شعرونه
ستړى ژوند
د ستړي ژوند کيسه به چا ته وکړمڅوک په د
ګران وطن
دا مو د خاپوړو کلی کور دیدا مو د نیکو د تورې زور دیورک به شي غلیم چې مخ یې توردیسر به ترې قربان کړم د بدن سرهمینه موږ لرو د خپل وطن سره لوړ چې په هوا کې یې بازان ګرځيهلته په ځنګلو کې یې زمریان ګرځيجوړ په سردرو کې یې توتیان ګرځيمست یې بلبلان د باغ او بڼ سرهمینه موږ لروله خپل وطن سره دا وطن خوشحال غوندې بچیان لريدلته کې نازو انا لمسیان لريلوی احمد شاه ستر نوم په جهان لريساتو به يې شاړې له چمن سرهمینه موږ لرو له خپل وطن
غزل(بېکسيار)
نه ورځم په مخ د لېونتوب کيسه اوږده دهژوند يو هسې خوب دى او د خوب کيسه اوږده ده پيڅکه د څادر خيشته تمام عمر مې يادهتالندې، باران، اوښکې څڅوب کيسه اوږده ده غچ مې له غليم څخه د ژوند د نن سندرهعشق کې مې د ماتې او د سوب کيسه اوږده ده يار ته يادوم هسې چې زړه باندې يې ويشتىوخت لنډ دى د زخم د پړسوب کيسه اوږده ده نور مې پوښته مه اشنا چې شپه راڅخه لاړهنن درته د کوټې کړم د ژوب کيسه اوږده ده درېغه بېکسياره! بس چې وږيو ته ډوډۍ خونـوره د خــوا
چرگ او باز(جهاني)
يوه ملك كي هستوګن چېرته لوى خان وخان لا څه چي په تربرونو كي سلطان وپه سلګونو يې جوړ كړي وه باغونهبهېدل يې په شنو مځكو كي سيندونهډېر شوقي و د ښكارونو د بازانوپه بازانو كي پاچا و د سيالانوډلي ډلي يې درلودې د مرغانود كوترو د سيسيو د چرګانويوه ورځ د چرګ او باز سره جرګه سوهد جرګې خبر كرار كرار ترخه سوهكلنګي چرګ ته باز وويل مغرورهكبرجنه بې وفا يې لكه تورهله سهاره تر ماښامه په نس موړ يېپر بامونو باندي ګرځې په زړه سوړ يېكرۍ ورځ درته رسېږي نعمتونه
غزل(الهام)
ځار دې شم تصويره، مين شوى يم زه هم په چا پيره، مين شوى يم ستا په پېغلتوب کې مينه نشته دى زه په سپينه ږيره ، مين شوى يم نور به زه (ګردان) د تورو سترګو کړم ځغله ( صرف ميره ) مين شوى يم اوسه پورې اوښکې بې تاثيره وې چرته يې تاثيره ؟ ، مين شوى يم وخت به د مرګي وي خو لږ وار وکړه اوس ، اوس اى تقديره ، مين شوى يم پرې مې ږده چې سر په داو کې کېږدمه او کنه ! زنځيره ، مين شوى يم کابل شا شهيد : ٢٠٠٧- ٨
اتڼ(اجمل اند)
رود چې د سپين غره په ګريوانه کې اتڼ واچوهزرکو له مستۍ په تور راغه کې اتڼ واچوه سوز و د شپيلۍ څه د ښکاري د ټوپک غږ نه ووشپون و چې هو سيو ورته غره کې اتڼ واچوه ښکلي رانه وژني موږ يوازې ورته وير کووخود مو قاتلانو دکور وره کې اتڼ واچوه زه به ورته مستې غرنۍ ټپې شروع کړمهبيا که تنکو ژڼو په واده کې اتڼ واچوه توره کور کې وه خو کباړيانو را نه يوړلهغلو راته دننه په کاله کې اتڼ واچوه تږی شوم خومارشوم ګرانې څه شوي مازيګر شولوستا رندو يادونو
د خيرخوا تازه غزل
