شعرونه
غزل
د شفق سرخي لمبو ته ده راټولهکه حيا دې اننګو ته ده راټولهخوښوي ورته مرګونو کې مرګونهنړۍ ټوله پښتنو ته ده راټولهستا د پله خاورو کې ته له ورايه ښکارېد سپوږمۍ ځلا اوبو ته ده راټولهخمارونه غرونه غرونه پکې ځای دينشه ټوله دې لېمو ته ده راټولهد ماڼيو خلک تورو شپو ته ناست ديد جهان رڼا ډېوو ته ده راټولهد شهيد مېرمن له شرمه داسې وويل:دا ډوډۍ مې لږ بچو ته ده راټولهخماريان يې په خمار کې په لټون ديد زاهد تقوا سجدو ته ده راټولهپه تياره شپه کې کېږدۍ رڼا کو
غزل
زړه په دا ندی چې ناولی مخ دی چې کوم يې خوښ شي هغه ښکلی مخ دیمخونه ډير دي خو دامخ مې خوښ دی والله په ټولو کې وتلی مخ دیپرېږده چې اوښکې مې بهيږي پر مخ دا بې ګناه جانان رټلی مخ دیڅه وشو تا که ديدن بند کړو په ما خاطر په زړه کې ستا ساتلی مخ دی
زه او زړه
زړه راته وايي نوى باب پرانيزهزاړه خو بونه زړې شپې هېرې كړهزړه كې يو نوي يار ته ځاى وركړهدتللي يار تېرې وعدې هېرې كړه زړه راته وايي نوره ستا منمهنور به دمړو سترګو رضا نه كوومنور به دې تنګ ګوګل كې خوښ اوسمهدچا په خوښه به هوا نه كووم زړه راته وايي ډېر بې وسه شومهنورې غوښتنې او اسرې نه لرمكه مې لرلې جانان ماتې كړلېدبل طرف دتللو پښې نه لرم زړه راته وايي ته مې بيا ومنهبې له تا بل ښكلى اشنا نه لرمته راته ژاړه ته مې ساندې اورهتا
غزل
له کوره ونه وت دننه په پرده کې زوړ شو دپښتنې ښايست په توره لوپټه کې زوړ شوهغه دټول کلي ملنګ هغه بې وسه شاعر اوس يي جنډه نشته مزار يي هديره کې زوړ شودا به دوزخ ته ځي خو ته به وايه چېرته شيخه ته په جومات کې زوړ شوې دا په بت خانه کې زوړ شوپه تش ورتلو به دې نوم وشي خو ثواب دې نشي &nbsp
غزل
دګلو له مالته ښاپېرو راوړی یماوربل ته دې شینکي باد، په وزرو راوړی یمدستا دګل ځوانۍ دګلابونو بڼ کې یاره!ساته مې له خزانه پسرلو راوړی یمدمرګ استازی ګرځي، بیا دغم څپه خوره دهدر نیسه مې په غېږ کې، وسوسو راوړی یمدزنې په ګودرمې دشین خال په ځای میلمه کړهدسپینې خولګۍ تږی یم، غرمو راوړی یمزړګی دې رانه وړی دی، زما خبرې نا ورينن بیـا یې ستا درګاه ته، په پلمو راوړی یمقسم دی چې په خوب اوویښه دواړوراسره یېستا یاد ته یې لکه اوښکه په لېمو راوړی یم &nbsp
غزل
لمبه لوګی دې کړمه، مړ دې کړمهچې سپېلنی دې کړمه، مړ دې کړمهڅوک له تربور سره هم داسې نکړيخپل وم پردی دې کړمه، مړ دې کړمهمرګيه! دادې ګوره ښه ونه کړلچې ځوان زلمی دی کړمه، مړ دې کړمهژونده! خوښۍ ته دې پرېنښودمهسم دم سړی دې کړمه، مړ دې کړمهاشنا همدا به دې له وسه کېدلسوړ اسويلی دې کړمه، مړ دې کړمهکه روغ وای مرګ ته مې زړه نه ښه کاوهخو لېونی دې کړمه، مړ دې کړمهدامې په خپلې ځوانۍ نه لورېدلدرد دې کړم سوی دې کړمه، مړ دې کړمه
غزل
