شعرونه
شاعرانه ارواوې
راليږونکی : شريف الله غفورزي اکراين اديسه شاعرانه ارواوېزما او ستا شاعرانه ارواوېلکه همځولي ګاونډي ماشومانله يو بل پټ شي پټپټانی کويد خيال په ړنګو کنډوالو کې ګرځيزما او ستا شاعرانه ارواوېلکه دوې خويندې ښاپيرۍ په افسانو کې ګرځيلکه دوې ستړې اوښکېسترګو ته نه راځي په زړو کې اوسيلکه
جنازه-عبدالستار سعادت
څراغونه وو رڼا وه يو ته نه وې سر تندى وهل ژړا وه يو ته نه وې ملائيكې پاس له عرشه وې راغلې خو په خلكو كې غوغا وه يو ته نه وې ستا د تورو زلفو رنګ و ستا غوسه وه شپه وه تالنده برېښنا وه يو ته نه وې سپوږمۍ كله، كله لږه ښكارېدله ستا څېره وه ستا ادا وه يو ته نه وې ستا ښېرو ښكلې د ناز جامې په تن وې لپه، لپه دې دعا وه يو ته نه وې هم انجام او هم آغاز د زنده ګۍ و اب
غزل
غزل ښاغلي نجيب الله جبارخېل قسم په خدای چې دپردو لمسون دی څوک مدرس او څوک معلم مې وژنيچې دعلم او فرهنګ کور ورانوي هغه سپېڅلی متعلم مې وژنيراته عجیبه قضاوت ښکاري د
غزل
غزل ښاغلي پيرمحمد کاروان ته چې په خوب کې راځې، ته چې په خيال کې راځېسپينې شاهينې وايه، کله په جال کې راځې؟زه چې ماڼۍ جوړوم، دتصور ددنياپه هره خښته کې ته، په هرديوال کې راځېدبنګړوشرنګ دې خيژي، له پايزېبونوسرهدپښتنوکلي ته، په وريښمين شال کې راځېدسنځل ګلووږمې، دګلابونوغونچېهم په هنرکې راځې، هم په
عبدلباري جهاني غزل
راليږونکی : شر يف ا لله غفورزي لکنوال ښاغلي عبدلباري جهاني غزل غزلهغه ګرېوان چې د ازله د ګنډلو نه وجنون يې هم د زولنو د ټينګېدلو نه و د ارمانونو په ساحل مې بېړۍ ډوبه شولهبيده قسمه دا ګودر د غرقېدلو نه وچې بې خبره دې رخصت شوم له حضوره څخهد عزرايل خاموش پيغام د اورېدلو نه ود دار پر سر که مې نارې د انالحق وهلېشيخه معذو
كندهاره
كندهاره سيد كريم خوستى داغم مى هروخت ژړاوې زړه ناقراره زما څو به بمونو كى الوزې كندهاره زما ستا دطالب يادملا يا د عسكر په مرګې چى شم خبر نو ټول وجود شى بې احتياره كله انګريز كله روسان كله تور سور اسريئل
نظم : پيرمحمد کاروان
راليږونکی : شر يف الله غفو رزې لکنوال ښاغلي پيرمحمد کاروان غزل د شپې ماشوم شمه زه کله چې لمر په کلي سر ووهي او شپه د وړانګو په خنجر ووهي په تودو شوندو پيزوانونه ښکل کړي زرين ﻻسونه پرګودر ووهي چې ماشومان په قلمي ګوتو په سپينو کاغذي ﻻسونو تورې تختې راواخلي په ببلي ژبو الف ووايي ،بې ووايي،تې راوخلي ماته رايادې شي ماشومې شېبې کلی،ګودر او د ګودر له غاړې
غزل - فريدالله حسن زی
