شـــعـــــرونـــــــــه
ګران وطن
دا مو د خاپوړو کلی کور دیدا مو د نیکو د توری زور دیورک به شی غلیم چه مخ یی توردیسر به تری قربان کړم د بدن سرهمینه موږ لرو د خپل وطن سرهدا وطن په موږ باندی ډیر ګران دی دا زموږه خوږ افغانستان دی لوړ چه په هوا کی یی بازان ګرځیهلته په ځنګلو کی یی زمریان ګرځیجوړ په سردرو کی یی طوطیان ګرځیمست یی بلبلان د باغ او بڼ سرهمینه موږ لرو د خپل وطن سرهدا وطن په موږ باندی ډیر ګران دی دا زموږه خوږ افغانستان دی
د سندرو ګلستان
د سندرو ګلستاندغه ژونــدون چــې یــو نـیمګــړی شــان ارمــان يـادیـږیسـتــا پــه کــوڅــه کــې ډلــی ډلـی عــاشــقـــان یـــادیـــږیچــې د ګـلــونــو ګـيـډی راوړی مــعـشـــوقــه عـاشـق تــه کــه دی بــوډا وی ، تـل عمـری بـــه دغـه ځـوان يــادیــږیچـې عـاشــقـان په کې راجمعه ټــول ، ټـولی ټــولـی شــیدا پــښتـونــخــوا خــو د ســنــدرو ګـلــسـتـــان يــادیـــږیچـــې ئـــې دیـــــدار د تـــورو ســتـرګـــو د لــیـلا کــولـــو دا قیس دا
سجدې
سجدیستا د رضا دامیدونو سجدیربه ستا در کی د عذرونو سجدید ګناهونو نه منزلونه جوړ دیغواړم ادا د ګناهونو سجدیستا دغفار کریم رحیم له نوموشی که قبول د طاعتونو سجدیزاهده ځانله چه مغروره نه شیزه یم پیرو د پاکو زړونو سجدیڅوک دی عابد ستا ددوزخ له ویریڅوک کړی سجدی د ثوابونو سجدیچه مسلمان دی او قایم په خپل دینکړی پنځه وخته د فرضو
که خپل که بیګانه ده
که خپل که بیګانه دهچا وران کړو دا وطن چا تری لوټ کړی خزانه دهکه خپل که بیګانه دهچه خپل یی ورانوی بیا د پردو نه څه ګیله دهکه خپل که بیګانه دههر چا تر خپله وسه دا وطن کړلو خرابڅوک ناست دی بلډنګو کی په ډالر کوی حسابڅوک پروت دی په خیمه کی له یخنی نه شو کبابهر چا ده غږولی د خپل خوښی ترانه دهکه خپل که بیګانه دهپه نوم د عدالت دی خو خیانت پکی چالان دیغریب پدی وطن کی د ماړه نس په ارمان دیدا ملک چاته جنت چاته په مثل د زندان دیهستی یی
اختـــــــــــــــــــــــــــر
اختر راځه ښکلـی اخــتــره ولـــســو تـــه مـــبـــارک شــــهدی دنګو دنګـو غـرونـو او درو تـه مـبارک شــهاختره خوشحالی ئې کــه پــیــونــد د دوو زړونــونــفــاق تـه ورکـه وی د وطن شـپـو تـه مبارک شهاختره خوشـحـالی ئــې تـــا راوړی هـم مـیـلـی دیمـیـلــی او اخــتـرونــه لـــوی وړو تــه مـبـارک شــهاختره خوشحالی ئې په جـونـګــړه د پښـتـون
کوم اختر؟
زموږ دکلی د تروږمی ماښام څخه څو شیبی دمخه یو تنکی لس کلن هلک ډیر خوشحا له ښکاریده، دهلک دخوشحالی علت یو هم دا وه چه هغه دسبا ورځی د اختر د راتګ څخه خبر شوی وه،هلک ته دهغه مور او پلار د اختر لپاره نوی جامی ، څپلی او واسکټ رانیولی وه چه هغه په همدی مازدیګر قضا دسبا ورځی نوی جامی اود نژدی خپل خپلوانو د اختر مبارکی تحفی به خپل وجود کی تمثیلولی او همدا وجه وه چه هلک ته یی خوشحاله بڼه ورکړی وه په رښتیا سره کوم اختر چه ماشوم ته سبا راتلونکی وه، نه تنها هغه ته بلکه دکلی ټول اوسیدونکو
اختره !
لکه چې تهچاله خپلوان راولې چاله احساس د بېلتونهم داسې بېل لري طرز د ژوند په ښار کې اوسېدونکي خلکڅوک ږدي پر لاس نکريزېڅوک دې په اوښکو لمانځي ......................................................................................................................................................................
تیر یادونه !
