د سيد لخوا خپرې شوې لیکنې
شناخته کارت
ماښام چې ځان مي جوړاوو و خوب ته په ځان مي چوف ايات کرسيانې کړلې د شومه دم په وخت په خوب کې راغله سپينې جامې په غاړه پسته مسته وه له ورېښمو څخه په سپين کميس يې يو څو ستوري هم وو م
انځور
ستا د خمارو تورو، تورو غټو، غټو سترګو ها زړه راښکونکی انځور که دي په کار وي بېرته زما د زړه د څنګ په جېب کې پروت دی
د لمر نيازي يوه غزل
زړه يې پړک چوي په تياره کې ، راولاړهد کېږدۍ په پېڅوله کې راولاړه پېغلتوب به يې ټپي شي سپينې تلېد پرهر په بلۍ زړه کې راولاړه هر نظر ته مې دېوال شې ، تو يه مه شېمورې اوښکه يې لېمه کې راولاړه شاعري چې له
د ګل آغا احمدي وردګ يوه نغده غزل
د خیال جنت ته راغلې لکه حوره هغه ورځزما د زړګي هیله شوه مسروره هغه ورځ نظر دې په زړو لستوڼو پریوت کبرجنېپه خپل ښایست کې غرقه شوې مغروره هغه ورځ چې زه دې له خپل خیاله مرور کله شړلیهنداره درته نه وایې باتوره هغه ورځ وعده خو داسې نه وي چې جفا یې بدرګه کړيسپير سری شم، یتیم شم او بې سوره هغه ورځ
غزل
راووتې له کوره لکه حوره هغه ورځ زما د زړګي هيله شوه رنځوره هغه ورځ چې زما دي پيوندي جامې په تن کې وليدلې ته څومره په خپل حسن شوې مغروره هغه ورځ چې زه دي وم هېر شوی او له خياله دي وم وتی ولاړه وې هندارې ته بې نوره هغه ورځ وعده دې د راتلو راسره وکړه خو را نغلې ولاړ لکه يتيم ومه مجبوره
د نقيب الله نصرت تازه غزل
دا مي تقدير دی اوکه بخت په ما ملنډي وهي زړګيه څه وکړمه وخت په ما ملنډي وهي زما يې د صبر امتحان تر پايه ورساووتر څو به دا د جبر تخت په ما ملنډي وهي مايې غوټۍ اوښکې په پاکو اننګو ليدلې کاڼی خو نه دی په زړه سخت په ما ملنډي وهي بې جنازې او بې لحده چې يم پروت په سحرا نصرته ! اوس د ک
ميسکال
له ډېره وخته مرور وو سره په يو اوبل باندې مو کار نه درلودپرون ناڅاپه مخامخ شوو سرهزما په لاس کې يې موبايل وليداول څپو دحيرت ډوبه کړلهبيا يې نمبرو غوښتوپه رېږدېدلو شونډووای زه بيا زنګ دروهمما چې نمبر ورکولزړه مي ټوپونه وهلکله چې نيمه شپه شوه د ټليفون شرنګی شوما چې اوکې کړ بټنهغه يو بل چا وو ميسکال راکړی
د ډېوړنډ کرښه
دادډېوړند په زور تپلې کرښه دا د پښتون تر زړه وتلې کرښه دا ورور له وروره بېلولای نشي دا پښتنه مینه ویشلاې نشي داد انګریز د نفاقونو لومه دا د پنجاب د پلانونو لومه چي یو وجود غوندي سړي بېلوي څوک په غلجي او دراني بېلوي زما په کور کي چي دا اور بلیږي زما یتمان چي کور په کور ژړیږي زما پر سر چي دا بمونه اوري زما جنازې چي لور په لور ي دورومي څوک مي په نوم د ترهګر یادوي څوک مي بې علمه ټول ټبر یادوي څوک مي ویاړونه ح
د درياخان حقمل يوه غـــزل
مينه اسانه ده خو سخته ده ساتنه د زړه نن سبا څوك كوي په ښه توګه پالنه د زړه مونږ كليوال يو ساده خلك په دې نه پوهېږو ته راته ووايه چې څنګه وي راوړنه د زړه لكه بغلان به شې په خپلو وينو رنګ دلبره په تا به وشي څه وخت وروسته يوه چاودنه د زړه بې له انګاره ورته ناست دي په هر كلي كې اوس دغه بې درده په چشمانو
پاکستان ته د خالد هادي ډالۍ
