شعرونه
سيد جيلاني جلان : دا د قانون حکم دى
دا د قانون حکم دى د جيل د ځمکې تل کې يوه تياره يوه کوچنۍ کوټه ده داسې تياره چې د لمر څرک په کال کې هم نه ويني دومره وړه چې پکې پښې هم پوره نه غزيږي مخ ته يې تورې زنګ وهلې دروازې پسې يو غټ کلف پروت په دې کوټه کې ننه يوه ببر سرې يوه خيرنه ښځه يوه بدمرغه ديرش کلنه ښځه کالونه کيږي چې دخپل بد ناملوم سرنوشت په خاطر شپې تيروي خدايزده په کوم جرم په کومې ګناه؟ د ژوند ش
غزل : سيد جيلاني جلان
غزل لکه زړه، زړه ته نږدې مې يو حسين دى د وجود جهان مې واړه پرې رنګين دى تودوي د احساساتو پټې خونې د واورينې ورځې تک زيړ ماسپښين دى ... رانږدې شه چې لباس د جلوو درکړم له غميو نه
انديښمن ځاځى : پرس كلپ كه په پكتيا كې د درباري ژوناليزم مركز
پرس كلپ كه په پكتيا كې د درباري ژوناليزم مركز له پخوا نه ان له هغه وخته چې ماشوم وم نو د ژوناليزم سره مې مينه وه ، خوچې لږ را لوى شوم او په څه پوه شوم نو په دې باور شوم چې ژورناليزم يو بې پرې او مقدس مسلك دى نو له دې امله مې له دې مسلك سره نوره هم مينه ډيره شوه .او بلا اخيره مې په همدې برخه كې كار پيل كړ. ما له پيله تر اوسه داسې فكر كړى چې ژورناليزم د هيچا په خدمت كې نه دى خو د ټولو په خدمت كې دى ، د هيچا په خدمت كې ددې د پاره نه دى چې يو ژورناليست بايد د خپ
ګلابي جوړه: سيد جيلاني جلان
ګلابي جوړهشپه چې پوره نیمه شياو خاموشي په کایناتو شونډې ولګويزه مې له خپلې بسترې نه غلی غلی پاڅمورو ورو روان شم دومره وروچې ان د پښو ښکالو مې هم نه اورمد کور په کونج کې ځان وړې کوټې ته ورسوم
مينه لمبې زيږوي: رحيمه پشتونجار
مينه لمبې زيږوينن د آسمان په لمند جنت حورې د سپوږمۍ د غيږېد سرو لمبو لمن کېد خپلو اوښکو په مهينو پرخود آسمان مخې ته د تورو،توروداطلسي او د وريښمينو وريځو تور حجابونه د حيا خورويچې ېې سپوږمۍ ورته د لوېې مينې څه افسانې اوروي نن د ارمان په غيږئې مينه لمبې زيږويمينه لمبې زيږوينن مې کتلې شنې لمن ته د يزدان د مينې چې ېې د پيغلې وړانګېد صورت اور کېد ارمان نښهپه سپين کفن کېد خړو وري
غزل : نقيب احمد عزيزي
دوئ بـــه انســــــان باله انســـــان نه ووانســان يي واژهکـــه يي ليږ زور په لاس کي نورهم وای جهان يي واژهبــــي شماره خلــــک مي ليـــدل تُوري ټوپک يي لــــرلمــــا ويل چـــرته ځـــي ، يـــو چا ويل افغـــان يــي واژهزمـــــاپه خيـــال چي د ژونــــدون په معنــــی نه پوهيـدلچـــي به تش خـــيال د مايوسئ پري راغـی ځان يي واژهدومــــره تيــــاره وه د فکـــــرونو دا د غــــــره د کلــــــيچــــاچي به نوم د دلــــيل واخـــي
غزل : سلاب خوستى
غزللـه مـا خــو سمــه بـاشــاهـي لاړلـهاخـه لـی ولـــويدم ځـــوانــي لاړلــهچا به ښيرې راته ضرور کړي ويلـه زړه مـې هغـه خـوشـالي لاړلـهســتا دوصـال وريـځ راغلـې وه خـوبـاران ونـه شـو بـس خـالـي لاړلــهد زړه په ويـنو مې را خپل نه کړلېهسـې عـبس مـې دا خـواري لاړلـهسـيلابـه بـيا دربـانـدې کـلـه راځـيهــغــه ابــــاده زنــده ګـــي لاړلــه سیلاب خوستی
غزل : ډاکترحسن -لندن
غزلیولمس ته دنظر مې ضرورت لرې کنه په مړو سترګو کې اوس هم شرارت لرې کنه راوړي مې مچکو ته کاسو پسې کاسې ديپه تنګه خوله کې دومره سخاوت لرې کنه تسپې خو درنه شیخه بریتور وشوکولېاوس بل کوم یو معیار دعبادت لرې کنه مونږ توی شو څاڅکې څاڅکې دباران غوندې اشنا ته هم لا له ډک زړه نه شکایت لرې کنهوږمه يې کړه را چوپ ، ورکړه اوږدو څڼو ته څنډڅه دم دناروغانو دالفت لرې کنه په اوښکو که دزړه دغم وی