ستا دحسن بڼ کې ورک له مانه پام دىځکه ايښی په سکروټو مې هرګام دىښکلول داستا دشنو خالونو ګران شولراخور کړی تاپه مخ دزلفو دام دىتا ډيوې داننګو کړې ځانته بلېخو په ما باندې هماغسې ماښام دىپلوشې يې غيږ کې نيسم ورته ژاړمسپوږمۍ بياراته راوړى ستا سلام دىدپرنګ له ميخانو نه خمار راغیاوس زمونږدسادګانو دا امام دىديو مړاوي ګل په پاڼو چا ليکليدژوندون او دځوانۍ دغه انجام دىدزړګي ښار مې غمونو داسې لوټ کړپکې پاتې نه قرار او نه ارام دىدې زمونږ غازي وطن کې
غزل
دزړه په تل کې ميشته کيږي بل ځاى نه اوسيږي مينه په وينه کې ګډيږي بل ځاى نه اوسيږي نوره يې مخه دسپېرو خاورو په لوري واوړي څوک چې له ياره جلا کيږي بل ځاى نه اوسيږي جانانه!تانه دې غمونو کې وفا ډېره ده &
خپل مې کړه
کټ مې کړه بالښت مې کړه کمپل مې کړههرڅنګه چې کيږي راشه خپل مې کړهما درسره واخله تنها مه ګرځهټيک مې کړه نتکۍ مې کړه چار ګل مې کړهماته اثري سترګې راواړوهخير دی ليونی مې کړه پاګل مې کړهپرېږده چې څپېړوته دې وقف شمراشه سرې نکريزې دمنګول مې کړهسترګو نه مې مه غورځوه مړ به شمسترګو ته رانجه مې کړه کجل مې کړهخير دی که له مانه نورګل پاتې دىتاسره به اوسم دکابل مې کړهيا دمحبت په تور بندي مې کړهزلفې زولنې کړه په څنګل مې کړهلاړم زه نصرت خاورې ايرې دې کړ
زمامرمرجانانه
زما سهیل زما سحر جانانهزما ساقي زما ساغر جانانهچې سترڅښتن دی پرې سوګند یادکړیزمازېړیه مازیګرجانانهمادې احساس کړې پلوشې دښایستزما روان پرځمکه لمر جانانهپه کریدت دمرغلرو تورودسرو الماسو سوداګر جانانهستامل لبانې مست سپرلي راسپړيزماسوما زماکوثرجانانهزمونږدښارپدې مطرح ښکلوکېزماښایسته اول لمبرجانانهماته دعشق شنه فلسفه ووایهزمادمینې پېغمبرجانانهدښایسته وومرواریدو مینځ کېزمارخام زما مرمرجانانهدرب په روی په سوله غوروکړهزما طالب ملاعمر
غزل
زړه مې درد کوي له زړه ورپسې ژاړمدښمنان چې مې وي مړه ورپسې ژاړم ما د يار دغه غوښته هم پر ځای کړهنه يې نوم اخلم او نه ورپسې ژاړم بېلتانه دې د هرچا په غم شريک کړميار د بل درومي او زه ورپسې ژاړم&nbsp
غزل
راشه په کوڅو کې دجرګو خبرې نشي چرته چې په موږ کې دپردو خبرې نشيډيرو شپو له راشه چې ديو بل نه خبر شو ياره په يو شپه دډيرو شپو خبرې نشئوايمه دځان سره چې دابه ورته وايمه دا چې شې اشنا په حوصلو خبرې نشيياره ستا دهجر اوږدو شپو شوګيره کړ ې يم &nb
غزل
څومره پرېشان يم پرېشان، بې له جانانژوند شه خاورې، خاورې شه جهان، بې له جانانيار چې وي زړه وايي بس له هر سړي نه ځار شمسم لكه بلا شي هر انسان، بې له جانانفكر د ژوندون او مرګ به څنګه را پيدا شيفرق نه لري ګټه او تاوان، بې له جانانستا په راتلو سم د پسرلي غوندې ښايسته شمشم لكه د ژمي بيابان، بې له جانانمړ وم خو بيا هم يوه سړي ته انتظار ومهاغه دي يو _يو راغله ياران، بې له جانان
غزل
