شعرونه
د خيرخوا غزل
زموږ لـــــــــه لاســــــــه يې وارونه مرګنــــدي خــــــــوړليپه موږ پسې چې څوک راغلــي موږ ژوندي خــــــوړليڅوک چې د غصب مېلمستيا له دغې خاورې غواړينو د افغــــــــان د لاس ټکـــــــونه يـــــې تــــــندي خوړليزموږ په چـــــــم ګاونډ کې خلکو بل شان سپي ساتليسم لېـــــــوني دي زموږ يې ْډېر د ســـر سړي خـــــوړليله ډېره هـــــجره پس د خپــــــل کلــــــي ديــــــدن ته لاړمخو ومـــــې نه پــــــېژنده ټول کلـــــي لوګـــــي خــــوړلينښـــــه کــــــه نه ده قيــــام
زخمي احساس
ته په ديدن د اشنا موړ نه شولېد شاعر زړه يې ځكه زوړ نه شولې چې ځان ځاني دې په كور ننوتهپښتونه بيا ته چېرې كروړ نه شولې زما د زړه په دې سړو اسوېلود باړې تود باده ته سوړ نه شولې (مالك) كه هر څو په تا توى كړې اوښكېزخمي احساسه! خو ته جوړ نه شولې
پټه
هاغه ورځ له ځان سره په زړه كى پسيده پټهخداى خبر چې بيا لېونۍ چېرته رانه تله پټهزړه دې راته مات كړ، ځواني مرګه دادې څه اوويكوم ګودر كې وايه هغه پېغله ژړېده پټه خداى شته چې مې زړه له دې نغمې سره په كډه شودا دكوم تنكي په خوله شپېلۍ نن غږېده پټهځه چې سيل لپاره اشنا لاړ د مېملې باغ ته شوڅري مې په زړه كې دمېملې د باغ رمه پټهنشته هاغه شور يې نن خپلوانه چې داڅه چل دىاوس دكونړ سيند ګوره هيڅ نه وهي چپه پټه
مستانه هلک
زه ددنګو غرو ها مستانه هلکستا دجبين خال پسې روان شومهډېرو کلي والو نجونو وويللاړمه ښارى شومه او وران شومهتاته چې نزدې شوم انګېرله مېخاوره نه يم هسک شومه اسمان شومهزړه مې د چر چڼې نه هم ووړ ،و،خومينې سره خداىګو پالوان شومه بې له سندرماره به زه څه کېدم زه چې د شپېلۍ سره لوى شوى ومزړه مې دشيشې غوندې و سپين ځکهزه سپينې ګلۍ سره لوى شوى ومغره کې به مو ځغاسته په يو ځاى کړلهزه وړې کبلۍ سره لوى شوى وم منډه کې به ولې لومړى نه ومهزه دغرو سي
ولې دې نيمه لار کې پرېښودمه
زه دې دستړي ژوند داوښکوهار کې پرېښودمه ولې دې نيمه لارکې پرېښودمه؟ تکې تنهادې دالفت په کار کې پرېښودمه ولې دې نيمه لار کې پرېښودمه؟ اوس راته وايې چې نازونه اواداڅه کوې ژاړه بس ژاړه په ژړاوسه خنداڅه کوې ته چې رقيب سره اوږه په اوږه ګرځې اشنا زه به نونه وايم چې ګرانه ياره دا څه کوې زماپه زړه کې دې دغم ونې اوبه کړې لاړې تامې نيمګړې ارزوګانې پوره نکړې لاړې څنګه دې يوځل له شف شف خبره ووستله &nbsp
جينكۍ
دا څه وايي چې نشته مازيګر كې جينكۍضرور وي دهغې كلي ګودركې جينكۍډېر خوند كوي چې سره لاسونه ووځي چكر تهخوښېږي ډلې ډلې مې اختر كې جينكۍخندېږي اوخوشحاله وي چې كله ځي واده تهراواخلي سره اوشنه ټيكري په سر كړي جينكۍډېر زيات پرې خپه كېږمه، زورېږمه ملګروواښه، لرګي په سر راوړي خيبر كې جينكۍحيران شي چې يې وګوري والله دي دومره ډېرېداڅه كوي چې ګرځي په خيبر كې جينكۍقسم دى چې خپلوانه په داپورې غره كې تلراځي څنډي ګورګورې خوري سحر كې جينكۍ
موږك شېر