غزل : سيد جيلاني جلان
د ښکلا انداز یې مکمل بدل شيچې نظر یې د بڼو په څوکو شل شيچې مې خوښ شوې څه ګونا ده جلوه مخیه!مخ وراوړي چې تیاره کې څراغ بل شيستا په نه خپل ځان ته داسې شرمینده شوملکه څوک چي د اتڼ منځ کې دربل شيزغم زغم زغم خو اخر زغم هم په غم واوړيستړیا ډيره شي مخ پورته چې مزل شيکوم ځانګړی کمال نلرم د شعر خوچې د زړه درد مې راوسپړم غزل شيوښیاري همیشه ښه نه وي جلانه!کله کله سړی ښه وي چ
غزل : شمعه شوګیر
یوبل ته پــــــه غصـه یو یاره زه اوتنهـــــــــایيپه تاپسې خفـــــــــــه یو یاره زه اوتنهـــــــــایيدستړي ژوند دمــــــــــــــه یو یاره زه اوتنهایيدیووجود جــــــــــــــــــامه یو یاره زه اوتنهایيپر تا باندې به څنــــــــګه چې تېرېږي زندګي تل س
درنې غرمې:محمدرفیق عزت
درنې غرمې درنې غرمې موږ مو پښتون سر بې شملې نه غواړو جهاد بیا غواړو خو جګرې نه غواړو چی مولوړ سر تر مرکنډۍ پري ټيټ شي داسي په کور کي مو اډې نه غواړو په نیمه شپه چي مو پر کور را اوړي داسي میل
ګران افغانستان : الحاج الهام الدين قيام
ګران افغانستان نه فرهاديم،نه مجنون،نه ادم خان يم نه يوسف،نه فتح خان،نه مومن خان يم زه مين دچا په تورو سترګو نه يم خو په خپل وطن مين يمه،افغان يم دسروشنډو ،تورو زلفو عاشق نه يم زه عاشق مې په خپل،ګران افغانستان يم ځما ساه ده،ځمازړه دئ،ځماځان دی ځماوياړ،ځماضمير،ځماوجدان دی دامې مينه،داعزت،دامې غروردی دامې عقل،دامې سوچ،دامې ارمان دی له پلرو،نيکوراپاتې،په ميراث ده اوس مې برخه،دسپيڅلي ټينګ ا
اوده مار: سيد جيلاني جلان
ا اوده مار اوړی و ګرمي وه غنم لو و ستړی ستړی وم ستړی ومه تږی ومه تندې پسې واخیستم لور مې د پټي پر پوله کیښوده روان شومه څو پټیه پاس د باغ په منځ کې ویاله تیره وه لار که څه هم لنډه وه خو تږی وم لار ډیره وه ورغلم په ستړیو قدمو په اوبو پریوتم پریوتمه پریوتمه پریوتم تنده مې چې ښه اوبه اوبه شوله راپاڅیدم لا مې سر د شنې ونې درنې سیوری ته یوړلو سر ته مې بالښت ماته څنګله کړه بس د ستړیا خوب مې په وجود ښخه منګوله کړه
ديكلمه : انديښمن ځاځى
د اندیښمن ځاځي په غږ كې د پښتو ژبې د تكړه او پياوړي شاعر دروش دوراني په زړه پورې غزل د اريوب بلوك لوستونكو او ليدونكو ته وړاندې كوو هيله ده خوښ مو شي په لاندينې لينك كليك وكړي او شعر واورئ http://www.youtube.com/watch?v=uDTRjWfa
ديكلمه : انديښمن ځاځى
د اریوب بلوګ درنو لوستونكو شعر د ښكلا ګانو سمبول دى خو كله چې شعر له موسيقۍ سره يو ځاى شي نو بيا يې خوند دوه برابره كيږي نو ددې له امله مو وغوښتل چې د انديښمن ځاځي يو شعر چې ده په خپله ديكلمه كړى درته وړاندې كړو هيله ده چې ستاسو د پام وړ وګرځي او خوښ مو شي د شعر عنوان دى د سندرو زما نه تاسو په دې لاندينې لينك كليك وكړى او دا شعر واورئ
غزل: سيد جيلاني جلان
غزل غم به درکړي خو بیا غم د خپل غم نکړي دغه خوی په خدای چې خوند د صنم نکړي د ښکلا زور به دې زر اوبه شي ګوره! په ګلپاڼو ډیر خوبونه شبنم نکړي زمانه څومره ظالمه ده زړګیه! وس یي رسي خو له قصده کرم نکړي تر هغې به ځپل کیږي وژل کیږي دا بې فکره پښتانه چې ځان سم نکړ
په كلتور مو بلاګډه ده: اصيل ځاځى