بې محبته زوروره غزل چرته وي؟خالي د عشق له تصوره غزل چرته وي؟ ملګري هاغه تغزل رانه پنجاب كې غواړيخو تانه لرې پېښوره غزل چرته وي؟ د وصل وخت کې چې د يار د ښکلا حد معلوم کړيهغه ټپه، هغه سندره غزل چرته وي؟ له كلي ووتې ښار مېشتې شولې ګرانې اوس به ا ستا وړه وړه خبره غزل چرته وي؟ خيرخوا د ستا په شان سطحي شعرونه ډېر لرو موږچې يې سکالو نه وي ژوره غزل چرته وي؟
ما ياران هېر کړي نه دي(عامر)
دا منم چې د حالا تو په منګولو کې راګېر يمدا منم چې په قطار د لېونيانو کې زه شمېر يمخبر نه يم په ارزښت کې نيم سېرى يم او که سېر يمقرباني که مينه غواړي دادى سر نه مې زه تېر يم د ژوندون په امتحان کې ما ياران هېر کړي نه ديد سکروټو په باران کې ما ياران هېر کړي نه دي ما د دوو سترګو لپاره بلا سترګې کړلې هېرېپه دا ووړ ګنا خو ګورې ديدنۍ شوې په ما تېرېچې پرانيستې غېږه راشي ها ياران وينمه چېرېانسانان را ځيني تښتي يم حيران ددوى له وېرې دستم په دې مي
غزل(الهام)
خولې نه مې نامه داشنالاړله شپه شوه ميلمنه اورڼا لاړله زړه ته مې دښکلي دوصال هيله راغلله په منډه اوبيالاړله بارشوه په اوښانودرقيب کډه کلي نه مولويه بلالاړله مخامخ راتله چې زه يې وليدم لاړه خوښي بېرته په شالاړله چيغو خبرنه کړه خبرهله شول اوښکه چې له سترګوزما لاړله څوکلونه دلته وه راغلې وه مانه چې يې زړه کړلوغلالاړله پوه شولې الهامه چې خبرڅه وه راغله په خنداپه ژړالاړله
مات منګی(اجمل اند)
خانده راخانده زنـــــــــــــدګي تيروهخير دی اشنا پر ځان سختي تيروه دلته اوس څوک د چا په وير کې ژاړيهر څه دې غلي په زړګــــــــــــــــــي تيروه چې دې نادودې ليــــــــــدې خانده ورتهعمر په شان د ليــــــــــــــــــــــــوني تيروه د درديدلي ژوند په دې پړاو کېراسره خير دی بي وسي تيروه بلبله ژاړه د ګل وچ ډنډر تهورته کيسه د ورک سپرلي تيروه کله راځه د نازولي ياده !را ته تش لاس خو په تندي تيروه اجمله ولاړ شه هغه وران ګودر ته
غزل(الهام)
يمه شبنم غوټۍ مې غېږ کې نيسي يوه پسته نجلۍ مې غېږ کې نيسي خدايږو په زور مې وړي له زانه سره ستا دښکلا سلۍ مې غېږ کې نيسي زه هم اهنګ يمه که نه نو ولې دځلمي شپون شپېلۍ مې غېږ کې نيسي زه به نو څنګه ځنې خوند وا نه خلم چې په ويش ويش اووۍ مې غېږ کې نيسي
شپول(اجمل اند)
څوک مې په غېږه کې راټول ونېوهکه مې له لمره چاپير شپول ونېوه خدايه له سترګو يې سرور ورېدهورته مې خود د زړه کنډول ونېوه دا خو د نور له غېږ خالي لاس راغلمچې تور ماښام ته مې کچکول ونيوه ستا د خندا څومره ياغي لښکر وود زړه وطن يې رانه ټول ونېوه خدايه ! باران کړه کنه ورژېدهتندې د غره داړخ غاټول ونېوه څه شول ، زموږ د اتڼ ژڼي څه شولچا غنيمت کې رانه ډول ونېوه
غزل (امرخيل)
