شعرونه
روژه
روژه دخدای درحمتونو میاشت دهروژه دزړونو درازونو میاشت ده ماته له هرڅه نه روژه ګرانه دهروژه درنګ رنګ نعمتونومیاشت ده زما ددې میاشتې اختر خوښیږيدښکلوښکلودیادونومیاشت ده دقدرشپه ترټولوغوره شپه دهداپه ریښتیا دثوابونومیاشت ده دحقمل تل مدام روژه خوښیږيروژه دډېروحکمتونومیاشت ده
دسیدنقیب سحریوغزل
بس دې ديار غمه نور مي مه چيړه اوتم له د مه نور مي مه چيړه لږه موده پس به ليونې شمه واوره اي صنمه نور مي مه چيړه شپه دهجر شپه وه لاړه تيره شوه زرراشه ګلپمه نور مي مه چيړه زه سحر په ګل پا ڼه غزل ليکم لري شه شبنمه نور مي مه چيړه
دمحمد علي عمري یوشعر
ټینګ سه اې زړګیه اشنا نه راځيرنځ به قبلوې مسیحا نه راځي ما ته یو فقیر په خوب کې وویلما ته یې وعده کړله بیا نه راځي هر کا رچې انجام نلري کار نه دیلا س به ځنې مینځې بریا نه راځي څوک سې جڼه جڼه کړي هیڅوک نه دیهیڅ که ترې نه سپینه وینا نه راځي ته شوې عمری په غم کې پوخ دومرهسخته به تر دې هم پرتا نه راځي
دفضل غني حقمل یوغزل
خدایه دشنواوسرو لښکروسره ژوندتېروومونږمسلمان اوس دکافروسره ژوندتېرووپه مخ څپېړې راکوي ساه موله ستوني باسيدڅوبدرنګه بریتوروسره ژوند تېروودبام په څوکه باندې نه خېژودیاردیدن تهپه وېره وېره له ډمبروسره ژوند تېرووبېګامې خوب کې لدې خپل کلي نه کډه بارکړه ځومرورله مروروسره ژوند تېرووراځه اشنا نور مې وجود کې تقواپاتې ندهدلته دښار له جادوګروسره ژوند تېرووحقمله تاخودرنګونودنیاجوړه کړلهمونږ خولااوس هم دډبروسره ژوند تېروو
دمحمدعلي عمري یوغزل
ورځ مې شپه سوه چې په لوري زما راغلهدیار غم وو لکه توره بلا راغلهپه کوم لوري به ترې ځان ژغورم دتللودقسمت لوبه له مخ او له شا راغلهورته کوز به دحسینو وي سرونهکه دبخت ستاره مخ ته دچا راغلهدا چې اوري مې پر مخ باران داوښکوزما دفکر په اسمان کې خو بیا راغلهشېخه هیر به دې اذکار شي که دې مختهپښتنه دجنت حوره پر خوا راغلهڅه آزارمې دئ اخیستئ نه پوهیږمچی لړۍ زما پر عمر سیاه راغلهعمري او بخت خو دومره سره لرېلکه څوک چې وای ځواني دبوډا راغله
دمحمدعلي عمري یوغزل
راليږونکی :محمدعلي عمريد راليږونکي پته :m.ali.omure@gmail.comنيټه : 06-08-2008 خا طرې دي چې پر زړه زما را اوريخوار قسمت می ژړوي په هر یو لوري زه پو هیږم زړه یې مینې ته نن شویچې یې مخ پټ کړو له شرمه نه را ګوري څوک چې ومري دهغه هر څه شي محوهخو شاعر پریږدي رنګین دغزل توري که مې وس وو چې پښتو ته مې سپک ګوريکړم حساب به په هغو داسمان ستوري عمري سپینې خبرې چې کړای نه شېیې پا ګل ورځه له مخه مې شه دوري په درنښتمحمدعلي
دمحمدعلي عمري یوشعر
راليږونکی :محمدعلی عمری / مسلم باغد راليږونکي پته :umare55@gmail.comنيټه : 18-07-2008 دسمندردغه ژوري څپيدلکه غرونه غرونهدا زوروري څپيدا مروري څپيیو می سیهلته دلتهپکښی دځانستړئ انځور ووینمودغه خپل انځور تهموسکا پر شونډو را وړمدغه ویر جني صحنيتل په خندا تیرومدغه درني بلا ويتل په مو سکا تیرومدهو سا ینيدیو سا حل په تمه په مینهمحمدعلی عمریجنوبی پښتونخوا مسلم باغ
