شـــعـــــرونـــــــــه
ځوانه !
ځوانه !ځوانه اې ځوانهجارسم له تانهستا له ځوانۍ نه ستاله ښکلانه ستاله غيرتهستاله حيانهستاله مېړانيستاله وفانههم داسي اوسېلکه چي اوس يېمړاوي د ي مه سهځواني نرګسهتسه دي مه سهخوله له خندانهنو!ځوانه اې ځوانهجارسم له تانهخبر يې !خبريې څه به درسره ښايي؟پوهېږې !پوهېږې څومره به دي بياستايي؟ياد به د ي نه مرينوم به د ي نه مريتل به سندري دژوندون واييخ
د بوريوال كاكړ تازه غزل
غـــــــــــــزل زه له شپې دا شپه په خوب وينم سهار سي د تيارو نغري بل پاته سي بار سي عجيبه غوندي قسمت دى د دې كلي يوه ته پورته كړي لاسونه بل بيمار سي
د ميني كر د زړه په مځكه كوو
غزل د ميني كر د زړه په مځكه كوو جانانه موږ له كركي كركه كوو چي نوم د يار په بده خوله وانه خلي
ماشــــــــــــوم جنــــت !
يادونه ! د محترم پيرمحمدكاروان صاحب دغه ښكلي شعر مي په بېنواويب پاڼه كې ولوست او دكوهار زينت يې ځكه ګرځوم چې ماته يې د سوهېلي پښتونخواد بوري د ولسوالۍ د برنيمي د كلي كوز جارونه ( باغونه ) راپه ياد كړل . بوريوال كاكړ كوټه ماشوم جنت کاشکې زه ماشوم وی او ته هم ګلې ماشوم
دعادل اڅكزي خوږ غزل
د خوار زړګي رحمان مزار مي رانـــه مـــه ورانـــــوهپه مينه جوړ ښکلی يادګار مي رانـــه مه ورانــــــوهدتصوف ډېــــوه چي بلــــــه په پښتو کي چا کــــــــړهها د عظمت لـوړ افتخار مي رانــــــــه مه ورانـــــــوهله فريادي چيغو نــــــــه وکړه يؤ څـــــــــه ترس رقيبهد دروېشانو د کــــــــــور لار مي رانــــــــــه مه ورانوهد وينو رنګ دي دباران پــه تالابو کي توی کـــــــــړخوني زمانـــــه روڼ شهکار مي رانـــــــــه مه ورانوهما و قلـــــــــــم بادار
غزل _ هارون حكيمي
ډالۍ چې نه منې راوړی ګلاب بېرته وړمه زړګی مې درکړ تا کباب کړ کبا بېرته وړمه زما د زړه هيلې تر تاداستا په نوم پايېدې اوس چې دې ياره ځواب راکړ ځواب بېرته وړمه څپو وهلی يم ساحله هله لاس راکوه تڼاکې زړه د ستړي ستري حباب بېرته وړمه د نغه ګر ملنګ په نوم يې يو بل هم وژلی ځمه زه هم له دغه کلي رباب بېرته وړمه هارونه م
د عارف تبسم نوې غزل
ډيوه بليږي خواثرنه کويزموږپه وطن کي رڼا،لمرنه کوي دپښتنودکاروان غړي وائيزموږلارښوونه زموږرهبرنه کوي په هغه ورځ به جنګ سړيږي دلتهچي کله څوک توره،خنجرنه کوي ماله تيارودورځي مه وېروهدشپې قيصې په ماځيګرنه کوي چي دبل لاس نه وي،پښتون خوکلهلوبي په خپل دستاراوسرنه کوي په کومه مځکه چي باروداوريږيپه هغه خاؤره بوټي،زرنه کوي په تبســــــم هم بي
زه درځم ته مه ليار ګوره !
دا منم چي انتظار خود انګار تر منځ سوځاند وىد مرګي تر ترخو تريخ وىد اسمان تر ختو ګران وىهرساعت هره لمحه يېد اغزو پر سر ژوندن وىد چړوپر څوكو يون وىپه بې كچه ناوسۍ كېد روان ظلم سهل وي له ناكامه په سوكونوغر د هجر نړول ويدا لا څه تر دې هم ګران وىپر دنيا د دوږغ ميان ويخو بس څه وكم چي زه هممجبورۍ دې ته اړيستىچي بورى تاته درپرېږدمد زړګي پر ارزوګانود ناكام ډبره كښېږدمدا بې تا چي لكه شل دىد بې حسه شيانو مل دى
نـــــــــــوى كال !
