شـــعـــــرونـــــــــه
غزل
بل به شي د ميني څراغونه څه هلاكه ده رڼه به شي دغه د ژوند خونه څه هلاكه ده دي كږې وږې ټولي كوڅې د ميني پام كوهاخله لږ په پام ته قدمونه څه هلاكه ده بس په دې امېد تېروم ژوند له اندېښنو سرهتېر به شي اخر واړه غمونه څه هلاكه ده تېښته له مرګ نشته خو ته هم تازيله مه كوهلږ صبر لا وكړه اې ژوندونه څه هلاكه ده مه شكوه غوټۍ ته د سپرلي په پيل كې مه شكوهدا غوټۍ به پاي شي سره ګلونه څه هلاكه ده مينه مو تا زه ده دومره زر مو بېلوې وليڅو ورځي مو پ
غزل
راته بلا دي خلک د کلي خو څوک هيڅ نه واييرانړوي مو د ژوند څلي خو څوک هيڅ نه واييمکار طبيب راله په شاتو کې قاتل راکويما ګاروي ما په ما ولي خو څوک هيڅ نه واييد پښتونخوا د ښايست ناوې په خيالي زلفو کېغوټۍ د اور د ګل ټومبلي خو څوک &nb
دعارف تبسم يوه خوږه غزل !
دا سرمايه د زندګي ساتمهستا د لاس هر ليك به خوندي ساتمهرايادوي به د وصال ورځي شپېتوكري پټ ستا د بنګړي ساتمهپه نيمه لار دي يكړ پرېښوومهياده به ستادغه دوستي ساتمهغمونه ډېر شو د روزګار خو بياهمستا غم زه څومره په خواري ساتمهڅوك د نارو ليكلوحق نه لريزه خپل دېوال غېر سياسي ساتمهله چا نفرت زما عادت خونه دىزړه كې عناد له مجبوري ساتمهډېره شوه ګرانه د هوا دښمنيڅنګه به خپل څراغ خوندي ساتمه
زوال !!
په رڼو سترګواو په سپينه ورځ كېچې ما ليدلو په خوبستا د غرور او اداګانو غرونهستا د ښايست او رڼاګانو غرونهګډ و له خاورو سرهپه ويرانو بدل ولكه زما د زړګي ړنګ برنجونهوو دي بايللى ګلههغه ارځښتهغه خاني پر زړونود هرچا هېر وې لكه هېر د زمانې نقلونههغه ښايستهغه د ميني بازارړنګ و بس نور د پېرزوينو بازارنور و سړ سوى په اېرو بدل ومړ يې انګار و په سكرو بدل وبس !ترېنه تس دود پورته كېدوپورته پر لور د اسمان
ارزو !!
چې واي همېش دا رنګه ښكولى موسملمر په كوهارپټېدائاوسپين بورى يې پر تيارو سپارلائيبې له تنا او برښنايوه نري بارانه وروسته اوريځد غره پر سر خورېدائيله دې نزدېاو شاوخوا باغونونرۍ هوا راوړلائيخوږې وږمې پر اوږوموږ چرته ناست وائي يكړله خلكو لريبېخي لري يو ځايبس چې كتلائي مويو بل ته په ځيرهم مو ويلائيو يو بل ته اشناهر هغه څهڅه چې مو زړونو غوښتائي
چېټنګ !
چېټنګ ! يادونه ! دا يو څو بنده شعر مي د هيواد له وتلي او منلي شاعر محترم پيرمحمدكاروان صاحب سره چې دى په كابل او زه په بوري كې وم د موبايلي پېغام له لاري په مستقيمه توګه تبادله كړ . هغه داسي چې ما د محترم كاروان صاحب دموبايل نمبر درلودل او له ده سره زما نمبر نه و .نو ما ده ته د ده خپل دا لومړى شعر ور ولېږى . زماله سترګو ځاپناه ګلابهزما په زړه كې په خندا ګلابهله لري لري سلامونه واخلهد دعاګانوامبارونه واخله
غزل !
