د مجیدالله قرار لخوا خپرې شوې لیکنې
قرار : تازه غزل
ستا خال به ښایسته وي که زما د زړګي داغ راځه چې سره کېږدو دا څراغ او دا څراغ راځئ چې کړو معلومه چې جنون اصلي جنون زموږ په زړونو سپور دی که د ښکلیو په دماغ د ښکلو کیسې ښې دي، موږ یې اورو ښه په خوند او نور یې په دې نه یو چې ريښتیا دي که درواغ
قرار: ځواني یوه منوره مدینه
تر دغه ځایه مو مزل کړی و تر دغه سرایه مو مزل کړی و سري سهار مو ملاوې وتړلې د شپې تر پایه مو مزل کړی و دا نن سهار لمر چې را بر ښکارېده دا د یوه نوي پړاو سر ښکارېده دلته یو ښار و، مدینه غوندې و چې سر تر پایه منور ښکارېده په دغه ښار کې یو قا
قرار: بیان مړ شو
بیان مړشو، په دوعا یې لاس وچت کړئبیان، هغه د مودو زن
تندر نیولې سپوږمۍ ته: اوس خو لا تیاره پکار ده، اوس خو لوڅ لپړ ولاړ یو
اوس خو ډېرې تاريکيوي زمونږ په زړونو كې دېره دي بلا ډېرې دوړې ناستې د هر زړه په آينه دې بس پدې خبره خوښ يو چې دا زړونه راسره دي سپوږمۍ هسې دې مخ تور كړ اوس دې څوك په غم كې څه دي
قرار: د یوه ښکلي غزل په ستاینه کې غزل
ښایسته دی دا غزل، څومره مرغوب دی دا غزلواه واه ته وا په شاتو کې دې ډوب دی دا غزل د مینې حرارت او لطافت د عاطفېد حسن په خوله باندې مرطوب دی دا غزل په خود نه وو په عقل نه جوړېږي دغه کارویلی کوم زما غوندې مجذوب دی دا غزل بدنامه ده یادېږي د یاغیانو قبیلهدې کومې قبیلې ته چې منسوب دی دا غزل پرې پام نه شي د بدو بدو بدو نظرود رسم جلادانو ته مطلوب دی دا غزل پلورلی مه شه هیڅ په دربارونو د عزیزورک شوی نازولی د
دې ته مې مه مجبوروه چې کلی پرېږدمه زه
دې ته مې مه مجبوروه چې کلی پرېږدمه زهبیا به زما په دغه کلي کې کور نه وي پاتې چې ته یې ړنګ کړې ته د بام واوره ور وغورځوېستا به یو کور وي، په یوه کلي کې به ته اوسېږې زه به بې کوره یمه، ټول جهان به کور وي زماد ژوند تقدیر به هم د باد پر لکۍ سپور وي زما د ترهګر نوم به پر ټوله سیمه خپور وي زماته به پی
مجیدالله قرار: بېګا زېږدی غزل
پیغمبري امسا د طور په ځمکه و غورځويچې د یار مخته خپل غرور په ځمکه وغورځوي یار چې رقیب ته څه خبره وکړي، ډېر افسوسلکه دانه چې د انګور په ځمکه وغورځوي دغه جنډه په دغو لاسو کې درنه را برېښيدغه جنډه به دوی ضرور په ځمکه وغورځوي شعور لري پښتون هوښیار دی، ښه هوښیار
مجیدالله قرار: لکه فنون جمیله اوسېږو
بله مو نزده یا به نه اوسېږو یا به په خپله طریقه اوسېږو یو څو مو غرونو ته ختلي ځکه یو څو په کلیو کې ډاډه اوسېږو د لوی ښایست په ارته سیمه باندې لکه فنون جمیله اوسېږو په دې سړه سړه نړۍ لاهم په نرمه ګرمه عاطفه اوسېږو د ستر تاریخ په وېړه پاڼه باندې لکه یوه لویه حادثه اوسېږو د خدای په بند مو ځان تړلی ځکه داسې له هر قیده یله اوسېږو
غزل
بښنه غواړم ملګریو! د ویبلاګ نادیده یم. نن مې د ویبلاګ لومړۍ ده. غزل مې توکلي ور غورځار کړ. زوړ غزل دی. بيا له تانه كډه شوى ترتا راغلم د پرون توبه مې هېره ده بيا راغلم له دې وروسته به مې خپل زړګى بلېږي تردې ځايه ستا د مخ په رڼا راغلم تمامي عمر مې لاره شوه په ښكلو زه چې يو چكر دښكلو په خوا راغلم
