پايــــــي د چا يار د چا غــــــــــــــــلام ويد چا يار لـــــــــكه اغـــــــيار ويد چا يوسر ســـــــــل ســــوداوېپه چا يو جـــــــــانان هم بار وي دلـــــــــــــــــــــته كركه حقيقت دهدلـــــــــ
غزل
څــــــو خـــــوږې خـــــــوږې خــــبرې مې راوړيســـــــندربول يمه ســـــــــــــــــــندرې مې راوړياې د ښـــــــــار پېغلې د غرونو هلك راغلــــــــمپلـــــو ونيســــــه ګــــــــورګـــــــــورې مې راوړيدوې لېمې مې ستړې شوي لاس را اوږد كړهپرې څــــو اوښــــــكې مرغلــــــــرې مې راوړيســــــــتا څېره كې به ځاى نيسي ته يې ګــــورهچـې د بــرنـــد نظـر لـښـــــــــــكـــــرې مې راوړيخوږ نظر او موسكې شـــــــونډې غېږ ته راشهدا يـــو څــــو هيلـې لـــــــــه
پښتانه - غزل
وخت به راشي چې وختونه پښـــــــــتانه شيواړه ژبې او لفظونه پښــــــــــــــــــــــــــتانه شيدســــــــپوږمۍ په څېر وړيا رڼا پېرزو كـــړيدغو شپو ته څراغونه پښـــــــــــــــــــــــتانه شيخير دى خير دى چې ازغو سره يې ژوند دىيوه ورځ به ګلابونه پښــــــــــــــــــــــــــــــتانه شيمــــــــا لــــه ټولې نړۍ خپل كړي ما تنها كړيچې زما د يار يادونه پښـــــــــــــــــــــــــتانه شيزمــــا نظر يې شي مېلــــــمه دسترګو كور كېد جـانان چې سترګكونه پښــــ
چې د كلي يو سړى په تا پېرزو كـــــړم- نظم
ته د ښـــــــــــــــــــــــــار په رڼاګانو كې رالويهخو زما لا كلـــــــــــيوال غوندې ژوندون دىســــــــــــتا خبرې لـــــــــــكه زما د خيال غزلېتا او نورو كې بس دغه لـــــــــوى بدلون دى زه شرر يم زه ســــــــــــــــــــپرغۍ يم زه لمبه يمتـــه اوبو غــــوندې رڼــه يـــې تـــه چـيــنه يـــېســـــــتا ليدو راته پتنګ غوندې خوى راكړ
غزل
د خيال په شپه كې ساتمه سپوږمۍ غوندې غزلروڼ غوندې ښـــايسته غوندې جلۍ غوندې غزليو څـــــــــــو شــــــــــــډل لــفظونه سره وپييم په مينهد غره لمن كې جوړه كـــــــــــړم كېږدۍ غوندې غزلچې تنده د ســــــــــــــــازونو او نغمو كړمه پرې ماتهپر شـــــــــونډو باندې واخلمه شپېلۍ غوندې غزلســاده تورو كې ونغاړم رنګين غوندې ښــــــايستانځور كـــــــــــړمه ګلـــــپاڼو كې غوټۍ غوندې غزلاحساس د شــــــاعرۍ مې شي ملګرى پسې لاړ شمد قاف له غـــــــره نه راوړم ښـــــــا
زما او ستا توپير نو څه دى!
اف بلا وختونه تېر شوللكه سيورى راسره يېته پر ما نه، زه پر تا باندې مين يمچې پېرزو د څښتن وشي او يو څو غيرانه راكړيزه هغه پر تا مصرف كړمپه پيسو باندې دې واخلمنو بيا ټول واك دې زما شيخپلې شونډې پر تا كېږدمشپه او ورځ كې دې څو وارې ښكلومهچې دې څومره ښكلومهستا ژوندون هومره لنډېږيزما بدن هومره دردېږيته زما لاس كې ايره شېزه د وخ
غزل
غزل ســـــرتوره يوه پېغله يې ملــــــــــــــــګرو ته اوبه وړيد ســــــــرولــــمبو په غېږه كې لښـــــكرو ته اوبه وړياف ! ســـــــــږ كـــال وچكـــالــــي ده بارانونه نه ورېږييو څو ماشــــــــــــومان لــپو كې ګورګورو ته اوبه وړيبيا غرونه غرونه ورېځې وينم ســـــتا په لوري دروميســـــپين غره ســـــتا د غېږې ها نښــترو ته اوبه وړيګـــــــــــودره ! پا
چې يې درد د پر ګنو نه وي په زړه کې
مقدمه زمزمه
لامکان سره اشنا شه
خداى بښلى استاد ګل پاچا الفت
ما او تا وژني!
دا چې پرون ، نــن او سبا وژنــــيد کلي خلک مـــو بې ګناه وژنـي دا د غليم مکر ، دوکه ده ګورئچې مې دکور هم د صحرا وژني تمه د رحم ، ستړيدو يې نشتهقاتل بـــې رحمه دی دنيا وژني کله ږ دي يو نوم کله بل نوم راتهدا بل څوک ندي ما او تا وژني خپلو نــاوړو پلان
مـــــــــــــه وژنۍ!
