د kohar kohar لخوا خپرې شوې لیکنې
پرون او نن !
پرون دې په قلم،كتاب،راديو ګوتـې وهـلې
غزل !
ورځ می شپه سوه چی په لوری زما راغلهدیار غم وو لکه توره بلا راغلهپه کوم لوری به ترې ځان ژغورم دتللودقسمت لوبه له مخ او له شا راغلهورته کوز به دحسینو وي سرونهکه دبخت ستاره مخ ته دچا راغلهدا چی اوري می پر مخ باران داوښکوزما دفکر په اسمان کی خو بیا راغلهشېخه هیر به دي اذکار شي که دې مختهپښتنه دجنت حوره پر خوا راغلهڅه ازارمی دئ اخیستئ نه پوهیږمچی لړۍ زما پر عمر سیاه راغلهعمری او بخت خو دومره
د ادب ساپوهنه !
پښتانه واړه سره یو دی &nb
جنازې !
حـــــیــا بـــــربــــــنـــډې لــــــــوپـــــټــــې ښـــــــــکـارېاوس ئـــې د کــور ډیــوي هــم مــړې ښــکارېســــر تــــــوره مــــــور خــــاورې پـــــه ســـر ګرځېد ظـــــلـــم زور زیـــــاتــــــي لـــمـــــبـــې ښـــــــکـارېدا ګــــنــهـــګـار چــــــې دوې وژلـــــــی نــــــــشــــید بــــــــــې ګـــــــنــــاوو هـــــــــدیــــــــــــرې ښـــــــکـارېچـــې ئـــې وجـــــــود بــــانـــدې تــــیـــری وشــــووړی مـــــاشـــومــــــې بــ
زموږ ملي ستونزي او دحل لاره !
د جنوبي پښتونخوا د غوڅكۍ ( زيارت ) د شاعرانو او ليكوالو د ادبي بهير " بښتو ادبي كاروان " تر څارنه لاندي د روانې مياشتي ( اګست ) پر درويشتمه او څلرويشتمه نېټه په غوڅكۍ ( زيارت ) كې دوه ورځنۍ څېړنغونډه كيږي . له تاسو څخه په ډېره مينه او خپلوي په دې ادبي غونډه كې د ګډون هيله كيږي . د دې غونډي مهال وېش به په لاندي ډول ترسره كيږي ..........................................................................................................................
انځوريزي كاكړۍ !
غاړي د پښتو د فوكلوري شاعرۍ هغه په زړه پوري صنف دى چې له مدو مدو راهسي يې د سهېلي پښتونخوا په غرونو او رغونو كې ازانګې راپورته كيږي . د پښتو شاعرۍ په اولسي څانګه كې كاكړۍ غاړي له ټپو وروسته دويم صنف دى چې په يوه ډېره پراخه سيمه كې دوام او شهرت لري . ( دا كښته يو څوانځوريزي كاكړۍ د كوهار د مينه والو دپاره) ..............................................................................
دبوري د ادب ستوري !
دجنوبي پښتونخوا د بوري د سيمي د شاعرانو او ليكوالو د ادبي او فرهنګي ټولني " پښتو ادبي ملګري " د يوشمېر غړيو عكسونه كښته وركړل شوي دي . _________________________________________________________________ .............................................................................................................................................................................
په تا څه سوي دي ؟
ورځ يې يوه تر بله سخته په تا څه سوي دي يه د جانان د كلي بخته په تا څه سوي دي ته خو اصيله درايي وې موذي څوك درلى راوكښې چاله ه
جنت پر مځكه باندې !
دپوهنځي د يوې مطالعاتي دورې يو څو له خاطرو ډك عكسونه چې له پوره درې كلونو وروسته مي تر لاسه كړو.دا د دوه زره پنځم كال د مئ د مياشتي خبره ده چې زه له خپلو څو نژدې ملګرو او د هم صنفيانو تر څنګ د پوهنځي له يو شمېر لوستونكو سره يو ځاي دشمالي پښتونخوا ، قبايلي پښتونخوا،پنجاب او اسلام اباد په شل ورځني چكر تللى وم. د پښتونخوا هغه سيمې چې موږ پكې دوې اونۍ په اتڼونو او بانډارونو تېري كړې له بده مرغه اوس د هغه ځاي په هقله د
ّبې ځايه كوشش !
دوو کسانو يوه المارۍ د يوې ودانۍ لوړ منزل ته خېزوله نو له يوڅه وخته وروسته ډېر ستړي او په خولو كې ډوب شول خو المارۍ يې يوه پالكۍ هم پورته ونه خېزوله . يوه تن چې سا يې لنډه لنډه كېده او د تندي خولې يې پاكولې دا بل ته اويل : " داسي ښكاري چې د دې المارۍ هغه بل منزل ته خېزول زما او ستا كار ندى " هغه ورته اويل : پورته ! &n
دتكړه شاعربختيار ځدراڼ يو خوږ غزل !
غزل که داغزوپه منځ کې سره ګلـــــــــــــونه نه وای پیدا ژوندون به دومره دښکلا رنـــــــګــونه نه وای پیدا کـه په نیتــونو د ګاونډ د رقیبــــــــــــــــانـو کیـدای مونږ به ټول عمرخپل خاټین کــورونه نـه وای پيدا زړونه که کاڼي وای،احساس عاطفـه نه وای پکې دژوندتریښت ته به مــــــــــو ښه رازونه نه وای پیدا څنګه به مونږدخوش
او حاجي هم يم !
