پېمانه پېمانه
راځئ چې جهانګیر در وپېژنم: ( بختیار تلاش(
شېرین اغا جهانګیر د ولاجان زوی، د ننګرهار ولایت د بهسودو ولسوالۍاوسیدونکی دی.
جهانګیر له نن نه پوره ۲۷ کاله وړاندې، په ۱۳۶۶ لمریز لېږدیز کال کې د کوزې پښتونخوا په ناصرباغ کېمپ کې د هوسونو او حسرتونو دې پراخې نړۍ ته سترګې غړولي دي .
ښاغلی جهانګیر په درې کلنۍ کې د خپلې کورنۍ ترڅنګ د حالاتو له سمښت سره بېرته خپل هېواد ته ستون شو. په ۱۳۷۳ لمریز لېږدیز کال کې د خو شکنبد په منځني ښوونخي کې شامل شو او په ۱۳۸۵ لمریز لېږدیز کال کې له میا عمر لېسې نه په ښه درجه فارغ شو او په راتلونکې کال کې یې د کانکور ازموینه ورکړه، چې د ښو نومرو په اخیستلو سره یې د کابل پوهنتون د ارواه پوهنې پوهنځي ته لاره پیدا کړه؛ خو لا یې ددغه پوهنځي خواږه نه وو څکلي ، چې د وخت غربت ورته پر مخ د پوهنځي دروازې بندې کړې، تر درې کاله یې د دغه پوهنځي دروازه هم ونه لیده؛ خو وايي چې بېلتون پسې وصال وي، په ښاغلي جهانګیر هم همدا ، کیسه وشوه، له درې کلن ځنډ وروسته یې خپلې زده کړې بیا پیل کړې، او د ساختماني انجینرۍ په برخه کې يې خپل لیسانس ترسره کړ. اوس مهال په همدې برخه کې په ماسترۍ بوخت دی.
د ژورنالېزم په برخه کې یې له مختلفو ادارو نه بېلابېل ورکشاپونه اخیستې دي. نومړی په حتیځه سیمه کې د صفا راډیو د خبریال، ویاند او د خپرونو د مدیر په توګه دندې ترسره کړي دي.
له کوچنیوالي نه یې له شعر او ادب سره مینه وه، همدا سبب و، چې خپل ذوق او مینه دې ته وهڅاوه، چې په پنځم ټولګي کې یې مقاله ولیکله او په ښوونځي کې يې د لین په سر د زده کوونکیو په وړاندې ولوسته، په همدې مهال یې د شعر نیلۍ هم غځولي دي.
ښاغلی شېرین اغا جهانګیر د لیکوالۍ او شاعرۍ تر څنګ ژباړه هم کوي، چې اوسمهال په ټولنه کې د لیکوال، ژباړن او شاعر په حیث پېژندل شوی نوم دی.
تر پنځوسو (۱۵۰) زیاتې لنډې کیسې یې لیکلي، تر دووسوو ( ۲۰۰ ) پورې شعرونه لري او د پنځوسوو (۵۰۰ ) په شاوخوا ژباړل شوې کیسې لري.
واده یې کړی ، درې نارینه اولادونه او یوه ( حوا ) لري.
