شعرونه
غزل دروېش
هریوا پښتوادبي نیټ]] دروېش درانی څالاک دښمن یې ننداره له لري لري کوي دوی په خپل منځ کي يوپربل بل باندي لښکري کوي مه وایه داچي له الوته سره سم به کارسي داځل مېږیان نه دي دمار بچي وزري کوي مولا دي خیر کړي چي لښکرمو روانيږي جنګ ته ترتوره مخکي هرسپاهي طلب دزغري کوي داسپېره کاڼي چي نه خوله لري نه ژب
احمدشابابا
هریوا پښتوادبي نیټ احمدشاه بابا ستا دعشق له وينو ډک سوه ځيګرونه ستاپه لاره کي بایلي زلمي سرونه که هرڅومي ددنیا ملکو نه ډېرسي زمابه هېرنسي داستاښکلي باغونه دډهلي تخت هېرومه جي رایادسي زمادښکلي پښتون خوا دغروسرونه
تعت شريف محمدي
[هریوا پښتوادبي نيټ] نعت شریف څومره ښکلی قدردان یې محمده دجهان پر خلګو ګران یې محمده هر طبيب داسي علاج کولای نه سي ته زما دزړه درمان یې محمده درودسلام محمدي در باندي وایم همېشه په هر زمان یې محمده [دسپيني ادې کلتوري ادبي ټولنه]
غزل جهاني
[هریوا پښتوادبي نيټ] جهاني ستا خیالونه مي جانانه رایاديږي کله کله تېره غشي دیادونوراوریږي کله کله نه پرهاردهېرېدودی نه مي رنځ دجوړېدودی ترزړګي مي زخمي ويني را څڅیږي کله کله زمادعمر ترخزانه نصیب اوښکي تویولې ترمزاره به مي شمعي رارسیږي کله کله له مطرب سر
غزل ستوری
[هریوا پښتوادبي نيټ] عبدالله ستوری مومنه ستاڅخه ددنګي غاړي هار غواړي دروژې میاشت دعبادت ښکلی سنګارغواړي دایاتونو ګل ګلاب خدای پکښ وکرله اوبه دذکر ،ددرودونو ،استغفار غواړي دعزازيل سرکښي سترګي کړې په خاورو توري درحمت پې غله ده ذلیله سپی اغیار غوړي په یار
غزل فاني
[هریوا پښتوادبي نيټ] احمد فاني ناپاکه زړونه هيڅ احساس نه لري پیکه هنداره انعکاس نه لري زموږ دکلي ملک دومره دی لټ جنګ ته په دې نه ځي چي آس نه لري په هغه ملک کي څوک جګړه څه کوي په خزانو کي چي الماس نه لري دا نا پوهان هم کله کله ښه وي دق
غزل
[هریوا پښتوادبي نيټ] [احسان الله درمل] مرګ که کار دژوندتمام کړي نور به څه وکړي هسي به په مړو ځان بد نام کړي نوربه څه وکړي خاوري مي ساقي ته دپښتون خمار غرور مه سه مړه خونسکور به راته جام کړي نوربه څه وکړي خیر درقیبانوپه پخه مینه کي غواړمه
وماته ښکارې
ته که پټ یې له دنیا وماته ښکارې دهرهراغزي ترشاوماته ښکارې دید دسترګومي ستامیني څومره تېز کړ ددېوال پرهغه خواوماته ښکارې تل دي وينم چي دبل پرڅنګ روانیې مګرته بیاهم زماوماته ښکارې په ډګردشاعرۍ کي چي وي منډه ته دروېشه تل ترشاوماته ښکارې
غزل= میرویس ملګری
زخمي ټټرته به له کومي ستن اوتارپیداکړو په دې حالاتوکي به څنګه ورکه لارپیداکړو قوي دوښمن زموږپرکورباندي یرغل راوړی په پور به بیاله کومي خوانه ورته دارپیداکړو چي هره ورځ زموږپه هیلو باندي زهرشن
دا کابل ته - محمدالدین همدرد
څلوریځه شـــــــــــونډو اننګوله كاره وويــــستم يـــــــــــار په نيموشپوله كاره وويـستممـــــــــــــا ويل يوه شيبه به مينه كړيزه يـــــــــــــې په شيبوله كاره وويستم داکابل ته داكابل ته ولې خداي په قهرشـــــــــــوينه پوهـــــــــيږم كوم جادواثرپري شويڅــــــــــــــــوك يې نه كوي پروادرغولودانصاف څلې يې خــــــــاورلاندي شويدمـــــــــــيرويس بچي غموپه سراخيستيداحمد مـــــــــيډال پردوته وركړل شويپولادي تور
د محمدالدين همدرد مينه او ښايسته غزل
ډير ګرانه وروره عبدالنافع ثنا جانه ډير خوشحاله شوم چې ستا په زړه پوره ويب بلاګ مي وليده . ما مخته تر دې نه وه ليدلى لومړى پلا مې وليده ډير خوشحاله شوم او دزړه له كومي درته مباركې وايم او هم درته دلابريا وو غوښتنه دڅښتن تعالىٰ څخه دژوند په ټولو چاروكې كوم .دادي يو : غزل به هم درته واستوم :لمړي هم يوه څلوريزه :سمــــــــــــــه ليوني ده خـــــــيرده ښـــــــه به شيښــــــــــــــــكلي ترسپوژمۍ ده خيره ښــــه به شيخــــــــــــيرده چې په دود او دسـ