پـه مـیـنـه کـې ژونـد
راليږونکی :Nasim Storiد راليږونکي پته :pakhtyan_Stori@hotmail.comنيټه : 05-06-2008 تل به په مینه کې ژوندی ئې دا ژونـدون کوه غـــــــږ د پــــــښــــــــتــــون کـــــــوه ژونـــــد ســـــــره مـــیـــــــنـــه بـــــــه زیـــــــاتـــــیـــږیمـــیـــــنــــه د یــــــــــــو بـــــل نــــــــــه زاریــــــــږیزړنـــــــــو تــــــــه لاری بــــــــــه لــــــــنـــډیـــــــږیپـه میـنـه پــوه شـه د نـفـرت ځـینـی بـیـلـتون کوه غـــــــږ د پــــــښـــ
غزل
د ژوند اوږده توبه مې ګناهونه ماتويد يار ليونۍ سترګې خمارونه ماتوي راوړي دي خمونو کې ساقي پردي شراب ديرندان زما د چم چې دې جامونه ماتوي زاهده دا خو واړه تش د پېو مجنونان ديمحراب کې چې په دروغو خپل سرونه ماتوي ما کړى دا سوګند دى چې به ځان درنه لوګى کړمافغان کله دلبره خپل لوظونه ماتوي نصرته لاس له مېني نه وانخلې څو دې سا ويمنزل ته نه رسېږي څوک چې زړونه ماتوي
غزل
خزان دی وړی درنه دا ګله ځونیمه شه مغروره په داخپله ځوانی لکه دشمعی په ورو ورو کمیږیچا ده لیدلی تل ترتله ځوانی راشه دچم دجینکو ښاپیرۍماهم راوړې له کا بله ځوانی ستا اننګونه می الهام اخیستئنه می لیدلې داسی بله ځونی عمری زوړبه هیڅ تر مرګه نه شېکه وه دیار درسره مله ځوانی محمدعلی عمری / مسلم باغ
د زرعي پوهنتون پېښور جینکو ته !
ای پښتني خویندو !تاسو زما بس دغه خواست واورېد زړه له کومي دا اواز واورېزمونږ ملګري ګلهمن دي دلتهد دوی پر زړو باندی پرهر دی دلته ای پښتني خویندو !چې کله کور نه بهر شې د خپل صوبې نه بهر شېد پښتو پت وساتئد پلار غیرت وساتئځکه چې مونږ پښتانهنړې کښې خپل څه تاریخاو څه کلتور لرومونږه یلدیږو په نړې کښې ډیړ غیرتي او با حیا پښتانهزه خو دا نه وایم چېعلم پریږدئتاسو تعلیم مه کوئخو !تعلیم هاغه چېتاسو نه خپل ځان هیر نشي
غزل
په مړو سترګو او په مکردې خطا كړم خطا څه سي په جهان كيدي رسوا كړماخر دكوم جرم سزا دي راكړهستا له لاسه زه اوس پشه او ورځ ژړاى كړمستا دغم پيټي درانه دي خو بيا هم زه ورته ټيګ به شم دا پيټي به په شا كړماشنا راته قسم په مينه وكړوچي له تا سره به ټول عمروفا كړمخو بيا هم زما ګله له تا نه نشته زه دا خپل قسمت له تا نه جدا كړمسيلاب هيڅ وار خطاي نه پيژندلهخو دا وارداستا غمونو وار خطاكړم
تنده
سپور په نيلي يم روانېږم ، بيا ارمان ونه كړېسترګې را واړوه ستنېږم ، بيا ارمان ونه كړېزه له توپانه زېږېدلى، د موجونو غر يمپه رپ د سترګو كې ورانېږم ، بيا ارمان ونه كړېاوس لا راغاړې وزه پلنګ د ګلاب زما و ستا دىلكه شبنم درنه وركېږم، بيا ارمان ونه كړېيم د اوبو د مخ هنداره، وربل ژر سموهپه يوه پوه سره ورانېږم، بيا ارمان ونه كړېپه بېړه ونڅېږه ښكليه! مهال پاتې نه دىد مجلس شمعه يم ويلېږم، بيا ارمان ونه كړېدا تورې څڼې دې په مستو څاڅكو ولمبوهد سپرلي اېښمه يم، تېرېږ