غزلکافر دې کړم جينۍ په قسمو مې باور نکړېيې څنګه مسلمانه په توبو مې باور نکړېبيګاه مې ټوله شپه ته تر سهاره يادولېد وچو وچو شنډو په پترو مې باور نکړېخبرې ته مې غوږشې،وايې مه رانيږدې کيږهاوس ته هم عجيبه
مينه- محمد بلال (معروف)
مينه څړيكه شمه درد شمه پرهر په غيږ كې ونيسم مينه شمه، عشق شمه ځيګر په غيږ كې ونيسم تاو له دې سپوږمۍ شمه ، اسمان شمه له ستورو شم لمر نه هم راتاو شم بس دلبر په غيږ كې ونيسم غرونو ته چې وخيږم كركڼې وي ګورګورې وي زه له ټولو تير شمه نښتر په غيږ كې ونيسم ښكلونه جنت ډك دى، اسمان ډك دى دنيا ډكهحورو نه هم ښكلى د زړه سر په غيږ كې ونيسم ن
په نامه باندې دویاړمه جنانه -سید کریم خوستی
په نامه باندې دویاړمه جنانه په نامه باندې دویاړمه جنانهپه خفګان باندې دژاړمه جنانههغه وخت هغه شیبې می نه هریږېپه ژاړه چي درنه لاړمه جنانهورځ هغه به کله راشي چی ستا غیږ کیزه بې غم اوړم راوړمه جنانهپه امان شي له جنګونوپه ښایست کیشمس قمر دنوره غواړمه جنانهخدای د وچې دښتې هم راته باغ باغ کاچی ګلونه تر
غزل-شغله رحمانې
شغله٠رحمانې زه له واړه وم په دا ډيرو کيسو څه پوهيدمزه په غمونو،خوشالی ،او خواښو څه پوهيدماشتباه ګاني به مي کړلي بي پروا وم ځکهدغلطی روسته دبخښني په غوښتوڅه پوهيدمکله دروغ به مي هم اويې د رښتيا په نامهګناه مې څه پيژنده زه په دوزخ او توبو څه پوهيدم
غزل
راليږونکی:ليلومهغزل راکړي د جانانه دي غمونه پنډې پنډېپه سر د ګرځومه تهمتونه پنډې پنډېچې صبر مې زړګی شي جنان بلکل رانه هيرشيپه غاړه ګرځومه تعويزونه پنډې پنډېد ستا ښايست د ګلو څخه کم نه دي جنانهته ولې ښوروې لاس کې ګلونه پنډې پنډېچې جوړ کړمه تصوير ستا,بيا په اوښکو رانه وران شيپه جيب کې راسره وي کاغذونه پنډې پنډېفريده بې عتباره شوې باور مې په تا نشيکه وکړې راته ډير ډير قسم
څومره لرې درنه اوسم-سيدکرېم خوستی
څومره لرې درنه اوسم څومره لرې درنه اوسم دوزخونوکی وطنهمدام ګرزم بې له تا نه په غمونو کی وطنهبې وسې می درده وي اوژړاوي می چی ته سوزېدبارودو سرو سکروټو سرو اورونو کی وطنهکه جنت شی که قدم په قدم ولرې کوثرې
ما او ملا- نظم -عبدالستار سعادت
ما او ملا زړونه دي بايللي په يوې نجلۍدوه بابه ويلى دى سبق د خلاصې نجلۍ زه كړمه زارۍ او ملا كوډې په همدې نجلۍ زه وايم زما او ملا وايي زما مينه ده مونږ دواړه سپين سترګي يو خبره مو هم سپينه ده ***ما ورته ويل قسم په تا خو خبر كلى كړم ستا د مكر و
آللو للو للو آ للوکرزی للو
” تا ويل ما انتخاب کړئ غله ورکومه ، پردي شړمه آللو للو للو تا ويل ظالمان ورکومه دا خوار ملت ځيني ساتمه آللو للو للو “
دا هرساعت چی ژړامه
