شعرونه
د احسا س سترګې دي راكړې لونګين خيا لونه ښكلي ///// د ابــه دواړه ښكلومــــه دي حسين خيا لونـــه ښكلي
ګران مشر عبدالبا ري اسير صا حب ته ډ الۍ بشر مل نا صر د احسا س سترګې دي راكړې لونګين خيا لونه ښكلي د ابــه دواړه ښكلومــــه دي حسين خيا لونـــه ښكلي ستا ګلا ب ګلا ب غـــزلي د پښـــتو ښكلي ګلبـــــڼ كې لكــــه پرخــــه پرمــــا اوري ګلورين خيا لونه ښكلي
لکه دخوږ زړګي زګيروي چې له پرهاره وځي ----------- دژوند نغمه مې د منګي او د سيتاره وځي
غزل لکه دخوږ زړګي زګيروي چې له پرهاره وځي دژوند نغمه مې د منګي او د سيتاره وځي دد غه سويو اسويلو تپوس مې څه له کوې .هسې دژمي تريخ لوګي دي د انګاره وځي .ويل يې ژوندون مې ټوله مينه او ايمان مې مينه هغه دمينې ليوني نن لدې ښاره وځي .ځما دزړه دخم نه يې وڅښل نشه نشه شول .ځکه د شنه اسمان سپين ستوري له مداره وځي دغه ظالم کلئ د ستور د مينې نه پيژني .بيګناه زرکه
غزل/////سترګې دې سمې غړوه چې ستانکزی مړ نشي ------- پکې رڼا ده د ګولۍ په څېر رڼا ده پکې
غزل سترګې دې خداي له بدو سترګو ساته پکې رڼا ده د سپوږمۍ په څېر رڼا ده پکې
غزل///////لا تر اوسه دې څيره ده په هندارو کې ولاړه -------- هيره نه شوه افسانه ده په هندارو کې ولاړه
غزل لا تر اوسه دې څيره ده په هندارو کې ولاړه
غزل
غزل تا چې په ما باندې ښکلا خوره کړه لکه ائینه مادې رڼا خوره کړه
نوی غزل// نور د ليونتوب نه شته امـکان له دې نه وړاندې -------- عشقه څنګه وساتمه ځـــــــان له دې نه وړاندې
نور د ليونتوب نه شته امـکان له دې نه وړاندې عشقه څنګه وساتمه ځـــــــان له دې نه وړاندې
(محترم ارواښاد سا ي كما ل خا ن شېراني ) پټ عسكر
(محترم ارواښاد سا ي كما ل خا ن شېراني ) پټ عسكر مخا مخ يې توپك وانخيست د ښمن ته ورولې يې ګولۍ وربا ند ي نه دي نه يې بل چا ته سلا د جنګ وركړې ډېره كركه يې درلوده په زړګي كې په وطن كې د مرګونو له عذا به دشعورجنګ يې پېل كړ
تا چې نن راوکتل ما وکتل پــــــــــــــه ځان پسې ------ زړه مې پــــه وجود کې و راوان راځينې لرې و
غزلروح مې لاس تـه رانغی اسمـــان راځينې لرې ونه و پــــــه وجـود کې مې امکان راځينې لرې وتا چې نن راوکتل ما وکتل پــــــــــــــه ځان پسېزړه مې پــــه وجود کې و راوان راځينې لرې وشايد جدايي دې هــــــــــــم يواځې ګلې پرېښودمنن دسپينو اوښــــــکو سوړ باران راځينې لرې وزه چې بې څيرې پـــــه ماښامونو کې ولاړ یمهستا تصوير مې هير نــه شو اسان راځينې لرې وتلې راتلې پـــه خيال کې مې د تتې
ما د پلار په شا ن افغان کړه
خداېه سوال کومه تا ته ، را پو ره مې دا ار ما ن کړه په اېما ن نېمګړۍ نه ېم ، خو لا ټېنګ مې په اېما ن کړه چه پېغور د بې ننګۍ مې ، اولا دو ته پا تې نه شې
غزل////زه دومره درته ښکارمه چې نه ښکارم طالبه! ـــــــــــــ له دې نه نور بـه څه وي امکانات په ايينه کې
غزل راټول چې پـــه تصوير شي کاېنات په آيينه کې ښــــــکلا ته څنګه پاتې شي جذبات په آيينه کې که خپله دسينګار څېره يې نــه وه او که وه هم خو نه وو د ليدو څــــــــه ممکنات په آيينه کې ټوټې،ټوټې نظر يې په پستو سترګو کې ټول کړ چې لاړو پاتې نـه شو
غزل
غزلڅوک به کړي دعشق کیسه زه به در یاد شم لاس به ږدې ورته په خوله زه به در یاد شم په تصویر مې که دوخت دوړې خورې شوې مخ ته ونیسه ائینه زه به در یاد شم په غمونو به دورځې ځان غلط کړې خو تیاره چې شي خوره زه به در یاد شم مورکۍ به دې علت داوښکو پوښتي ورته پیاز به کړې پلمه زه به در یاد شم نا څاپي به له همځولو شې اوچتهلاس به ونیسې په زړه زه به در یاد شم ډاکتر حسن-لندن
څلوريزه!