خړ سیندونه سیلابونه می یادیږید وطن شنه شنه فصلونه می یادیږی د ودونو او دودونو رواجونوها دیری ها مجلسونه می یادیږی سندریز خوږی نغمی دحجرومینځ کیها ګیسونه او کټونه می یادیږی په جوزا کی د توتانو په موسم کید فصلونو درمندونه می یادیږی مصلی اود درمند شاخی په لاس کیتورچنګړ لوی لوی چجونه می یادیږی د دهقان په لاس چه تیګه دمیزان شیلپکی او خجورونه می یادیږی د چینی نه د اوبو منګی په سر کیها د پیغلو کتارونه می ی
لیونی !
د فکر ټال کی زنګیده لیونیبیا په زړګی می وریده لیونی ما می د زړه ورته داغونه شمیرلدا بی پروا وه خندیده لیونی هسی بی درده بی احساسه نه وهځما په مینه پوهیده لیونی ما چه اظهار ورته د مینی کوهلکه د ګل به غوړیده لیونی افغانی څومره ښی شیبی تیری شویچه په مالت کی اوسیده لیونی-------------------------------------
د درمان يوه خوږه غزل
(يادوونه) لاندې غزل مې د ښاغلي عبدالله صادق د يوه غزل په ځمكه ليكلې . ( درمان )........................................................................... غزلدا چې غاړه كې د ځوړند شين تاويز دىلګولى د پـه بـد نـظر بنديز دىستا د سره سالو وګمه پكښې خوره دهدا ماحول خو ځكه دومره سندريز دىدا په سپينه زنه ستا د رنجو حال دىكه لويدلى سپينه واوره كښې مميز دىخداى خبر دى چې مني به يې ك
دمینی رنګ !
ستا په اننګو کیچه د چا د وینی رنګ دیزما د پاکی مینیحقیقت پکی څرګند دیما ویل سترګی دی خوږی دی دی ویل توری په رنجو دیما ویل مینه دی سور اور دیدی ویل یار زما ملنګ دیما ویل زما سره اشنا شهدی ویل زموږ کلی ته راشهما ویل مینه رسوا کیږیدی ویل دا دمینی خوند دیما ویل ښکلی دی ځوانی دهدی ویل مینه رسوایی دهما ویل زه دی لیونی کړمدی ویل یار می غنم رنګ دیما ویل سپینه خوله دی راکړهدی ویل مینه کړی بی باکهما ویل زړه ته
غزل !
تاته چې د کوم سړي کاته وشي بس د خپليدو يې درته زړه وشيستا د هجر درد مې زړه کې داسې دیسم لکه په زخم کې اوبه وشيستا واورين،واورين رخسار چې وګورمټکنده غرمه کې مې ساړه وشيوايه کنه څه دنيا به ړنګه شيياره که لګ څه درځينې ښه وشيلږ خو راپيرزو کړه د وصال درمانراشه چې علاج د بيلتانه وشي
د مینې انګړ !
ای ښـکلـیـه ستـا د حـسن پـلــوشــی بــه مسکیدیستا سـترګــو پــښــتـنـو کـې بــه د ورایـه ځـلـیـدییو ټـال دی پـکــې جوړ کړو ښه د میـنـې مـزیـدارد مـیـنـې پـه ټـالـۍ پــه زنـګــیـدو بــه خــوریــدیسـجــده د عـبـادت وه تــا د میــنـې کــړه یــاريد مـیــنـې عـبـادت کــې دی سـجـدو تــه ټـیټـیــدیانـګار د مـحــبــت ؤ سـره لـمــبه شـولـه د میـنـېد مــیــنـې سـره لــمــبـه وه پــه لـمـبــو بــه ســـوزیـــدیبــنــډار د عــاشـــقـۍ ؤ
د كتاب په دنيا !
چې څوك مين شي د كتاب په دنيا نو هميشه ګټـي ثـواب په دنياټوله دنيا يې په ورغـوي كـې شي وايې به هر سوال ته ځواب په دنياپسرلى څه چې په خزان به اوسـي تر و تازه لكـه ګـلاب په دنـياچې ناكام نه وي خپل سپيڅلي وجدان &nbs
پرون او نن !
پرون دې په قلم،كتاب،راديو ګوتـې وهـلې
غزل !
ورځ می شپه سوه چی په لوری زما راغلهدیار غم وو لکه توره بلا راغلهپه کوم لوری به ترې ځان ژغورم دتللودقسمت لوبه له مخ او له شا راغلهورته کوز به دحسینو وي سرونهکه دبخت ستاره مخ ته دچا راغلهدا چی اوري می پر مخ باران داوښکوزما دفکر په اسمان کی خو بیا راغلهشېخه هیر به دي اذکار شي که دې مختهپښتنه دجنت حوره پر خوا راغلهڅه ازارمی دئ اخیستئ نه پوهیږمچی لړۍ زما پر عمر سیاه راغلهعمری او بخت خو دومره
جنازې !