مه وژنۍ نورسه ځوانان مه وژنۍنور دا ببر سرمـاشومان مه وژنۍ بس کړۍ دغــه ظلم او جفا نــورهنوردکلې زوړ اوځوانان مه وژنۍ پريږدۍ چې ګلونه شي باغونه شيزموږد انازولي بچيان مه وژنۍ تاسې به هم کــور لرۍ اولاد لرۍدغه بې ګناه انسانان مه وژنۍ صرف دغـارتګر اوتر
يوعجيبه خاطره
يو عجيبه خــــاطــــره د تير وخـــتونــو پــه ښوونځی کې د لسم ټولګي کلونو هره ورځ درس اوتعليم ،کتاب درسونهامتحان وه هم کامياب ،ناکام وختونه يـــوه ورځ ټولګي کــــې وويـــل استادنوې زيري درکــوم چې شۍ پــرې ښاد ويل سبابه درس ټولګي کې نه تيريږيپروګرام به بيا په بل ځای کې جوړيږي
لویه خـــــــــــــــــــدایه!
څــــــه ويرجنـــې سلسلې دي څه غمجـــن مهلک وختونه څــړمې اوښکــې دي روانې پرې لامــده شول ګريبانونه زه د مـــور پـــه حال جړيږم چې تير شوي پرې وختونه هـــر ګـــړۍ هـــره شيبه يېيـــادوي خـــپل مــالتونه نـــا اميده لـــه هـــر خوادهځان ځانــ
النـجــــــــــــــــــم
رالیږونکی: سمیع الدین افغاني د «النجم» د قلمي جريدې د ادبي فعاليتونو يوه بيلګه ٠ درنو لوستونکو!د هډې نجم المدارس د ننګرهار ولايت پـه جنوب کـــې د نجم الدين اخــــونزاده د زيارت تر څنګ موقعت لري ٠دا مدرسه دوخت دوو مشهورومدرسو څخه´وه چې ډيرديني علما ترې فارغ شوي دي او د نجم الدين اخونزاده چې په هډ
غــــــــــــــــــــــــــــــــــزل
لطف الله خیرخوا هـره آييـنـه بـانــدې غبـــار دی پــه دې ښـــار کــېعقل د هـوس پـه مـی خـمــار دی پـه دې ښـار کـې دا دمحبــت د خـپلـــوۍ تـار دی پــه دې ښــار کېشرم د جـذبـو حـسين اظـهار دی پـه دې ښـار کـې
ژوندون نلري بقا
سمیع الدین افغاني دا بحـــرونــــه دا فضادغــــه ځمــــکه دا هواداهستي نــــن او سبـا ده فـــاني دغــــه دنيــا که بادشاه وي دملکونوهم صاحــب د کــــروړنود بنــــګلو او بـلــډنګنوخو ترې تللي وي فرد
قســـــــــم
لطيف صادق راځئ لاسونه سره کېږدو په قران باندې نور به ظلمونه ستم نه کړو خراسان باندېراځئ لاسونه سره کېږدو په قران باندې نور به په تور سپين پسې نه ګرځېږو صرف قسم به په پاک خدای ورکووکه چا پښتو که چا دري ويله
آزاد افغانستان
چــې کلــــه ګل کلــــه بوستان يــادوم زه مــــې د خــــوږ زړګې جانان يادوم څوک به سپيڅلې د يار مينه ستاييزه هـــم نرګس سره بوستان يادوم زمــــا قــــلم او مــــحبت معلوم دیجنګ نه نفرت زه خپل آ رمان يادوم ټوپکه مات ،ظالمه سر دې وخورېزه مې په ســــوله کې ايمان يادوم
يوه لنډه کيسه د مور د ورځې په مناسبت
د مور زړه يــــوکيسه د يـــوې ښکلــــې ناوکۍ وه حسينه پــه مثـــال د ښاپـــــيرۍ د ښکلا شهرت يـــې ډيــروه بې اندازچې پـــرې خپلـــه وه اګاه لـــدغه راز ډيرځـــوانان يې د ښکلا وه خريدارکبرجنه ډيــــر مـــغـــروره پـــه رخسار
دا څوک دي؟
داڅوک دي چې تاريخ او په زمان موشک لري؟ احساس مـو راته وژني په ايمان مو شک لري موږ سر د هر جنجاله د خپل سر په بيه جګ دی زموږ پـــه قوې عـــزم او پيمــــان مو شک لري فطرت کې مو ځای شوی آزادي دخپل ولس ده ښکاريږي چې په لوړ نوم د افغان مو شک لري باتــــور دزمانې وم پــــه ملکو مو واکداري وهزموږ دجد پ
ملي خائن ته
بل مــــې وژنــــې او تـــه ګـورېڅـه عجيـبـه شــــانته ورور ېې د وطن په غيږ کــــې لوی شوېورتــــه واېـــې سپکې سپورې د پــــــــردوســــره دې راز دیخوحـــــاکم زمــاد کــــورېــــې خـــوږ وطن دې په بل خرڅ کړتش په خوله واېې چې ورورېې چې يووالــــې تــه