يوتن ډېر په پابندۍ سره جومات ته تلى او يو لمونځ يې هم بې جوماته نه كاو.د كلي خلك د هغه له دې ادت څخه خورا متاثره و. يوه ورځ يوه كس هغه وليد چې ډېر په عاجزي يې لمونځ كاو نو هغه تن خپل ملګري ته اويل : ( هغه تن ته ګوره چې لمونځ كوي ياره دا ډېر متقي او له بدو لري سړى دى ). هغه لمونځګزاره سړي چې د دوي خبرو ته يې په لمانځه كې غوږ نيولى و بې له سلام ګرزولو لمونځ پرېښود او هغوي ته يې اويل : &nbs
غزل
زموږ پر زړګي اوري خو اشنا له خياله و اېستوخپل چې بېګانه سو نو هر چا له خياله و اېستوتوري شپې زما د نصيب توري خوني وراني كړېنه راځي انګڼ ته مو سبا له خياله و اېستوهيڅ ويلائ نه سو خو يوې ګيلې وژلي يوموږ سره له اوښكو بې پروا له خياله واېستوڅه وسو له ماسره درك يې راته نه لګيكور مي چاهوار كړ كه دا تا له خياله واېستولراوبر منظر د بې وسۍ راسي په سترګو كېناست په انتظار يو ساقي بيا له خياله واېستودخو درنه لاره د ژوندون ګوره جدا كړلهدا دى بوريوالـــ
دبختيارځدراڼ يوه خوږه غزل !
ژبي څـــــــــکلي ستــــــاله شونډودرښتیاخواږه و تر رګـــه رګــه رسېـــــده ستـــــاد اروا خــــــــواږه و
غزل
راشه او مل مي شه يكړ د ځان په وس نه يم زهو دومره غم ته په يوه سر باندي بس نه يم زهستا په لټون مي خپلي ټولي لاري وراني كړلېله تا راغبرګ شوم خو و ځان ته راواپس نه يم زهراشه علت مي كه معلوم چې په ما څه شوي ديياران واي زياته د يارانو د مجلس نه يم زهد خپل تكميل احساس تر داسي انتها راوستملكه تر تا پوري چي يم له تا راپس نه يم زهفهيمه ! ما د شوګيرو هنر له ستورو زده كړئ بېداره يم خو په فرياد لكه جرس نه يم زه
غزل
سوځم كبابېږم د هجران په اور كې اوسمه بيا هم سلامت يم كه ژوندى په ګور كې اوسمه ډېره خاموشي شي چې مي زړه ستا په نوم وغورځي څومره شم يوازي كه څه هم په شور كې اوسمه مه پټوه سترګي راته خلاصي دروازې كړه ته زه له ډېره عمره ستا د زړه په كور كې اوسمه وګرزه ښايست كه دي هرچېري په نظر راغلو زه به هم هلته د يوچا څنګلور كې اوسمه ستا مغل ښايست له ازادۍ راګرزولى يم ځكه خوشحال رنګه په دې رتهنبوركې اوسمه ژا
داسي كېدائ شي كه نه ؟
داسي كېداي شي كه نهدومره ممكن دي كه نهچې د يو خوب په شانيد يو ساعت دپارهيوبل ته غاړه وركړوهغه خلوص ژوندى كړوهغه وختونه ياد كړوملامتياوي پرېږدوشپياني به بيا حسابود يو ساعت دپارهټول نفرتونه هېر كړواو په يو بل كې ورك شويابه مو غم ووېشويابه جهان وژاړويابه په وخت وخاندويا به په ځان وژاړوداسي كېداي شي كه نهد يو ساعت دپارهداسي ممكن دي كه نهبيا دي ستاخپل ماڼى وياو زما خپله هوډه
غزل
نه د خپل ځان او نه د بل كړي سړىمينــه رسـوا مينـه پاګل كـړي سړى...................................يوداسي چل دى چې په چا هم وسيچې كله نـه و داسي تـل كـړي سړى......................................زنـدګـي وميـنځـي او رنـګ واړويبېخـي تنهـا بېخـي بدل كـړي سړى.........................................نور نو په ژوند كې بل څه پاته نه سيبس په يو يـون په يو تكل كړي سړى........................................د هوسونو كلـى پـرېـږدي بار سـيد اسوېلو د
كاكړۍ غاړي !
غاړي د پښتو د فوكلوري شاعرۍ هغه په زړه پوري صنف دى چې له مدو مدو راهسي يې د سهېلي پښتونخوا په غرونو او رغونو كې ازانګې راپورته كيږي . د پښتو شاعرۍ په اولسي څانګه كې كاكړۍ غاړي له ټپو وروسته دويم صنف دى چې په يوه ډېره پراخه سيمه كې دوام او شهرت لري . د پښتو فوكلوري شاعرۍ دا صنف په عمومي ډول په دو نومونو سره خاص شهرت لري.لومړى غاړي يا كاكړۍ غاړي او دويم له بوري او ږوب څخه لري خلك ورته لنډۍ هم وايي .زما په خيال كاكړۍ غاړي په داسوب ورته وايي چې په پيل كې د پښتوفوكلوري شاعرۍ دې صن