پاڼه
يا پاڼه ستا دمخ ده او يا پاڼه دقرانهمدغه ښه تفسير دى ددې ځمکې اواسمانزمونږه دوران کلي دفقير زړه کې ترې ډير شتهداڅه چې درته ښکاري په ټټر دکهکشانيوه ده تجلا خو رنګارنګه ايينېرقيب ځکه بدرنګ شولو ښايسته ځکه جاناندا خړ خړ غرونه ګورې لکه طور خدای ته نزدېزمونږ دبوډۍ ټال نيسي له حورونه ګريوانمرغان په زمزمو سيند په څپوڅاڅکې په شرنګديوملا خو نه دى شته په هر تال کې اذانانسان له خدايه ورک شو چې د)کن فيکون(شور دىافغانه زر راوځه نور ورانيږي زوړ جهان بربنډه شوه ښ
غزل
ماپه سينه کې لټوه زړه مې پېدا نکړوزخمي ځيګر راته ويلې چې جانان وړىچاته له مينې مينه ډېره رسي نه يې کويچابېا ترقبره پورې دغسې ارمان وړىدپښتنودستور دى يوساعت خندا لپارهشرط کې يې هروختې انسان نه بل انسان وړىکه مې اخر ځلې جرګه ومني ورغلمهداځل مې لوندګرېوان اوسترګو کې باران وړىغشي يې ټول پرون له ورورسره جګړې تمام کړلددښمن جنګ ته يې نن بې غشوکمان وړى
غزل
د محبت په رنځ بيمار يم لږ مې خيال وساته وګوره!څومره خوار و زار يم لږ مې خيال وساته آه او فرياد لره مې غوږ كېږده د خداى لپاره سوى د هجر په انګار يم لږ مې خيال وساته چې قرباني يې كړلو سر د ازادۍ په خاطر زه د هغه شهيد مزار يم لږ مې خيال وساته پلار او نيكه دې جوړولم ته مې ولې ولې ؟هغه مسجد هغه منار يم لږ مې خيال وساته دوزخ خو نه يم چې تا دومره ګناهګار راوستلزه د كابل جنتي ښار يم لږ مې خيال وساته له تندې مرمه ساقي جار دې شم جامونه راكړههنر له
نظر اونذر
ټول دردونه دې زماټول غمونه دې زماله نظره نشې بېایاره ستا بلا په مایاره ستا بلا په ماپه هواکې دمرغانوپه اوبوکې دماهیانوپه ځنګله کې دپېرېانودهررنګه انسانانونظرمات شه دهرچایاره ستا بلا په مایاره ستا بلا په ماهم دتورواوشنوسترګوهم دبدو او ښوسترګوهم دسموکږو سترګوهم دوږو مړو سترګونظروچ شه په هرپلایاره ستا بلا په مایاره ستا بلا په ماترجومات پورې ورځمهاو پڼې یې سمومهوچ واښه ترېنه راوړمهبېایې تاته دودومهچې دې ور
غزل
دې تېاره تېاره ماښام کې زه ېوازې ته ېوازېستا دتورو زلفو دام کې زه ېوازې ته ېوازې خېرکه ته له ما نه لرې،خوستا مینه راسره دهیادوم دې صبح اوشام کې زه ېوازې ته ېوازې ستا کتل مې نه هېریږي ستا خندا مې لاپه زړه دههمېشه مې یې په پام کې زه ېوازې ته ېوازې ستا دتوروسترګو جارشم ستا له سپینو غاښوومرمغړپوم دې په هرجام کې زه ېوازې ته ېوازې
غزل
نور خو بلا ياره ستړى شوى يمزه له انتظاره ستړى شوى يمپرېږده چې دې غېږه كې دمه شمهځای راكړه نګاره! ستړى شوى يمكله، خو هم ژوند كې ته اقرار وكړهستا له دې انكاره ستړى شوى يمزه لدې نه پس كلي ته نه درځمډېر په دغه لاره ستړى شوى يمزمه چرته دښتې ته پناه وړمهنور له دغه ښاره ستړى شوى يم