د لوى ښار څخه دباندي يو دره وهجوړه كړې يوه شيخ پكښي دېره وه ته پروت و په خواستونوپر سجدو به خداى ټولي شپې يې تېرولې په نفلونوكه څو د ښار پر خلكو باندي ګران ودى له خلكو راګوښه په غم د ځان ودوولس مياشتي به يې تل روژې نيولېيوه ورځ يې چا ډوډۍ نه وه ليدلېيا په ذكر يا په فكر به مشغول وپير پر هر چا باندي ګران ورته مقبول ونه يې وړلې شكرانې نه خيراتونهنه يې چا ته ورليكله تعويذونهد دعا دپاره خلك چي ورتللهپير به يو ګړى حضور ته وربللهنور نه شيخ د
غزل
پـــــــه زړه کــــــــې مــــــې لمبـــې وې په لمبو کې بهارونهموســــــــکو شــــــونډو دې لا پـــــکې پیداکړه قیامتونهزخـــــمــــونــــــو نــــــه دخــــــوُږ زړه ورتــــه غیږې جوړومهپـــــه ډیــــره مـــــوده پـــــــس مې میلمانه دي ستا یادونهزما دا ملنګي دژونــــدون لویـــــه ســـــــرمــــــــایـــــــه دهسپـــــرلی سپــــــرلی بانــــــې دجــــــانان ګل ګل قسمونهحیران یم ځان مې څه شو چې مې ځای په ځان کې نه کړهغــــــضـــــب غــــضـــــب کاتـــــه دیار غزل غ
دوه ماران
هوښيارانو دي راوړي دا نكلونهپرې اوښتي دي وختونه او قرنونهاوسېدله دوه ماران يوه ځنګله كيخداى وركړي عجايب وه صورتونهد يوه يې سل لكۍ وې يو يې سر ود ها بل يوه لكۍ وه سل سرونهد يو سري مار خوراك يوه مړۍ وهله ښكارونو به يې اخيستل خوندونهيو يې خوب يو يې خوراك يو يې آرام وپه نصيب يې وې ښادۍ او نعمتونهسړې شپې يې تېرولې په خپل غار كيتر غوړ لمر لاندي يې تل كول مزلونهځناور يې له لكيو بېرېدلهله هيبته به يې تښتېدل پوځونهد سل سر اژدها په كور كي غم و
دیدن او یوه هیله
زه اوس کله ستا د مینېستا د مینې د چوپړ یملاس او پښه مې نشته ګلېدا په څه عذاب ککړ یمزه په نورو خلکو بوج یماوس دې کله ګرانې وړ یم څه کیسه درته کومهد ژوندون کیسه اوس مړ یملاس مې ایښي په نامه ديپه یوه پښه ولاړ خړ یماوس له مینې یم لوېدلیدرته پړ یم درته پړ یم محبت و او ځواني وهپټ دیدن و او حیا وهستا په نظر یو کتو کېزنده ګي او بقا وهیه د سره سالو خاوندېمینه زیست وه مشغولا وه تا وېل مرګ د یار لپارهما وېل ژوند د یا
د ارګون د زړه لړځوونکې پېښې په تاثير
د ارګون د زړه لړځوونکې پېښې خبر مې پر فيسبوک لوستلو، په هلمند او وزيرستان وينې وينې زړه مې ورته لا وينې وينې شو، په همدې کې مې يو خبريال ملګري د خپلې اختريزې خپرونې لپاره د اختريز شعر غوښتنه وکړه.. ما به نور څه ليکل؟ . . د اختر شعر دې راکړه بختور شعر دې راکړه چې د ژوند خبره وکړي جادوګر شعر دې راکړه په راډيو کې مې پروګرام دی هله ژر شعر دې راکړه چې بنګړي پکې په شرنګ وي چې شيندلی
دلته تل په سوله جنګ دی
دلته تل په سوله جنګ دیله اولې ورځې غږ د سولې اوروله اولې ورځې جنګ دلته روان دیدلته ټول جګړه مار وايي“ زه د سولې طرفدار یم”“آزادي مې لوی ارمان دیدا وطن زما ایمان دی”خو مونږ ګورو مونږه وینووطن لوټ شو وطن وران دیآزادي په خوب کې وینو
نوی غزل
غزل مین د یار په وعده خوب وړی دی لکه د شېخ په سجده خوب وړی دی دا شوګیرو وهلی ستړی، ستړی د چا د زلفو په شپه خوب وړی دی دښمن یې سمه کړه چاړه پر مرۍ