اې د نړۍ پر مخ ابادو خلكواې نازولو او اې ښادو خلكواې بختورو او ازادو خلكومباركي اخلى نڅاوي كوىدخپل وطن د خپلواكۍ اتلانساتى په ياد ورته دعاوي كوىدچاله رويه چي خپلواك ياسته ننبس نور له هرڅه نه بېباك ياسته نناخلى خوندونه دژوندنون له خوږودخپلواكۍ پاسته زنګون له خوږود نوي كال د لومړۍ ورځي لمانځلبس هم له تاسو سره ښه ښايي چي ويه لمانځىبس هم له تاسوه سره ښه ښايي چي وكړى نڅاتاسو خو نه لرى هيڅ خنډ د پرمختګ لاره كيستاسو خو هر څه دي د ځان په خ
حالات
په مونږه څومره چه وختونه تیر شولهومره عبث میاشتی، کلونه تیر شولدا به تقدیر وه که مو خپله ګناهپه ژوند مو څومره کړاونه تیر شول؟خلک ښه ژوند ته ترکیهانه لاړلز موږعبث ټول فرصتونه تیر شولدغه حالاتو په موږ څه ونکړلزموږ روزګارکی ټول غمونه تیر شولیوه لحظه ارام مو ونه لیدوڅه ناکراره مو فکرونه تیر شولخپلو مینځو کی جنګوی افغانانڅومره وحشت څومره ظلمونه تیر شولګډ شوه په ډول د اجنبی رنګ په رنګڅه بی وقاره حیثیتونه تیر شولهسکه شمله مو دنیک
غزل / سلطان زخپېل
غوښتى دى موږ تل له هغو نه د ګلونو باران د چا فطرت چي اورول دي د زخمونو باران
د جانان غم
د شوګیرو به درته څه ووایمد ژړیدو به درته څه ووایمچه دی په مینه کی لوګی لوګی شومد نا کردو به درته څه ووایمد جانان غمه لیونی دی کړمهد رغیدو به درته څه ووایمچه په وعده باندی وفا ونکړید تش وعدو به درته څه ووایمګیلی می ډیری په زړګی تیریږی ددی ګیلو به درته څه ووایمزړه می د مینی په دریاب لاهو شود ډوبیدو به درته څه ووایمد افغانی زړګی کی مینه د یارد هیریدو به درته څه ووایم
غزل / سلطان زخپېل
د اغزو په نامه لو دى خو ګلونه رېبل كيږي
محــــــبت
هـــــمیــشه بــــــه مـــــي ورب تــــــه دادعاکـــــړهمحــــــبت دنــــازولـــــــي جـــــــانــــــان راکـــــــړه دا نـړۍ راتــــــه فانـــــي دنیـــــا حــــــــساب دههوښیارانو تــــــوښـــــه جوړه دعــــقبا کـــــــړهد جــــنـــت او د دوزخ پـــــروا بــــه څـــــه کــــړمچي پروا مــــي شپه او ورځ ستا د رضا کـــــړهچـــــــي تمـــــام عمـــر پــــــه فکر د دولــــــت ويهغـه خلکــــو د خـــــپل ځان سره جــــــفا کــــــړهد مـــادي دنیـــــا مـــــــتاع
غزل / سلطان زخپېل
غزل بېلتون د غاړي غاړي رالى د كوهار په رنګه
غزل / ارسلاخان كاكړ
غزلد زړه ګنډلي پرهارونه يې بيا وترغزولكافري سترګي چې له اوښكو ډكي پټي كړلېزما زړګى پر هغه خوا په ځنځنيرونو نه ځيچي يې واده زموږ د كلي يو څوچټي كړلېزموږ لارښونكو د جنت په نوم تيار كړو خ
تماشه يې كوه
غزل
غزل ته ډالۍ غزل
خوښ مي دى په دې غزل
غزل / عبدالکريم عامر
غزل نه مي رنځ رشک دئ نه له چاسره جګړه لرم ته په محل خوشحاله اوسه زه جونګړه لرم پرکورنه لرم په زمي کي وَتاولره سوب نه څه اسباب دي مخ نيوي لره باجړه لرم دَچابه سترګي ترخپل نوي لباس څه راواوړي زه چ