لاندې دوه ژباړل شوي اثار یې چاپ شوې دي:
۱ - غریبه نجلۍ – نړېوالې لنډې کیسې ـ ( ژباړه )
۲ نوې ژوند( د ژوند اداب - ( ژباړه
۳ ګودر پښتو انګلیسي ګرامرـ تالیف او ترجم
کیسې
یوه پېښه، یو درس
یوه پېښه، یو درس د لامبو وهلو ځوان کوچ په خدای عقیده نه درلود، هر څه چې به يې د خدای په اړه اورېدل، خندل به يې او مسخرۍ به يې کولې. یوه شپه ناوخته يې زړه وشو چې لاړ شي او د لامبا په حوض یوه شېبه ولامبي. د حوض څراغونه مړه و، مګر په دغه شپه د څوارلسمې سپوږمۍ د اسمان منځ ته راغلې وه. د سپوږمۍ رڼا دومره زیاته او ښکلې وه چې ځوان غوره وګڼله چې څراغونه روښانه نکړي. ځوان د ټوپ وهلو لوړ
وحشت: شیرین اغا جهانګیر
(( د ېوې افغانې مېرمنې د سترګو لېدلی حال)) نن يې له سهاره په سترګو کې اوښکې وچې نشوې. دا يې دریمه ورځ وه چې روغتون ته له خپلې ناروغې سره راغلې وه. ډاکترانو ویل چې د هغې ناروغه خپل اعصاب له لاسه ورکړي. ناڅاپه به يې کړيکې کولې، په ژړا به شوه، نومونه به يې اخیسته او بیا به بېهوشه شوه. په دغه خونه کې یواځې زما او د هغې ناروغې وې
بایسکلته به چند میخري؟ شیرین اغا جهانګیر
بایسکلته به چند میخري؟ په ښار باندې د وحشت چوپتیا خپلې وزرې غوړولې، یواځې هغه وخت به چغې شوې چې په ښار باندې به د توغندیو باران پیل شو، په ښار کې هرې خواته د ډزو اوازونه اورېدل کېدې. ښار په څو برخو ویشل شوی و، په هر قدم کې ټوپکوالو پوستې جوړې کړې وې. دا دویمه ورځ وه چې په کور کې ټول خوراکي توکي ختمې شوې وې. ماشومان راته ژړل، نور مې د خپلو ماشومانو لوږه نشو زغملی. خپل زوړ بایسکل م
د کار په لټه: شیرین اغا جهانګیر
د کار په لټه ( یوه خاطره) درس، مکتب، پوهنتون، تحصیل... یو هم ګټه ونه کړه. زړه مې پوزې ته راغلی و. هر ورځ به مې د خپل CV کاپیانې د انټرنیټ له لارې او مستقیمآ هغو دفترونو ته لیږلو چې کومه نوې دنده به يې اعلان کړې وه. له ځانه سره مې پریکړه وکړه چې نور نو له سره دا فکر اوباسم چې زما د زده کړې او زما د تحصیلي سويې مطابقه دنده دې راته پېده شي. دا ځل چې مې هر اعلان مخې ته راغی، خپله CV ورلیږم. سهر وختي له کوټې ووتم او د تل په څیر د انټر
حوصله
حوصله................... دوه شپې کېدې چې سترګې مې نه وې پټې کړې. سر مې پړسیدلی و، درد راباندې دومره زور کړی و چې زړه مې غوښته سر په دیوال ووهم. په موټر سایکل باندې خو هسې هم ګرځېدل له خطرونو ډک وي، مګر کله چې په شپه کې موټر سایکل وچلول شي، دا نو بیا بیخي خطرناک وي. په اوړي کې له نورو خطرونو سره یوه خطره د حشراتو ده. د موټر سایکل د چلولو پرمهال دومره په تېزه د سړي په مخ او ځان لږي، چې د ګټو ګمام پرې کیږي. د موټر سایکل مخکی ګروپ مې هم چندان کار نکولو. قرار قرار
