د sapand sapand لخوا خپرې شوې لیکنې
غزل
پـــــــه زړه کــــــــې مــــــې لمبـــې وې په لمبو کې بهارونهموســــــــکو شــــــونډو دې لا پـــــکې پیداکړه قیامتونهزخـــــمــــونــــــو نــــــه دخــــــوُږ زړه ورتــــه غیږې جوړومهپـــــه ډیــــره مـــــوده پـــــــس مې میلمانه دي ستا یادونهزما دا ملنګي دژونــــدون لویـــــه ســـــــرمــــــــایـــــــه دهسپـــــرلی سپــــــرلی بانــــــې دجــــــانان ګل ګل قسمونهحیران یم ځان مې څه شو چې مې ځای په ځان کې نه کړهغــــــضـــــب غــــضـــــب کاتـــــه دیار غزل غ
مچ غواړي پتنگ شي
نجلۍ د خاطراتو د كتابچې پاڼې اړولې، مچ د نجلۍ پر ګوتو كيناست، د كتابچې پر هره پاڼه د مينې خاطرې ليكل شوې وې، د كتابچې د هرې پاڼې پر څنډه د يوه زرين وزري پتنګ او يوې ځلاندې شمعې انځورونه وو، مچ د شمعې پر لمبه وګرځېده او د پتنګ د تصوير خواته يې ور وكتل. نجلۍ د كتابچې بله پاڼه واړوله. د پاڼې له مخې يې زمزمه پيل كړه، ستونى يې را ډك شو او د كتابچې پر پاڼه دوه څاڅكي اوښكې راپريوتې. مچ د دوو څاڅكو تر منځ كيناست يو څاڅگكي ته ورنږدې شو خو بېرته يې بل څاڅكي ته مخ راواړاوه، له دويم څاڅكي هم راوګرځ
دوه ماران
هوښيارانو دي راوړي دا نكلونهپرې اوښتي دي وختونه او قرنونهاوسېدله دوه ماران يوه ځنګله كيخداى وركړي عجايب وه صورتونهد يوه يې سل لكۍ وې يو يې سر ود ها بل يوه لكۍ وه سل سرونهد يو سري مار خوراك يوه مړۍ وهله ښكارونو به يې اخيستل خوندونهيو يې خوب يو يې خوراك يو يې آرام وپه نصيب يې وې ښادۍ او نعمتونهسړې شپې يې تېرولې په خپل غار كيتر غوړ لمر لاندي يې تل كول مزلونهځناور يې له لكيو بېرېدلهله هيبته به يې تښتېدل پوځونهد سل سر اژدها په كور كي غم و
دیدن او یوه هیله
زه اوس کله ستا د مینېستا د مینې د چوپړ یملاس او پښه مې نشته ګلېدا په څه عذاب ککړ یمزه په نورو خلکو بوج یماوس دې کله ګرانې وړ یم څه کیسه درته کومهد ژوندون کیسه اوس مړ یملاس مې ایښي په نامه ديپه یوه پښه ولاړ خړ یماوس له مینې یم لوېدلیدرته پړ یم درته پړ یم محبت و او ځواني وهپټ دیدن و او حیا وهستا په نظر یو کتو کېزنده ګي او بقا وهیه د سره سالو خاوندېمینه زیست وه مشغولا وه تا وېل مرګ د یار لپارهما وېل ژوند د یا
جـــــــــنــت
شکور خان شريفي ، نه د کوم ګوند غړی و او نه په پخوانيو حکومتونو کې داسې لوی مامور يا چارواکی، خو بس يوه عادي شانته وظيفه يې لرله، په کابل کې په کرايي کور کې اوسېده او له خپلې مېرمنې او دوه بچو سره يې ژوند ډېر بد نه و. کله چې باچايي واوښته او بيا روسان افغانستان ته راغلل، شکورخان شريفي هم لکه د نورو ډېرو تعليم کړيو ، خو غير ګوندي افغانانو په څېر ، له کابله وتلو ته اړ شو ، لومړی پاکستان او کال دوه وروسته نور هم وړاندې ﻻړ او له خپلې کورنۍ سره يې سر جرمني ته راورسېد او دا دی ا
پښتانه په اوسني روان سياسي بهير کې
پښتانه په تاريخي پېر كې له زرگونو پېړيو راپدېخوا د دې خاورې بومي او اصلي اوسيدونكي دي، خو د نسب، ژبې او ځاى په اړه يې تراوسه يو لړ سياسي كړكېچونه راروان دي. څوك يې بني اسراييل بولي، څوك يې ارمنيان بولي، څوك يې قبطيان، څوك يې مغل، څوك يې تاتاريان، ساكان، هپتاليان راجپوتان، تركان، عربان او ... بولي، خو مونږ يې دلته له تېر تاريخه ځكه تېرېږو، چې لمر په دوه گوتو نه پټېږي. په اوسني روان بهير كې پښتانه د افغانستان په زياتو سيمو او د پاكستان په دوه لويو صوبو او په جنوبي اسيا او لرې ختيځ كې
هاغه شېبې
گرانې د هاغو شېبو, چې ما له خدايه نه غوښتې او نه مې يې له خداى سره ژمنه کړې وه، زه اوس له څه مودې راپدې خوا ميلمه يم او پردې مې پوره باور دى چې که اوس يې له ځان سره ميلمه کړى يم، نو لرې نه ده چې هغه لارې راته لټوي چې خپل کوربه مې کړي او د تل لپاره مې له ناانډوله غم سره په يوه خونه کې وپالي.دا مې هم اوس ومنله چې ما ستا له سپينو گلابي اننگو څخه مينه ونه روده او نه مې له تا سره په ورين تندي د مينې خبرې د سترگو پرځاى په شونډو وکړې. زه دا هم منم چې زما د ژوند هيلو ته خداى له غوښتنې او ژمنې سره