غزل - الهام
غزل ماښام نیږدې شو او لمر غورځیږي زما اوږې نه، دې سر غورځیږي که لر غورځیږي که بر غورځیږي بم مو د زړونو په سر غورځیږي چې په تا راشي پیریان د مینې په ما یې دلته اثر غورځیږي ریباره ستا خو له سترګو ځار شم د یار په مخ دې نظر غورځیږي ته پام کوه پرې چې ژوبل نشي زړه مې ستا پښو کې اکثر غورځیږي د غم شراب دې بلا اصیل دي نور مې له ګوتو ساغر غورځیږي
کلیوال \\نوی نظم \\ الهام
کلیوال زه مې په خپل کلي کې ښه بلد وم خو ستا په ښار کې ګرځېدلی نه وم په سره انګار کې ګرځېدلی نه وم خپله مې ځان له خپلې ګوتې ونیو او ستا د
نوی غزل ///// الهام
غزل زه او ته یو د ځوانۍ د سیند په غاړه خیر که ګرځو د مستۍ د سیند په غاړه په مکېز تګ دې له څه سره تشبه کړم
غزل \ الهام
غزل هم قاتلان هم مقتولان زما د کلي خلک د ځان په ظلم مظلومان زما د کلي خلک خپله ګوزار کوي په ځان زما د کلي خلک دا لېوني دي په قران
پیسې
پیسې هر سړی د پیسو وږی هر سړی د دولت وږی په پیسو کې عزت ګوري هر انسان د عزت وږی د مالدار چې احترام شي دا مالدار محترم نه دی ټول یاران یې د پیسو دي دوی ته یار محترم نه دی د پیسو په لکۍ سوره انسانیت درته پکار دی سړیتوب درته پکار دی محبت درته پکار دی دغه مال او دا دولت خو وسیله ده مقصد
لېونی - نظم
لېونی نظم لېوني څادر اغوستی له خپل ځان سره لګیا دی له دې ځمکې نا خبره
فیس بک - نظم
فیس بک په زړګي کې مې اوسېږې په فیس بک هم راسره یې فاصلې یې کمې کړي د غمونو او دردونو قافلې یې تمې کړي خط لېږل که نیم دیدن وي نو چیټنګ له دې ورتېر دی هره ورځ راته دا وایې: هر سهار دې پاڼه ګورم په تصویر دې
غزل \ الهام
غزل ماڅرنګه راټول په څه هنر کړلو زړګی تا وخندل اوبېرته دې اوتر کړلو زړګیهم ستا مینې خولعل کړلو ګوهر کړلوزړګی چې ما داسې په خپله رضا درکړلو زړګیپخپله مې دعشق دلیونتوب په ورانوسرکړپخپله مې له ځان سره په شرکړلوزړګی دغم بلا، بلا پيټي مې ټول کړل ورپه شا په ځان باندې مې دروندلکه دغرکړلو زړګیسبا به چېرته داسې دبل
سېټ \ يو طنزيه شعر
سېټ نن سبا که چېرته وګورئ يو سېټد بورۍ په شانې ښکاري، اوسکے پېټاندېښنو وي د دنيا لېونى کړى زريعه يې د سکون وي انټرنيټ د دولت حساب په خوله کولى نشيد حساب ځان سره ساتي کارکولېټقيمتي وخت يې په لهو لعب تېر شي داسې نه وايي چې وټ اى ام ازيټ له څلوېښتو کالو تېر شي ستړى نشيد ماشوم په شان کړي تمه د چکلېټدا بدبخته په يو ټکي خبر نه وي مدعا به دى کوي د ايډوک
غزل \ الهام
غزلبلا بلا، تمه پيدا شوه چې مسکۍ غوندې شوېځکه زما، تمه پيدا شوه چې مسکۍ غوندې شوېد مړ، مړژواندي ژوند، د هيلو ګلان و غوړېدلژوند ته مې بيا، تمه پيدا شوه چې مسکۍ غوندې شوېمورې هغه دنيا زما شوه چې دعا دې وکړهددې دنيا، تمه پيدا شوه چې مسکۍ غوندې شوېبلا دولت به راسره و خو نهيلى ومههسې وړيا، تمه پيدا شوه چې مسکۍ غوندې شوېهرڅه دې مړاوي وي خو اوس مې د زړګي
تازه شوی غزل \ الهام
غزل نصرت الهام زما سر چې زنګانه ته غاړه ورکړه زما اوښکو ګرېوانه ته غاړه ورکړه