غریب
غریب.................. له خپل ماشوم زوي سره د هدېرې له څنګه تېرېده. په همدې وخت کې څو کسانو یو تابوت پر اوږو ایښی او هدېرې ته يې روان کړی وو. څلور پنځه کسه ښځې او سړي هم د تابوت تر شا روان وو او ژړل يې. یوه نجلۍ، داسې ښکارېده چې د مړي لور به وه، ژړل يې او ویل يې: - ګرانه پلاره! تا هلته وړي چې نه اوبه شته ، نه خواړه شته، نه خواږه شته، نه رڼا شته او نه تغر.... ماشوم د نجلۍ په دې خبر
لوږه
لوږه.............. تکه سرمه غرمه وه. دروازه ټک ټک شوه. پلار مې ور پرانیسته. د دروازې تر شا یو سپین ږیری ولاړ وو چې مایوسه څهره يې نیولې وه. وړاندې تردې چې پلار مې څه ووايي، سپین ږیري وویل: - درې ورځې کیږي چې په کور کې د خوراک لپاره څه نلرو. پلار مې یوه خبره هم ونکړه. کورته ننوت او په کور کې د پوخ شوي خوړو نیمايي يې کاسې ته واچاوه او ما ته يې وویل چې خواړه د سپین ږیري کورته یوسم او کاسه ترې بېرته راوړم. زه له سپین ږی
غریبه نجلۍ
غریبه نجلۍ ښوونکې په ډېرې غصې کتابچه په مېز ووهله او غږ يې وکړ: - سارا!!!! وړه نجلې له ځایه پاسېده. خپل سر يې ښکته واچوه، لاړه، د ښوونکې د مېز مخې ته ودرېده او په لړزیدلي غږ يې وویل: - بلې ښوونکیه! ښوونکې له غوصې نه لړزېده. د ماشومې معصومو سترګو ته يې په ځیر ځیر وکاته او په غوصه کې يې ورته ته وویل: - څو
یتیم او اختر
یتیم او اختر د کلي په ټولو کوڅو کې ماشومانو شور ماشور جوړ کړی وو. هرې خواته د پټاقیو غږونه اورېدل کېده. د پټاقیو له سوو باروتو د اختر بوي راښته. په کوڅه کې د هټیو مخې ته ماشومان راټول شوي وو. د هر چا نوې جامې په تن وې. نن له هر وخته زیات د هټیوالو بازار ګرم وو. ژاولې خو بیخي ډېرې ښې خرڅېدې. هرې نجلۍ په مخ ښه ډېر سورخي او سفیده وهلې وې. وړو نجونو به خپلو همزولو ته خپلې شونډې ور وړاندې کړې او خپل لب شیرینونه به يې ورته ور ښودل. د هلکانو ډلې هم جوړې وې. هیچا
آزادي
آزادي................... په تالار کې ټولوناستوخلکو د هغه ښاغلي خبرو ته غوږ نیولی وو چې د سټیچ پر سر ولاړ وو او خبرې يې کولې. د هیچا له خولې غږ نه راوته . د لاوډ سپیکر غږ په تالار کې انعکاس کاوه. د تالار دننه هوا ډیره ګرمه وه. ځینو په هغو پاڼو ته چې دوی ته د غونډې د تنظیموونکو له لوري ورکړل شوې وې، ځان ته پکی وهل. ناڅاپه د دهلیز دروازه خلاصه شوه. په سټیچ ولاړ ښاغلی غلی شو او مخامخ دروازې ته يې وارخطا وارخطا وکتل . موسکې شو، خپله خوله يې کږه کړه او خپل سر يې وخ
خاطره
خاطره......................