څلوريزه!زه خويې دارته پيداکړي يمزه پښتون يې وارته پيداکړي يماوترڅوبه په دا دارزانګي جانانهزه مجنون خويې داکارته پيداکړي يمياسين امانت
غزل///ســـــاز داوښکو مې په زړه کې تاته پرېښود ـــــــــ زړه مې دومره پـــــــه جذبه کې تاته پرېښود
غزلســـــاز داوښکو مې په زړه کې تاته پرېښودزړه مې دومره پـــــــه جذبه کې تاته پرېښودخپل تصویر پسې بــــــه شونډې غلي يوسېکه مې لـږ پـــــــــه ائينه کې تاته پـــــرېښودګلې ســــــــــا څنګه راټوله کـــــــړم له تانهچې مې ژوند پـــــه حـاديثه کې تاته پرېښودستا له سپين مخ يې پستې غېږې کړې تاوېچې نــــظر مې لـــــــــوپټه کې تاته پرېښودپه نازکو مـــــــــــــــــړوندونو کې يې نيسهچې م
غزل/// سپينې غـــــــــاړې منارې د سپينو پېغلو ــــــــــــ يه طالــــــــــــبه! رواجونو کې ولاړې
غزل چې ساګانې پـــــــه اورونو کې ولاړې د خدایانو پــــــــــه روحونو کې ولاړې چې د وينو دارې نــــــه شلېدې په ګوتو وې تنکۍ چـــاړې زخمونو کې ولاړې په مدهوش نظر يې پرېوتم پــــه ځمکه د چـــا سترګې مـــاښامونو کې ولاړې
نظم////ته دا تورې زلفې خاورو له راپريږده ــــــــــــ ته دعشق په جنازه کې راحضور شه
نظم ما د وخت شيبه ذرې،ذرې کړه ټوله ژوند مې ستا په ماښامي سترګو کې پرېښود
غزل////داچې له جانانه پردﺉ شوﺉ یم ــــــــــــ زه مې له خپل ځانه پردﺉ شوﺉ یم
غـــــــــــــــــــــزل داچې له جانانه پردﺉ شوﺉ یم زه مې له خپل ځانه پردﺉ شوﺉ یم
غزل// ستا ډيوې مې د مچکو تصور ته بلولې-------- چې تياره يې په انګړ کې ستا د غم خوره وره شوه
غزل زما له سترګو والوتله په ټول چم خوره وره شوهچې خوشبو دې زما د اوښکو په شبنم خوره وره شوهپه سفر يې د اسرارو د هستۍ ځان سره بوتلملکه لار هسې مې مينه تر قدم خوره وره شوهد هوسا زندګۍ لمر ته د خنجر له سيوري راغللچې رڼا په کومو خلکو د قلم خوره وره شوهکله شخړه وي په خېټه کله جنګ په حقيقت ويقبيله چې کله دلته د ادم خوره وره شوهستا ډيوې مې د مچکو تصور ته بلولېچې تياره يې په انګړ کې س
پېژ ندلې څېره ( عبدالبا ري جها ني صا حب )
پېژ ندلې څېره ( عبدالبا ري جها ني صا حب ) بشر مل نا صر تـــه پــه قلم د پښتو ښكلـــي زرين تـوري ليكې تا د پښتـــوژبي ارمـــا ن تـــه هـــر كلــى ويلى ته پـــه شعرونو كي پښتو ستا يې پښتو ن ستا يې د اور لمبو كي دي افغا ن تـــه هر كلى ويلى تا بې حس
د الله،الله چې شور شي رانېږدې شي --------- د جذبو راباندې زور شي رانېږدې شي
د الله،الله چې شور شي رانېږدې شيد جذبو راباندې زور شي رانېږدې شيمنارې د عرش مې سترګو پسې نښليچې دعا زما د مور شي رانېږدې شيما له ځان سره ایرې،ایرې راټول کړيچې وجود مې پسې خور شي رانېږدې شيچې تصویر دې د هندارو وجود واغوستد یوې شیبې په لور شي رانېږدې شيما طالب یواځې پرېږدی جدايی لاچې خپل زړه راپسې اور شي رانېږدې شيطالب منګل
غزل/چې زه طالب وم د سندرو د ښار -------ستـــــــا عقېده راپسې نه ګرځېده
غزل چې ائيــــــــنه راپسې نه ګرځېده خپــــــله څېره راپسې نه ګرځېده زه يو
غزل
په سپين کاغذ لکه کوتره الوته خبره دباز نوکاروکې په وينو لمبيده خبره دتورو شپو په سيند لاهو شوم بيلتون وخوړمه لکه ښامار داسې مې زړه نه تاويده خبره لکه دروح په وچو للمو باندې اوري باران داسې په زړه مې اوريدله ستا خوږه خبره دا شومه مينه مې په چا باندې پيرزو کله د
دوه نظمونه
هېند اره زړه كي زره تڼا كې بشرمل نا صر سبا به زما غزلي څنګه وايې
شپونکی/ غزل
تادنښتر څڼي ليدې چه شغيدې شپونکيه سپينې کوترې په هوا کې نڅيدې شوپونکيه درمو شپول يي درنه مات کړو دغو وږو ليوو
ياره جدائي پــــــــــه دعا تېره کړه ____ مه کوه ښېرې راپسې مه راځه
لاړې شه نېږدې راپسې مه راځه
غزل
زمانې ته مې دزړه زخمونه خاندي زما نذرونه په ايمان دي که ته راغلې دزرکينو سترګو تور مې ټول اوبه شول