په كلتور مو بلاګډه ده
غزل :سيدجيلاني جلان
غزل زه ګلابونه ورکومه خو دی اور راکويدجانان دغه بې احساسه خوی ډیر زور راکويپه پرهر نږدي د ټکور دخاموشۍ لاسونههر ځل چې ورشمه په ویر لړلی شور راکويلمرمخیه!ستاد ښایست ورځې نه خو شپه هم ښه دهخوب په شوګیر مینځي یو څه خواږه خو نور راکويما خو په ټول عمر میږي باندې پښه نه ده ایښېخو دغه خلک ولې ټک لکه منګور راکوياوس خو یوه هم نه مني جلانه خو وخت به وي همدا انسان به خپل ډبره زړه کې کور راکوي۱
ځکه ژاړم :سيد كريم خوستى
ځکه ژاړم هره شیبه ځکه ژاړم زما یادیږي٠ښایسته متون زما کله هیریږي ٠دده نام سره می اوښکې ځې یارانو ٠هره شیپه می په سترګو کی غړیږي٠که لندن دی که فاریس ترې نه لوګې شه ۰په سپرلې کی لکه ګل داسې غواړیږيواړه خوست می په متون باندې ښایسته دی۰ زړه می ځکه پسی درد کوی خوږیږي ۰په کشمیر ختن به یی ګرد ځکه ورنه کړمچی خوستی دزړګې دزړګې سر په کی اوسیږي
غزل : رحيمه پشتونجار
غزلماته دآسمان د الفتونو مینه راکړه تهښکلې پاکیزه د ثوابونو مینه راکړه تههیره دې ملنګه د کچکول د سخاوته کړمخیر دی ما ګدا ته د اجرونو مینه راکړه تهنه چې یې سبا وي نه بیګا نه یې ماضی تیرهپاکه د ایمان د باورونو مینه راکړه تهبزم ته دې ما نن بلینډې د اوښکو بلې ديماته دشاعر د غزلونو مینه راکړه تهزه ساده نجلۍ وم ستا نغمو څپه څپه کړمهماته د ياغي سمند
لكه باران : سيد جيلاني جلان
غزل لکه باران مې په زړه خوږ خوږ اوریدلې راغلېعمر دې ډیر دی همدا اوس مې یادولې راغلېپه هر نظرپه هرقدم کې ته وې ته وې ته وېنن مې کړۍ ورځ سترګو سترګو ته کیدلې راغلېزه ،خفګان،اوښکې ،شوګیر ټول به شوو راټول په شپه کې
د ښار هنداره : دسيد جيلاني جلان تازه نظم
د ښار هېندارهد ښار هېنداره کې اوړي تصویرونه عجیبه عجیبه د شپې تصویر په لمبو زیړ د ورځې سور په وینواو د ښار ځمکه توره سوې کنډوله کنډولهپکې غبار د ویرې ،وهم او وحشت تاویږيد ښار وګړي ته وا مړي له قبرو راوتي الوتی رنګ، سپیره مخونهاو د ډار تبه د هرچا په وجود ښخه دهته وا چې خدای پرې خوره کړې د قیامت ورځه ده######د ښار هېنداره کې اوړي تصویرونه عجیبه عجیبههلته دښار په یوه لوی واټ کې تصویر د یوې چاودنې ښکاريد واټ په ګردو دیو
غزل : رحيمه پشتونجار
غزلد ارمان ډیوې تیارو ته رڼا ورکړهپه مسکائې سرو لمبو ته رڼا ورکړهڅو به زړه یې د هجران د درد نوکاروجوړ په زړه ناسور زخمو ته رڼا ورکړهد لحد تیګې د زړه نه یې جنت جوړ کړیو ګلاب چې د مرګ شپو ته رڼا ورکړهد آسمان د زړه په درز د وینې څاڅکيد سپیرو د ښتو چینو ته رڼا ورکړهمرګه ستا نه یې له درده پناه غوښتهزندګي یې ستا لمحو ته رڼا ورکړه
غزل : نور الدين ګوهر
غزلپه زړه مې د کالوکالوارمان راوريــــــــــــــــدهرحمت د ښکلي رب چې له اسمان راوريــــــدهبيګه مې دجانان سره د زړه خواله کولـــــــــــهمزه يې پدې وکړه چې باران راوريــــــــــــــــدهميده ميده يې ډيرې پخوانى کيسې شروع کــــړېزماهم څاڅکي څاڅکي له چشمان راوريــــــــدهکيداى شي چې سپرلى رانيږدې شوى وي ملګرورنګونه يې له حسن ښه بريمان راوريــــــــــــدهچې کله به الهام د شاعرى راباندې راغلـــــــــــوستانوم به مې لاليه په زبان راوريـــ
د سپرلي ګلپيغه : انديښمن ځاځى
غزل په دغــه چم كې جلال نه شته كه جمال نه شته دى قعــطي قعطي ده وچكالي ده او وصال نه شته دى زړګوټى مات شو ګودر سوړ دى چنار هيڅ نه وايي