غزل
شين خال ته ګوته نيسي تور اوربل ته ګوته نيسيدا څوک دي چې دې وران ويجاړ کابل ته ګوته نيسياسمان دې په دا ځينو بې عقلانو باندې پريوځيخپل ځانته نظر نه کوي او بل ته ګوته نيسيپخپله به دمينې او پښتو په لاره نه ځيزما دپګړۍ ول ديار چار ګل ته ګوته نيسيدامونږ ورته ړانده ښکارو که دا پخپله ړوند دىغل پريږدي پرځاى راشي دغله پل ته ګوته نيسيخاونده دغليم دا تورې ګوتې کړې ورماتېهر ځاې دارماني سوي غزل ته ګوته نيسي
غزل
څه کم عقل دی اورونو ته لاس نيسيزمازړه دښکلو زړونو ته لاس نيسييا ساده دى يا خو ښه مستۍ اخيستىدښامار دخولې لالونو ته لاس نيسيزه چې خپل زخمي زړګي نه تپوس وکړمګلې ستادمخ خالونو ته لاس نيسيددى هم شته دي دوه پښې او دوه لاسونهولې دا دبل لاسونو ته لاس نيسييا خزانه په نصيب کې دې اغزي ديليوني يي چې ګلونوته لاس نيسي
غشي
شنه آسمان راته ژړل چې درنه تلمهپه ماغشي لګېدل چې درنه تلمهلمدو سترګو ته دې ومرمه جانانهپه مړو مړو دې راکتل چې درنه تلمهنه شوم خال چې ستا دسپینې تنکۍ زنېرقیب ما باندې خندل چې در نه تلمههریو ګام سره مې پورته به یوجام کړآرمانونه قتلېدل چې درنه تلمه
غزل
رېباره خېر دی که په ترڅ له کبره يار ګوريزما ازار هم ورپسې دى ځانته لار ګوريداپه تصوير مې ستا دشونډودسرخو تصويرستا دانکار په مقابل کې تاله کار ګورينورو جامونه په سر واړول په خود کې نديخو يو پښتون په کې سرسام ګرځي نسوار ګوريددنګې دنګه ځواني ړنګه شه په لاره چې ځمنظرمې ځي چېرته مينار ګوري چينار ګوريسيلۍ دې دومره صبر وکړي دنښترو غره کېيوه کوچۍ ده تش يوې ټپې له وار ګوريهر مازيګرچې ببرسر له مزدورۍ راشمپه سرو منګولو مې څنډي ګردوغبار ګوري
غزل
ته چې را ياد شوې زما ياره غزل نوې ليكميو وارې بيا نن ستا د پاره غزل نوې ليكم په توره شپه كې د الهام ستوري را اوري په ماقصدمې دى كړى تر سهاره غزل نوې ليكم خبرې اوس له ځان سره په شاعري كې كوميمه روان پخپله لاره غزل نوې ليكم بيا دې لمبه را پورته شوه د بورېوالې مينېرا غلى يمه ستا تر ښاره غزل نوې ليكم د روزګار غم له هره كاره څخه و ايستمهله مودو پس يم په قراره غزل نوې ليكم مځكه دې هر وخت د اظهار ن
غزل
اې زما دمينې ياره ځه چې وځو له دې ښارهزړه مې چوي دخداى دپاره ځه چې وځو له دې ښارهدلته مينه خلوص نشته دلته ځان په ځان سودا دهزما زړه دى نا قراره ځه چې وځو له دې ښارهپلو لرې کړه له مخ نه چې تيارې رڼا،رڼا شيرانه ورکه شوله لاره ځه چې وځو له دې ښارهددې تورو،تورو منځ کې دخپل کلي سپينې ګورمدمجبورې دناچاره ځه چې وځو له دې ښارهددې ځای غوټۍ ګلونه ډير سوالګر دي وږمې غواړيستا له زلفو او له هاره ځه چې وځو له دې ښارهدا بدرنګ ترخه حالات خو په مونږخپلو دي راوستيګيله م