زما وطن په هديره بدل سوها ودان كور مي په اېره بدل سوهغه پراخ اذاد كلتور مي دوياړاوس په يوتنګه دايره بدل سودرته به څه نور د انصاف ووايمروغ رمټ ګز مي په ګيره بدل سوامن به چرته د نړۍ سي نصيبزړه داسيا په تناره بدل سوهقمله نوره بدبختي به څه ويختلى لمر مو په تياره بدل سو
دجمال الدين مسافر يوه غزل !
وخت دېوالونه وهي ماته تته څه پېښيږيدرځم به ستا تر ملاقاته تته څه پېښيږيزه بيا كېداي سي په دې لاره سبا نسم دراسبا مالومه ده وچاته تته څه پېښيږيد زندګۍ هره لمحه دلته په شك ده ګورۍزوندي يو كومي كربلاته تته څه پېښيږيلكه زخمي مرغه له سېله يم سپاوتلىپرې وزر پروت يم وهواته تته څه پېښيږيدرقيب كار د عداوت دى چې پرې باق ونكړېلاس په نامه ولاړ يم تاته تته څه پېښيږيكه سلامت ولاړم تر كوره ن
څلوريځه !!!!
څه مي دخوب رنګه پر زړه يې څه مي نه يې په ياد &nbsp
د سباوون په خاطر
( دا شعر مي هغه وخت ليکلی و چې کله دګران افغانستان پارلمان له درو لسيزو وروسته يو ځل بيا دخپل هيواددسباوون او پرمختګ په خاطر دوفادارۍ لوړه کړېوه .په دې کي چې هر څه دي دا زما خپل نظر او له ګران افغانستان سره زمادميني او درنښت انځور دی . که څوک له دې سره متفق نه وي نو هيله منديم چې رانه خفه نشي .) راشه ته ما او زه به تا و بخښم پر تېر وتنو باندې کاڼي کښېږدو که مو په ګټه وای وهل د ولګو
غزل !!!!
حسن دګلاب ديار نيمی ندی &
دا زه څوك يم ؟
مسا پره د څو ورځو؟!! ستا په كلي كې بې كوره مېلمنه يم كوربه نه شومه هېڅكله تل مدام مېلمنه اوسم خو زه څوك يم ته پوهېږې؟ زه ډيوه يمه تودوښه يم گرمي يم ځكه ټوله رڼايي يم ستا بې روحه سړه خونه بې له ما د مرګ زندان دى تا لا نه يم پېژندلې زه نالوستى يو كتاب يم يو جذبه يمه خاموشه زه دې نه يمه شمېر كړې په كتار كې د وګړو تذكره هويت مې نشته زه پېيلى يو انسان يم دا زه وا يم ...؟ بيا نو وايم چې زه څوك يم؟ لار
دعارف تبسم يوه غزل !
پخپل خزان ژوند كې سپرلى پالمه
غزل !!
ته چې را ياد شوې زما ياره غزل نوې ليكم
ښه سو چي رالی جانان
&n
غزل
راشه چې پخلا شو نفرتونه له زړه و با سو دروند کاڼی پرې کښېږدو تېر وختونه له زړه و باسو تېر به واړه هېر کړو داسې هېر چې راپه یاد نشي غاړیوزو یو بل ته ګمانونه له زړه و باسو تېرې په خندا چې کړو د پاته ژوندون پاته شپې نن به م و په ګډه ټول غمونه له زړه و باسو نور لکه خوشحال وکړو په ډاګه د الفت اقرار وېره د رقیب او تهمتونه له زړه و باسو جوړه به کډل لکه حمزه کړو په ځنګل کښې موږ یو د بل په مینه کې کورونه له زړه و باسو راشه بوریواله چې لمحې د ویصال ولمانځو نو
غزل
چانه تپوس وکړم چې له ما څخه لار ورکه ده هر سړی بې لارې له هر چا څخه لار ورکه ده هغه چې محروم له بصيرته ملامت نه دي دلته خو بدمرغي له بېنا څخه لار ورکه ده زموږ ناسور زخمونو ته يې عقل لېونئ شو نن ناست ګوته په غاښ له مسيحا څخه لار ورکه ده ځکه يې کاروان د نيل څپو ته په حېرت ګوري هېره يې عصا ده له موسی څخه لار رکه ده ګوره چې د وخت توپان دا څنګه ځای ته يوړلو زه هم سرګردان او هم له تا څخه لارورکه ده ماته بوريواله د بېړۍ انجام ښه نه ښکاري وړي مو پر کوم لور
غزل !!