ډېره راته ګرانه شوې چې پېغله شوې اوس ايله اسانه شوې چې پېغله شوې ځار دې د کافرو سترګو خوى نه شم سمه مسلمانه شوې چې پېغله شوې ياد کړه چې ويل دې ( ټوله ستا يمه )ولې پښېمانه شوې چې پېغله شوې ما به درته نه ويل ماشومتوب ښه دى ؟ څنګه پرېشانه شوې چې پېغله شوې مخکې چې وړه وې حياناکه وې لږه ، لږه ورانه شوې چې پېغله شوې
غزل (خيرخوا)
چې يې دتېرو زخمو شمار ونکړېپه زړه مې بيــــــا دبڼو وار ونکړې يو ځلې (هو) بل ځلــــې (نه) نه منمهسې نه دادښکـــــلو کار ونکړې رازدې دمينې ماته وايه ځـــــــکهپټه لمبه لکه چـــــــــــنار ونکـــړې اظهار دقهر کړه دشونـــډو په سرپه زړه پولۍ لکه انار ونکــــــــړې مادې له قصده کچکول نه ماتوهملنګه پام کوه ازار ونـــــــــــکړې خيرخوا رسوا به شوترې ګل غوړيږيڅاڅکي داوښکو پر دې لارونکړې
لــــــــــــو(اجمل اند)
لو کې د لوګرو په ملا ماته شوهلخته وه ملګرو په ملا ماته شوه ړنګه شوه ها دنګه ځواني ړنګه شوهچوپ شوه له سندرو په ملا ماته شوه ښايي شپون په زير کې نغمه ونېوهڅانګه د ګورګورو په ملا ماته شوه خدايه چې ترې شين ګړی ټوټې نه شيلويږي په ډبرو په ملا ماته شوه زوره ستا د تبر فولادي څوکهزمونږه د نښترو په ملا ماته شوه ستا د تومت توره که تيره وه خوزموږ د عشق د زغرو په ملا ماته شوه
غزل (فضليار )
فضل د خداى دى د ټوپک پر ځاى ګلاب غواړي اوسچـا چې بـه كلــي ورانـول هغـوى كـتاب غــواړي اوس وايـي زمـا مـــيـنـه بـه خــپل زړګـــي كـــې پـټـه سـاتېدا ســــاده ګلــه رانـه لـــپه كــې دريـاب غـواړي اوس چـې خــپل عـزت ، قــدر او پــت يـې پـه كـې ولـيـدلـوپـه اروپا كې ګوره پـېـغـلې نور حـجـاب غـواړي اوس اول يــې وېــل راځـه لــيـلام يــم پــه تــاوان يــم يــارهد هـرې خـولې د هـرې غـېـږ رانه حساب غـواړي اوس دده د لاســـه مــو د مـــړه نيـــكـه هـــ
بېلتون(نجيب عامر)
بيلتون يوه ورځ په لاره تلمهچې مرګى مخې ته راغىها د هاْغه ژوند په څېر وچې دا زه يې تېرومهبې له تا نه اى جانانه
برخې
ته هم ویده شه زیاتهاى دویده بخت سر ته ناست زړګیه!ویده وي مړي د ګوراو مړي نه شي ورکولای چاتهبرخې د ژوند هیڅکله
ماشوم جنت
کاشکې زه ماشوم وای او ته هم ګلې ماشومه وایناز دې را معلوم وای او غوسه مې در معلومه وایزه کله سخي وای کله شوم تر اندازې نه زياتته کله سخي وای کله سخته ډېره شومه وایا خوا مې کتلي وای او دېخوا مې کتلي وایکور کې مې له څټې نه په غلا غنم ايستلي وایمنډه مې اخيستې تر دکان مې تښتولي وایځان ته پتاسې تاته بنګړي مې را نيولي وایستا نري مړوند ته مې په ناز در اچولي وایدرې څلور دې مات وای پنځه شپږ دې شرنګولي وایلاس مې وای زخمي درته په چيغو دې ژړلي وایزه په ټوپو سر
لاس مې نېسه