غزل:عبدالنافع ثنا
تــــــور تــــوپانـــــونـــــه پارولـــــي دي نــــــظـــر د لېمـوبېـــــــړۍ د صبر مې كـــــړه غرقـــــــه سمــــــندر د لېمو بيا مې په زړه كې مستوم څــــــو ستمګر يادونـــــــــــهبيا مې له اوښكـــــــو ډك راوړى دى ساغـــــر د لېمو زلمـ
غـزل/عبدالنافع ثنا
مـــــه وايه دا چي تر ساحــــلــه پــــــوري ورســـــېدې لــــــه خاموشۍ نـــــه پس رقيبـــــه توپانــــــونـــــه لرم سپك به ئې نه كړي ستا له ياده د هـــوس بادونـــــه جانانه غم دي په زړګي كــــي غرون
غزل = عبدالنافع ثنا
لېمې مي ډكي پيمانې دي پـــــــه شوګير د سپوږمۍ رڼــې چينې دي پكښي وګـــــوره تصوير د سپوږمۍ ډيــــري د ستورو خـزانې ئې پــــــه ولــــجه كـــــي وړي زما د اوښكوك
غزل = عبدالنافع ثنا
تــــږو زخمونــــو تــــــــه شېبه شېبه وېشم دردونه د ارمانونــــــو پـــــــه جامونو كـــي راوړم دردونه زه ئې پـــــــه امن د هوس لـــــه بدو سترګو غواړم زه دي خيالونــــو تــــــه جانانــــــــه دودوم دردون
د اغزو څوکې =شاعر: انجينر متين
وينې د زړگي وې توى لـــــه څـوکــــو د بـــڼو شولې اوښکې هم ياغي لـــــــه سلطنـــــته د لېـــــمو شولې وار پــــــه وار رژېـــــــږي د بلـبل د مين زړه ارمــــــان پاڼې وې د
دمظلوم جان تازه غزل
دفارســـــي خبــــري پرېــــږده دپښــــتوخـــبري واوره پښـــــتوژبـــــه ددرنـــــوده ددرنـــــــــوخبـــــــري واوره
افغانه پوه نه شولې
چا ګودرونه وسول چاديدنونه وسول چا مو باغچې تالاکړې چا موګلون وسول افغانه پوه نه شولې دچاسرونه وسول چادريابونه وسول چا مو لوړغرونه وسول
ته مې تماشه کوه
پرېږده چې ستي شم لولپه شمه ایره شمه ته مې تماشه کوه اور شمه سکروټه شم لوګی شمه لمبه شمه ته مې تماشه کوه پرېږده چې د خپل وجود ټوټی په خپله ووینم
غزل = طالب منګل
دمطُرب لـــــــــــــه ګوتـــــو سرې اوښکې راڅاڅي لــــــــــه نغمې يې څــــه رڼې اوښکـــــــــې راڅاڅي سپوږمۍ زما پــــــــــه حال ژړا کړي نيمه شـپه ده دکوټې لـــــــــــه دريڅـــې اوښکــــــــــــې را څاڅي
غـــزل = عادل اڅکزی
دبېلتانــــه کــږلېچه شپـــــه کي بل څـــــه نـــــه لټوي شاعر نــــظر راتــــه د سولـــــي سپين مرغـــــه لټوي يو مين کس دی ازمويــــنه دخپــل عشق ورکــــوي هـــــر يو ځواب دتانــــدي ميني پــــه خــوالـــه لټوي
غزل = امان الله نصرت
تورې تيارې دي د وختونــــو ډېوې بلې نه شوې زمونږ د چم پر ديـــوانونـــو ډېوې بلې نـــــه شوې ښکاري چې ژوند مو وي له کلي څخه کډه کړي د چا پـــــه کور د اخترونـــو ډېوې بلې نـــــه شوې د وخت سيليو مو
د عنایت الله خاکیار-غزل اوڅلوريځه
څلوریزه عمل بـــه یــــې پرمخ بــــوزي احساس بــــه بــــری راوړي کیڼ لاس سرپـــه بغل کـي وړي ښی لاس به بری راوړي چــــي زیـــــږي لــــه افـــــراطه دامستي تـــــش ناکامي ده
څلــوريزه - ارواښاد ډاکتر کبير ستورى
څلــوريزه - ارواښاد ډاکتر کبير ستورى چې پښتو دوزخي بولي مخ يې تور دىپه پښتو باندې حرام د دوزخ اور دىچې دوزخي يې په ويلو جنتي شيد پښتو ژبې جنت کښې کلى کور دى
پښتانه د پښتونخوا درانه ښاغلي - د مغولو سېلاب يووړل لکه خلي ( سيف الرحمن سليم)
پښتانه د پښتونخوا درانه ښاغليد مغولو سېلاب يووړل لکه خليزمانه راپسې توره په لاس ګرځيلکه ما يې چې وي پلار نيکه وژليستا لاسونو ته به هسې خلک ګوريپرهرونه زما نه دي چا ليدلي عجيبه ده محبوبا غېږه کښې غواړېاو لاسونه دې خپل شاته دي تړلي ما په دار کړه چې منصور خلکو ته ياد شيمودې وشوې څوک په دار نه دي ختلي