سیدکریم خوستی دا هرساعت چی ژړامه داهرساعت چی ژړامه جنان زما یادیږېمتون زما یادیږې اوځدران زما یادیږېدجګو غروسرونه یی قربان شم څو څوځلهمنګل زما یادیږې اومیدان زما یادیږېزما دزړګې سر دي اوزما دسترګو تور ديتڼې که صبري دی په یو شان زما یادیږې
د ځوانۍ وخت سيد کریم خوستی
خوستی دځوانې وخت دځوانې وخت می تریږې په ارمان کیسراوږیره می سپینیږې په ارمان کیتور ویښته چی په هینداره کی سپین وینماوښکې ښکته می بهیږې په ارمان کیدهجران دسر سکروټو په تنور کیدزړه غوښې می پخیږې په ارمان کی
ډالی- سيدکرېم خوستی
حلیمه مهدی ته دا ازاد شعر ډالی کوم دستا ضمیر داکیسه څنګه منیای حلیمه مهدی
غزل-عبدالستارسعادت
ستا تصوير مې و په زړه کې هغه ګل شو يو څراغ و هغه هم نيمه شپه ګل شو هم له تانه لرې مرمه هم دې غېږ کې راته ښکاري زما عمر لکه ګل شو زه له ژونده نا امېده شومه هلته په اوربل کې چې دې مړاوى تازه ګل شو
غزل
لویه ورشو د پښتنو کې بې بھارہ نه وايښکلې ھوسۍ به د دامآنې دومره خوارہ نه وایمنگۍ ټیکرې گړونج ټوټې جونه تارتارہ نه وايزمونږ د کلې د سیند غاړہ به وزگارہ نه وايلکہ ماشوم به كټورو پسې لاس نه جگومخو سیل د زاڼو دې اسمان کښې بې قطارہ نه وایزما د زړہ کاله ته گوټ، داسې ممکنه نه ده کہ ستا نظر سرہ زما د سترگو لارہ نه وايچا به زمانه د لاله گلونه څنگه ریبلداسې که زہ
غزل-سعادت
ستا كوڅه كې يوه ساه اخلمه ځمهنور نو خپل د زړه ګناه اخلمه ځمههر يو خاپ د هر قدم مې ورانومهخپله هره اشتباه اخلمه ځمهستا د مينې له دې ښكلي خيالي ښارهخاموشي اخلمه آه اخلمه ځمهدا له نوره ډكه ورځ دې هم د تا ويزه تيارۀ غوندې بېګاه اخلمه ځمهستا د مخ د رڼا ګانو له ستمهكومو زلفو كې پناه اخلمه ځمهچې قانع پرې ضدی زړه
غزل-شيرين يار يوسفزى
څومره چې حيرانه دههومره سرگردانه دهراخو شه! محفل وتهڅه قيصه روانه دهبيا ساقې بې پامه شويدا خبره گرانه دهوژني مې خو سترگو كښېډيره ځان اسانه دهاوس شوه كوربنه د زړهما چې وې مهمانه دهدا پښتانه اوښكه دهماته بلا گرانه دهلا يې ستم زور وكړهما به وې ستومانه دهڅه ز
نه مازدیګر نه می ګودر
نه مزدیګر نه می ګودر پاتې شوشپه ورځ مې غم دزړه په سر پاتې شودغلیم زړه راباندې نه سړیږېډوب می په وینو کی ځیګر پاتې شودخدای دښمن له موږه څه غواړی نورپرهار په زړه دهر بشر پاتې شودته ژړیږم چی له نه پوهیږوروغ می نه سمه اونه غر پاتې شوچی شاعرانو په شعروکی ستایللوړدنګ چینار نه می نښتر پاتې شوزموږ اولاد د دجنګو دلاسه لکه ګنډیر ګل بې ثمر پاتې شوسیدکریم خان دخپل وطن دغمه ډوب ددوبی په سمندر پاتې