سوی ډاګ ،ستړی مزل ، او وچې شونډېتږی ،تږی ومه. جام دې راته راکړدې بې کسه او بي وسه زمانه کې يو له ډاډه ډک سلام دې راته راکړ له ماټولې لارې ورکې وې ملنګه ! مخامخ راته ته ستوری د سبا شوی زما له پښو نه دم ختلی، نړېدمه لاس دې راکړ ته په شان د مسيحا شوې نه پوهېږم چې ته
د زړه زانګو
ستا خبرې دې خوږې غبرګې سندرېيا رنګينې د طاوس زرې وزرې خوار زړګی مې لکه مار اوده کې واخليچف کوې را باندې زر رنګه منترې دا مين زړه مې د څه په بدل اخلې ؟راته وايه ای د زړونو سوداګرې له زړه غوټو مې د شعر غمي جوړ کړه کينه زړه کې مې د شعر جادوګرې خدای دې ټينګ کړه دې يرغل ته ای زړګيه يار لري سترګو کې بې دريغه لښکرې د سيلاب غوندې مستي لرې په زړه کېنړوې مې د زړګي هسکې کمرې يوماشوم درد مې ويده د زړه زانګو کېچې راويښ شي را
د خيرخوا غزل
زموږ لـــــــــه لاســــــــه يې وارونه مرګنــــدي خــــــــوړليپه موږ پسې چې څوک راغلــي موږ ژوندي خــــــوړليڅوک چې د غصب مېلمستيا له دغې خاورې غواړينو د افغــــــــان د لاس ټکـــــــونه يـــــې تــــــندي خوړليزموږ په چـــــــم ګاونډ کې خلکو بل شان سپي ساتليسم لېـــــــوني دي زموږ يې ْډېر د ســـر سړي خـــــوړليله ډېره هـــــجره پس د خپــــــل کلــــــي ديــــــدن ته لاړمخو ومـــــې نه پــــــېژنده ټول کلـــــي لوګـــــي خــــوړلينښـــــه کــــــه نه ده قيــــام
زخمي احساس
ته په ديدن د اشنا موړ نه شولېد شاعر زړه يې ځكه زوړ نه شولې چې ځان ځاني دې په كور ننوتهپښتونه بيا ته چېرې كروړ نه شولې زما د زړه په دې سړو اسوېلود باړې تود باده ته سوړ نه شولې (مالك) كه هر څو په تا توى كړې اوښكېزخمي احساسه! خو ته جوړ نه شولې
پټه
هاغه ورځ له ځان سره په زړه كى پسيده پټهخداى خبر چې بيا لېونۍ چېرته رانه تله پټهزړه دې راته مات كړ، ځواني مرګه دادې څه اوويكوم ګودر كې وايه هغه پېغله ژړېده پټه خداى شته چې مې زړه له دې نغمې سره په كډه شودا دكوم تنكي په خوله شپېلۍ نن غږېده پټهځه چې سيل لپاره اشنا لاړ د مېملې باغ ته شوڅري مې په زړه كې دمېملې د باغ رمه پټهنشته هاغه شور يې نن خپلوانه چې داڅه چل دىاوس دكونړ سيند ګوره هيڅ نه وهي چپه پټه
مستانه هلک
زه ددنګو غرو ها مستانه هلکستا دجبين خال پسې روان شومهډېرو کلي والو نجونو وويللاړمه ښارى شومه او وران شومهتاته چې نزدې شوم انګېرله مېخاوره نه يم هسک شومه اسمان شومهزړه مې د چر چڼې نه هم ووړ ،و،خومينې سره خداىګو پالوان شومه بې له سندرماره به زه څه کېدم زه چې د شپېلۍ سره لوى شوى ومزړه مې دشيشې غوندې و سپين ځکهزه سپينې ګلۍ سره لوى شوى ومغره کې به مو ځغاسته په يو ځاى کړلهزه وړې کبلۍ سره لوى شوى وم منډه کې به ولې لومړى نه ومهزه دغرو سي