خرڅ شوی ذهن
خرڅ شوی ذهن ذهنونه ئې خرڅ شوی د بل لاس د دوی ګریوان دیدا ځــــــــــکــــــــه وطــــــــــن وران دی خندا په شونډو نشته عقل موج ورته حیران دیدا ځــــــــــکــــــــه وطــــــــــن وران دی قــــــــطــــار پـــکــــــــې ګــلــــــــونــــــــــهول ول پـــــکـــــــــې ټــــالــــــــونـــــــهسـیــــنــګار ؤ پـــــکـــــــې زړونــــــــهچې ذهن ئې بندیوان شو اوس ولاړ په تش میدان دیدا ځــــــــــ
د ارسلاخان كاكړ تازه كلام
غزل نه درځم جانانه ستا پر لوري زياته نه درځمپوه كه څراغونه وركه پوري زياته نه درځم زه د پرې ګوډۍ غوندي جانان له باد راوړې يمزړه كه تسلي سكنۍ موري زياته نه درځم ستا په انتظار كې پرما توره شپه سبا نه سوهاوس كه دي د وصل باران اوري زياته نه درځم تور وېښتان به سپين كړې زما د لاري په كتو بانديزياته كه وبل ته سترګي توري زياته نه درځم
د عارف تبسم نوې غزل
غزل بې لتاد مرګ ډېري څپې راباندي تېري سوېته راسره نه وې زلزلې راباندي تېري سوېهسي د رڼا او د سهار په تمه تمه كېڅنګه تكي توري اوږدې شپې راباندي تېري سوېزه د دوو پېړيو له مزاج سره اشنا يمهڅومره قېمتي يم زمانې راباندي تېري سوېزما پر وجود خلك و منزل ته رسېدلي ديزه لكه لار پروت يم قافلې راباندي تېري سوېماته ياران وايي چې بېوخته زه زوړ سوى يمستا په محبت كې اندېښنې راباندي تېري سوېبيا يې زما د شنډو تبسم له ځان سره يوړو
دسلطان زخپېل خوږ غزل
غزل نن په باران كي بل باران را اوريد سترګو وسه پر ګرېوان را اوريموږ به تر څو د ګل ګېډۍ درلېږوستاسي له لوري تل ازغيان را اوريد دوږغي خوب دتعبير دپارهپر جنتي خاوره بمان را اوريزما ځواني هيلي دي زېندۍ كړې ټوليستاپر ګل پوښ موټر ګلان را اوريپر خورومه د خپل سر لوپټهد سهار پرخه پر سلطان را اوري &nb
تيـــــــــــــــــــر يـــــادونـــــه
خړ سیندونه سیلابونه می یادیږید وطن شنه شنه فصلونه می یادیږی د ودونو او دودونو رواجونوها دیری ها مجلسونه می یادیږی سندریز خوږی نغمی دحجرومینځ کیها ګیسونه او کټونه می یادیږی په جوزا کی د توتانو په موسم کید فصلونو درمندونه می یادیږی مصلی اود درمند شاخی په لاس کیتورچنګړ لوی لوی چجونه می یادیږی د دهقان په لاس چه تیګه دمیزان شیلپکی او خجورونه می یادیږی د چینی نه د اوبو منګی په سر کیها د پیغلو کتارونه می یادیږ
شیطانان
راځـی چـې حــج تـه لاړ شـو شـیـطـانـان په کاڼـو ولـوچې قـام څوک خـرڅـوی هـغـه مشران پـه کاڼـو ولـودرشـل د پښـتـنـو تـه چـې پـه بـد نـظـر کـتـه کـړیبـاچـا کـه د جـهـان وی دا انــسـان پــه کـاڼــو ولـوبـیـلـتـون ســره چـې مــل وی د نــفـاق اور بـلـوی نـودی خـپـلـه کــه جـانـان وی دا جـانـان په کـاڼــو ولوچې مخامـخ دا سـتـا وی پشیشاه چې د بـل چـا ویهـمـدا مـــنــافــقـان خـــو د جــهــان پــه کـاڼـــو ولـوستا کړی کار چې اخلی او