حـــــیــا بـــــربــــــنـــډې لــــــــوپـــــټــــې ښـــــــــکـارېاوس ئـــې د کــور ډیــوي هــم مــړې ښــکارېســــر تــــــوره مــــــور خــــاورې پـــــه ســـر ګرځېد ظـــــلـــم زور زیـــــاتــــــي لـــمـــــبـــې ښـــــــکـارېدا ګــــنــهـــګـار چــــــې دوې وژلـــــــی نــــــــشــــید بــــــــــې ګـــــــنــــاوو هـــــــــدیــــــــــــرې ښـــــــکـارېچـــې ئـــې وجـــــــود بــــانـــدې تــــیـــری وشــــووړی مـــــاشـــومــــــې بــ
په تا څه سوي دي ؟
ورځ يې يوه تر بله سخته په تا څه سوي دي يه د جانان د كلي بخته په تا څه سوي دي ته خو اصيله درايي وې موذي څوك درلى راوكښې چاله ه
دتكړه شاعربختيار ځدراڼ يو خوږ غزل !
غزل که داغزوپه منځ کې سره ګلـــــــــــــونه نه وای پیدا ژوندون به دومره دښکلا رنـــــــګــونه نه وای پیدا کـه په نیتــونو د ګاونډ د رقیبــــــــــــــــانـو کیـدای مونږ به ټول عمرخپل خاټین کــورونه نـه وای پيدا زړونه که کاڼي وای،احساس عاطفـه نه وای پکې دژوندتریښت ته به مــــــــــو ښه رازونه نه وای پیدا څنګه به مونږدخوش
غزل
زموږ پر زړګي اوري خو اشنا له خياله و اېستوخپل چې بېګانه سو نو هر چا له خياله و اېستوتوري شپې زما د نصيب توري خوني وراني كړېنه راځي انګڼ ته مو سبا له خياله و اېستوهيڅ ويلائ نه سو خو يوې ګيلې وژلي يوموږ سره له اوښكو بې پروا له خياله واېستوڅه وسو له ماسره درك يې راته نه لګيكور مي چاهوار كړ كه دا تا له خياله واېستولراوبر منظر د بې وسۍ راسي په سترګو كېناست په انتظار يو ساقي بيا له خياله واېستودخو درنه لاره د ژوندون ګوره جدا كړلهدا دى بوريوالـــ
دبختيارځدراڼ يوه خوږه غزل !
ژبي څـــــــــکلي ستــــــاله شونډودرښتیاخواږه و تر رګـــه رګــه رسېـــــده ستـــــاد اروا خــــــــواږه و
غزل
راشه او مل مي شه يكړ د ځان په وس نه يم زهو دومره غم ته په يوه سر باندي بس نه يم زهستا په لټون مي خپلي ټولي لاري وراني كړلېله تا راغبرګ شوم خو و ځان ته راواپس نه يم زهراشه علت مي كه معلوم چې په ما څه شوي ديياران واي زياته د يارانو د مجلس نه يم زهد خپل تكميل احساس تر داسي انتها راوستملكه تر تا پوري چي يم له تا راپس نه يم زهفهيمه ! ما د شوګيرو هنر له ستورو زده كړئ بېداره يم خو په فرياد لكه جرس نه يم زه
غزل
سوځم كبابېږم د هجران په اور كې اوسمه بيا هم سلامت يم كه ژوندى په ګور كې اوسمه ډېره خاموشي شي چې مي زړه ستا په نوم وغورځي څومره شم يوازي كه څه هم په شور كې اوسمه مه پټوه سترګي راته خلاصي دروازې كړه ته زه له ډېره عمره ستا د زړه په كور كې اوسمه وګرزه ښايست كه دي هرچېري په نظر راغلو زه به هم هلته د يوچا څنګلور كې اوسمه ستا مغل ښايست له ازادۍ راګرزولى يم ځكه خوشحال رنګه په دې رتهنبوركې اوسمه ژا
داسي كېدائ شي كه نه ؟
داسي كېداي شي كه نهدومره ممكن دي كه نهچې د يو خوب په شانيد يو ساعت دپارهيوبل ته غاړه وركړوهغه خلوص ژوندى كړوهغه وختونه ياد كړوملامتياوي پرېږدوشپياني به بيا حسابود يو ساعت دپارهټول نفرتونه هېر كړواو په يو بل كې ورك شويابه مو غم ووېشويابه جهان وژاړويابه په وخت وخاندويا به په ځان وژاړوداسي كېداي شي كه نهد يو ساعت دپارهداسي ممكن دي كه نهبيا دي ستاخپل ماڼى وياو زما خپله هوډه
غزل
نه د خپل ځان او نه د بل كړي سړىمينــه رسـوا مينـه پاګل كـړي سړى...................................يوداسي چل دى چې په چا هم وسيچې كله نـه و داسي تـل كـړي سړى......................................زنـدګـي وميـنځـي او رنـګ واړويبېخـي تنهـا بېخـي بدل كـړي سړى.........................................نور نو په ژوند كې بل څه پاته نه سيبس په يو يـون په يو تكل كړي سړى........................................د هوسونو كلـى پـرېـږدي بار سـيد اسوېلو د