داڅنګه ړنګه بنګه له کتاره راوتلې ښکاريږي راته داسې له خوماره راوتلېپرته يې په سرو شونډو نرۍ پرښه وه دمينې دتورې شپې له غيږې سپين سهاره راوتلېاوتره يو خوا بل خوا غلچکۍ غلچکۍ ګوري له کوره پټه پټه پري واره راوتلېخورې يې په سپين مخ وې تورې زلفې الوول دګلو سره غون
غزل
غوږ ته مې لاس که،توبه له جنګه کوز مې ټوپک که له خپله څنګه يا به پکار شي ګرد به ترې پو کړم يا به شي خاورې دځان له زنګهته که مې داسې په کاڼو ولې بيا به درنشم تير له قلنګهخپل ويده زړه ته کله نا کله &nb
غزل
يوڅوک دي ټوله شپه خداى تر سهاره يادوي يو څوک يې دمنصور غوندې تر داره يادوييو څوک دې په سپين غر زړګي بمونه وروييو څوک دې په خوبو کې ننګرهاره يادوييو څوک له ما هم ډېر پر تا مئين دى او که څنګه ؟يو څوک دې په هر ځاى کې راته ياره يادوييو (( څوک )) درباندې نوم دخپل معشوق ليکي ژوريو څوک دې په شعرونو کې چيناره يادوييو څوک دجانان ، نيم ، نوم راته اخلي زوروي مې يو څوک يې راته شونډو کې کراره يادوييوڅوک مې خوب ته نه پريږدي، داستوري په ما شمېري يو څوک دې راته هره
غزل
داسې خالي خو د ښايست له زورورو نه و د چينارو کلی خو بې له سترګورو نه و چې دا کوچۍ څنګه سپېرې شونډې را کوزه شوله!سپين غر خو داسې بې مماڼو بې ګور ګورو نه و ها څانګې ، څانګې، لختې، لختې نجونې نه شته کنه دا مازيګر خو بې ټپو او بې سندرو نه و هغه ترې توره د دښمن په ټټر ونېوله خو خوند يې خوا کې د خورو ورو ملګرو نه و انده! راغه سږ کال غاټول ګلان ونه ټوکول د رود پر غاړه شور د زرکو د تنزرو نه و
غزل
لکه د اوښکې زړه ژور نه لريداسې موجونه سمندر نه لري تا به په خپل تصویر کې څوک ځایوي؟دلته خو څوک داسې هنر نه لري په څومره خلکو کې تنها وي سړیچې زړه لري او د زړه سر نه لري په خوله خو اوس هم خلک مینې کويپه شونډو پاړ په زړه پرهر نه لري مازدیګری په زړه د ننه ژاړيپېغلې منګی لري ګودر نه لري ستا د خبرو د منطق نه لوګیوزن بلا لري ، باور نه لري قیصه زما د مستقبل سائلهچې شپه لري څنګ به سحر نه لري
مورې
مورې مورې تږی يم په لپه کې اوبه راکړهزړه دې رانه وړی دی بې زړه ېمه لږ زړه راکړه بيا درته ماشوم شومه نکريزې مې په لاس کېږدهخوله زما ترخه ده هله يو موټی خواږه راکړه ما د ژوند په لوبه کې ګرېوان تر لمن وشلاوهتار په ستن کې واچوه تڼۍ د ګرېوانه راکړه غره ته يم راغلی چې د غم په لوی زړه وژاړمډنډ مې د زړه ډب دی د رڼو اوښکو وياله راکړه سرته مې زنګون کېږده ويښتو کې مې وهه ګوتېخوب نه راځي، خوب راوله، خوب کې الوته راکړه
رنګینه دنیا
اې نړېوالو دنفرت باروت نورمه جوړوۍ زمونږپه زړونوکې رنګین خیالونه مه ړنګوۍله آسمانونودفولادو باران مه اوروۍداځورېدلي انسانان بس دی، نورمه ځوروۍ مونږ لاېوبل په سمه توګه پېژندلي نديپه مینه مینه مولاېو بل ته کتلي ندي دخپل فطرت ټولې ښکلاوې مولیدلې نديزمونږترمنځه دبېلتون کرښې نورمه تېروۍزمونږپه زړونوکې رنګین خیالونه مه ړنګوۍ پرېږدۍ چې مونږپه سترګو وګورو رنګینه دنیاچې ښاېسته کاندو پخپله خوږه مینه دنیالانوره هم پسې حسینه شي حسینه دنیازمونږدذوق ا
