لكه په سر با ندې چې ولونه د پټكي تا وېږي
دا سي مي زړه څخه غمونه د لالي تا وېږي
د پښتنو پېغلو په شا ن چې په زيا رت طوا ف كړي
څو تا ندې هيلي مي په شپه كې په زړګي تا ويږي
چې توري زلفي دي په سرو اننګو تا ورا تاو شي
وا يم ښا مار دى چې په بېړه تر غمي تا وېږي
څو پېغلي هيلي مي د خيا ل په كعبه دا سي څرخي
لكه له ټپ څخه چې څړيكې د ټپي تا وېږي
شي به د او ښكو له بارا ن سره برېښنا ژوندون مي
د وربل ورېځ چې په اسما ن دي دتندي تا وېږي
دا سي مي رنګ بد لوي ژوند په دې ړندو خلكو كښې
لكه له تير څخه د خوني چې لوګي تا وېږي
چې شنې كوتري به ترې هر وخت په اتڼ تا وېدې
نن له هغه كلي چا پېره تو غندي تا وېږي
د هغې پېغلي چې نسيم يې پر مخ داغ جوړاوو
اوس د پر ديو كوڅو ګرد يې په پېكي تا وېږي
سقيم ارما ن مي جنكو هيلو كښې دا سي ښكا ري
لكه په ډله كې د حورو جنتي تا وېږي