شعرونه
ترنګ
آرش ننګيال ترنګ د رباب شرنګ د پيالو شرنګ د بنګړو ماته خوب راوليد آللو شرنګ د پاولو شرنګ د ګونګروسيلۍ د زلفو ښکالو دشونډو وږمه د سپېنې خولګۍ په ما څپه راولي د لېونو سر په مړوند نشته د بنګ خوله د قلنګپاس مې هواته بيايي تر آسمانو
غزل - ګلالۍ -کابل
غزل ګلالۍ --کابل د منصور غوندې په دار زلمى مې خوښ دى په دښمن چې کړي ګوزار زلمى مې خ
څلوريزه
څلوريزه آرش ننګيال ساندي وي زګېروي وي او ښېراوې ويمړي جنازې وي او دعاوې ويزه چې د خندا په چم بلد نه يم زمونږ کلي کې هره ورځ ژړاوې وي
د غزل ، غزل
غزل نبيله غزل د جل وهلي محبت په تور بدنامه يمهزه د ښاغلي محبت په تور بدنامه يمه د کلي نجونې مې له سيوري نه هم کرکه کويستا د سپېڅلي محبت په تور بدنامه يمه دپېغورونو زولنې مې په پښو کې پرتېد خداى وهلي محبت په تور بدنامه يمه ګناه مې داده چې د خپلې ژبې وانه وښتمد خپل پاللي محبت په تور بدنامه يمه
د جلال نوى غزل
غزل جلال امرخېل کړې حالاتو اشارې دي ځوانيمرګه به شې خواته مې مه راځه خطرې دي ځوانيمرګه به شې څوک به دې مړه کړي لوپټه په بلۍ مه رپوه د خلکو سترګې درپسې دي ځوانيمرګه به شې پرون سهار د قضايي لمونځ له ادا نه وروسته درپسې کړې مې ښېرې دي ځوانيمرګه به شې زمابدنامه نوم په پام اخله بدنامه به شې بي
د نبيله غزل تازه غزل
غزل نبيله غزل چې خوره زما په زړۀ ده تنها يي ده توره شپه توره تيارۀ ده تنهايي ده چې مې نيمه لار کې نه پرېږدي يواځې چې د ښکلو غوندې نۀ ده تنهايي ده لکه خوند لکه مزه او لکه مالګه د مين د ژوندانۀ ده تنهايي ده آينه ده سړى ځان ته پکې ګوري
ولولئ او وايې ورئ
غزل قلندر مومند تا چې زلفې په سپين مخ باندې لام لام کړې يه ليلو په ما به سپينه ورځ ماښام کړې حنايي ګوتې په خير شه پوى دې نه کړم د نقاب لاندې پرده کړې که سلام کړې آينې ته په کتو کې څه دروشي اننګي چې له حيا نه لال او فام کړې زلفې ، سترګې ، شونډې ، دواړه رخسارونه د يو مرګ لپاره څومره اهتمام کړې تا چې دا
له کومې ورځې چې پر تا مين يم
له کومې ورځې چې پر تا مين يم فرهاد هلمند له اردو نه ژباړه
يو ځل دې بيا زلمی کړم
ګران نصرت الله الهام ته ډالۍ يو ځل دې بيا زلمی کړم بازمحمد عابد الهامه! تا دې خدای ژوندی لريدرته د زړه خبره سپينه کوملنډه يې وايم نن سهار چې مې ته وليدلېماته دې څو کلونه وړاندې زلميتوب راياد کړزه چې هم ستا په څير زلمی وم نو همداسې اومهما به هم ستا په څيرپه خپلې
غزل -- نبيله غزل
غزل نبيله غزل نن د ژوند د پسرلي په غېږ کې يمخو سبا به د مرګي په غېږکې يم د جنت د غېږې خيال راسره نشتهځکه زه مې د لالي په غېږ کې يم تخنوي مې راته ګوري راته خانديد يو داسې لېوني په غېږ کې يم لکه پرخه په ګلونو يې پرته يمد يو ښکلي ګلابي په غېږ کې يم پښتنه پېغله يم لرې ورنه نه ځمد ګودر او د منګي
غزل --الهام
غزل نصرت الها م دسرو لمبو خبرې زده دي راته د اننګو خبرې زده دي راته ژوندون مې نه دى په اوږو بارشوى د پښتنو خبرې زده دي راته زلفې خورې کړه زلفې و غوړوهد تورو شپو خبرې زده دي راته سترګې مې سرې نه دي شرابو باندې د شوګيرو خبرې زده دي راته د زړه خبرې به دې خود اورمه چې د لېمو خبرې زده دي راته ستا دښکلا نظر به مات شي ګرانې د سپېلنو خبرې زد
د اوردو شعرونو ژباړه -- هلمند
ته مې يادېږې اشنا ته زما نه هېرېږې خپل ځان ته هم او نورو خلکو ته هم ما دا خبره دومره ډېره وکړه چې بس زړګى مې شين شو اوردو شاعر ( فرحت عباس شاه ) ژباړن : فرهاد ( هلمند ) له محبت دې څه په لاس راوړل ؟ د خوبونو له نشتوالي د وصال له کيفيت نه ورځ او شپه
هغه ...
