شعرونه
غزل / خان زمان کاکړ
پړاؤ د ځان وژني دی، څېرې په وینو ښکاري د اوښکو د تصویر کرښې مو سرې په وینو ښکاري ترڅو به مو فکرونه د بارودو بنديوان وي تر څو به مو انداز د ترانې په وينو ښک
حوادث / خان زمان کاکړ
لکه برېښنا ناڅاپه ښکار د حوادثو شمهد ورک منزل په لورې لار د حوادثو شمه
غزل / خان زمان کاکړ
نه به یې خط لولم او نه به یې سلام اخلم اوس له جانانه د کلونو انتقام اخلم
غزل / خان زمان کاکړ
نه غاټول ګل کړي، نه سُرخي مو په غوټۍ کي راوړي سپرلی چي راشي نو بمونه په ځولۍ کي راوړي موږ شل کلن په دې نظام کي سل&n
غزل / خان زمان کاکړ
خدایزده که بیا مو قافلې د ژوند په لار وختې فنکار توبه وکړه، سندرې مو په دار وختې پام چي په بم مي د رحمان غوندي ونه نازوﺉ
مینه به کوم/ خان زمان کاکړ
تور محتسب دي پر مخو باندې پردې غوړوي قاضي دي نه پرېږدي د نجونو اتڼونه دلته د پښتون تور رواج دي لارې د ګودر بندوي&nbs
ړنده اسره / خان زمان کاکړ
چي پېدا شوی یم یو شور اورمه یو څه خو شته، یو څه خو کېږي ضرور &n
غزل / خان زمان کاکړ
یو جانانه، یو سندریز او یو ژوندی ماځیګر څنګه زر تېر شو لېونیه
غزل / خان زمان کاکړ
ددې وطن ښایستې میني په پېسو لګوياور دي پرې ولګي چي اور مو په جذبو لګوي زموږ د میني مخنیوی به بدخواهان ونه کړياخر به ستړي شي تورونه به تر څو لګوي اوس د نیکریزو سوداګر زم
بدل مخلوق ..... خان زمان کاکړ
موږ ته وختونو د لاشونو سوغاتونه راکړلموږ له قبرونو سره تېر کړله بلا کلونهموږ جنازې پورته کړېموږ بدرګه کړې له سلګیو سره سوي سانديموږ توري خاوري په سر ونوللېخلک به وایي د ژوندون د ارتقاء سندريد ترقۍ،د پرمختګ او انقلاب زمزمېهم به کوي د شنه اسمان د وسعتونو قیصېهم په سپوږمۍ باندي د ژوند د تېرولو بیانمنم انسان د لمر تر وړانګو تېز شومنم چي لاس چاپېر تر ستورو ګرځيمنم د
د انسان په نوم/ خان زمان کاکړ
یه ربړېدلیه، یه خوږمن انسانه ! دا دومره لوی ښکلی جهان ستا دی دا نعمتونه انعامونه ستا دي دا زمکه ستا ده، دا اسمان ستا دی ٭٭٭٭ د خدای حسین او بې مثال تخلیقه! ولي دي ستا وقار تر پښو لاندي شي؟ یو څوک دي ولي ستا رتبه ووژني؟ ستا شرف دي ولي تر ګرځو لاندي شي؟
غزل
تازه غزل چې دې په میاشتو له احواله خبردار نشي څوک له دې بې خونده زندګۍ ،&
غزل
غزل څه بې کسي ، څه بې
زندګي
غزل څه بې کسي ، څه بې وسي ، څه مجبوري زندګي دا زندګي ، که
غزل
غزل ځان پـــــه پــــــاتې يـــــم لـــــه ځــــــانــــه را چاپير يــــم چــــــې لــــــه مــــــا بــــه وو چــــاپير لـــه هـــغو هير يــم د يـــــــارۍ پــــــال
غزل
غزل زړه ته مــې هسې ورکــــــــــومه تســـلي ، نـــــــــه کيـــږي له هر څه کيــږي خو لـه تــــــــا نه مې بيــــخي نه کيــــږي
غزل
غزل نـــه هغــــسې لـمبــــه واخــــلې نــــه دغســــې ايـــــرې شې چــې څنــــګه درپسـې يــــمه همــــــــداســـــې راپـــسې شې
غزل
غزل اوس مـــې په زړه تـــيروم هر څــه او پــه زړه يــې ســـاتـم ياد تــــه دې نـاست يـــم چــې راويښ نه شــي ويـده يې ساتم تـه څـومره رانــه لــرې يـې خـــو دوي مـــې دلتــه ســوزي دا تــصويـــرونه دې نـــور نــه غــواړمـــه ، نـــه يــې ساتم زه د يـــو داســـې ځــــواني مـــرګه مــ
غزل
درد دى وژلــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جـــــام به ثمره له معــــشوقانو غواړي هسې عبث خو څوك په مينه كې خوارې نه كوي نور به له هر څه زړګى صبر انديښمن كړي ياره خو ل
غزل
غزل زړه تــــه مې هســـې وركـــــومه تـــسلي نه كـــيږي لـه هر څــه كيــږي خــو له تـا نه مې بيخي نه كيږي بغـير له تا ساه اخيستـل راته د زهـــ
خداى دې نكړي چې دې هير كړم
خداى دې نه کړي چې دې هير کړم هير مې نه يې خداى دې نکړي چې دې هيــــــــــــر کـړم ځـــان دې هير شــي زمــــا کــــه تـــــه راځينې هــير يــــې تــــه زمـــــا د ژونــــدانـــــــــه لــــه سپيـــــــــر
د انديښمن ځاځى نوى غزل
غزل درد دى وژلـــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جــــ