ته مي تاریخ ته مي فرهنګ ته مي ایمان غوڅوې ته مي په شوم هوډ لراو بر افغانستان غوڅوې بلايې واخلم ته وا څه د ژوندو لؤ خو نه دئ چي لور په لور زموږ د کلي انسانان غوڅوې پرون دي زما پلونه ، بندونه ،فابریکې ویشتلې نن په بمو مي د ښونځیو ماشومان غوڅوې چي دي د اصله د غیرت اوبه څښلي نه دي وایه په کومه توره دا دجنګ میدان غوڅوې زما مي پنځه زره کلن تاریخ د کاڼي کرښه ته ددو ورځو ماشوم ولي په ما ځان غوڅوې لږ خو را وړاندي شه غلمیه ! په ښکاره می
د عبدالحي مطمئين يوه غزل
لکه شبنم چې نرۍ پاڼې د ګلاب وخوړې .د ګوتو څوکې مي تارونو د رباب وخوړې .د بېلتانه قاصده کله د بخښلو يې تهپه سورکو شونډو دي موسکاوې د شباب وخوړې ته چې ساغر په کاڼو ولې در ندانو شېخه لکه چې ستا ګناوې هم دچا ثواب وخوړې زمونږ دوينې مينې داړو يوه کيسه وه پکې چاز مونږ څو زرينې کرښې د کتاب وخوړې داباسين غاړې سپېرې شوې سرحدي پښتونه ستا دشنو ونو پاڼې کوم خانه خراب وخوړې دښاپېرو بنګړي تورخم کې په کوتکو مات شول ډېرې تنکۍ ځوانۍ جېلونو دپنجاب وخوړې
دواده کلی کربلا سوه
دغه ټول کال هوسېدو چې د زلمي واده دید شل کلن ښکلي غښتلي ګلالي واده دیدده دښې ځوانۍ صفت په مجلسو کې کېدهشمار يي دکلي په باتورو شازلمو کې کېدهپلاريې افت ځان ته باله مايې بلا اخيستهپه جار قربان به خويندو نوم د خپل لالا اخيستهانا بې هره ورځ ومخته سپېلني دودولنيکه يې هره ورځ دمونه د مظر پر چوکلداولس خلکو چې به وليد ښاپېری يې بالهله ارمونو را وتلی ګلالی يې باله*******موږ نازېدو چې زموږ کاله ته ګلبشره راځيد خپل اولس د ښايستو پېغلو افسره را
غــــــــــــزل
لكه په سر با ندې چې ولونه د پټكي تا وېږي دا سي مي زړه څخه غمونه د لالي تا وېږي د پښتنو پېغلو په شا ن چې په زيا رت طوا ف كړي څو تا ندې هيلي مي په شپه كې په زړګي تا ويږي چې توري زلفي دي په سرو اننګو تا ورا تاو شي وا يم ښا مار دى چې په بېړه تر غمي تا وېږي څو پېغلي هيلي مي د خيا ل په كعبه دا سي څرخي لكه له ټپ څخه چې څړيكې د ټپي تا وېږي شي به د او ښكو له بارا ن سره برېښنا ژوندون مي د وربل ورېځ چې په اسما ن دي دتندي تا وېږي دا سي مي رنګ بد لوي ژوند په دې ړندو خل
دماشوم خوب
يو څه ستړياوي يوڅه شپه وي کوچنۍ نه په ګرمۍ نه په غوماسو خبر نه په کلا کې د خپل سپي په غفا خاص لکه مړی يم بې غمه ويده د سحار خواوي چې زه يو داسي خوب ووينم چې يو سړی وي يو بار خر ورسره د پوري کلي له باغو راووزي راځي ! سيده راسي زموږ کلي ته دجومات شاته چې خر وتړي نو ماته راياد شي دکشمشو او خورما منجاری چې ترجنګ وړاندي به يې&n
يه داسمان دبري څنډې ستوريه
يه داسمان دبري څنډې ستوريه يه د ښايست او دښکلا ملکې يه دمينو دجانان هيندارې ! يه دلار ورکو دمنزل رهنما تا خو به هر وخت داسمان لمن کې خپلې ليلا ته ستر ګکونه وهل تا به له تورو زلفو لاندې ورته په سپين تندي باندې خالونه وهل مين به هم دشومه دم په وخت کې ستا په طرف سترګې در واړولې ستا په تندي کې به يې وليد جانان چې يې په دښته کډي واړولې په ورکو لارو سرګردانه کاروان ته به هم تا د منزل
د يو شهيد ارمان دقبر تر څنګ
زه دقسمت په وېرونکې شپه کې دزړه د پراخې هديرې په غېږ کې د يو شهيد ارمان دقبر تر څنګ ديوې غمجنې خاطرې په خوا کې په يوه سره څيره دزړه دوينو دځوانيمرګې هيلي زنه تړم په پتارۍ کې دنيمګړې مينې ورکووم غسل دلېمو په زم زم بيا يې رانغاړم په يو سور کفن کې جوړ له ورېښمو دپردېسو هيلو