هغه ... انتخاب : عبدالوهاب بلال لکه غزل د شاعر لکه جادو د ساحر لکه د سترگو ساغر لکه نغمه د رباب لکه غوټۍ د گلاب لکه د مينې کتاب لکه هوا د سهار لکه د مينې خمار لکه اواز د ابشار لکه شپېلۍ د شپونکي له درزا د زړگي لکه اوبه د منگي لکه نغمه د بلبل لکه مطلع د غزل لکه شمله د اتل لکه ښايست د سپوږمۍ لکه اواز د شپېلۍ لکه د وصل باران
غزل
غزل نصرت الهام نرۍ ژړا مې لا په ياد پاتې ده پکې موسکا مې لا په ياد پاتې ده د وصل هره شېبه هېره رانه د زړه درزا مې لا په ياد پاتې ده هغه کنځا مې اوس له ياده وتي هغه دعا مې لا په ياد پاتې ده د لېونتوب مې نور څه نه دي په ياد يوه صحرا مې لا په ياد پاتې ده هغسې بيا وګوره ، بيا م
جينۍ
څلوريځه دا چې ځان سره خندېږي دا جينۍ په يارۍ باندې پوهېږي دا جينۍ لکه اوښکه مې په سترګو کې مسکۍ ده په زړګي کې مې اوسيږي دا جينۍ
غزل - شيرين زوى
شهزاده شيرين زوى په دوه لاسو جوړېږي نه،څلور لاسونه نه شتهد وران کاله له ستر سره ورور لاسونه نه شته يوازې ژوبل،ژوبل امېدونه يې ملاتړ ديزما د ارمانونو تر شاه نور لاسونه نه شته د خداى د مرستې وړانګې،وړانګې لاس په ايښىد تکې تورې ورېځې پرې تک تور لاسونه نه شته بې درد چې يې په څېرې ګرېوانه پورې موسکىيتيم ويل زما د ګرانې مور لاسونه نه شته
پښتانه
خوبوړي دي ، خومار دي پښتانه خوبياهم لکه بيدار دي پښتانه هماغومره د بې لارو کمى نشته لکه څومره چې په لار دي پښتانه
کرکه مه کوه کاروانه !
کرکه مه کوه کاروانه ! پير محمد کاروان عجيبه يمه له مينې مې زړه ډک دیاوښکې اوښکې مې پرمخ وي را روانېله خوښۍ، له هيجانه اوله دردهدبلبل غوندې مزاج زما دزړه دیله نرګسوله ګلابوسره مينهله غاټولوسره مينهزه کومه بس له ټولوسره مينه@@@داپرون چې يې په جېب کېپروت کاغذ دمفلسۍ وترپاچانه هم لږزيات راباندې ګران وځکه سترګې يې مړې وې@@@دغه نن يې چې په جېب کې شين وزري نه ځاييږيخوله کبره له
آزادي
آزادي پير محمد کاروان چې ماشـــــوم تـــه په لــلولـلوللوکېمورپه مينه دوطن سندره وايــيچې دغره توره بلبله باغ ته راشيدسره ګل دشنه چمن سندره واييپه غاټولوکې راټولې جينکۍ چېدشهيددسره کفن سندره وايي په جاموکې نه ځاييږي سړی لوی شينوايله دازادۍ په معنی پوی شي ښايستوکې شکرغږي ماشومان چېپه کټ کټ اوپه چغارلکه طوطيان شيکتابونه چې په زړونوپورې نيسيجوماتونومکتبونوته روان شيچې دپوهې او
غزل
غزل جلال امر خېل د خپل روح اصلي تصوير په ايېنه کې شو ليدلى د ضمير په ايېنه کې د ښکلا د قدر شپې ته مخامخ ده ځان ته ګوري په ځير ، ځير په ايېنه کې زه ترې راغلم خو زما هغه همشکله کمبخت پاتې شو اسير په ايېنه کې بيا به نه وايې چې ولې لېونى شوې که دې وليد خپل تصوير په ايېنه کې
غزل