دئ خوخپلواک دئ ځکه ولاړو د ده څه مانده دي کاږو به موږ پړې له غاړو د ده څه مانده دي &n
يوه لپه کرم !
ستا وه درته مي نيولي دواړه لاسه ته قبوله مي دعا کړې لويه خدايه چي توفير د ښه او بد ورباندي وکړم کړې مي پوه او عقل را کړې لويه خدايه چي ده شپې له توري غېږي ځخه ووزم ده وس سترګي مي بينا کړې لويه خدايه عمري مي کړې قلم او هم مي ژبه ته ګويانه په روښتيا کړې لويه خدايه دا ده جهل اوږده شپه زموږ پر کلي نوره تېره کړې سبا کړې لويه خدايه نور څه نه يو ده کتاب او او قلم مينه زموږ په زړونو کښي سېوا کړې لويه خدايه دغه تور ده کاڼو زړونه زموږ د ټولو هم نري او
څلوريځه
نه چاته لاس نيسم اونه ورنه خيرات غواړمه &nb
څلوريځه
پرسړي تنګ شي کلی کور چې مرور شي جانان ورته ژوندون ښکاري پېغورچې مرور شي جانان &nb
دماشوم خوب !
يو څه ستړياوي يوڅه شپه وي کوچنۍ نه په ګرمۍ نه په غوماسو خبر نه په کلا کې د خپل سپي په غفا خاص لکه مړی يم بې غمه ويده د سحار خواوي چې زه يو داسي خوب ووينم چې يو سړی وي يو بار خر ورسره د پوري کلي له باغو راووزي راځي ! سيده راسي زموږ کلي ته دجومات شاته چې خر وتړي نو ماته راياد شي دکشمشو او خورما منجاری چې ترجنګ وړاندي به يې په هره
غزل
په تياره نه موږ په رڼا ورځ پر دې لاره ورځو پر سرو سکروټو باندي تګ کوو تر ياره ورځو تر ژوند ناموس راباندي ګران دئ سر کښي خوښوو ننګ مو شېوه ده په خندا خندا تر داره ورځو پر دې وطن قابضي شپې له سبا لوړه کړې موږ پر رڼا مئين د شمعو تر بازاره ورځو راځه لاس راکه ماته کور د جانان ښه رامعلوم قسمته څه وړې منتونه بې روئباره ورځو اوس ماتوو د ديدن تنده ستا د ناستي په ځائ هر ما زيګر د بر ګودر تر وچ چناره ورځو ده بېلتون کرښه زموږ د ميني مخ ته هڅ هم نه ده د يار ديدن
مات زړه !
شو مي راتنګ د وخت له ظلمه زړګی ځکه مي وغوښتلو په خواست له خدايه مرګی له پاسه رالئ ځواب که له تا واخلمه سا نو بيا به هغ مدعي ته ته اوايه څه ورکړم زه ؟ څوک چي دعا کي له ما مدام ژوندی غواړي تا
غزل
قاتل معلوم دئ موږ پر بل سړي ګمان نه لرو خو ناوسي ده د بدل اخيستو توان نه لرو يوازي دې ته انتظار يو چي نوبت يې راسي داسي هم نه ده چي حساب لره کسان نه لرو چي تازه نکړي پاني پت او د ميوند يادونه داسي سپينږرئ داسي پېغله داسي ځوان نه لرو چي ډک به نه وي زموږ د ننګ زموږ د غيرت له کيسو داسي کتاب داسي مظمون داسي بيان نه لرو وخت عجيبه غوندي انصاف کړئ له موږه سره د ځان په کور کي يو بې واکه واک د ځان نه لرو زما دي په ياد ده بوريواله ده يوالي خبر داسي و نه وايې