څه ګورم
ګورم جهان کې څوک کعبه ځینې بوتان جوړويغلطه پوهه له سړي ځینې شيطان جوړويد سړو کار دی چې د خپل وطن کارونه کړي جوړنجونه او پېغلې سينګارونه کوي ځان جوړويتهذيب ضرور دی نظافت او ښه لباس دی په کارفېشن چې زيات شي له ځلمو بازينګران جوړويد ودانۍ اميد له هر چانه کېدلی نشيله خاورو ګټو ښه کورونه معماران جوړويچې انساني رڼا پيدا شي په مغزو کې د چاهغه کوښښ کړي په عالم کې انسانان جوړويډېر تفاوت شته په انسان کې د معنا په لحاظواړه مشغول دي ځينې ځان ځينې جهان جوړوي
غزل
لكه په سر با ندې چې ولونه د پټكي تا وېږي دا سې مې زړه څخه غمونه د لالي تا وېږي د پښتنو پېغلو په شا ن چې په زيا رت طوا ف كړي څو تا ندې هيلې مې په شپه كې په زړګي تا ويږي چې تورې زلفې دې په سرو اننګو تا ورا تاو شي وا يم ښا مار دى چې په بېړه تر غمي تا وېږي څو پېغلې هيلې مې د خيا ل په كعبه دا سې څرخي لكه له ټپ څخه چې څړيكې د ټپي تا وېږي شي به د او ښكو له بارا ن سره برېښنا ژوندون مې د وربل ورېځ چې په اسما ن دې دتندي تا وېږي&nbs
غزل
ځي تښتي يو له بله ټول وګړي په دې ښارکې دهر چا ار ما نونه دي نيمګړي په دې ښارکې دا ستا خونخوارې سترګې چې ترڅوپورې غړيږي نو کيږي به همداسې دلته مړي په دې ښارکې راشنه به شي،رالوی به شي،وږمې به یې خورې شيما وکرل د تاندې مينې ز ړي په دې ښار کې که خان دی که ملادی، که رهبر دی که واکمن دیهر يو په زړه داغونه دي راکړي په دې ښارکې که څو ېې هېرومه،نه هېريږي څه پرې وکړم ؟دژوند زرينې پاڼې مې باد وړي په دې ښارکې خدای خبر پوهان اوهوښياران کومه خوا تللي يوڅو ليوني ګرځي
دلوی خدای په نامه
شاعران يو په نغمو يادوو خدایښکلي ګورو ، په لېمو يادوو خدایخدای بلد کړو د توبو په ماتولوغړپ کوو له پېمانو يادوو خدایشېخ د کاڼو په تسپو يادوي خدایموږ د اوښکو په تسپو يادوو خداید ژوندون په ګوتو برګې تسپې وايوهم په ورځو هم په شپو يادوو خدایيم هيرجن چې هير مې نه شي راته خاندهستا له شونډو اننګو يادوو خدایايا تونه دې په سترګو کې موسکي ديستا له سترګو پښتنو يادوو خدایموږ کاروان د لېونو ازادي غواړوپه کړۍ د زولنو يادوو خدای
غزل
تا چې زما او ما دې تا سترګې راواړولېځان ته مو خپله د دونيا سترګې راواړولې تاته يې د ګوتې د نيولو جرئت هم ونکړوموږ لېونيو ته هر چا سترګې راواړولې پرخه يم ګله ستا په غېږه کې مې کله پرېږديلمر ميرات مړي وينې بيا سترګې راواړولې ته قضاوت وکړه چې نوم د وفا چاته ورکړمتا نا اشنا غم دې اشنا سترګې راواړولې د سپېلني د زړه لوګي به ډېر درولېږمهوار کړه که نن چېرې هوا سترګې راواړولې