سترګې پټې زړه مې ډوب فکر خفه غوندې سې ده اشنا غم مې سې زړګې باندې ميلمه غوندي سېده رڼاګانو ده ښکلاؤو ده جذبو په ښار کې زړه می په يو نظر را مړ کي پرې تياره غوندي سېزما نه به هيڅ ستا توري سترګي تور لېمه هېر نه سېکه مې ده مخه دا دنيا چپه چپه غوندي سې کله په زړه سي مي چاپير سي داشنا يادونه اوښکي بيالې او سترګي دواړه مي چينه غوندي سې نور هيڅ ارمان به دی ،،سېلاب،، په زړه کي پاته نه سي که يه ليلی په څنګ يو واري ويده غوندي سي
دحسن سیلاب یوغزل
ده وفا وفا قصې سوې نورې ورکېده جانان ده غېږ مزې سوې نورې ورکې د وفا او ده وصال قصرونه وران سول د دېدن ښکلې درې سوې نورې ورکې سې په تمه ده دېدن به کې ولاړ وېهغه لارې او کوڅې سوې نورې ورکېسې هر وخت هره شېبه به په خندا وېده خندا هغه شيبې سوې نورې ورکېسې هر وخت به ېه جانان جانان وېلوهغه ژبه هغه خولې سوې نورې ورکېسې خماره به روان وې مېخانې ته ها ساقې او مېخانې سوې نورې ورکې چې ،سېلاب، ده تکبر ورباندې راغۍ بس د مېنې کروندې سوې نورې ورکې
خپل دخاپوړو کلي اګام ته!
اى کاش ! سږ پسرلي کې څو کيږدۍ اګام ته راشياى کاش ! چې بيا هغه مسته کوچۍ اګام ته راشيوه خدايه ! دا مو کله پېر زو کيږي په خپل کلي چې توره نېمه شپه کې دې ګولۍ اګام ته را شيځه خير ! که نن لمبه شوې تورې بوړې خو يو وخت به سلام ته دې يورپ نه شهزادګۍ اګام ته راشيچې کله له خپل ځان نه هم څو چنده ښکلي ګورې دستورو مشره خور،سپېنه سپوږمۍ اګام ته راشيوالله چې غزلتوري دې حيران شي ورته پاتېشاعره ! په سندرو چې مرغۍ اګام ته راشيزمونږه دا ساده کليوال خداى نه بيا ګيله کړيج
دنسیم پسرلي یوغزل
ښه سوه له ځانه چي تر ما يې ځان راورساووله تا نه مخکي په هوا يې ځان راورساووډېر يې ووېل وم ناځوانه خو اوس نه يم شپه درځمچي اذان وسو په سبا يې ځان راورساوودارو درمل يم مور مي ډېر ځلي ويلي راتهيار وو رنځور تر مسيحا يې ځان راورساوورقيب مي ژامه راتړله دا ونسول داسيمور که مي نه وه خو دعا يې ځان راورساوولکه ماشوم مي غبرګ لاسونه ور ته بر نيوليسپوږمۍ که رانغله رڼا يې ځان راورساووخپله ژبه که کلا ده که بلا، موږ خو خپلهکلا ته ورنغلو بلا يې ځان راورساوو"نسيمه"
د مینې انګړ
اې ښـکلـیـه ستـا د حـسن پـلــوشــې بــه مسکیدېستا سـترګــو پــښــتـنـو کـې بــه د ورایـه ځـلـیـدې یو ټـال دې پـکــې جوړ کړو ښه د میـنـې مـزیـدارد مـیـنـې پـه ټـالـۍ پــه زنـګــیـدو بــه خــوریــدې سـجــده د عـبـادت وه تــا د میــنـې کــړه یــاريد مـیــنـې عـبـادت کــې دی سـجـدو تــه ټـیټـیــدې انـګار د مـحــبــت ؤ سـره لـمــبه شـولـه د میـنـېد مــیــنـې سـره لــمــبـه وه پــه لـمـبــو بــه ســـوزیـــدې بــنــډار د عــاشـــقـۍ ؤ د میــنــې پـه ان