د ټېلېفون پر کرښه
د ټېلېفون پر کرښه کله چې ماشوم وم، اول چې چا ټېلېفون واخست، مونږ وو. تر اوسه مې د ټېلېفون پخوانۍ زړه دستګا، د هغه توره غوږۍ او مزی چې د دیوال پورې نښلول شوي وو، په ډېر ښه توګه په ذهن کې پاتې دي. زما قد ټیټ وو او لاس مې ټېلېفون ته نه رسېده. هرکله چې به مې مور په ټېلېفون کې خبرې کولې، څنګ ته به يې ودرېدم. غوږ به مې ورته نیولو او د هغه له خبرو نه چې له ټېلېفون سره يې کولې، خوند اخسته.موده وروسته پوه شوم چې د ټېلېفون په
خوب او ډار
خوب او ډار : شیرین اغا جهانګیرد یوه سپین فرش دپاسه يې څنګ ته کښېناستم. راته يې وکاته. ما هم ورته وکاته، یوه شپږ کلنه نجلۍ، ویښتان يې خرمايي او د جامو رنګ يې قهوه يي وو.غلی ورنږدې شوم او په ورو غږ مې ورته وويل: سلام وړې!مخ ېې را واړوه، مسکۍ شوه او راته يې وویل:- سلامسترګې يې روښانه قهوه يې رنګه وې، په سترګو کې يې خندل.پوښتنه مې ترې وکړه:
مینه او نفرت: لنډه کیسه
مینه او نفرت زما د مور یوه سترګه وه. ما ترې کرکه کوله. همیشه راته د شرم ګوټی وو. هغه به د کورنۍ لپاره د پېسو د برابرولو په خاطر د ښوونځي زده کوونکو او ښوونکو ته خواړه پخوله. یوه ورځ د ښوونځي مخې ته راغلې وه، غوښتل يې چې راسره ستړي مشي وکړي او کورته مې له ځانه سره بوځي. ډېر زیات وشرمېدم. اوف! هغې څنګه وکولای شو دا کار وکړي؟ هیڅکله خیال مې ورته ونه کړه. په ډېر نفرت مې ورته وکاته او ترې لاړم. بله ورځ یو ټولګیوال مې راباندې ملن
مذدور ماشوم
مذدور ماشوم کوچنی ماشوم درملتون ته ننوت، د درملو یو کارتن يې د ټیلیفون خواته ور نږدې کړه. د کارتن د پاسه ودرېد څو لاس يې د ټېلېفون بټنو ته ورسي، او اووه رقمیزه شمېره يې ټېلېفون ته ورکړه. د درملتون خاوند ورته متوجه وو او د هغه خبرې يې اورېدې. ماشوم پوښتنه وکړه:" مېرمنې! کولای شم لتاسو نه هیله وکړم چې د چمنونو ریبل ماته راکړئ؟"
وروستی دیدن
وروستی دیدن شپه له نیمايي تېره وه. نرسه په هغه ځوان چې د چپرکټ بلې غاړې ته ولاړ وو او سپین ږیري ته يې ډېر خپه خپه کتلو، سترګې ګنډلې وې. مخکې لدېنه چې سپین ږیری بې هوشه شي، خپل زوي ته به يې آواز کاوه. نرسه سپین ږیري ته نږدې شوه او د هغه په غوږ کې يې وویل: " زوی دې راغلی، بالاخره هغه راغی" ناروغ په ډېر زحمت سره خپلې سترګې پرانیستې او د خپل زوي سیوری يې ولیده چې د اکسیجن د خلتې ترشا ولاړ وو.د ناروغ زړه
لمر ګلی ( افتاب پرست )
لمرګلی لمرګلی هیڅکله ددغه معما په راز پوه نشو... چې ولې ددغې مینې رسوايي د هغه په غاړه پرېوته؟... مګر همدا لمر وو چې هر ورځ يې د آسمان له شرقه تر غربه مزل کاوه تر څو هغه ته رڼا ورکړي...لیکوال: امیر عباس انصاريژباړن: شیرین اغا جهانګیر ۲۹ اسد ۱۳۸۹ ۲۰ اګست ۲۰۱۰ د صفا راډیو اداره، جلال آباد
د رحمت دروازه
د رحمت دروازه هغې دروازې ته ولاړ وو چې خدای تړلې وه. ژړل يې، بې تابي يې کوله، دعا ګانې يې کولې... مګر هیڅ ګټه يې نکوله... هغه ګمان کاوه چې خدای يې غږ نه اوري... ناڅاپه يې سترګې په بله دروازه ولږېدې چې خدای د خپل رحمت له رویه پرانیستې وه... کلونه وروسته د هغې تړلې دروازې په حکمت هم پوه شو... لیکوال: امیر عباس انصاريژباړن: شیرین اغا جهانګیر ۲۹ اسد ۱۳۸۹ ۲۰ اګست ۲۰۱۰ د صفا راډیو اداره،
