د ډيــــوې رڼــــا تــــه ( شـعري ټولګه )
غزل : محمد نادر دانش
ستا خو انـــځــور زما په سترګو کې دى لکه يـــو نور ور زما په سترګو کې دى یــو څــــه ستـا حسن پسخــــــونـې کوي يـــو څه قصور زما په سترګـــو کـې دى
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
لــه مــــــاښـامــه تــر سهـاره خـــلک تــــښتـــي هـــــم لــه کلــــي هم لــه ښاره خلک تـــــښتـــي خـدايـــــه! بيـا مې څـه افـــــت پــه وطن راغـى بيــــا لـــــه کوم يــوه ښـامــاره خلک تـــــښتـــي چا تـرې ټــــولې څانګې پرې کړې
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
له جنګه ستړي يو پــه جنګ کې ګوزاره نـه کــــېږي ملګرو نور د تــورو شرنګ کې ګوزاره نــه کېـــږي زمـوږ د هر يـو جنـــــګ انجام دى د بل نوى اغــاز بس دى د سرو وينو پـه رنګ کې ګ
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
ستا خو انځور زمـــا پــــه سترګو کې دى لکه يو نــــور زمــا په ستــــرګو کـې دى یــــو څه ستا حسن پــــسخــــونې
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
مــا ستـا د يــادونــو د کـــــاروان لاره نيـــــــولې ده اوښکو مې له ستــرګو د ګرېـــوان لاره نيـــــولې ده څنــــګه بــــه اټک ته د زخمي زړګي حـــال نه وايـم چا مې پ
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
ښځه څوک ده؟ ښځه چې مور وي، نـو ښکــاره ده چې جنـــــت ده ښځــه ښځــه چـې لـور شي، نو وريــــږي دې رحمت ده ښځـــه
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
د خپل وجـود قـدو قامـت سره روان نــه شومــــه زه د حــــــالاتو نــزاکت سره روان نه شـومـــــه
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
د شعـر ښاپــــــيــــرۍ
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
هغــه زما بــه چــې پــرې مــــــينــه راتـــله هـــــغــه انـــــسان لــه کـــلي کــډه وکــــړه اوس بــه پــه چا سترګې خوږې شي زمــــا لاړه جــانـــان لــه کـلــــي کـــــډۀ وکـــــړه
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
ګرانې چـــــې يو د بل ليــدو تــه له مرګي پـــاتې شـو ساه به ساتو، ساه خو به اخــلو چې ژوندي پاتې شـو که رښتيـا مـــــينــه لــېـــونتــوب وي، مـــــينان لېوني زړه خو مې غـواړي چې همداسې لېـــوني پاتې شو
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
کلـه مــــې زړه کلــه باڼــه کلــه لېــمـــــه شي ښکلي کله دا وايم لـه يـوې مـــــخې دې مــړه شي ښکــــلي کله خـواږه لکـه شربت شي مينـه ميــــنـه شي ټــول کلـه سړى حـلالـوي چــاړه چـاړه شـــــــي ښکلــي
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
زمانــــې ستړې نــه شوې، ستړی دې کــړم په ويــــر اخـــته پــه غــم لــړلی، دې کـــړم وختــــــه! مـــا چــاتـــه غـاړه کېـــــــنښوده خــــو تـاتــه پــاتې راغـــلم غلــــی دې کړم نــور مــې ازميښت د حوصلې مـــه اخلــه مانـ
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
اوبـو يمــــه اخيستی، خــو څـــوک لاس نــه راکــــــوي نـاځوانــه ده دونيــا، د ژونـد احـــــــساس نــه راکـــوي ستا ميـــــنه تــاوه وي رانــه هـر ځـــــل د غــم څـــادر جــــــــانــانـــه! د خوښـــــۍ راتـــه لبــاس نــه راکوي عجيبــه ده، په عشق کې شوم له عقل و
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
د زړه خبـــرې
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
څلـــــــوریــــــزه ګولۍ ګولۍ ستــرګې دې زړه وژنــي د زړه قاتــــله! چې انسان وژنــــې نـو انسان به درتــه څوک ووايي؟
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
تا بــه لـه هـــر تـــوپــانــي بـــاد ساتـــم جانــانــــه! ډېــر بــــه دې پـه داد ساتـم ګـرانـــې! زه ستـا هــره يـــوه خبــــره زړه کې پـه نوم بانــدې د يــــــاد ساتـم مـــــاتــه هـــمــداسې راکــوه دردونـــه د زړګي کـور بـــــه پــرې ابــاد ساتــم درد به لر م خو څوک مې آه نــه ا
د ډیـــــوې رڼــــا تـــــه (( شعري ټولګه ))
ستا تصـور مې ځـوروي تــه مې له خـــياله نــه ځـې زما د ژوند د لېــــونۍ نغــمـــــې لــه تـالــه نــه ځـې ماضـــي خـوږه وه، ژونــده تا تـــــرې منډه واخيستله حال چې په غم لړلې شپې دي؛ نو له حـــــاله نـه ځې تـا خو به ويل چې مونږ يو دواړه لکــه نـوک او ور
